စကားပံုတခုျဖစ္သည္။ ဗုဒၶတရားဓမၼႏွင့္ ဆက္စပ္ေနကာ
အဓိပၸါယ္အလြန္ေလးနက္မႈရွိသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးေသာ အကုသိုလ္ကံ၏
အက်ိဳးဆက္မ်ားအျဖစ္ ေဖာ္ညႊန္းလ်က္ရွိပါသည္။
၀ဋ္၊ ၀ိပါက္
၀ဋ္ဆိုသည့္ စကားရပ္သည္ ၀ဋၬ-ဟူေသာ ပါဠိစကားမွ ဆင္းသက္လာသည္။ သံသရာလည္ပတ္ျခင္း၊
အေၾကာင္း အက်ိဳး ဆက္စပ္ျဖစ္ပ်က္္ျခင္း၊ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္မ်ား
ျပဳခဲ့သည့္အတြက္ သံသရာဘ၀ခရီး၌ ဆိုးက်ိဳးတစံုတရာကို ခံစားရျခင္းစေသာ
သေဘာအဓိပၸါယ္မ်ား ရွိပါသည္။
၀ိပါက္-ဟူေသာ စကားသည္ ပါဠိဘာသာ ၀ိပါက-မွွ ဆင္းသက္လာ၏။ အဓိပၸါယ္မွာ ကုသိုလ္ကံ၊ အကုသိုလ္ကံ တို႔၏
အက်ိဳးတရား-ဟု ဆိုလိုသည္။ ကုသိုလ္ကံ အက်ိိဳးကို ကုသလ၀ိပါက-ဟု ေခၚ၍
အကုသိုလ္ကံအက်ိ္ဳးကို အကုသလ ၀ိပါက-ဟုေခၚသည္။
အဘိဓမၼတၳသဂၤဟ (သျဂႋဳဟ္) က်မ္းတြင္ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ၀ဋ္သံုးမ်ိဳးကို ျပထားေၾကာင့္ သိရသည္။
(က) ကိေလသ၀ဋ္ ( အ၀ိဇၨာ၊ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္ သံုးပါး)
(ခ) ကမၼ၀ဋ္ ( ကုသိုလ္ကံ၊ အကုသိုလ္ကံ)
(၈) ၀ိပါက၀ဋ္ ( အက်ိဳးတရားမ်ား)
ထို႔ေၾကာင့္ ၀ဋ္မွာအျမဲ ငရဲမွာအပ-ဆိုသည့္ စကားပံုအရ ၀ဋ္သည္ ၀ိပါက (အက်ိဳးတရား)
၀ဋ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ၀ဋ္-ႏွင့္ ၀ိပါက္ (၀ိပါက) သည္
စကားလံုးကြဲျပားေသာ္လည္း သေဘာအဓိပၸါယ္ အားျဖင့္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။
ျမန္မာမႈနယ္ပယ္တြင္ တစံုတေယာက္ ဒုကၡႀကီးစြာ ခံစားေနရလွ်င္
၀ဋ္ခံေနရတယ္-၀ိပါက၀ဋ္ႀကီးတယ္-ဟူ၍၄င္း၊ တစံုတေယာက္သည္ တစံုတေယာက္ကို
(သို႔မဟုတ္) တိရစၧာန္တေကာင္ေကာင္ကို ညႇင္းဆဲေနပါက မညႇင္းဆဲနဲ႔၊
၀ဋ္လိုက္တတ္တယ္။ ၀ဋ္မွာအျမဲ၊ ငရာမွာအပတဲ့-ဟူ၍၄င္း အစဥ္အလာအရ
သံုးစြဲေျပာဆိုေနၾကျခင္းသည္ ၀ဋ္-၏အေရးႀကီးမႈႏွင့္ ေလးနက္မႈတို႔ကို
ေဖာ္ညႊန္းျပဆိုလ်က္ရွိေပသည္။
ငရဲ
ငရဲ-ဆိုသည့္စကားရပ္သည္ နိရယ-ဟူေသာ ပါဠိစကားမွ ဆင္းသက္လာျပီး ခ်မ္းသာမရွိ၊ ခ်မ္းသာသုခကို
လံုး၀ရရွိခြင့္ မရွိေသာေၾကာင့္ ငရဲ (နိရဲ) ဟုေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာအရ
ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ရွိျပီး ငရဲႀကီး တထပ္လွ်င္ ငရဲငယ္ငါးထပ္စီ တံတိုင္းခတ္သလို
ရံပတ္တည္ရွိသည္။ ထို႔ျပင္ အျခားေသာ ငရဲငယ္မ်ားလည္း ရွိေနေၾကာင္း သိရသည္။
ထိုအားလံုးကို ေပါင္းစု၍ ငရဲ-ဟုေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
၀ဋ္မွာအျမဲ
တစံုတေယာက္ေသာသူသည္ တစံုတေယာက္အား ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ခဲ့ပါက ထိုျပစ္မႈ၏ ႀကီးေလးမႈ အတိုင္းအတာအရ
ထိုသူသည္ ငရဲ-၌ ဆင္းရဲဒုကၡကို ခံစားရမည္ျဖစ္သည္။ ငရဲ၌ က်ခံျပီးေနာက္
လြတ္ေျမာက္လာပါကလည္း ျပဳခဲ့မိေသာ အကုသိုလ္အားေလ်ာ္စြာ
အခြင့္သင့္ေသာဘ၀မ်ားတြင္ ဆင္းရဲဒုကၡတမ်ိဳးမ်ိဳးကို
ဆက္လက္ေတြ႔ႀကံဳခံစားရတတ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ခံစားရျခင္းကို ၀ဋ္-(၀ိပါက္)
ဟုေခၚပါသည္။
ထို၀ဋ္ကို မခံစားရေအာင္ မည္သူမွ် ေရွာင္လြဲ၍ မရႏိုင္ပါ။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားသည္ပင္ ထို၀ဋ္ဒုကၡကို မေရွာင္လႊဲႏို္င္ေပ။
တဆယ့္ႏွစ္ပါးေသာ ၀ိပါက္ေတာ္ကို ျမတ္ဗုဒၶသည္ ခံစားခဲ့ရပါသည္။
တန္ခိုးအရာတြင္ ဧတဒဂ္ရရွိထားေသာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္သည္လည္း တခုေသာဘ၀၌
မယားမိုက္၏စကားကို နားေယာင္ခဲ့ျပီး မ်က္မျမင္မိဘႏွစ္ပါးကို ေတာတြင္းသို႔
ေခၚေဆာင္သြားကာ ခိုးသားတို႔ ရိုက္ေလသည့္ဟန္ ေဆာင္ကာ
ရိုက္ႏွက္ခဲ့သည့္ျပစ္မႈႀကီးကို က်ဴးလြန္ခဲ့ပါသည္။ ထိုျပစ္မႈေၾကာင့္ ငရဲ၌
က်ခံခဲ့ရကာ ထို၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ပင္ ရဟႏၲာဘ၀၌ ခိုးသားတို႔၏
ရိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္မႈကို ခံခဲ့ရျပီးေနာက္ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ခဲ့ရေပသည္။
သို႔ျဖစ္၍ ၀ဋ္မွာအျမဲ-ဟု ဆိုထံုးျပဳခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ႀကံဳခံစားရသည့္ ၀ဋ္၊ ၀ိပါက္ ၁၂-ပါး---
ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားသည္ အေလာင္းေတာ္ဘ၀ မ်ားစြာထဲမွ အလြန္ႏုစဥ္ဘ၀မ်ားက ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးေသာ
အကုသိုလ္ကံမ်ား အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ၀ိပါက္ေတာ္ (၁၂)ပါးကို
ေတြ႔ႀကံဳခံစားခဲ့ရပါသည္။ ထိုသို႔ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္တိုင္ေတာ္ပင္လွ်င္
ေရွာင္လႊဲ၍မရႏိုင္ေသာ အကုသိုလ္ကံ၏ အက်ိဳးဆက္ျဖစ္သည့္ ၀ိပါက္ေတာ္
(၁၂)ပါးကို လူတိုင္း လူတိုင္း သတိျပဳဆင္ျခင္၍ သံေ၀ဂယူၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
မေကာင္းမႈဟူသမွ်ကို ေရွာင္၊ ေကာင္းမႈ ဟူသမွ်ကို ေဆာင္ျပီး စိတ္ကို
ျဖဴစင္ေအာင္ ထားႏို္င္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ၾကရေပမည္။ ထို၀ိပါက္ေတာ္
၁၂-ပါးကို တင္ျပရေသာ္---
(၁) ပထမ၀ိပါက္ေတာ္---
ေဂါတမ ဘုရားရွင္သည္ ဘုရားမျဖစ္မီ အလြန္ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာျဖင့္ တဖက္အစြန္းသို႔
ေရာက္ေသာ ဒုကၠရစရိယာကို (၆)ႏွစ္တိုင္တိုင္ က်င့္ေတာ္မူခဲ့ရပါသည္။ ထိုသို႔
က်င့္ၾကံေတာ္မူခဲ့ရျခင္းမွာ ေဂါတမဘုရား အေလာင္းေတာ္သည္ ေဇာတိပါလပုဏၰားဘ၀၌
ကႆပဘုရားရွင္၏ ဒုကၠရစရိယာကို (၆)ရက္သာ က်င့္ရံုျဖင့္
ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္း ၾကားသိရစဥ္တြင္ ဒီလိုလြယ္လြယ္နဲ႔
ဘုရားျဖစ္ႏို္င္တယ္ဆိုရင္ ငါဟာ (၆)ႏွစ္ထိ က်င့္ႏိုင္ပါတယ္-ဟု ဘုရားရွင္၏
ဂုဏ္ေတာ္ကို ေသးသိမ္ေအာင္ ေျပာဆိုျပစ္မွားခဲ့ပါသည္။ ထိုအကုသိုလ္
၀စီကံ၏အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ဤသို႔ (၆)ႏွစ္ၾကာ ဒုကၠရစရိယာကို အလြန္ဆင္းရဲ
ပင္ပန္းစြာ က်င့္ၾကံေတာ္ မူခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေမး။
ဥရုေ၀ဠ ေတာ၀ျမိဳင္ခြင္၊ ေျခာက္ႏွစ္ပတ္လံုး က်င့္သံုးအရွင္။
အားကုန္ခန္းလို႔ ညႇိဳးႏြမ္းျငိဳျငင္၊ ပင္ပန္းေရး ၀ဋ္ေၾကြး ဘယ္ေၾကာင့္တင္။
ေျဖ။
ကႆပဖ်ား ထင္ရွားပြင့္ေသာ္၊ ေဇာတိပါလ နာမအေက်ာ္။
ပုဏၰားမာန္တက္ ႏႈတ္ျမြက္အာေဘာ္၊ ၀စီျပင္း ေရွးရင္း ၀ိပါက္ေတာ္။
(၂) ဒုတိယ၀ိပါက္ေတာ္-
စိဥၥမာန မိန္းမယုတ္သည္ ကုိယ္၀န္သည္ေယာင္ေဆာင္၍ ေဂါတမျမတ္ဗုဒၶအား ပရိတ္သတ္အလယ္၌
တရားခံအျဖစ္ စြပ္စြဲေျပာဆိုခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႔ စြပ္စြဲခံရျခင္းအေၾကာင္းမွာ
ေဂါတမဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ႏုစဥ္အခါက ဗာရာဏသီျပည္တြင္ ဆင္းရဲသားအရက္သမားဘ၀
ျဖစ္ခဲ့ခ်ိန္၌ ဆြမ္းခံရပ္ေနေသာ ရဟႏၲာျမတ္ တပါးကို အရက္မူးျပီး
အမ်ိဳးမ်ိဳးကဲ့ရဲ႔ စြပ္စြဲဆဲေရးတိုင္းထြာခဲ့သည့္ အကုသိုလ္ကံ
မေကာင္းမႈအျပစ္ႀကီးကို က်ဴးလြန္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသလြန္ေသာ္
ငရဲသို႔ က်ေရာက္ခဲ့ရျပီး ငရဲမွ လြတ္ခ်ိန္၌လည္း လူ႔ဘ၀၊ နတ္ဘ၀
အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ သူတပါးတို႔၏ မတရားစြပ္စြဲဆဲေရးမႈကို အႀကိမ္ႀကိမ္ခံခဲ့ရ၏။
ေနာက္ဆံုး ဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူေသာအခါတြင္ လူပံုအလယ္၌ ဤကဲ့သို႔ စိဥၥမာန
မိန္းမယုတ္၏ မတရားစြပ္စြဲမႈႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေမး။
စိဥၥမာဏ မိန္းမေစကၽြန္၊ ကိုယ္၀န္ရွိေသာ ဆိုေျပာအလြန္။
လက္သယ္ထားလို႔ ဘုရားကိုညႊန္၊ စြပ္စြဲခဲ့ အဘယ့္၀ိပါက္၀န္။
ေျဖ။
ေသာက္စားလြန္ၾကဴး ယစ္မူးေပ်ာ္ရႊင္၊ ေသေသာက္သမား ျဖစ္ျငားယခင္။
ရဟႏၲာျမတ္ ဆြမ္းရပ္သည္ျမင္၊ အက်င့္ယုတ္ ဖြင့္ထုတ္စြပ္စြဲအင္။
(၃) တတိယ၀ိပါက္ေတာ္-
ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားသည္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္ ျမတ္ဘုရား၏
ဘုန္းတန္ခိုးေတာ္ေၾကာင့္ လာဘ္လာဘနည္းပါးသြားၾကကုန္ေသာ တိတၳိတို႔၏
ေစခိုင္းခ်က္အရ တပည့္မျဖစ္သူ သုႏၵရီမိန္းမယုတ္သည္ ဘုရားရွင္အား သူမ၏
လင္ပါပဲ-ဟု စြပ္စြဲေျပာဆို၊ မေကာင္းသတင္းလႊင့္ထုတ္ျခင္းကို ျပဳခဲ့ပါသည္။
ထိုသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ အေလာင္းေတာ္ႏုစဥ္ကာလ မုနာဠိအမည္ရွိ
အရက္သမားတဦးျဖစ္ခဲ့ခ်ိန္၌ ဆြမ္းခံၾကြေနေသာ သုရဘိအမည္ရွိ ပေစၥကဗုဒၶါ
တပါးကို မိန္းမေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေလ့ရွိေသာ အလဇၨီဒုႆီလ ျဖစ္သည့္
ဤရဟန္းမ်ိဳးကို မေပးၾက၊ မကမ္းၾကနဲ႔-ဟု ကဲ့ရဲ႔ရႈတ္ခ်ခဲ့ပါသည္။
ထိုအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ အေလာင္းေတာ္သည္ အ၀ီစိငရဲသို႔ က်ေရာက္ခဲ့ျပီး ငရဲမွလြတ္ျပီးေနာက္တြင္လည္း
လူ၊ နတ္ ဘ၀အမ်ိဳးမ်ိဳး၌ သူတပါးတို႔၏ မတရားစြပ္စြဲကဲ့ရဲ႔ရႈတ္ခ်မႈကို
ခံခဲ့ရေပသည္။ ေနာက္ဆံုးဘုရားျဖစ္ေတာ္မူသည့္အခါ ဤကဲ့သို႔ သုႏၵရီမိန္းမယုတ္၏
မတရားစြပ္စြဲသတင္းလႊင့္ျခင္းကို ခံခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေမး။
တိတၳိေစခိုင္း မို္က္ရိုင္းဒုႆီ၊ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျပဳျငားသုႏၵရီ။
လူရွင္အေပါင္း ယံုေၾကာင္းေပြလီ၊ ရွင္ေတာ္ထြတ္ ဘယ္၀ဋ္ေရွးကမွီ။
ေျဖ။
မုနာဠိ-ဟု မည္ရွိေလာင္းေတာ္၊ ေမာက္ၾကြားေမွာက္မွား ေသာက္စားအေပ်ာ္။
ရွင္ပေစၥက ဗုဒၶျမင္ေသာ္၊ ဒုႆီပဲ စြပ္စြဲ၀ဋ္ေၾကြးေပၚ
(၄) စတုတၳ၀ိပါက္ေတာ္-
တိတၳိတို႔သည္ တပည့္မျဖစ္သူ သုႏၵရီမိန္းမယုတ္ကို သတ္ျပီး ေဇတ၀န္ေက်ာ္းေတာ္အနီး၌
အေလာင္းကို ပစ္ထားခဲ့ၾကကာ သုႏၵရီကို ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားက
သတ္ပစ္တာျဖစ္ရမည္ဟု စြပ္စြဲခဲ့ၾကျပန္သည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ရျခင္းမွာ ေရွးအခါက
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ စ်ာန္မရေသာ ရေသ့တပါးျဖစ္ခဲ့စဥ္၌ ေကာင္းကင္၌
စ်ာန္ၾကြႏိုင္ေသာ ရေသ့တပါးအေပၚ မနာလိုျဖစ္ကာ အဘိဇၩာ၊ ဣႆာ၊ မစၧရိယ
တရားဆိုးမ်ားျဖစ္လာျပီး ထိုရေသ့အေၾကာင္းကို သိေၾကာင္း၊ ထိုရေသ့သည္
က်င့္ယုတ္သူျဖစ္၍ ကိုးကြယ္၍ အက်ိဳးမရွိႏိုင္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္
ကဲ့ရဲ႔ရႈတ္ခ်ေျပာဆိုခဲ့ပါသည္။ ထိုအကုသိုလ္ကံ၏အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔
စြပ္စြဲခံရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေမး။
သုႏၵရီမိုက္ သတ္လိုက္ေလရာ၊ တိတၳိအသင္း သတင္းလႊင့္ကာ။
တပည့္မ်ားႏွင့္ ဘုရားကိုသာ၊ လူအမ်ား ယံုမွားဘယ္တြက္တာ။
ေျဖ။
ေလာင္းေတာ္ရေသ့ ေပ်ာ္ေမြ႔စံရာ၊ ရေသ့တဦး စ်ာန္ျမဴးကြန္႔လာ။
ျငဴစူစိတ္ေဇာ မေနာဣႆာ၊ က်င့္ယုတ္ႀကီး ႏႈတ္သီးခၽြန္သည့္တာ။
(၅) ပဥၥမ၀ိပါက္ေတာ္-
ေဂါတမဘုရား စၾကႍေလွ်ာက္ေနေတာ္မူစဥ္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ဂိဇၩကုဋ္ေတာင္ေပၚမွ
ေက်ာက္ေမာင္းဆင္၍ ျဖဳတ္ခ်လုပ္ၾကံခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႔ လုပ္ၾကံခံခဲ့ရျခင္းသည္
ဘုရားေလာင္း ႏုုစဥ္အခါ သူေဌးသားျဖစ္ခဲ့စဥ္တြင္
မိဘႏွစ္ဦးဆံုးပါးသြားခဲ့ရာမွ ညီငယ္ျဖစ္သူကို အေမြခြဲေ၀မေပးလိုသျဖင့္
ညီငယ္ကုိ အယံုသြင္း၍ ေတာထဲ ေခၚသြားကာ ေက်ာက္တံုးျဖင့္ ထုသတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။
ထိုအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ဘုရားအေလာင္းသည္ ငရဲက်ကာ ငရဲမွလြတ္ေျမာက္လာေသာအခါတြင္လည္း ဘ၀မ်ားစြာ၌
သူတပါး၏သတ္ျဖတ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရရွာေပသည္။ ေနာက္ဆံုး ဘုရားရွင္ဘ၀၌
ထိုအကုသိုလ္ကံ၏ အက်ိဳးဆက္၀ဋ္ အျဖစ္ ယခုကဲ့သို႔ ေက်ာက္ေမာင္းဆင္၍
လုပ္ၾကံျခင္းကို ခံခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ေမး။
ေ၀ဘာေတာင္ေစာင္း ေက်ာက္ေမာင္းဆင္ကာ၊ ေဒ၀ဒတ္ယုတ္ ခလုတ္အသာ။
သူျဖဳတ္ခ်လို႔ ဗုဒၶေျခမွာ၊ ေက်ာက္လႊာျငိ ဒဏ္ထိဘယ္၀ဋ္ပါ။
ေျဖ။
သူႀကြယ္မ်ိဳးဇာတ္ ျဖစ္လတ္တံုေခ်၊ ညီကိုလွည့္ဖ်ား ေခၚသြားသေလ။
ေက်ာက္ႏွင့္ဖိညႇပ္ ထုသတ္ႀကိတ္ေခ်၊ ေက်ာက္၀ိပါက္ အဆက္ပါခဲ့ေပ။
(၆) ဆ႒မ၀ိပါက္ေတာ္-
ေဒ၀ဒတ္၏ ေက်ာက္ေမာင္းဆင္လုပ္ၾကံမႈအရ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေျခမေတာ္အား ေက်ာက္စ ထိမွန္ကာ
ေသြးစိမ္းတည္၍ နာက်င္ကိုက္ခဲခံရပါသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ရျခင္းသည္ အေလာင္းေတာ္
ႏုစဥ္အခါက မထင္ရွားေသာ ကေလးတဦးျဖစ္ခဲ့စဥ္တြင္ ဆြမ္းခံၾကြလာေသာ
ပေစၥကဗုဒၶါတပါး၏ ေျခမေတာ္ကို ခဲျဖင့္ ပစ္ခဲ့ရာမွ ထိမွန္ျပီး
ေသြးစိမ္းတည္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုအကုသိုလ္ကံ၏ အက်ိဳးဆက္အရ ဘုရားရွင္သည္
ေျခမေတာ္၌ ေက်ာက္စထိမွန္ ဒဏ္ရာရခဲ့ျဖင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေမး။
ေက်ာက္လႊာထိပါး ျမတ္ဖ်ားထြတ္တင္၊ တည္ေန၀ပ္ကိန္း ေသြးစိမ္းအရွင္။
ေျခမေတာ္ထဲ ကိုက္ခဲနာက်င္၊ ၀ိပါက္ရင္း အလင္းျပေစခ်င္။
ေျဖ။
သူငယ္ျဖစ္ခိုက္ လမ္း၌ေပ်ာ္ရႊင္၊ ရွင္ပေစၥက ေ၀းမွအျမင္။
ခဲႏွင့္ပစ္လိုက္ ထိခိုက္ေျခတြင္၊ ေသြးယိုဆင္း ေရွးရင္း၀ိပါက္ပင္။
(၇) သတၱမ၀ိပါက္ေတာ္-
ျမတ္ဘုရားသည္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ လုပ္ၾကံမႈေၾကာင့္ ေျခမေတာ္၌ ေသြးစိမ္းတည္ကာ ေသြးပုပ္ျပည္ပုပ္
မ်ားေၾကာင့္ ကိုက္ခဲနာက်င္ေတာ္မူခဲ့ရာ သမားေတာ္ႀကီး ဇီ၀က၏ ဓားျဖင့္
ခြဲစိတ္ကုသေပးမႈကို ခံေတာ္မူခဲ့ရ ပါသည္။ ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ ဘုရားအေလာင္း
ႏုစဥ္ဘ၀ ေသေသာက္က်ဴးေသာ မင္းတပါးျဖစ္ခဲ့စဥ္က အရက္မူးယစ္ျပီး
နန္းေတာ္တြင္းရွိ အျပစ္မဲ့သူတဦးကို ကိုယ္တိုင္ ဓားျဖင့္ခြဲစိတ္ခဲ့ဖူးသည့္
အကုသိုလ္ကံ၏ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ေမး။
ဆြမ္းခံၾကြျမန္း ထိပ္ပန္းဘုန္းၾကြယ္၊ မုန္က်ဆင္ႀကီး ခရီးအက်ယ္။
ေဒ၀ဒတ္မိုက္ လႊတ္လိုက္ျပန္တယ္၊ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ ဆင္ေ၀ွ႔ဘယ္၀ဋ္ႏြယ္။
ေျဖ။
ဆင္ထိန္း ဆင္ေက်ာင္း အေလာင္းျဖစ္တံု၊ ရွင္ပေစၥက လမ္းမအဆံု။
ေဒါသထားလို႔ ျပစ္မွားသုန္မႈန္၊ ဆင္ႏွင့္တိုက္ ၀ဋ္လိုက္ေစဖို႔ႀကံဳ။
(၈) အ႒မ၀ိပါက္ေတာ္-
ျမတ္စြာဘုရားအား ေဒ၀ဒတ္သည္ နာဠာဂီိဆင္ျဖင့္ တိုက္သတ္ရန္ ၾကံစည္လုပ္ၾကံခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႔
ျဖစ္ရျခင္းမွာ အေလာင္းေတာ္ႏုစဥ္ဘ၀က ဆင္ထိန္းတဦး ျဖစ္ခဲ့စဥ္၌ ပေစၥကဗုဒၶါ
တပါးကို လမ္းမဖယ္ေပးဘဲ မိမိစီးလာေသာ ဆင္ျဖင့္ တိုက္ခဲ့ဖူးျခင္းေၾကာင့္
ျဖစ္ပါသည္။
ေမး။
ေက်ာက္လႊာခတ္လို႔ ေသြးဓာတ္ဆူပူ၊ ေျခမေတာ္ဦး ထြတ္ဖူးတဆူ။
ေသြးညိဳကိန္းလို႔ က်ိန္းစပ္ေတာ္မူ၊ ဇီ၀က ခြဲရ ဘယ္၀ဋ္ဟူ။
ေျဖ။
ပေဒသရာဇ္ မင္းျဖစ္စဥ္၀ယ္၊ မူးယစ္ေသာက္စား ေဖာက္ျပားမဖြယ္။
လူရွင္လတ္လတ္ ထိုးသတ္ျပန္တယ္၊ ဓား၀ိပါက္ အဆက္ သူကႏြယ္။
(၉) န၀မ၀ိပါက္ေတာ္-
ျမတ္စြာဘုရားသည္ တခါတရံ ေခါင္းကိုက္ေခါင္းခဲျခင္း ေ၀ဒနာကို ခံစားေတာ္မူရရွာပါသည္။
ထိုသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ႏုစဥ္ ဘ၀ တံငါမ်ိဳးတြင္
ျဖစ္ခဲ့စဥ္က မိဘေဆြမ်ိဳးတို႔ ငါးမ်ားထုသတ္ေနမႈအား ေတြ႔ျမင္ရစဥ္
၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္အျပင္ ကိုယ္တိုင္လည္း ငါးမ်ားကို
ထုသတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုအကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေခါင္းကိုက္ေခါင္းခဲျခင္း ေ၀ဒနာကို
ခံစားေတာ္မူရျခင္း ျဖစ္သည္။
ေမး။
သံုးလူထြတ္ဖူး ျမိဳက္မွဴးေသွ်ာင္ေက၊ ရံဖန္ခါလဲ ေခါင္းခဲပေလ။
ေ၀ဒနာ၀ဋ္ မလြတ္တံုေခ်၊ ဘယ္၀ိပါက္ အဆက္ပါခဲ့ေပ။
ေျဖ။
ေရွးခါကပ္ေဟာင္း မေကာင္းကံေဆာ္၊ တံငါမ်ိဳးဇာတ္ ျဖစ္လတ္သေရာ္။
ငါးတို႔ဦးေခါင္း ထုေထာင္းျမင္ေသာ္၊ ၀မ္းေျမာက္မိ လိုက္ဘိ၀ိပါက္ေတာ္။
(၁၀) ဒသမ၀ိပါက္ေတာ္-
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရံဖန္ရံခါ ခါးေတာ္ကိုက္ခဲမႈ ေ၀ဒနာကို ခံစားေတာ္မူရရွာပါသည္။
ထိုသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ အေလာင္းေတာ္ႏုစဥ္ဘ၀က လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္တဦး ျဖစ္ခဲ့စဥ္
စိမ္ေခၚသူ ျပိဳင္ဘက္ လက္ေ၀ွ႔သမားတို႔ကို အျမဲတမ္းဆိုသလို
ခါးရိုးက်ိဳးေအာင္ ထိုးသတ္ျပီး အႏိုင္ယူခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရပါသည္။
ေမး။
အထြတ္ဆံုးဟု သံုးလူ႔မ်က္မွန္၊ ခါးေတာ္ကိုက္ခဲ အသဲအသန္။
ေ၀ဒနာမ်ား ခံစားရဖန္၊ ဘယ္အေၾကာင္း ကံေဟာင္း ထုတ္လို႔ျပန္။
ေျဖ။
လက္ေ၀ွ႔ သတ္ေကာင္း အေလာင္းျဖစ္ေသာ္၊ ျပိဳင္ပြဲဆိုင္ပြဲ ႏိုင္ပြဲအေက်ာ္။
ႏိုင္လွ်င္ ခါးရိုး ရိုက္ခ်ိဳးေျမေပၚ၊ အသတ္ေကာင္း ဇာတ္ေဟာင္း ၀ိပါက္ေတာ္။
(၁၁) ဧကာဒသမ၀ိပါက္ေတာ္-
ဘုရားရွင္သည္ ေနာက္ပါရဟန္း (၅၀၀)ႏွင့္အတူ ေ၀ရဥၨာျပည္အနီး၌ ၀ါဆိုေတာ္မူစဥ္ တ၀ါတြင္းလံုး
မုေယာဆြမ္းၾကမ္းကိုသာ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ရျခင္းမွာ
ဘုရားအေလာင္း ႏုစဥ္ဘ၀က မထင္ရွားေသာ အမ်ိဳးသားတဦး ျဖစ္ခဲ့စဥ္ ရဟန္းမ်ား
ဆြမ္းစားေနၾကသည္ကုိျမင္လွ်င္ အေခ်ာင္သမား ကတံုးေတြက သေလးဆြမ္းလို
ေကာင္းမြန္ႏူးညံ႔တဲ့ ဆြမ္းနဲ႔ မေတာ္ပါဘူး။ မုေယာဆြမ္းၾကမ္းနဲ႔ပဲ
ထိုက္တန္ပါတယ္-စသျဖင့္ ရႈတ္ခ်ေျပာဆိုခဲ့မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ေမး။
၀ါေတာ္ကပ္ေတာ့ မာရ္နတ္ႏႈိးေဆာ္၊ ေ၀ရဥၨာတိုင္း သမိုင္းအေက်ာ္။
မုေယာဆြမ္းမို႔ ၾကမ္းၾကမ္းေထာ္ေထာ္၊ ဘုဥ္းေပးရ ေရွးက ဘယ္၀ဋ္ေနာ္။
ေျဖ။
မထင္မရွား မ်ိဳးသားျဖစ္တံု၊ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဆြမ္းစားခိုက္ႀကံဳ။
ဆြမ္းၾကမ္းစားဟု ျပစ္မွားဆိုပံု၊ ၀စီတြက္ ၀ိပါက္ေတာ္တဲ့ယံု။
(၁၂) ဒြါဒသမ၀ိပါက္ေတာ္-
ဆဒၵန္ဆင္ ဆယ္စီးအားကို ေဆာင္ႏိုင္ေသာ ျမတ္ဘုရားသည္ မလႅာမင္းတို႔၏
အင္ၾကင္းဥယ်ာဥ္တြင္ ၀မ္းေတာ္လားကာ ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ထိုိသု႔ိ
ျဖစ္ရျခင္းမွာ အေလာင္းေတာ္ႏုစဥ္ဘ၀ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာေသာ ေဆးဆရာတဦး
ျဖစ္ခဲ့စဥ္တြင္ သူေဌးသားတဦးအား ၀မ္းေရာဂါေပ်ာက္ေအာင္ ကုသေပးခဲ့ေသာ္လည္း
သူေဌးသားက ေဆးဖိုး၀ါးခ မေပးခ်င္၍ ေရာဂါမေပ်ာက္ေၾကာင္း လိမ္ညာေျပာဆိုခဲ့၏။
ထိုအခါ ဘုရားအေလာင္း ေဆးဆရာသည္ သူေဌးသား လိမ္ညာမွန္းသိ၍ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ
၀မ္းေလွ်ာေဆးကိုေပးလိုက္ရာ သူေဌးသားသည္ ထိုေဆးကိုစား၍ ၀မ္းေလွ်ာကာ ေသေလ၏။
ေမး။
ဆဒၵန္ဆယ္စီး အားႀကီးလ်င္ျမန္၊ ၀မ္းေတာ္သြန္ျငား ေရႊအားမသန္။
ေခြယိုင္ႏႊဲ႔လို႔ ျမန္းခဲ့နိဗၺာန္၊ ျဖစ္ေစေၾကာင္း ကံေဟာင္းသိဖို႔ရန္။
ေျဖ။
ေရာဂါကုစား သမားဉာဏ္က်ယ္၊ ရွင္သူေဌးသား ေဆး၀ါးကုတယ္။
ခ,မေပးလို႔ ဟိုေရွးဘုန္းၾကြယ္၊ ၀မ္းလားေဆး တိုက္ေၾကြး၀ဋ္ေဟာင္းလယ္။
ထိုအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ဘုရားရွင္သည္ ၀မ္းေတာ္လားခဲ့ေသာအခါ ဆဒၵန္ဆင္ ဆယ္စီးအားကို ေဆာင္ႏိုင္ေသာ
ကိုယ္ေတာ္သည္ပင္ အားအင္ခ်ိနဲ႔ကာ ကတိမ္းကပါး ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ဆရာဇီ၀ကသည္
ဘုရားရွင္အား အေကာင္းဆံုးေသာ ၀မ္းပိတ္ေဆးကို ကပ္ေတာ္မူေသာအခါ ဘုရားရွင္က
ဇီ၀က-သင့္ေဆးေတြ ေသာက္ေပမယ့္လည္း အက်ိဳးမထူးႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ငါဘုရား
ေရွး၀ိပါက္ ႀကံဳလာျပီ၊ မကပ္နဲ႔ေတာ့-ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္း
ေလ့လာသိရွိရပါသည္။
သတိေပးကဗ်ာ-
၀ိပါက္ေရာက္ေရး ေၾကာက္ေသြးတုန္ဖြယ္၊ ဘုရားေသာ္လဲ ေရွာင္လြဲ မလြယ္။
ေတြ႔ႀကံဳျမဲမို႔ တ၀ဲလယ္လယ္၊ မလြတ္ေသး ၀ဋ္ေၾကြးခက္လွတယ္။
ၾကင္နာေထာက္ထား သနားေျမာ္ေခၚ၊ ကုသိုလ္ပြားမႈ အားျပဳၾကေနာ္။
ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္း သရမ္းျပက္ေခ်ာ္၊ ေရွာင္ၾကဥ္ေရး ၀ဋ္ေၾကြး စင္ဖို႔ေျမာ္။
၀န္ခံခ်က္။ ။
လယ္တီပ႑ိတ ဦးေမာင္ႀကီး ျပဳစုေသာ သာဓုသုႏၵရီ ယပ္လွဲတရားစု ဒုတိယတြဲမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
ငရဲမွာ အပ-
ငရဲကား ၀ဋ္ (၀ိပါက္) ကဲ့သို႔ မဟုတ္ေပ။ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကံကို က်ဴးလြန္မိလွ်င္
ငရဲသို႔ က်ေရာက္တတ္ သည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း အကုသိုလ္ျပဳမိတိုင္း ငရဲသို႔သာ
ေရာက္ၾကရသည္မဟုတ္ပါ။ အကုသိုလ္ကံကို အမွန္က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ္လည္း
ငရဲသို႔မက်ေရာက္ခဲ့သည့္ သာဓကမ်ားကို တင္ျပရေသာ္--
အာဏာပါးကြက္သား နတ္ျပည္သြားခဲ့---
ျမတ္ဗုဒၶေဂါတမ လက္ထက္ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္တြင္ တမၺဒါဌိက အမည္ရွိေသာ အာဏာပါးကြက္သား
ခိုးသူသတ္သမား တဦးရွိခဲ့၏။ သူသည္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆဲ့ငါးႏွစ္တို္င္တိုင္
ဘုရင့္အက်ဥ္းေထာင္မွ ေသဒဏ္အေပးခံရသူမ်ားကို သတ္ခဲ့ရပါသည္။
ထိုအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသလွ်င္ ငရဲသို႔ က်ေရာက္ရေပမည္။ ထိုသို႔ေသာ
အေျခအေနတြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ကယ္တင္လိုသျဖင့္ ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူျပီး
တရားဓမၼမ်ား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ တမၺဒါဌိကသည္ ဆြမ္းလွဴျခင္း၊
တရားနာျခင္း၊ တရားကို ဆင္ျခင္ျခင္း ကုသိုလ္ကိုျပဳ၍ ေသလြန္ေသာအခါ
ထိုကုသိုလ္သည္ လူအမ်ားကို သတ္ခဲ့သည့္ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ငရဲက်ခံရမည္ကို
အပျပဳလိုက္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ တုသိတာနတ္ျပည္၌ နတ္သားဘ၀သို႔
ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရပါသည္။
ဘုရားရွင္အား ရွိခိုးေသာ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ နတ္သားျဖစ္ခဲ့---
သာ၀တၳိျပည္တြင္ မ႒ကု႑လီ အမည္ရွိေသာ လုလင္တဦး ရွိခဲ့သည္။ ထိုလုလင္သည္
မည္သည့္အလွဴဒါနကိုမွ် မျပဳခဲ့သျဖင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈဟူ၍ မရွိ၊
အကုသိုလ္ကံမ်ားသာရွိသည္။ ထိုအကုသိုလ္ မေကာင္းမႈကံ မ်ားေၾကာင့္ ေသလွ်င္
ငရဲသို႔ေရာက္ရမည္သာျဖစ္သည္။ ထိုအျဖစ္ကို ျမတ္ဗုဒၶ ျမင္ေတာ္မူသျဖင့္
ကယ္မ,လိုေသာေၾကာင့္ ထိုလုလင္၏ အိမ္ေရွ႔သို႔ သြားေရာက္ျပီး
ေရာင္ျခည္ေတာ္တို႔ကို လႊတ္၏။ ေသလုဆဲဆဲ မ႒ကု႑လီသည္ ေရာင္ျခည္ေတာ္တို႔ကို
ျမင္၍ ၾကည္ညိဳသဒၶါစိတ္ျဖင့္ ျမတ္ဗုဒၶအား ေလ်ာင္းအိပ္လ်က္ကပင္ ရွိခိုးသည္။
ထိုေကာင္းမႈစိတ္ေဇာျဖင့္ ေသလြန္သျဖင့္ ငရဲသို႔က်ရမည့္အစား
တာ၀တႎသာနတ္ျပည္တြင္ နတ္သားျဖစ္ရေလသည္။
မုဆိုးႀကီးတဦး နတ္ျပည္ေရာက္သြားခဲ့---
ေသာဏဂီရိေတာင္ေပၚေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးေနေသာ ရဟႏၲာအရွင္ေသာဏ၏ ဖခင္သည္ မုဆိုးအလုပ္ျဖင့္
အသက္ေမြးသူျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ ႀကီးကာမွ သားဘုန္းႀကီးထံ ခို၀င္၍
ရဟန္းျပဳခဲ့၏။ မက်န္းမာ၍ ေသခါနီးအခ်ိန္တြင္ ငရဲသို႔က်ေရာက္မည့္
ဂတိနိမိတ္မ်ား ျမင္သျဖင့္ ေၾကာက္လန္႔စြာ ေယာင္ယမ္းေအာ္ဟစ္ ခဲ့၏။
ထိုအျခင္းအရာကို သားရဟႏၲာက ျမင္ေသာအခါ ဖခင္အား ေစတီရင္ျပင္သို႔
ေရႊ႔ေျပာင္းျပီး ပန္းမ်ားကို ကပ္လွဴ၍ အာရံုျပဳေစခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္
မုဆိုးတျဖစ္လဲ ရဟန္းအိုႀကီး၏ စိတ္အစဥ္တြင္ ကုသိုလ္အာရံုမ်ား ျဖစ္ေပၚလာ၍
ငရဲနိမိတ္မ်ား ေပ်ာက္ကာ နတ္ဘံုသို႔ေရာက္မည့္ အာရံုနိမိတ္မ်ား
ထင္လာခဲ့ပါသည္။ ထိုကုသိုလ္စိတ္ေဇာျဖင့္ ကြယ္လြန္ခဲ့သျဖင့္ နတ္ျပည္သို႔
ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရပါသည္။
အရွင္အဂၤုလိမာလ---
လက္ညႇိဳးေပါင္းတေထာင္ ရေရးအတြက္ လူသတ္လက္ညႇိဳးျဖတ္ယူခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ တေထာင္ျပည့္ရန္
တေခ်ာင္းသာလိုေတာ့သည့္အခ်ိန္တြင္ မိခင္ေနာက္သို႔ပင္
လက္ညႇိဳးျဖတ္ရန္အလို႔ငွါ လိုက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမတ္ဗုဒၶက
ၾကားျဖတ္၍ ကယ္ခၽြတ္ေတာ္မူသျဖင့္ အကၽြတ္တရားရျပီး
ေနာက္ဆံုးက်င့္ၾကံပြားမ်ား အားထုတ္မႈေၾကာင့္ ရဟႏၲာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
အရွင္အဂၤုလိမာလသည္ ရဟႏၲာျဖစ္သည္အထိ တရားဓမၼကို
နာယူက်င့္ၾကံပြားမ်ားအားထုတ္ႏိုင္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ငရဲကို အျပီးအပိုင္
အပ-ျပဳလုပ္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ငရဲသို႔ အပျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့မႈ နည္း ၂-မ်ိဳး---
အထက္ေဖာ္ျပပါ ငရဲသို႔ အပျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ သာဓကျဖစ္စဥ္မ်ားကို စိစစ္ဆင္ျခင္ၾကည့္ေသာ္
အာဏာပါးကြက္သား တမၺဒါဌိက၊ မ႒ကု႑လီ လုလင္ႏွင့္ မုဆိုးႀကီးတို႔၏
ငရဲကိုအပျပဳ၍ နတ္ျပည္ေရာက္သြားျခင္းနည္းသည္ စိတ္ခ်ရေသာ နည္းမ်ိဳးမဟုတ္။
ထိုသူတို႔သည္ အပါယ္တံခါးကို ပိတ္ႏိုင္ေသာ အနည္းဆံုး
ေသာတာပန္အဆင့္သို႔ေရာက္ေအာင္ မက်င့္ၾကံ မႀကိဳးစားႏိုင္ပါက ကုသိုလ္ကံ
အရွိန္ကုန္ပါလွ်င္ အပါယ္ငရဲသို႔ ျပန္က်ရႏိုင္ပါသည္။ ယခု ငရဲကို အပျပဳ၍
နတ္ျပည္ေရာက္သြားျခင္းသည္ ပဋိသေႏၶအက်ိဳးေပးေသာ ကံ (၄)မ်ိဳးအနက္
ဂရုကကံႀကီးျဖစ္ေသာ ပဥၥာနႏၲရိယကံကို မက်ဴးလြန္မိခဲ့ျခင္းႏွင့္ ေသခါနီး
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ၾကားျဖတ္၀င္လာေသာ အာသႏၷကံအရ ကုသိုလ္ေဇာစိတ္ျဖင့္
ေသဆံုးသြား ခဲ့ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ပါ၍ ကုသိုလ္ကံ
အရွိန္ကုန္ပါလွ်င္ ငရဲသို႔ ျပန္က်ႏိုင္သည့္နည္းျဖင့္ ငရဲကို
အပျပဳခဲ့ျခင္းဟု ဆိုရပါမည္။
အရွင္အဂၤုလိမာလ၏ ငရဲကို အပျပဳလိုက္ျခင္း နည္းမွာမူ ရဟႏၲာျဖစ္သည္အထိ ၀ိပႆနာဘာ၀နာကို က်င့္ၾကံ
ပြားမ်ား အားထုတ္ႏို္င္မႈေၾကာင့္ မဂ္ကုသိုလ္ျဖင့္ ငရဲကို အျပီးအပိုင္
အပျပဳလိုက္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္အခ်ရဆံုးေသာ အပျပဳနည္း ျဖစ္ပါသည္။
နတ္ျပည္မွ ငရဲသို႔ ျပန္က်ခဲ့ရသည့္ သာဓက အခ်ိဳ႔---
ကုသိုလ္ကံေကာင္းမႈ အရွိန္ကုန္ဆံုးခ်ိန္တြင္ နတ္ျပည္မွ ငရဲသို႔ က်သြားခဲ့သည့္ သာဓကမ်ားလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။
ပထမသာဓကအျဖစ္ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္က သုျဗဟၼနတ္သားႏွင့္ နတ္သမီး တေထာင္တို႔၏ ျဖစ္စဥ္ကို တင္ျပပါမည္။
တေန႔တြင္ နတ္သမီး ငါးရာက ပန္းပင္ေပၚမွ ပန္းပြင့္မ်ားကို ေျခြခ်ျပီး ေအာက္ရွိ
နတ္သမီး ငါးရာက ပန္းမ်ားကို ေကာက္ယူသီကံုး၍ သုျဗဟၼနတ္သားအား
ပန္ေပးေနၾကပါသည္။ ထိုသို႔ေပ်ာ္ပါးေနၾကစဥ္ ပန္းပင္ေပၚရွိ နတ္သမီးငါးရာသည္
ရုတ္တရက္ ေသဆံုးသြားၾကပါသည္။ ထိုအခါ နတ္သားက နတ္မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ရႈရွာေဖြ
ခဲ့ရာ အဆိုပါ နတ္သမီးငါးရာတို႔သည္ အ၀ီစိငရဲ၌ က်ခံေနရသည္ကို ေတြ႔ရွိရ၍
ေသျခင္းတရားကို သတိရသြား ခဲ့ပါသည္။
နတ္သားသည္ ဆက္လက္၍ သူႏွင့္ က်န္နတ္သမီး ငါးရာတို႔၏ နတ္သက္တမ္းကို ျပန္ၾကည့္ရာ နတ္သက္ (၇)ရက္သာ
က်န္ရွိေတာ့သည္ကို ေတြ႔ရျပီး နတ္ျပည္မွ စုေတလွ်င္ အ၀ီစိငရဲသို႔ပင္
က်ေရာက္မည္ကို သိရသျဖင့္ အလြန္ေၾကာက္ရြံ႔ စိုးရိမ္သြားခဲ့ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားထံ အေရာက္သြား၍ သူေတြ႔ေနရသည့္
ဒုကၡကိုေလွ်ာက္ထားခဲ့ရာမွ ျမတ္ဗုဒၶက-
ခ်စ္သား သုျဗဟၼနတ္သား ၀ိပႆနာဉာဏ္အလင္းလို႔ဆိုရမည့္ ေဗာဇၩင္ခုနစ္ပါး တရားျမတ္ရတနာကို၄င္း၊ ျခိဳးျခံျခင္းလို႔္ေခၚသည့္ တပအက်င့္ကို၄င္း၊
မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ကိုယ္ စိတ္-လို႔ေခၚသည့္ ဣေျႏၵ (၆)ပါးကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖစ္သည့္ ဣျႏၵိယသံ၀ရ သီလကို၄င္း၊
အလံုးစံုေသာ ၀ဋ္ဒုကၡမွ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္း ျဖစ္သည့္ နိဗၺာန္ကို၄င္း၊
ဤေလးမ်ိဳးကို ဖယ္ထား၍ သတၱ၀ါတို႔၏ ခ်မ္းသာဆိုသည္ကို ငါဘုရား ျမင္ေတာ္မမူ-ဟု ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။
နတ္သားသည္ ဂါထာအဆံုး၌ပင္ ေသာတာပတၱိမဂ္ကို ရရွိ၍ အပယ္ေဘးမွ လြတ္ကင္းေအးခ်မ္းသြားခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။
ဒုတိယသာဓကအေနျဖင့္ ေဒါသေၾကာင့္ ေသရသည့္ နတ္သားႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ျဖစ္စဥ္ကို တင္ျပပါမည္။
နတ္သားႏွစ္ေယာက္သည္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ေတြ႔သည့္အခါ မနာလိုျခင္း ဣႆာႏွင့္ ၀န္တိုျခင္း
မစၧရိယတို႔၏ တြန္းအားေၾကာင့္ တေယာက္ေသာ နတ္သားက သင္သည္ လူဘ၀တုန္းက
အဆင့္အတန္းမရွိတဲ့ ဆင္းရဲသားတေယာက္ပါ။ ရဟန္းေတာ္တပါးကို
ဆြမ္းေလးတဇြန္းေလာင္းလွဴခဲ့သည့္ ကုသိုလ္ကို အမွတ္ရျပီး ေသခဲ့လို႔
ဒီနတ္ျပည္ကို ေရာက္ရတာပါ-ဟု ဆိုသလို၊
က်န္နတ္သားတပါးကလည္း သင္နတ္သားကေရာ ဘာထူးလို႔လည္း၊ လူ႔ဘ၀တုန္းက ကၽြႏ္ုပ္ထက္ေတာင္
ပိုဆင္းရဲေသးတယ္။ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ကို သစ္သီးတလံုး ေလာင္းလွဴခဲ့တဲ့
ကုသိုလ္ကို အမွတ္ရျပီး ေသခဲ့လို႔ ဒီနတ္ျပည္ကို ေရာက္လာတာပါ-ဟု
ျပန္လည္ေျပာဆိုခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႔စကားမ်ားရင္းမွ ျပင္းထန္ေသာ ေဒါသအဆင့္သို႔
ေရာက္လာေသာအခါ နတ္သားႏွစ္ပါးစလံုး ျဖဳတ္ကနဲ ေသျပီး ငရဲကိုက်သြားခဲ့ရပါသည္။
သို႔ပါ၍ အထက္ပါ သာဓကမ်ားအရ ၀ိပႆနာဘာ၀နာ ပြားမ်ားအားထုတ္ျခင္း မရွိသျဖင့္
မဂ္တခုခုကို မရရွိခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ငရဲကို ပႏိုင္သည့္တိုင္ စိတ္မခ်ရပါ။
ကုသိုလ္ကံ အရွိန္ကုန္ပါက ျပဳထားခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ မေကာင္းမႈကံမ်ားေၾကာင့္
ငရဲသို႔ က်ေရာက္ရေပမည္။ မဂ္ရရွိထားမွသာ ငရဲအပါအ၀င္ အပါယ္ေလးဘံုကို
လံုး၀အျပီးအပိုင္ပါယ္ထား၊ ပထားႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း သတိမူၾကရပါမည္။
ငရဲကို အပျပဳႏိုင္သလို ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အက်ိဳးကို အကုသိုလ္ကံက ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္မႈ---
ငရဲကို အပျပဳႏိုင္သကဲ့သို႔ ၀ိပႆနာဘာ၀နာကို အားထုတ္၍ မဂ္တခုခုကို မရယူႏိုင္ေသးသည့္
ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္လည္း ေကာင္းမႈကုသုိလ္ကံမ်ားကို
မည္မွ်ပင္ျပဳလုပ္ထားၾကေစကာမူ အပါယ္ေလးပါးႏွင့္ လြတ္ကင္းရလိမ့္မည္ဟု
စိတ္ခ်ယံုၾကည္၍ မရပါ။ သာဓကအေနျဖင့္ တင္ျပရေသာ္ ေစတီေပါင္း၊
ေရတြင္းေရကန္ေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္စီ လွဴဒါန္းထားခဲ့ေသာ
သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးသည္ စုေတစိတ္က်ခါနီးအခ်ိန္၌ ေျမးေတာ္၏
ထီးနန္းသိမ္းပိုက္ျခင္းကို ခံထားရသျဖင့္ ဧကရာဇ္ဘုရင္မင္းႀကီး ျဖစ္ပါလွ်က္
ေဆးအျဖစ္ငံုထားရေသာ သွ်စ္သွ်ားသီးအပိုင္းေလးမွ်ကိုသာ
ပိုင္ဆိုင္ထားရေတာ့သည့္အျဖစ္ကို စိတ္အာရံုေရာက္ျပီး ေတြေ၀သည့္
ေမာဟစိတ္ျဖင့္ ေသဆံုးခဲ့ရသျဖင့္ စပါးႀကီးေျမြဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိသြား
ခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။ ေနာက္ဆံုး သားျဖစ္သူ ရဟႏၲာက ကယ္ခၽြတ္မွသာ ေျမြဘ၀မွ
ကၽြတ္လြတ္ကာ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္သြားခဲ့ရပါသည္။
ထိုနည္းတူစြာပင္ ကုသိုလ္ျပဳရာအရာ၌ တဖက္သားမ်ား မတုပႏိုင္ေအာင္ လွဴဒါန္းအပ္ေသာ အသဒိသဒါန
အလွဴႀကီးကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့သူ မလႅိကာမိဖုရားႀကီး (ပေႆနဒီ ေကာသလမင္းႀကီး၏
မိဖုရား) သည္ ေသဆံုးခါနီးအခ်ိန္၌ ဘုရင္ႀကီးကို လိမ္ေျပာမိခဲ့သည့္
အကုသိုလ္ကံစိတ္ေဇာျဖင့္ ေသလြန္ခဲ့သျဖင့္ အ၀ီစိ ငရဲ၌ ၇-ရက္ က်ခံခဲ့ရပါသည္။
ငရဲမွလြတ္မွသာ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရပါသည္။
သို႔ပါ၍ လူသားတို႔သည္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို မည္မွ်ပင္ျပဳလုပ္ထားေစကာမူ အနည္းဆံုး
ေသာတာပတၱိမဂ္ ရသည္အထိ ၀ိပႆနာဘာ၀နာကို အားထုတ္ပြားမ်ားထားျခင္းမရွိပါက
အပါယ္ေလးပါးႏွင့္ မလြတ္ကင္းႏိုင္ေသးသည္ကို ဆင္ျခင္သတိမူသင့္ၾကပါသည္။
ဆင္ျခင္သတိရွိၾကပါ---
၀ဋ္မွာအျမဲ၊ ငရဲမွာ အပ ဆိုသည့္ အထက္ပါ တင္ျပခ်က္မ်ားကို အက်ဥ္းခ်ံဳးတင္ျပရေသာ္-
* မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကံမ်ား က်ဴးလြန္သူသည္ ငရဲအပါအ၀င္ အပါယ္ေလးဘံုသို႔ က်ေရာက္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။
* ငရဲသို႔ က်ေရာက္ရမည့္ သူပင္ျဖစ္လင့္ကစား အာသႏၷကံတည္းဟူေသာ ေသခါနီးအခ်ိန္
ၾကားျဖတ္ျဖစ္ေပၚ လာသည့္ စိတ္ေဇာသည္ ကုသိုလ္စိတ္၊ ကုသိုလ္အာရံုစိတ္ေဇာျဖင့္
ေသလြန္ခဲ့သည္ရွိေသာ ပဥၥာနႏၲရိယကံ (ဂရုကကံ)ႀကီးကို က်ဴးလြန္ထားမႈ မရွိပါက
ထိုသူသည္ ငရဲကိုအပျပဳ၍ သုဂတိဘံုသို႔ ေရာက္မည္ျဖစ္သည္။ ကုသိုလ္ကံႀကီး ဟူေသာ
ေလွႀကီးေပၚတြင္ အကုသိုလ္ကံမ်ား ျဖစ္သည့္ ေက်ာက္ခဲမ်ားကို
တင္ထားႏိုင္ျခင္းျဖင့္ ေက်ာက္ခဲမ်ား မျမႇဳပ္ႏိုင္သည့္ သေဘာ ျဖစ္ပါသည္။
*သုဂတိဘံု၌ ငရဲကိုအပျပဳ၍ ေရာက္ေနေသာသူသည္ ကုသိုလ္ကံအရွိန္ ကုန္ပါလွ်ၽင္ မလြဲမေသြ ဒုဂၢတိဘံုသို႔ ျပန္က်ရပါမည္။
* ငရဲက်ေရာက္ရမည့္ အကုသိုလ္ မေကာင္းမႈကို က်ဴးလြန္ျပဳလုပ္ထားသည့္တိုင္
၀ိပႆနာဘာ၀နာကို အနည္းဆံုး ေသာတာပတၱိမရ္ ရရွိသည့္တိုင္ေအာင္
က်င့္ၾကံပြားမ်ား အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ငရဲက်အပါအ၀င္ အပါယ္ေလးဘံုကို
အျပီးပိုင္ အပျပဳႏိုင္ပါသည္။
* ကုသိုလ္ကံမ်ား အမ်ားအျပား ျပဳလုပ္ထားသည့္တိုင္ ေသာတာပတၱိမဂ္ကို မရရွိထားပါက ေသခါနီးအခ်ိန္ အကုသိုလ္
မေကာင္းမႈစိတ္ေဇာ တခုခုျဖင့္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္ရွိေသာ္ အပါယ္ေလးဘံုသို႔
က်ေရာက္သြား ႏိုင္ေပသည္။
* အကုသိုလ္ မေကာင္းမႈကံေၾကာင့္ ငရဲက်ရသူသည္ ငရဲ၌ ဒုကၡဆင္းရဲမႈမ်ားစြာကို ခံ၍ လြတ္လာခဲ့သည္တိုင္ ထိုအကုသုိလ္ကံ၏
အက်ိဳးဆက္ျဖစ္ေသာ ၀ဋ္ေၾကြးသည္ ဘ၀အဆက္ဆက္၌ အခြင့္သာသလို လိုက္ပါ၍
၀ဋ္မွာအျမဲ ဆိုသည့္အတိုင္း ခံရေပဦးမည္ျဖစ္သည္။
သို႔ပါ၍ အထက္ပါ အေၾကာင္း အခ်က္မ်ားကို ဆင္ျခင္သတိျဖင့္ အႏွစ္ခ်ဳပ္၍ ေအာက္ပါအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ၾကပါရန္ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လိုက္ရပါသည္။
* မေကာင္းမႈ ဟူသမွ်ကို ျပဳလုပ္ ေျပာဆို၊ ၾကံစည္ျခင္း လံုး၀မရွိေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကရပါမည္။ (မေကာင္းမႈကိုေရွာင္)
* ေကာင္းမႈဟူသမွ်ကို အျမဲတမ္းျပဳလုပ္၊ ေျပာဆို၊ ၾကံစည္မိေအာင္ ႀကိဳးပမ္းရြက္ေဆာင္ၾကရပါမည္။(ေကာင္းမႈကို ေဆာင္)
* အဓိကအားျဖင့္ မေကာင္းမႈကို ေရွာင္၊ ေကာင္းမႈကို ေဆာင္ျပီး ယခုဘ၀တြင္ပင္
၀ိပႆနာဘာ၀နာကို ဖိဖိစီးစီး ပြားမ်ား အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ေသာတာပတိၱမဂ္ကို
ရရွိသည့္တိုင္ေအာင္ အနိမ့္ဆံုး ရည္မွန္းခ်က္ထား၍
ႀကိဳးပမ္းရြက္ေဆာင္ၾကရပါမည္။
ျမင့္သိန္းေအာင္ (၁၉-၁-၂၀၁၀)
No comments:
Post a Comment