ၾကင္နာမႈရွိ မရွိ၊ ေသခါမွသိ
လူရယ္လို႔ျဖစ္လာလွ်င္ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ေသရမည္ကား
မုခ်ပင္တည္း။ မိဘ ေဆြမ်ိဳး ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွစ္မ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး
မည္သူမွ် ေရွာင္လႊဲ၍ ရႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ေသသြားရာ၌
ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ မရွိဘဲ ေသခဲ့ရလွ်င္ (သို႔မဟုတ္) မေသခင္က ၾကိဳတင္၍ ကုသိုယ္
ေကာင္းမႈ ရိကၡာထုပ္မ်ား ၾကိဳတင္ကာ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မထုပ္ခဲ့ရလွ်င္
ေသသြားေသာအခါ ေထာက္တည္ရာမဲ့၊ အားကိုးရာမဲ့ ျဖစ္ရတတ္၏။ ထိုသေဘာကို သိသာေစရန္
“ေရဗူးႏွင့္ ဘိနပ္မပါလွ်င္ ေႏြခါမွသိမည္။ ဒါနႏွင့္ သီလမပါလွ်င္
ေသခါမွသိမည္” ဟူ၍ ေရွးဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက ဆံုးမခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ တစ္ခုတည္းသာ ေမွ်ာ္လင့္စရာ ရွိေတာ့၏။
ထိုအရာကား တစ္ျခားမဟုတ္။ က်န္ရစ္ခဲ့ေၾကေသာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား၏
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလုပ္ကာ အမွ်အတန္း ေပးေ၀မႈကိုသာ ေစာင့္စား
ေမွ်ာ္လင့္စရာလင့္စရာ ရွိေတာ့သည္။
အကူအညီကို ေမွ်ာ္လင့္ေနရေသာဘံုဘ၀။ ။
ဤေနရာ၌ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ရည္ညႊန္းဆိုလိုေသာ အေၾကာင္းအရာမွာ
ေပတဂတိေခၚ မက်ြတ္မလြတ္ေသာ ဘံုဘ၀အေၾကာင္းကို ေဆြေႏြးတင္ျပလိုရင္း ျဖစ္ပါ၏။
ထပ္မံခ်ဲ႔ျပရေသာ္… ေသသည္၏ အျခားမဲ့၌ ေရာက္ရမည့္ဘ၀၊ လားရာအရပ္ ဂတိကား
(၅)မ်ိဳး ရိွပါ၏။
၁။နိရယဂတိ=ငရဲဘံုဘ၀။
၂။တိရစၦာနဂတိ=တိရစၦာန္ဘံုဘ၀။
၃။ေပတဂတိ=မကြ်တ္မလြတ္ေသာ ဘံုဘ၀ဟူေသာ ျပိတၱာဘံုဘ၀
၄။မႏုႆဂတိ=လူဘ၀။
၅။ေဒ၀ဂတိ=နတ္ဘ၀၊ ျဗဟၼာဘ၀တို႔ ျဖစ္ၾကပါ၏။
ထို(၅)မ်ိဳးတို႔ိုတြင္ ဤေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပလိုေသာ
အေၾကာင္းအရာမွာ ေပတဂတိ= မကြ်တ္မလြတ္ေသာ ဘံုဘ၀ဟူေသာ ျပိတၱာဘံုဘ၀ကိုသာ
ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါ၏။ က်န္ေသာ ဘံုဘ၀တို႔ကို မဆိုလိုပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။
၁။နိရယဂတိ=ငရဲဘံုဘ၀ႏွင့္ ၂။တိရစၦာနဂတိ= တိရစၦာာန္ဘံုဘ၀ တို႔သည္
သူတို႔၏အကုသိုလ္ကံက ၾကီးေလးလြန္း၍ ထိုအကုသိုလ္ကံ၏ ဆိုးက်ိဳးကို တိုက္ရိုက္
ခံစားရေသာေၾကာင့္ အမွ်အတန္း ေပးေ၀ျခင္းနည္းျဖင့္လည္း ကယ္၍မရႏိုင္ပါ။
၄။မႏုႆဂတိ=လူဘ၀ႏွင့္ ၅။ေဒ၀ဂတိ=နတ္ဘ၀၊ ျဗဟၼာဘ၀တို႔သည္လည္း သူတို႔
ျပဳခဲ့ေသာကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၏ ျပည့္၀ေသာ ေကာင္းက်ိဳးကို တိုက္ရိုက္
ခံစားရေသာေၾကာင့္ အမွ်အတန္းေပးေ၀ျခင္းနည္းျဖင့္လည္း အကူအညီေပးရန္
မလိုအပ္ေတာ့ပါ။ ထိုေၾကာင့္ ဤေခါင္းစဥ္ျဖင့္ စာေရးသူ သံုးသပ္လိုေသာ
ေၾကာင္းအရာမွာ ၃။ေပတဂတိ=မကြ်တ္မလြတ္ေသာ ဘံုဘ၀ဟူေသာ ျပိတၱာဘံုဘ၀ႏွင့္
ထိုဘံုဘ၀သို႔ မေတာ္တဆ ေရာက္ခဲ့ၾကေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊
ညီီအစ္ကိုေမာင္ႏွစ္မမ်ား၊ မိဘမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို မည္သို႔ မည္ပံု
အကူသီေပးရမလဲ။ မည္သို႔ေသာနည္းျဖင့္ ကယ္တင္ရမလဲ ဟူေသာ နည္းလမ္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။
မိဘတို႔၏ ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္။ ။
ဤေနရာတြင္ ထင္ရွားေစရန္ သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္တြင္ ဗုဒၶေဟာခဲ့ေသာ
သားသမီး၀တၱရား (၅) ပါး၊ သို႔မဟုတ္ မာတာပိတုသုတ္တြင္ ဗုဒၶေဟာခဲ့ေသာ မိဘတို႔၏
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္(၅)မ်ိဳးကို အနည္းငယ္ တင္ျပပါဦးးမည္။ ထို(၂)မ်ိဳးသည္
နာမည္သာ ကြာျခားေသာ္လည္း အဓိပၸါယ္မွာ အတူတူပင္ ျဖစ္ပါ၏။ “ေက်ြးေမြးမပ်က္၊
ေဆာင္ရြက္စီမံ၊ ေမြခံထိုက္ေစ၊ လွဴမွ်ေ၀၍၊ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္၊ ၀တ္ငါးသြယ္၊
က်င့္ဖြယ္သားတို႔သာ။” ဟူေသာ(၅)ပါးတို႔တြင္ အမွတ္စဥ္(၅) ‘လွဴမွ်ေ၀၍’
မွတစ္ပါး က်န္(၄) ပါးတို႔သည္ မိဘမ်ား အသက္ရွင္စဥ္၀ယ္ ျပဳစုလုပ္ေကြ်း
ေက်းဇူးဆပ္၍ ရေသာ ၀တၱရား ျဖစ္ပါ၏။ အမွတ္စဥ္(၅) ‘လွဴမွ်ေ၀၍’ ကား မိဘမ်ား
ေသလြန္ျပီး ဘ၀တစ္ပါးသို႔ ေျပာင္းသြားခ်ိန္မွသာ ျပဳလုပ္၍ရ၊ ေက်းဇူး ေပးဆပ္၍
ရသည့္ ၀တၱရားျဖစ္ပါ၏။ မိဘတို႔၏ အႏႈိုင္းမဲ့ ေက်းဇူးေၾကြးကို ေနာက္ဆံုး
ေပးဆပ္ရမည့္ ၀တၱရားျဖစ္သလို၊ မိဘတို႔၏ သားသမီးတို႔အေပၚ
ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တခဲ့ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္(၅)မ်ိဳးမွ ေနာက္ဆံုး
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ျဖည္ဆည္းေပးျခင္းလည္း မည္ပါသည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ ကိုေတာ္ျမတ္ၾကီးသည္ “မိဘမ်ား ေသလြန္ေသာအခါ
က်န္ရစ္ေသာ သားသမီးမ်ားက ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ျပီး အမွ်အတန္း
ေပးေ၀ရမည္” ဟူေသာ ၀တၱရားကို သတ္မွတ္ခဲ့ရပါသနည္း။ သံုးသပ္
ေ၀ဘန္ၾကည့္ၾကပါစို႔။
မိဘမ်ားသည္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား မဟုတ္ၾက။ တရားထူး
မရၾကေသးေသာ ပုထုဇဥ္မ်ားသာ ျဖစ္ၾက၏။ မိဘတိုင္းသည္ သားသမီးမ်ားအေပၚ သံေယာဇဥ္
ၾကီးၾကသည္မွာလည္း အထူးေျပာဖြယ္ လိုမည္ မထင္ပါေပ။ ဇနီး မယား သံေယာဇဥ္၊ သမီး
သား သံေယာဇဥ္၊ ပစၥည္း ဥစၥာ သံေယာဇဥ္ စသည္ျဖင့္ သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္
အဖြဲ႔တို႔မွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကေသး၍ အစြဲအလန္းၾကီးၾကသည္မွာ အျပစ္
မဆိုသာေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသခါနီးအခ်ိန္၀ယ္ ဇနီးမယား သံေယာဇဥ္၊ သမီးသား
သံေယာဇဥ္၊ ပစၥည္း ဥစၥာ သံေယာဇဥ္ စသည္တို႔တြင္ တစ္ခုခုကို စြဲလန္းျပီး
ေသလြန္သြားခဲ့မည္ ဆိုလွ်င္ မကြ်တ္မလြတ္ေသာ ဘံုဘ၀ဟူေသာ (ေပတဂတိ) ျပိတၱာ
ဘံုဘ၀သို႔ မုခ်က်ိန္းေသ ေရာက္ရမည္မွာ မလြဲပင္တည္း။
ထိုျပိတၱာ ဘံုဘ၀သည္ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ဘ၀ျဖစ္သလို ကိုယ္တိုင္ အလုပ္လုပ္၍
ရွာေဖြျပီး စားေသာက္၍ ရေသာ ဘ၀မဟုတ္။ ၀တ္စရာ၊ စားစရာ မရွိ၍ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကေသာ
သား သမီးမ်ားက “ေရာ့ ယူပါ စားပ ါ” ဟူ၍ တိုက္ရိုက္ ေပး၍လည္း ရေသာဘ၀
မဟုတ္ေပ။ အကယ္၍ ထိုဘံုဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့လွ်င္ ထိုဘံုဘ၀မွ
လြတ္ေျမာက္ရန္ အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထိုဘံုဘ၀၌ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္
ေနထိုင္ စားေသာက္ရန္ အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကိုယ့္အားကို ကိုယ္ကို္းကာ
ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ျပဴလုပ္၍ မရေသာ အေျခအေန ျဖစ္ပါ၏။ ဆက္သြယ္ကူညီ၍ ရေသာ
နည္းလမ္းကား တစ္မ်ိဳးသာ ရွိ၏။ ယင္းနည္းလမ္းကား အျခားမဟုတ္။ ဘုရား
အမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္တို႔ကို ျဖစ္ေစ၊ အျခားေသာ အလွဴခံ
ပုဂၢိဳလ္တို႔ကို ျဖစ္ေစ၊ အ၀တ္အထည္၊ အစားအေသာက္ စသည္ (ျပိတၱာ ဘံုဘ၀သို႔
ေရာက္ေသာသူ လိုအပ္ေသာ ပစၥည္း၊ အစားအေသာက္၊ အေနအထိုင္၊ အိပ္ယာေနရာ ) တို႔ကို
လွဴဒါန္း ေပးကမ္း၍ ထိုကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ၏ အဖို႔ဘာဂကို အမွ်အတန္း
ေပးေ၀ျခင္း၊ ထိုကုသိုလ္အမွ်ကို ျပိတၱာ ဘံုဘ၀သို႔ ေရာက္ေသာ သူက သာဓု
ေခၚဆိုျခင္းျဖင့္သာလွ်င္ ေပးႏိုင္၊ ရယူႏိုင္ပါ၏။ ဤနည္းလမ္းျဖင့္သာလွ်င္
ကယ္တင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို႔ေသာ အေျခအေေနကို ဘုရားရွင္က သိျမင္သေဘာေပါက္သလို၊ ထိုသို႔
အမွ်ေပးေ၀ျခင္း၊ သာဓုေခၚ ျခင္းျဖင့္ ထိုျပိတၱာ ဘံုဘ၀မွ
တစ္ခ်ိဳ႕လြတ္ေျမာက္ၾက၍ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ ထိုဘ၀၀ယ္ ေကာင္းေကာင္းေန၊
ေကာင္းေကာင္းစားျပီး မ်ားျပားေသာ စည္စိမ္ ခ်မ္းသာကို ရရွိေၾကာင္း
ေတြ႔ျမင္ေတာ္မူ၍ မိဘမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ဘ၀တစ္ပါး ေျပာင္းသြား
ေသလြန္ေသာအခ ါ က်န္ရစ္ေသာ သားသမီးတို႔က ထုိိမိဘတို႔အား ရည္စူး၍ ကုသိုလ္
ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ျခင္း၊ အမွ်အတန္း ေပးေ၀ျခင္း အလုပ္ကို မျဖစ္မေန
ျပဳလုပ္ရမည့္ အလုပ္ (၀တၱရား) အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ သားသမီး ၀တၱရား (၅) ပါးတြင္
ထည့္သြင္း၍ ဘုရားရွင္က ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ပတၱိဒါန အမည္ရ။ ။
ဤသို႔မိမိျပဳသမွ် ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၏ အဖို႔ဘာဂကို အမွ်ေပးေ၀ျခင္းသည္
ပုညၾကိယာ (၁၀)ပါး တို႔တြင္ ပတၱိဒါနကုသိုလ္ကို ျပဳလုပ္ျခင္းလည္းမည္းပါ၏။
ထိုသို႔မွ်ေ၀ေပးျခင္းေၾကာင့္ မိမိမွာရွိေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈသည္
ယုတ္ေလ်ာ့မသြားဘဲ၊ ပိုမို၍ တိုးပြါးလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္
ထားသင့္ပါ၏။ က်မ္းဂန္မ်ားတြင္ ဥပမာ သာဓကကို ဤသို႔ျပဆိုၾက၏။ ဆီမီး
(သို႔မဟုတ္) ဖေယာင္းတိုင္မီး တစ္ခုမွ တစ္ခုသို႔ မီးမ်ားကူးယူထြန္းညွိေသာအခါ
မူလပထမ ဆီမီး၊ ဖေယာင္တိုင္မီးသည္ အဆင့္ဆင့္ကူးယူခံရေသာေၾကာင့္
မီးအရွိန္သည္ ယုတ္ေလ်ာ့သြားသည္ မဟုတ္ေပ။ အလင္းေရာင္သည္ ပိုမို၍
တိုးလာျမဲသာတည္း။
ဤေနရာ၌ ပတၱိဒါန၏ အဓိပၸါယ္ကို ထင္ရွားစြာသိေစရန္ ပုညၾကိယာ(၁၀)ပါးကို ရွင္းျပပါမည္။
ပုညၾကိရိယာ၀တၳဳ (၁၀)ပါး ။ ။
ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္းအက်ိဳးတရားတို႔ကို
ရရွိေစတတ္ေသာေၾကာင့္ ပုညၾကိရိယာ၀တၳဳ (၁၀)ပါးဟုေခၚပါသည္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ
(၁၀)မ်ိဳးဟုလည္း အမည္တြင္ပါသည္။
ပုည၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ။ ၾကိရိယ၊ ျပဳလုပ္ျခင္း။ ၀တၳဳ၊ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစေသာအရာမ်ား။
ပုညၾကိရိယာ၀တၳဳ =ေဘးႏၱရာယ္ကင္းျခင္း၊ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ျဖစ္ေစျခင္းဟူေသာ အက်ိဳးကိုျဖစ္ေစတတ္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတရားမ်ား။
ေဘးႏၱရာယ္ကင္းျခင္း၊ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ျဖစ္ေစျခင္းဟူေသာ အေျခခံ
အက်ိဳးတရားမွသည္ ကိုယ္ စိတ္ႏွစ္ျဖာ ျငိမ္းေအးေစႏိုင္သည့္ နိဗၺာန္သို႔တိုင္
ေရာက္ရွိေစႏိုင္ျပီး၊ ပါရမီကုသိုလ္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “ပုညၾကိရိယာ၀တၳဳ”
ဟုေခၚပါသည္။
၁။ ဒါန၊ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္း။
၂။ သီလ၊ ေစာင့္ထိန္းျခင္း၊ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း။ (၅ ပါးသီလ၊ ဂပါးသီလ၊ ၉ပါးသီလ စသည္)
၃။ ဘာ၀နာ၊ ပြါးမ်ားအားထုတ္ျခင္း။ (သမထ၊ ၀ိပႆနာ စသည္)
၄။ အပစာယန၊ ရုိေသထိုက္သူကို ရုိေသျခင္း။ (ရတနာ၃ပါး၊ မိဘ၊ ဆရာ၊ အသက္ၾကီးသူ၊ ဂုဏ္ၾကီးသူ။)
၅။ ေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ အကူအညီလိုအပ္သူမ်ားကို ကူညီျခင္း ႏွင့္ ရတနာ၃ပါး၊ မိဘ၊ ဆရာတို႔၏ အလုပ္ကို ကူညီ ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း။
၆။ ပတၱိဒါန၊ မိမိျပဳလုပ္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၏ အဖို႔ကို မိဘဘိုးဘြား
ေဆြမ်ိဳးညီအစ္ကို ေမာင္ႏွစ္မ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမွစ၍ (၃၁)ဘံု၌
က်င္လည္ၾကကုန္ေသာ လံုးစံုမ်ားစြာ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔အား အမွ်ေ၀ျခင္း။
၇။ပတၱာႏုေမာဒနာ၊ သူတစ္ပါးျပဳလုပ္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚျခင္း။
၈။ ဓမၼႆ၀န၊ တရားနာယူျခင္း၊ တရားစာဖတ္ျခင္း။ တရားေဆြးေႏြးျခင္း။
၉။ ဓမၼေဒသနာ၊ တရားေဟာေျပာျခင္း။ တရားစာေရးျခင္း။
၁၀။ ဒိ႒ိဇုကမၼ၊ အယူေျဖာင့္မတ္ မွန္ကန္ျခင္း။ (ကမၼႆကတာ သမၼာဒိ႒ိဉာဏ္ရွိျခင္း။) တို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။
ဗိမၺိသာရမင္းႏွင့္ သူ၏ေဆြမ်ိဳးျပိတၱာမ်ား။ ။
ဗိမၺိသာရမင္းၾကီးသည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္အရွင္တို႔အတြက္
ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ကာ လွဴဒါန္းပြဲ ျပီးဆံုးသည့္ေန႔ညတြင္ နန္းေတာ္တြင္း၌
အသံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေျခာက္ျခားေစခဲ့၏။ “အဘယ့္ေၾကာင့္ မျမင္ရေသာသူတို႔၏
အသံမ်ားသည္ နန္းေတာ္တြင္းသို႔ လာေရာက္ကာ ေျခာက္ျခားေစခဲ့ၾကသနည္း”ဟု
ပုေရာဟိတ္ ပုဏၰားမ်ားကို ေမးျမန္းေသာ္လည္း တိက်ေသာ အေျဖကို မရရွိခဲ့ေပ။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းေသာအခါ
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ထိုအသံမ်ားကား အျခားမဟုတ္။ ေရွးအတိတ္ဘ၀က
ေတာ္စပ္ခဲ့ၾကေသာ သင္၏ ေဆြမ်ိဳးျပိတၱာတို႔၏ အသံမ်ား ျဖစ္ပါ၏္။ သူတို႔က
သင္ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ျပီး လွဴဒါန္းပြဲတြင္ အမွ်ေပးေ၀ေသာအခါ သာဓုေခၚၾကရန္
ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကေသာ္လည္း သင္က အမွ်မေပးေ၀၍ အသံမ်ိဳးစံုေပးကာ သတိေပးျခင္း
ျဖစ္ပါသည္” ဟု ရွင္းလင္းေဟာျပခဲ့ေလသည္။ အေၾကာင္းစံုကို ဗိမၺိသာရမင္းၾကီး
သိေသာအခါ ေနာက္ရက္တြင္ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားကို
နန္းေတာ္သို႔ ပင့္ဖိတ္ကာ အလွဴဒါန ထပ္မံျပဳလုပ္၍ ေရစက္သြန္းခ်
အမွ်ေပးေ၀ခဲ့ရပါ၏။ ေဆြမ်ိဳးေဟာင္း ျပိတၱာတို႔သည္လည္း ထိုကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၏
အဖို႔ဘာဂကို သာဓုေခၚဆိုျပီးေနာက္ ထိုျပိတၱာဘံုဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရေလသည္။
ဗုဒၶဘာသာနည္းအရ အမွ်ေပးေ၀ရန္ေတာင္းဆုိလာမႈ (၁) ။
ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဤသို႔ေသာ သာဓက အျဖစ္အပ်က
္မ်ားစြာ ရွိခဲ့ၾကပါ၏။ စာေပအသြင္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကသည္မ်ားလည္း အမ်ားစုပင္
ေတြ႔ဖူး ဖတ္ဖူးၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို
မေဆြးေႏြးေတာ့ေပ။ မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာထြန္ကားရာ ထိုင္၀မ္ႏိုင္ငံမွ အျဖစ္အပ်က္
သာဓကမ်ားကို ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပပါဦးမည္။ ထိုင္၀မ္တြင္ ႏွစ္ေပါင္း(၂၀)ၾကာ
ေနထိုင္သာသနာျပဳလာေသာ တရုတ္ျမန္မာဘုရားေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္ဦးပညာေဇာတက
ဤအျဖစ္အပ်က္ကို မၾကာမၾကာ ေဟာေျပာေလ့ရွိေသာ သက္ေသသာဓကပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ထိုင္၀မ္တြင္ ျမန္မာသေဘၤာသားတစ္ေယာက္ သေဘၤာနစ္ကာ ေသဆံုေသဆံုးသြားခဲ့၏။
ထိုင္၀မ္တြင္ သူ၏ အစ္မတစ္ေယာက္ရွိျပီး၊ ထိုအစ္မသည္ မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာ၀င္
ထိုင္၀မ္လူမ်ိဳးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သူျဖစ္၏။ တစ္ေန႔တြင္ ေသဆံုးသြားေသာ
ေမာင္သေဘၤာသားက သူ႔အတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳကာ အမွ်ေပးေ၀ရန္ အိပ္မက္ေပးကာ
ေတာင္းဆိုလာ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အစ္မျဖစ္သူလင္းမယား(၂)ေယာက္သည္ တရုတ္ဘုရားေက်ာင္းသို႔
သြားကာ ကုသိုလ္ျပဳ အေမြးတိုင္ပူေဇာ္ျပီး ဆုေတာင္းေပးေနစဥ္ အစ္မျဖစ္သူ၏
ေယာက်္ား(တရုတ္)သည္ လူအမ်ားၾကားတြင္ ခ်က္ခ်င္း ပစ္လဲၾကသြားျပီး၊
သတိမရေတာ့ေပ။ ေမာင္ျဖစ္သူက ၀င္ပူးကာ ေျပာၾကားလာ၏။ “ငါ့အတြက္
တရုတ္နည္းႏွင့္လုပ္မေပးပါနဲ႕။ နားမလည္ဘူး။ က်ံဳးဟိုျမိဳ႕မွာ
ျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ရွိတယ္။ အဲဒီကို သြားျပီး၊ ျမန္မာနည္းနဲ႔
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳျပီး၊ အမွ်ေပးေ၀ေပးပါ။” ဟူ၏။ သို႔ေသာ္ အစ္မျဖစ္သူ၏
ေယာက္်ားသည္ ျပန္လည္၍ က်န္းမာေရးေကာင္းမလာေၾကာင့္ ေဆးရံု အေရးေပၚ႒ာနသို႔
တင္ပို႔လိုက္ရ၏။ အစ္မျဖစ္သူလည္း မလုပ္မျဖစ္ေတာ့၍ ျမန္မာေက်ာင္းသို႔
ေရာက္လာကာ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္တို႔အား ဆြမ္း
သကၤန္းစသည္တို႔ကို လွဴဒါန္းကာ ေမာင္ျဖစ္သူအတြက္ အမွ်ေပးေ၀ခဲ့၏။
ထိုသို႔ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳ အမွ်ေပးေ၀ျပီးသည္ႏွင့္ အစ္မ၏ေယာက်္ားလည္း
က်န္းမာလာကာ ေဆးရံုမွ ခ်က္ျခင္းဆင္းလာခဲ့ရေလသည္။ွ
ဤသာဓကတြင္ အစ္မျဖစ္သူက သူ႔အတြက္ ကုသိုလ္ျပဳလုပ္ကာ အမွ်မေပးေ၀မွာကို
စိုးရမ္ေသာေၾကာင့္ အစ္မေယာက္်ားကို ၀င္ပူးကာ မက်န္းမမာျဖစ္ေအာင္
ျပဳလုပ္ျပီး၊ အစ္မျဖစ္သူကို ကုသိုလ္ျပဳလုပ္၍ အမွ်ေပးေ၀ေစရန္ ေသဆံုးသြားေသာ
ေမာင္ျဖစ္သူက ဖိအားေပးကာ ေစခိုင္းခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ဗုဒၶဘာသာနည္းအရ အမွ်ေပးေ၀ရန္ေတာင္းဆုိလာမႈ (၂)။
ယခုတင္ျပလိုေသာ သာဓကမွာ ထိုင္၀မ္ႏိုင္ငံ၊ ထူခ်န္ျမိဳ႕မွာ
ေနထိုင္လ်က္ရွိေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္၏ အေတြ႔အၾကံဳျဖစ္ပါ၏။
တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲၾကီးေျဖဆိုရန္ နီးကပ္လာခ်ိန္တြင္ သူမ၏
က်န္းမာေရးမွာ ခ်ြတ္ယြင္းလာကာ ေရာဂါမွာလည္း တစ္မ်ိဳးျပီး တစ္မ်ိဳး
ေျပာင္းလဲကာ ျဖစ္ေပၚေနေတာ့၏။ ယခင္က ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေအာင္ က်န္းမာေရး
ေကာင္းမြန္ခဲ့ေသာ သူမသည္ စာေမးပြဲနီးကာမွ အခက္ၾကံဳရေတာ့၏။ ေဆးခန္းသို႔
မၾကာမၾကာသြားကာ ဆရာ၀န္ႏွင့္ ကုသေသာ္လည္း ထူးျခားမလာခဲ့ေပ။
တစ္ေန႔ေသာညတြင္ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းကို အိပ္မက္ထဲတြင္ ေတြ႔ရ၏။
ထိုသူငယ္ခ်င္းသည္ ေသဆံုးသြားသည္မွာ (၄)ႏွစ္ (၅)ႏွစ္ပင္ ၾကာျမင့္ခဲ့ေပျပီ။
ယခင္က တစ္ခါမွ် အိပ္မက္ မမက္ဘူးဘဲ၊ ယခုမွ အဘယ့္ေၾကာင့္ အိပ္မက္မက္ရသနည္း။
က်န္ေသာ အိပ္မက္မ်ား ျမင္မက္ရာတြင္ အိပ္ယာမွ ႏိုးေသာအခါ
မမွတ္မိေတာ့သည္ကမ်ား၏။ မွတ္မိျပန္လွ်င္လည္း အကုန္ သတိမရ။ ဟိုတစ္စသည္တစ္စသာ
မွတ္မိေတာ့၏။ ယခုမက္ေသာ အိပ္မက္မွာမူ တစ္ခုမွ်ေမ့မသြားခဲ့။ အကုန္လံုးကို
ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ေန၏။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ထိုသူငယ္ခ်င္းက ထူးထူးျခာျခား
ဘာကိုမွ် မေျပာေသာ္လည္း သူေနာက္မွ အျမဲလိုက္ေနသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကို
ၾကည့္ရသည္မွာ အကူအညီတစ္ခုခုကို ေတာင္းလိုသည့္ဟန္ဟု ယူဆရ၏။ သို႔ေသာ္ ဘာရယ္ဟု
အတိအက် ေကာက္ခ်က္ခ်၍ မရခဲ့ေပ။ ထိုအေၾကာင္းအရာသည္ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားဘဲ၊
စိတ္မွာအျမဲေပၚေနေသာေၾကာင့္ ထိုေၾကာင္းကို မိဘမ်ားအား ဖြင့္ေျပာကာ
တိုင္ပင္ခဲ့၏။ မိဘမ်ားသည္လည္း ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ တိက်ေသာ အေျဖကို
မေပးႏိုင္ခဲ့ေပ။ တစ္ေန႔တြင္ သူတို႔မိသားစုအားလံုး က်ံဳးလိျမိ်႕
ရတနာ၀ါသေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့၏။
ဆရာေတာ္အား ထိုအေၾကာင္းအရာကို ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းေသာ ဆရာေတာ္က
ဤသို႔အမိန္႔ရွိခဲ့၏။ “ထိုေသဆံုးသြားေသာ ေက်ာင္းသူေလး၏ မိဘမ်ားသည္
ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား မဟုတ္ၾက၍ သူ႔အတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳ
အမွ်ေပးေ၀ၾကမည္မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အမွ်ေပးေ၀ျခင္းကို အလိုရွိ၍
အကူအညီေတာင္းခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ ေနာက္မွ တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနျခင္းျဖစ္၏။
အေႏွာင့္အယွက္ ေပးလို၍ မဟုတ္။ သူ႔အတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ျပီး၊
အမွ်ေပးေ၀လိုက္ပါ။ သာဓုေခၚျပီး သူ႔ဘ၀အဆင္ေျပလွ်င္ သင့္ကိုလည္း တစ္ဖန္
ျပန္လည္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါလိမ့္မည္” ဟု အမိန္႔ရွိခဲ့၏။
မိသားစုမ်ားလည္း ဆရာေတာ္အမိန္႔ရွိသည့္အတိုင္း သံဃာေတာ္မ်ားကို
ပင့္ဖိတ္ျပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳကာ အဆိုပါ ေသဆံုးသြားေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏
နာမည္ကိုေခၚ၍ အမွ်ေပးေ၀ခဲ့ၾက၏။ ထိုသို႔အမွ်ေပးေ၀ျပီး ေနာက္ရက္မွစ၍
မၾကာမၾကာ တစ္ေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္ေနေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ားလည္း ယူပစ္သလို
ေပ်ာက္သြားခဲ့၏။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲၾကီးကိုလည္း အခက္အခဲမရွိဘဲ၊
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့ေလသည္။
ဤအျဖစ္အပ်က္ကို သံုးသပ္ရေသာ္ လူ႔ဘ၀ရွိစဥ္က ဘယ္ဘာသာကိုကိုးကြယ္ ကိုးကြယ္၊
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို လုပ္လုပ္၊ မလုပ္လုပ္ သိပ္အေရးမၾကီးဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း
ေသဆံုးသြား၍ ဘ၀တစ္ပါးေျပာင္းသြားျပီး ထိုေပတဂတိေခၚ ျပိတၱာဘံုဘ၀
ေရာက္သြားလွ်င္ကား မိမိမွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတစ္ခုမွ် မပါလွ်င္ ေနရာမဲ့၊
စားရာမဲ့၊ ေသာက္ရာမဲ့ျဖစ္ကာ အကူအညီေပးမည့္သူ လိုအပ္လာ၏။ သူ႔အတြက္
ကုသိုလ္ျပဳ အမွ်ေပးေ၀ေပးမည့္သူ လိုအပ္လာခဲ့သည္။ ထိုသို႔အကူအညီေပးမည့္သူ
ေဆြမ်ိဳးထဲတြင္ မရွိေသာေၾကာင့္ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းရွိေသာ သူငယ္ခ်င္းကို
အကူအညီေတာင္းလို၍ ေနာက္မွတစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ကာ အထက္ပါအတိုင္း
အကူအညီေတာင္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ျခံဳ၍ဆိုရလွ်င္ ဤသို႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္သာဓကတို႔သည္ ယခင္ကလည္း
ရွိခဲ့ဘူးျပီ။ ယခုေခတ္လည္း ရွိေနဆဲပင္။ ေနာင္တြင္လည္း
ဆက္လက္ရွိေနဦးမည္သာတည္း။ သို႔ျဖစ္၍ အၾကင္နာတရားရွိျပီး မိဘကို ခ်စ္ၾကေသာ
သား သမီးမွန္သမွ်၊ မိဘတို႔၏ ေနာက္ဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္း၍
ေနာက္ဆံုးေက်းဇူးေၾကြးကို ေပးဆပ္လိုေသာ သားသမီးေကာင္း မွန္သမွ်၊ ညီအစ္ကုိ
ေမာင္ႏွစ္မ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းစေသာ လိုအပ္ေနေသာသူတို႔အတြက္ အကူအညီေပးလိုေသာ
ေမတၱာ ေစတနာ အၾကင္နာတရားရွိသူ မွန္သမွ်တို႔သည္ မိမိသူတစ္ပါး
ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္လံုး အမွန္တကယ္္လိုအပ္၍ အစစ္အမွန္ အက်ိဳးရွိေသာ
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ကာ ဤပတၱိဒါန အမွ်ေပးေ၀ျခင္းအမႈကို လူတိုင္းကိုယ္စီ
ျပဳလုပ္၍ ကူညီသင့္ပါေၾကာင္း ႏႈိးေဆာ္ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။ ။
တကၠသိုလ္ ေမာင္ကိုရင္
က်မ္းကိုး။ ။ အံ၊ ၈၊ ပါ၊ ၇၂။ ႒၊ ၂၃၁။
တိေရာကု႗သုတ္၊ ခုဒၵက၊ ပါ၊ ၈။ ႒၊ ၁၆၈။ ၁၇၆။ ေပတ၊ ပါ၊ ၁၂၈။ ၁၃၄။ ႒၊ ၁၅။ ၄၅။
