ကုသိုလ္ဂုဏ္သိရ္၊ လူ႕အရွိန္။

  လူ႕ဘ၀မွာ အၿမဲစုေနရမွာက ကုသိုလ္တစ္ခုတည္းပါ။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ လူ႔လက္ထဲမွာ ကုသိုလ္တစ္ခု
ေတာ့ က်န္ေနခဲ့ရမယ္။ ကုသိုလ္ဟာ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ လုပ္ခရလဒ္ပဲ။ လူရဲ႕ အဓိကစြမ္းအားကလည္း ကုသိုလ္ပါပဲ။
လူဟာ ဒီလူ႔ဘ၀ကိုေရာက္လာတုန္းက ကုသိုလ္အရွိန္နဲ႔လာခဲ့တာပါ။ ကုသိုလ္အရွိန္မပါပဲ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ
လူ႔ဘ၀ကို ေရာက္မလာႏိုင္ပါဘူး။ ဖန္ဆင္းရွင္လို႔ေခၚတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ေယာက္က ပရြက္ဆိတ္္ငယ္
တစ္ေကာင္ကို ဖမ္းယူၿပီး " ဟဲ့ ပရြက္ဆိတ္ကေလး၊ သင္ဟာ လူျဖစ္ေစသတည္း" လို႔ မန္းမွဳတ္ဖန္ဆင္း
ေပးလို႔ လူျဖစ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့အေၾကာင္း ျပည့္စံုလို႔သာ လူျဖစ္လာခဲ့ၾကတာပဲ။
         အခ်ိန္မတန္ေသးလို႔ မျပန္ေသးခင္လည္း လူဟာ ကုသိုလ္အရွိန္နဲ႔ပဲ ေနရပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ဆိုတာ
ေဆးအရွိန္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနရတဲ့ လူမမာလိုပါပဲ။ ကိေလသာႏူနာယားနာေတြနဲ႔ မခ်ိမဆန္႔ေနရေတာ့ ကု
သိုလ္ဆိုတဲ့ တရားေဆးအရွိန္နဲ႔ ထိန္းထားႏိုင္မွ ေနသာထိုင္သာရွိတာပါ။ ကုသိုလ္အရွိန္ကို ေလ်ာ့ထား
လိုက္တာနဲ႔ အနာေတြ သဲသဲမဲမဲ ျပန္ထလာတာပဲ။ ကိုယ့္ခႏၶာ ကိုယ့္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေလာကအာရံုမ်ိဳးစံုေတြ
ဟာ ကိေလသာနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး ကိုယ့္ကို ၀ိုင္းႏွိပ္စက္ၾကေတာ့တာပဲ။ ေန႔စဥ္ လူရဲ႕အားတက္စရာ အေရအ
တြက္က ကုသိုလ္တစ္ခုတည္းသာရွိတာျဖစ္သလို ကုသိုလ္အရွိန္ရွိေနမွပဲ လူ႔ဘ၀မွာ ေနလို႔ျဖစ္တာပါ။
         အခ်ိန္ေစ့လို႔ ျပန္သြားရင္လည္း ကုသိုလ္ေတြမ်ားမ်ားယူသြားမွ အျပန္လွပါလိမ့္မယ္။ ကုသိုလ္က
လြဲလို႔ ခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မယ့္ ယူစရာမရွိပါဘူး။ အကုသိုလ္ဟာ ယူလို႔လြယ္ေပမယ့္
ယူသြားမိရင္ေတာ့ မရွဳမလွဒုကၡေပးမွာပဲ။ ကုသိုလ္ဆိုတာ အရွိန္သိပ္ျပင္းတဲ့ ကိေလသာေတြကို အႏိုင္ယူ
ၿပီးမွ ရလာတာျဖစ္လို႔ အရွိန္သိပ္ႀကီးပါတယ္။ အကုသိုလ္ကို ကုသိုလ္နဲ႔ပဲ ပယ္ရတာပါ။ မီးေလာင္ရင္ ေရနဲ႔
ၿငိမ္းသတ္ရသလိုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မီးလက္ဦးရင္ မီးက ေရကိုႏိုင္တတ္သလို အကုသိုလ္ကလက္ဦးရင္လည္း
ကုသိုလ္ကို ႏိုင္တတ္ပါတယ္။ သတိၿမဲမွပဲ ကုသိုလ္လက္ဦးခြင့္ရမွာပါ။
         အကုသိုလ္ဆိုတာ သူကကိုယ့္ကို ႏိုင္သြားတာကိုေျပာတာ။ သူကႏိုင္သြားၿပီဆိုေတာ့ သူခိုင္းသမွ်
လုပ္ရံုေပါ့။ သူေပးတာ ယူရံုေပါ့။ သူပို႔တဲ့ေနရာ သြားရံုေပါ့။ အကုသိုလ္ကိုႏိုင္တဲ့ ကုသိုလ္ကိုမွ မလုပ္်င္ရင္
ေတာ့ ခံရမွာေပါ့။
         ကုသိုလ္ဆိုတာ ကိုယ္က သူ႔ကိုႏိုင္သြားတာပါ။ ကိုယ္ကႏိုင္ရင္ေတာ့ ႀကိဳက္တာခိုင္း၊ လိုတာေတာင္း၊
သြားလိုရာ အပို႔ခိုင္းရံုေပါ့။ ႏိုင္တဲ့ေၾကာင္းပဲ ကုသိုလ္လုပ္ၿပီး ဆုေတာင္းၾကတာပါ။ ကုသိုလ္တစ္ခုပါသြားရင္
ကိစၥခပ္သိမ္းၿပီးတယ္။ နိဗၺာန္ထိဦးတည္ဖို႔ေတာ့ သတိဉာဏ္ရွိရမယ္။  ။
{ တိပိဋကေယာဆရာေတာ္ႀကီး၏ တိပိဋကဓမၼလက္ေဆာင္(၃၆)မွ ေကာက္ႏုတ္ေရးသားပူေဇာ္ပါသည္။ }
 (မွားယြင္းမွဳမ်ားရွိေသာ္ အစဥ္သနားေသာအားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္
                    ဦးခိုက္ေလွ်ာက္ထားပါသည္ ဆရာေတာ္အရွင္သူျမတ္ဘုရား)
     ဦးသိန္းေ၀။
           http://www.facebook.com/damanadi.tk
          http://www.damanady.tk/ (ဓမၼနဒီ)တြင္လည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္။