တရားသိလ်က္ အက်င့္ခက္

(သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၅၃-ခုႏွစ္၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၁-ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလဆန္း ၉-ရက္၊ ရန္ကုန္တိုင္း ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္၊ အမွတ္ (၁) ရပ္ကြက္၊ ရတနာလမ္း၊ ၀ိသုဒၶိဆြမ္းေလာင္း အသင္းႀကီး၏ စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ ျပဳလုပ္အပ္သည့္ ဓမၼသဘင္အခမ္းအနား၀ယ္ (ဆရာေတာ္ႀကီး ေဒါက္တာ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ) ေဟာၾကားအပ္ေသာ `တရားသိလ်က္ အက်င့္ခက္´ တရားေဒသနာေတာ္)


`….ျမတ္စြာဘုရားက ပရိယတၱိန႔ဲ ပဋိပတၱိဆိုတာ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ရွိရမယ္တဲ့။ သင္လည္းသင္ က်င့္လည္းက်င့္၊ သင္တဲ့အတိုင္းက်င့္ က်င့္တဲ့အတိုင္းလည္း သင္၊ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ ႏွစ္ရပ္စံုညီသြားၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ပဋိေ၀ဓလို႔ဆိုတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ထိုးထြင္းသိျမင္တဲ့ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အသိဉာဏ္မ်ိဳးကို ထပ္ဆင့္ရရွိသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအး သင္႐ံုသင္ၿပီးေတာ့ မက်င့္ဘူး၊ သင္ထားတဲ့ အသိကေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔ မက်င့္ဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ ဘာေတြ ၀င္လာတတ္သတုန္းဆိုေတာ့ သင္ထားတဲ့တရားဓမၼကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ရဟန္းတစ္ပါး အေနနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ေပါ့၊ ေအး စာသင္လိုက္လို႔ စာေမးပြဲေတြ ေအာင္တယ္၊ ဘြဲ႔ထူး ဂုဏ္ထူးေတြရတယ္၊ စာေပေတြတတ္တယ္လို႔ နာမည္ေလးတစ္လံုး ရလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ၾကည္ညိဳကိုးကြယ္တဲ့ ဒကာဒကာမေတြကလည္း မ်ားလာတယ္၊ မ်ားလာေတာ့ လာဘ္လာဘ ေတြမ်ားလာတယ္၊ မ်ားလာေတာ့ ဘာ၀င္လာတတ္တုန္းဆိုရင္ စိတ္ႀကီး၀င္လာတတ္တယ္။ မာန္မာနျဖစ္လာတတ္တယ္။ ဒါ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ့ သေဘာတရားအရေျပာတာ။ သင္ထားတဲ့ စာေပကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ကိုးကြယ္တဲ့သူေတြ မ်ားလာတယ္။ မ်ားလာတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ လာဘ္လာဘေတြ ေပါလာတယ္၊ လာဘ္လာဘေတြ ေပါလာတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ငါသိတယ္၊ ငါေတာ္တယ္၊ ငါတတ္တယ္- ေဘးကလည္း ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ေျမႇာက္တာေတြပါလာတဲ့အခါက်ေတာ့ မာန္တက္လာတယ္၊ မာန္တက္လာၿပီ ဆိုကတည္းက သိေတာ့သိတယ္၊ မက်င့္ေတာ့ဘူး။ ေအာက္ေျခလြတ္သြားၿပီးတဲ့အခါမွာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တတ္ သတုန္းဆိုေတာ့ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာတာတို႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တာတို႔ သူေျပာသမွ် ပရိသတ္က လက္ခံေနတယ္ဆို ေျပာခ်င္ရာေျပာတယ္၊ သူလုပ္သမွ် ပရိသတ္က လက္ခံေနတယ္ဆို လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တယ္-ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေပၚလာတတ္တယ္။ (…ပ..)
`ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့အခါမွာ တရားဓမၼဟာ မွန္ကန္မႈ ရွိရမယ္။ မိမိကုိယ္တိုင္လည္း မွန္ကန္တဲ့အတိုင္း ေလ့လာသိရွိဖို႔လိုတယ္၊ ထိုသိရွိထားတဲ့အတိုင္း တရားနာပရိသတ္ေတြ မိမိရဲ့ပတ္၀န္းက်င္ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေဟာေျပာဖို႔လိုတယ္။ အဲဒီလိုမဟုတ္ပဲနဲ႔ ဘုရားေဟာတဲ့တရားကို မေဟာဘူးလို႔ ေျပာမယ္။ မေဟာတာကိုေတာ့ အေဟာလုပ္ၿပီးေတာ့ ေျပာမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ မွန္ကန္ပါ့မလား။ မမွန္ကန္ဘူး၊ မမွန္ကန္႐ံုတြင္ မကဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာထားတာရွိတယ္။
ဘုရားေဟာတဲ့တရားကို မေဟာဘူးလို႔ေျပာတာ။ ဘုရားေဟာတာကိုေတာ့ မေဟာဘူးလုိ႔ေျပာလို႔ရွိရင္တဲ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ လူအမ်ား အက်ိဳးစီးပြားမဲ့ေအာင္ ျပဳလုပ္ရာေရာက္တယ္-လို႔ ဒါနံပါတ္တစ္၊ နံပါတ္ႏွစ္-က အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ အကုသိုလ္ေတြ မ်ားစြာျဖစ္ပြားေစတဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တယ္။ နံပါတ္သံုး-က ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္ႀကီးကို ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ရာေရာက္တယ္တဲ့။ အျပစ္အင္မတန္မွ ႀကီးတယ္လို႔ေျပာတာေနာ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က သာမာန္ေလးပဲ ေအာက္ေမ့ေနၾကတယ္။ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားေဟာရဲ့သားနဲ႔ မေဟာဘူးလို႔ေျပာလို႔ရွိရင္ ဒါမွားယြင္းမႈတစ္ခုပဲ၊ ဘုရားေဟာတာကို မေဟာဘူးလို႔ မေျပာရဘူး။ ဘုရားေဟာတာကို မေဟာဘူးလို႔ မေျပာရသလိုပဲ ဘုရားမေဟာတာကိုလည္း ဘုရားေဟာလုပ္ၿပီးေတာ့လည္း မေဟာေကာင္းဘူး။ ေျပာၿပီဆိုရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ အမ်ားအက်ိဳးမဲ့ လုပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္၊ အကုသုိလ္ေတြကို အမ်ားႀကီးျဖစ္ပြားေစတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္၊ သာသနာေတာ္ႀကီး ကြယ္ေအာင္လုပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တရားခံတစ္ေယာက္ျဖစ္ႏိုင္တယ္-လို႔ အဂၤုတၱရနိကာယ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီလိုေဟာထားတာ။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဘုရားမေဟာတာကို ေဟာတယ္လို႔ မေျပာမိဖို႔၊ ဘုရားမေဟာတာ ကိုေတာ့ အေဟာလုပ္ၿပီး မေျပာမိဖို႔ ၊ ဓမၼကို အဓမၼလို႔ မေျပာမိဖို႔၊ အဓမၼကို ဓမၼလို႔ မေျပာမိဖို႔၊ ဆိုပါစို႔၊ အဓမၼကို ဓမၼလို႔ ေျပာတယ္ဆိုတာ `သူမ်ားအသက္သတ္တယ္ ဆိုတာ အဓမၼပဲ၊ ေအး သူမ်ားအသက္ ကိုယ့္ကို အႏၲရာယ္ျပဳလာရင္ေတာ့ သတ္ေကာင္းတယ္´လို႔ ေျပာရင္ အဓမၼကို ဓမၼလို႔ ေျပာရာမေရာက္ေပဘူးလား။ တစ္ခါ ဓမၼကို အဓမၼလို႔ ေျပာျပန္တယ္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ က်ေတာ့ မလုပ္ေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာျပန္တယ္။ `ဒါနမလုပ္ေကာင္းဘူး သံသရာရွည္မယ္´လို႔ ေျပာမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒါဓမၼကို အဓမၼလုပ္ၿပီး ေျပာရာ မေရာက္ေပဘူးလား။ (….)
`…ကႆပဘုရားပရိနိဗၺာန္စံသြားလို႔ သာသနာေတာ္ က်န္ရစ္တဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ သာသနာေတာ္ကို ၾကည္ညိဳတဲ့ မိသားစုတစ္စု သာသနာ့ေဘာင္ကို ၀င္လာခဲ့တယ္။ ေျပာမွာေပါ့ `မႏုႆတၱဘာေ၀ါ ဒုလႅေဘာ၊ ပဗၺဇိတဘာေ၀ါ ဒုလႅေဘာ၊´ `လူျဖစ္ဖို႔လည္း ခဲယဥ္းတယ္၊ ရဟန္းျဖစ္ဖို႔လည္း ခဲယဥ္းတယ္´ဆိုၿပီး ရဟန္းေဘာင္ ၀င္လာၾကတယ္။ အကိုႀကီးေရာ သာသနာေဘာင္ကို ၀င္လာတယ္။ အကိုႀကီးရဲ့ နာမည္က သာဂတ-တဲ့။ သူ႔ညီရဲ့ နာမည္က ကပိလ-တဲ့။ သာသာနာေဘာင္ ၀င္လာၾကတယ္ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္၊ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္တင္မကဘူး၊ ႏွမေလးကလည္း သာသနာေဘာင္ကို ၀င္လာတယ္။ ႏွမေလးနာမည္က တာပနာ-တဲ့။ ေအး မေအႀကီးကလည္း အကၽြတ္တရားရၿပီးေတာ့ သာသနာေဘာင္၀င္လာတယ္။ ဖေအေတာ့ပါမလာဘူး။ အေဖက ေသသြားၿပီလားေတာ့ မသိဘူး။ အေမႀကီးကေတာ့ သာဓိနီ-ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔၊ သာသနာေဘာင္ ၀င္လာၾကတယ္ မိသားစု၊ သာသနာေဘာင္ ၀င္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အကိုႀကီးလုပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က အသက္အရြယ္ေလး နည္းနည္းရလာေတာ့ သာသနာေဘာင္၀င္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တိုင္း ပုဂၢိဳလ္တိုင္း လုပ္ကိုင္ရမယ့္အလုပ္ ႏွစ္ခုရွိတယ္။ တစ္ခုကဘာတုန္းဆိုေတာ့ ဘုရားေဟာတဲ့ တရားေတြကို သင္ၾကားမႈ ပရိယတၱိအလုပ္၊ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ ဂႏၳဓုရ- စာေပက်မ္းဂန္ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရမယ္။ ဒါက သာသနာေတာ္ျပန္႔ပြားေရးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုေပါ့၊ ဘုရားေဟာတဲ့တရားေတြကို သင္ၾကားလို႔ တစ္ဆင့္ျဖန္းျဖဴးလို႔ ဒီလိုႀကိဳးစားရမယ္။ ေအး ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဘာတုန္းဆို ပဋိပတၱိ၊ စာေပသင္ယူမႈကို မလုပ္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ ဒါက အက်ယ္မသင္တာကို ေျပာတာ၊ စာေပသင္ၾကားမႈ၊ ပိဋကတ္သံုးပံု သင္ၾကားမႈကို မလုပ္ေတာ့ဘဲနဲ႔ ကမၼ႒ာန္းတရား အားထုတ္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္တယ္။ ဒါက ၀ါသဓုရ-လို႔ေခၚတယ္။ သို႔မဟုတ္ ၀ိပႆနာဓုရ၊ ကမၼ႒ာန္း အားထုတ္တယ္။
ဒီကေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ပရိယတၱိစာသင္တိုက္ဆိုတာ ရွိတယ္။ ကမၼ႒ာန္းရိပ္သာ ဆိုတာရွိတယ္။ ေအးအသက္အရြယ္ရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ပရိယတၱိစာသင္တိုက္မွာ စာမသင္ေတာ့ဘူး။ ကမၼ႒ာန္းရိပ္သာသြားၿပီးေတာ့ တရားေလးနာ ကမၼ႒ာန္းနည္းစနစ္ေလး နားေထာင္၊ တရားက်င့္ေပါ့။ အကိုႀကီးလုပ္တဲ့ သာဂတ-ကလည္း အတူတူပဲ။ စာသင္ဖို႔ ပိဋကတ္စာေပေတြကို သင္ယူက်က္မွတ္ဖို႔ သူစိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ ကမၼ႒ာန္းပဲ အားထုတ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ကမၼ႒ာန္းကို သင္ယူၿပီးတဲ့အခါမွာ ေတာရေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္လိုက္တာ သူက ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္။ ညီလုပ္တဲ့ ကပိလ-ကေတာ့ အသက္ငယ္ေသးတယ္၊ စာသင္ဦးမယ္-ဆိုၿပီး စာေတြသင္ လိုက္တာ၊ စာသင္လိုက္လို႔ ပိဋကတ္သံုးပံု ကုန္သြားၿပီ၊ စာေတြတတ္ၿပီ၊ စာတတ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ တပည့္ ပရိသတ္ေတြ မ်ားလာတယ္။ စာတတ္ပုဂၢိဳလ္ဆိုၿပီး တပည့္ခံခ်င္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မ်ားလာတယ္။ ေအးမ်ားလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒကာဒကာမေတြကလည္း ေပါလာေတာ့ လာဘ္လာဘေတြ ေပါလာတယ္။ အဲဒီလို အၿခံအရံပရိသတ္မ်ားလာျခင္း၊ တပည့္ေတြ ဒကာေတြမ်ားလာျခင္း၊ လာဘ္လာဘေတြ မ်ားလာျခင္းဆိုတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ တရားကိုသိၿပီးေတာ့ က်င့္ရမဲ့အစား ဘာျဖစ္သြားလည္းဆိုရင္ ခုနက ပညာမာန္ေတြ တက္လာတယ္ ကပိလ-က။ ပညာမာန္ေတြတက္လာၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့ရဟန္းေတြ အေပၚမွာ သူက အထင္ေသး၊ အျမင္ေသးေတြျဖစ္လာတယ္။ သူေလာက္မတတ္ဘူး၊ ဘာမွမတတ္ဘူး၊ နလပိန္းတံုးေတြလို႔ စိတ္ထဲက ဒီလိုေအာက္ေမ့လာတယ္။ ၾကည့္ေနာ္။ တရားကိုသိေပမဲ့ က်င့္ႏိုင္ျခင္း မရွိဘူးေပါ့။ ဒီလိုမာန္မာနမထားရဘူးလို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာထားတဲ့စာေပေတြ မ်ားစြာရွိတာပဲ။…(ပ)..
ေမာင္ျဖစ္တဲ့ ကပိလရဟန္းက စာတတ္ေတာ့ ပိဋကတ္သံုးပံုေဆာင္တဲ့၊ တိပိဋကဓရတဲ့ ဆိုၿပီးေတာ့ ဒီလိုမာန္ရစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႔ႏွမေတာ္ တာပနာ-ကလည္းပဲ သူ႔ေမာင္ စာတတ္တယ္ဆိုေတာ့ သူကလည္းပဲ ဂုဏ္ယူတာေပါ့၊ အေမလုပ္တဲ့ သာဒိနီကလည္းပဲ သူ႔သားအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုးေပါ့။ သူတို႔ကလည္း နားေဋာင္းေရာင္ေၾကာင့္ ပါးေျပာင္ဆိုတာလို သူတို႔ကလည္း ေရာေယာင္ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ မာန္မာနေတြ တက္လာၾကတယ္။ ကပိလအေမ တဲ့၊ ကပိလႏွမတဲ့ဆိုၿပီး ေရာေယာင္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကလည္း တတ္တတ္မတတ္တတ္ နားေဋာင္းေရာင္ေၾကာင့္ ပါးေျပာင္တယ္လို႔ ေခၚတာေပါ့။ ပါးက နဂိုက မေျပာင္ပဲနဲ႔ နားေဋာင္းေရာင္ေၾကာင့္ ပါးေျပာင္ေနတာကို ပါးေျပာင္တယ္မွတ္ေနတာ။ ကပၸလီပါး ဘယ္ေျပာင္မလဲ။ မဲေမွာင္ေနတာပဲ။
ေအး အဲဒီလိုျဖစ္လာတဲ့အခါ မာန္မာနေတြ ၀င္လာၾကေတာ့ က်န္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ အေပၚမွာ ရဟန္းေတြအေပၚမွာ အထင္ေသး အျမင္ေသးျဖစ္လာတယ္။ အထင္ေသး အျမင္ေသး ျဖစ္႐ံုမကဘူး။ ႏႈတ္ကေနထုတ္ၿပီးေတာ့ ႐ႈတ္ခ်တဲ့စကား ဆဲေရးတိုင္းထြာတဲ့ စကားေတြ ေျပာလာၾကတယ္။ ဆဲတယ္ဆိုတာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။ ဘာမွမသိတဲ့ဟာေတြ-လုိ႔ေျပာရင္လည္း ဆဲတာပဲ။ ဆဲေရးျခင္း ဆယ္မ်ိဳးထဲမွာေနာ္၊ နလပိန္းတံုးေတြလို႔ ေျပာရင္လည္း ဆဲတာပဲ။ ဟိုလိုဘာမွညာမွ ဆဲမွ ဆဲတာမဟုတ္ဘူး။
အဲဒီလို ရဟန္းသံဃာေတြကို ဆဲေရးတိုင္ထြာတဲ့အလုပ္ေတြပါလုပ္လာၿပီးေတာ့ အထင္ေသး အျမင္ေသးေတြျဖစ္လာတယ္။ ကႆပျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္မွာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလုိျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ရဟန္းေတြက ေျပာၾကတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ စာတတ္ေပတတ္ အင္မတန္ႏွစ္ေျမာစရာေကာင္းတယ္။ သူမ်ားအထင္ေသးအျမင္ေသး မလုပ္ပါနဲ႔။ ေနာက္ဆံုးသူက ဘာေတြထိေျပာလာတုန္းဆိုေတာ့ ဘုရားေဟာတာကိုလည္း မေဟာဘူးလို႔ေျပာခ်င္ေျပာတယ္။ မေဟာတာကိုလည္း အေဟာလုပ္ ေျပာခ်င္ေျပာတယ္။ ဓမၼကိုလည္း အဓမၼလို႔ ေျပာခ်င္ေျပာတယ္၊ အဓမၼကိုလည္း ဓမၼလို႔ ေျပာခ်င္ေျပာတယ္။ သူက စာတတ္တာကိုး။ စာတတ္ေတာ့ စာထဲမပါတာကိုလည္း ပါတယ္လုပ္ခ်င္လုပ္တယ္။ မပါတာက်ေတာ့ အပါလုပ္ျပန္တယ္။ ေဘးကရဟန္းေတြက သတိေပးတယ္ ကိုယ္ေတာ္ မလုပ္ပါနဲ႔၊ မရဘူး၊ မရေတာ့ သူ႔အကိုႀကီး သြားတိုင္ၾကတယ္။ `ကိုယ္ေတာ့္ညီ ေျပာပါဦး´ ဆိုေတာ့ သူ႔အကိုႀကီးက ရဟႏၲာႀကီး၊ လာၿပီးေတာ့ေျပာတယ္၊ `ငါ့ညီ၊ ပညာတတ္တယ္ဆိုတာ အင္မတန္မွ တန္ဖိုးရွိပါတယ္တဲ့၊ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ တရားေတာ္ေတြကို တတ္သိလိမၼာတာ အင္မတန္မွ ေကာင္းပါတယ္။ အမွန္အကန္ေျပာပါတဲ့။ သူမ်ားအတြက္ ကိုယ္တတ္သိ လိမၼာတာေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ေျပာပါ။ မာန္မာနေတြ မထားပါနဲ႔-´လို႔ ဆံုးမတယ္။ တစ္ခါဆံုးမ မရဘူး၊ ႏွစ္ခါဆံုးမ မရဘူး။
ေလာကလူေတြက မာန္မာနတက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေျပာလို႔မရဘူး။ ဒါအမွန္ပဲ။ စီးပြားေတြ သိပ္တက္လို႔ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ဆံုးမလို႔မရဘူး၊ ရာထူးေတြ သိပ္ျမင့္ေနရင္လည္း ဆံုးမလို႔ မရဘူး။ လူေတြဟာ တစ္ခုခုေအာင္ျမင္လာၿပီဆိုရင္ ဘယ္သူေျပာတာမွ သိပ္နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ မာန္မာနတက္တယ္လို႔ ေခၚတာေပါ့။ ေအး သူလည္း သူ႔အကိုက ဆံုးမလို႔မရတဲ့အခါ တစ္ခါေျပာ၊ ႏွစ္ခါေျပာ၊ မရေတာ့ ဘာျဖစ္တုံး၊ မေျပာေတာ့ဘူးေပါ့၊ ေျပာမေကာင္းဘူး-ဆိုၿပီး လက္ေလ်ာ့လိုက္တယ္။
ေနာက္ပိုင္း ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ဆိုးလာတုန္းဆိုလို႔ရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ထိ ေျပာလာတုန္းဆိုလို႔ရွိရင္ က်န္တဲ့ရဟန္းေတြကိုေမးတယ္၊ ကိုယ္ေတာ္တို႔ ဒီစာရလား ဘုရားေဟာတဲ့စာ ရလား-ဆိုၿပီး၊ က်န္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ေတြကလည္း အဖက္လုပ္ၿပီး ေျပာမေနခ်င္တဲ့အခါက်ေတာ့ ၿငိမ္ေနၾကတယ္။ ၿငိမ္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ သူက `အလကား နလပိန္းတံုးေတြ´ ဆိုၿပီးဆဲတယ္။ ဆဲၿပီးေတာ့ `ဒီတရားေတြဟာ အလကားပဲ၊ ဘာမွအသံုးမက်ဘူး၊ ၀ိနည္းတရားေတြ က်င့္ေနလည္း အပိုပဲ-နဲ႔ဆိုၿပီးေတာ့ တရားရဲ့ အျပစ္ေတြကိုေျပာတယ္။ ေျပာလုိက္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီးေတာ့ ကႆပဘုရားရွင္ရဲ့ သာသနာေတာ္ကုိ ကြယ္ပေအာင္ သူက လုပ္တယ္ေပါ့။ ဘုရားေဟာတာကို မေဟာဘူး ဆိုၿပီးေတာ့။
သူကဂုဏ္သတင္းႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ဒကာဒကာမ ကိုးကြယ္မႈမ်ားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆိုေတာ့ သူ႔ေနာက္ကလိုက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကလည္း ရွိမွာေပါ့။ အဓိကကေတာ့ သူ႔အေမနဲ႔ သူႏွစ္မ၊ မယ္ေတာ္နဲ႔ ႏွမကေတာ့ သူေျပာတာဘာမဆို အမွန္ပဲ၊ သူကစာတတ္တယ္၊ သူသိတယ္ဆိုၿပီးေတာ့။ အကုန္လံုးလိုက္ၾကတာ သူ႔ေနာက္။ ေအး အဲဒီလို သူကေျပာလုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္တယ္။ အကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္႐ံုမကဘူး၊ ကႆပျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ရဲ့ သာသနာေတာ္ဟာ သင္ၾကားပို႔ခ်မဲ့သူမရွိေအာင္ သာသနာေတာ္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေအာင္ သူကလုပ္တဲ့သေဘာ၊ ေသတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္ေရာက္သြားတုန္းဆို အ၀ီစိငရဲက်သြားတယ္။ သူ႔ကို အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ အလိုတူအလိုပါျဖစ္တဲ့ မယ္ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ဘိကၡဳနီတို႔၊ ႏွမေတာ္ျဖစ္တဲ့ ဘိကၡဳနီတို႔ တခါတည္း အ၀ီစိငရဲ ပါသြားၾကတယ္။ အဲဒီထိေအာင္ လိုက္ၿပီးအားေပးၾကတာေပါ့ေနာ္။
အဲဒါ သတိထား။ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကို ၾကည္ညိဳလို႔ရွိရင္လည္း အ၀ီစိထိေအာင္ လိုက္ၿပီးေတာ့လည္း အားမေပးၾကေလနဲ႔ဦး၊ ျဖစ္တတ္တယ္။ သတိထားရမွာက ဆရာက မီးပံုထဲဆင္းတုိင္း တပည့္က လိုက္ဆင္းသင့္သလား မဆင္းသင့္ဘူးလား၊ (မဆင္းသင့္ပါဘူးဘုရား) ဆရာက ဆူးကိုနင္းတိုင္း တပည့္ကလိုက္ၿပီးေတာ့ ဆူးကို နင္းရမလား။ (မနင္းရပါဘူးဘုရား) ေအး မလုပ္ရဘူး ဒါမ်ိဳး။ ….(ပ)
`တရားသိလ်က္ အက်င့္ခက္´ ဆိုတာလို႔ မျဖစ္ေစပဲနဲ႔ မိမိတို႔သိရင္ သိတဲ့အတိုင္း တရားဓမၼဆိုတာ လိုက္နာက်င့္သံုးမွ အက်ိဳးရွိတယ္၊ မိမိတို႔ဘ၀ အက်ိဳးရွိဖို႔ရန္အတြက္ သိေအာင္လည္း ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သိတိုင္းအတိုင္းလည္းပဲ က်င့္ႀကံ ႀကိဳးကုတ္အားထုတ္ၾကဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္ဆိုတာကို အားလံုးသေဘာေပါက္သြားဖို႔၊ သေဘာေပါက္ၿပီးေတာ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ေမွ်ာ္မွန္းလ်က္ သာသနာေတာ္နဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနတဲ့ အခ်ိန္ တရားဓမၼကို သိရွိနားလည္ဖို႔ က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ေတာ္မူႏိုင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။ သာဓု သာဓု သာဓု……..။
(ဥပါသကာက်င့္၀တ္ဆယ္ပါးတြင္`ဘုရားသာသနာေတာ္ ပ်က္ျပားဆုတ္ယုတ္သည္ကို ၾကားသိေတြ႕ျမင္ေသာ္ တိုးတက္စည္ပင္ျခင္းငွါ လုံ႔လ စိုက္ထုတ္၏။´ဟူေသာ ဂုဏ္အဂၤါတစ္ပါး ပါပါသည္။ သာသနာေတာ္ပ်က္ျပားဆုတ္ယုတ္ေအာင္ ျပဳလုပ္သည့္ဘက္က မေနဘဲ ကာကြယ္သည့္ဘက္မွ ပါ၀င္ႏိုင္ၾကေသာ ဥပါသကာေကာင္းမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစရန္ ရည္ရြယ္၍ အထက္ပါတရားေတာ္ကို ေကာက္ႏႈတ္ပူေဇာ္လိုက္ပါသည္။)
အရွင္ေကာ၀ိဒ (ေယာ)