မရဏအလံမထူခင္​

ထိုသူ၏ငယ္နာမည္ကား ဂါမဏိအဘယ ငယ္စဥ္အခါတည္းက ေက်းကုလားမ်ားကို မုန္းတီးေနသူ ထို႔ေၾကာင့္ ပင္ ေက်းကုလားမ်ားအား တိုက္ထုက္လိုရန္အတြက္ အၿမဲစိတ္ကူး ႀကံရြယ္ေနခဲ့သူ။ ဖခင္အား ဧဠာရေက်း ကုလားတိုက္ထုက္ခြင့္ သုံးႀကိမ္တိုင္တုိင္ ေတာင္းဆုိေသာ္လည္း ဖခင္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရသည့္ တစ္ခုေၾကာင့္ သူ၏ဖခင္ထံသို႔ ဣတိၳယတို႔၏ အ၀တ္တန္ဆာမ်ားကို ေပးပို႔လိုက္သည့္
အဖေပၚမွာ ျပစ္မွား ေစာ္ကားေသာ သားမို႔ သူ၏ငယ္နာမည္ ဂါမဏိအဘယမွ ဒု႒ဂါမဏိသို႔ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရသည္။ ထိုအေၾကာင္း အရာကို သူမမူ႕ခဲ့။  သီဟိုဠ္ကြ်န္း သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီးအတြက္ မိစၱာဒိ႒ိမ်ားျဖစ္သည့္ ဧဠာရေက်းကုလား မ်ားကို တိုက္ထုက္ရန္၊ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီးအား ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့ရန္ျဖစ္သည္။ ထိုအမႈေၾကာင့္ ဖခင္ႏွင့္ နားလည္မႈလြဲကာ အေ၀းသို႔ေရွာင္တိမ္းေနခဲ့ရသည္။

သူ၏ဖခင္ သတ္ေတာ္(၆၄)ႏွစ္မွာ ကံေတာ္ကုန္သြားခဲ့သည္၊ ဒု႒ဂါမဏိကား ဖခင္ကိုေၾကာက္ ရြံ႕ေသာေၾကာင့္ ေရွာင္တိမ္းေနရဆဲ။ ထုိအေၾကာင္းအရာကို သ၀ဏ္လႊာမွတစ္ဆင့္ သိလိုက္ရေသာအခါ သူ၏မိခင္ႏွင့္ မိမိငယ္စဥ္က စီးေတာ္ဆင္ကို ညီငယ္မွ ယူေဆာင္သြားခဲ့ေၾကာင္းၾကားသိေသာအခါ စိတ္ထဲမေၾကမခ်မ္းျဖစ္ ခဲ့ရသည္။ မိမိ၏ဗိုလ္ပါႏွင့္တကြ ဖခင္၏အရိုက္အရာကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ခဲ့ၿပီး ဧဠာရေက်းမင္းမ်ားကို တိုက္ထုက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ေလသည္။ အမိႏိုင္ငံေတာ္သည္ ေအးခ်မ္းသည့္အျဖစ္သုိ႔ ဦးတည္ေနေပၿပီ။ စစ္ပြဲအတြင္း သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားကို ဦးမခ်မိပဲ ငရုပ္သီးတစ္ေတာင့္ကို  စားမိ၍ စစ္ၿငိမ္းခ်မ္းေသာအခါထိုဦးမထားပဲ စားမိေသာေနရာ၍မရိစ၀ဋၬိမည္ေသာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းသည္။

ထို႔ေနာက္ မဟာေစတီေတာ္ႀကီးကို တည္ထားရန္ စိတ္ကူးမိျပန္သည္။ မဟာေစတီေတာ္ႀကီး တည္ထားခ်ိန္တြင္ လည္း ဒု႒ဂါမဏိအဖို႔ အ့ံၾသဖြယ္ရာမ်ားနဲ႔ ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ခက္ခဲေနေသာ အုပ္မ်ားကို နတ္မ်ားက ဖန္ဆင္းေပးရသည္အထိ။ သို႔ေသာ္ ဇရာကား သူ႔အတြက္ ေစတီေတာ္ႀကီးၿပီးေျမာတ္တဲ့ အခ်ိန္ ေစာင့္ေနခြင့္ မေပးခဲ့ေပ။ ဒု႒ဂါမဏိအျပင္း အထန္ေရာ ဂါခံစားရေတာ့သည္။ မိမိအေျခအေနကို မိမိကိုယ္တိုင္ ဇရာ၏အရိပ္ မရဏ၏ အေရာင္တို႔ သိသာေနေလၿပီ။ ဇရာတည္း ဟူေသာ ေျမခင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပၚတြင္ ဗ်ာတိသည္ တံခြန္အလံ မ်ားကို တစင္းၿပီးတစ္စင္း စိုက္ထူလာေပသည္။ ထိုဗ်ာတိတံခြန္အလံမ်ားတို႔သည္  မရဏဟူေသာ ေလျပင္း အရွိန္ျဖင့္၊ တျဖတ္ျဖတ္လႈပ္ခါေနၾကၿပီ။

မၿပီးေျမွာက္ေသးသည့္ မဟာေစတီေတာ္ႀကီးအတြက္ ညီငယ္အား တာ၀န္လြႊဲအပ္ ရေတာ့ သည္။ ေနာင္ေတာ္၏ က်န္းမာေရးသည္ မိမိဘယ္လိုပင္ အားထုက္ပါေစ ေစတီေတာ္ႀကီး မၿပီးေျမွာက္ခင္မွာ နတ္ရြာသို႔ လားေတာ့ မည့္ဆိုတာ ညီငယ္ေကာင္းစြာသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား၏ အကူညီျဖင့္ ေစတီေတာ္ပုံႀကီးေရး ဆြဲေစ၍ ေနာင္ေတာ္အား ေစတီေတာ္ႀကီးၿပီးေျမွာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း မုသားျဖင့္ ေလွ်ာက္တင္ခဲ့ေလသည္။

ဒု႒ဂါမဏိ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ထမ္းစင္အကူညီျဖင့္ လက္ယာရစ္ လွည့္ပူေဇာ္ခြင့္ရေလသည္။ မိမိအေတြး သည္ကား ဟိုစဥ္က မိမိျဖင့္ အတူဧဌာရေက်းမင္းမ်ားကို တိုက္ထုက္ခဲ့ၿပီး မိမိကိုယ္တိုင္ အတြင္းရန္သူမ်ားကို တိုက္ထုက္ရန္ ေလာကီေဘာင္ကို စြန္႔ခြါသြားခဲ့သည္ ေထရပုတၱအဘယမေထရ္သည္ မိမိ၏အခုလို မရဏနဲ႔ စစ္ထိုးပြဲမွာ ရႈံးနိမ့္မွန္းသိေတာ့လို႔ မလာေတာ့ဘူးဟု အေတြးျဖင့္ နစ္ေျမာေနသည္။

ဆဠာဘိညရဟႏၱာေထရ္ရွင္ျဖစ္ေတာ္သူေသာ ေထရပုတၱအဘယအရွင္ျမတ္သည္ ကရိႏၵျမစ္၏ အမြန္ျမတ္ ျဖစ္ေသာ ပဥၥလိေတာင္၌ ရဟႏၱာငါးရၿခံရံလွ်က္ သီတင္းသုံးေနသည္။ မင္းႀကီး၏ျဖစ္ေပၚေနေသာ ထိုအေတြး အႀကံကို ေစေတာပရိယအဘိညာဥ္ျဖင့္ သိေတာ္မူ၍ ရဟႏၱာငါးရာၿခံရံလ်က္ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ၾကြေတာ္မူခဲ့ ေလသည္။

မင္းႀကီး၏ သီေ၀ေျခာက္ေသြ႔သည့္ မ်က္လုံးမ်ားသည္လည္း မေထရ္ကိုေတြ႔သည္ႏွင့္ ၾကည္စင္ေတာက္ပ သြားလသည္။ ေလ်ာင္းလ်က္ပင္ ရင္ညႊန္ေပၚ လက္အုပ္ခ်ီကာ-

အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ဟိုယခင္က အရွင္ဘုရားအပါအ၀င္၊ ေထရပုတၱအဘယ မေထရ္သည္ ဧဠာရ ေက်းမင္းမ်ား တိုက္ထုက္ရာတြင္ စစ္သူႀကီးသူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ပါ၀င္ခဲ့သည္။ စစ္ပြဲမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္း ေသာအခါ မိမိ၏အဇၥ်တၱသႏၱာန္အတြင္းမွာ ကိေလသာစစ္ပြဲဆင္ႏြဲရန္ ထြက္ခြါခဲ့ၿပီး ယခုအခါ ဒု႒ဂါမဏိမင္းထံ ျပန္လည္ၾကြခ်ီလာျခင္းျဖစ္သည္။ ဒု႒ဂါမဏိမင္းက စစ္သူႀကီးတစ္က်ိပ္တို႔ စစ္ပြဲေတြ ဆင္ႏြဲခဲ့ပါတယ္။ ယခုထို စစ္ပြဲမ်ား ရပ္စဲသြားၿပီး တပည့္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသာ ေသမင္းနဲ႔စစ္ထိုးနဲ႔ စစ္ထိုးဖို႔အားထုက္ေနရပါၿပီ။ ေအာင္ပြဲတိုင္းဆင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ တပည့္ေတာ္ ဒီပြဲမွာရႈံးနိမ့္မွာပါဘုရား…..

ေထရပုတၱအဘယမေထရ္သည္ မင္းႀကီး၏ လက္အစုံကို ဖြဖြဆုတ္ကိုင္ၿပီး

ဒကာေတာ္မင္းျမတ္ ကိေလသာတည္းဟူေသာ ရန္သူကို မေအာင္ျမင္လွ်င္ ေသမင္းတည္းဟူေသာ ရန္သူကို လည္း မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အလုံးစုံေသာ ရုပ္၊ နာမ္ခႏၶာ သခၤါရတရားတို႔သည္ မၿမဲကုန္လို႔ ေဟာေတာ္မူထားတယ္။ အလုံးစုံသခၤါရတရားတို႔သည္ ပ်က္ရမည္သာျဖစ္တယ္။ ဇရာ၊ မရဏ အနိစၥ တို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုပင္လွ်င္ ႏွိပ္စက္ၾကကုန္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရုပ္နာမ္ဓမၼသခၤါရတုိ႔သည္ မၿမဲျခင္း ဆင္းရဲျခင္း အတိျဖစ္ကုန္၏။ အစိုးမရေခ်ပါတကားလို႔ မင္းႀကီးဆင္ျခင္လိုက္ပါ။

ထိုမွတစ္ဖန္ ေထရပုတၱအဘယေထရ္သည္မင္းႀကီးျပဳခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈ႔ကုသိုလ္မ်ားကို ျပန္လည္ေျပာဆိုျပ
ေလသည္။ ထိုစကားကိုၾကားေသာအခါမွ မင္းႀကီး၏သႏၱာန္မွာ ပီတိျဖင့္ျပည့္ေနခဲ့သည္။ ထိုပီတိျဖင့္ပင္ ဒု႒ဂါမဏိမင္းႀကီး တစ္သက္တာဘ၀ဇာတ္ကို ခ်ဳပ္သိမ္းေစခဲ့သည္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ရဲစြမ္းသတၱိရွိခဲ့ေစကာမူ
တကယ္တန္း မရဏအလံ ထူလာတာကိုျမင္လွ်င္ အရႈံးေပးရမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႔႕ေနၾကလိမ့္မည္။
မိမိႏွင့္ မရဏ၏ စစ္ပြဲ ဘယ္လိုႏြဲႏိုင္မလဲဆိုတာ အခုကတည္းက ျပင္ဆင္ထားဖို႔သင့္ၿပီ။

အထက္ပါေဆာင္းပါးကို ခ်စ္ဦးညိဳ(ဒု႒ဂါမဏိ)စာအုပ္မွ ျပင္ဆင္ေရးသားပါသည္။

ကိုရင္ေလး