ေကာင္းတုကုိခုိး ေကာင္ေအာင္ႀကိဳး

ေစာေစာအိပ္ထ၊ ျပဳက်င့္က

တြင္းပကုိယ္ခႏၶာ၊

ေရာဂါခပ္သိမ္း၊ ေရွာင္ခြာတိမ္း၊

ကင္းၿငိမ္းလြန္ခ်မ္းသာ။

ဤသံေပါက္လကၤာေလးသည္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ႏႈတ္၀ယ္ေရာက္ရွိေနမည္ထင္၏။ ရြတ္၍ဖတ္၍လည္း ေခ်ာေမာလြယ္ကူ၏။ လူႀကီးသူမ တုိ႔၏ ဆုံးမခ်က္စကားတရပ္လည္း ျဖစ္၏။ ေစာေစာအိပ္၍ ေစာစီးစြာ အိပ္ယာမွထေလ့ရွိလွ်င္ ေရာဂါခပ္သိမ္းကင္းၿငိမ္း၍ ႀကီးပြားခ်မ္းသာ နိဳင္ေၾကာင္း အဆုိအမိန္႔ျပဳထား၏။ ဤဆုံးမ ခ်က္ကုိ သိေနရေသာ္လည္း တကယ္တန္း လုိက္နာျပဳက်င့္သူ အဘယ္မွ်ရွိမည္ထင္ပါသနည္း။

မုိးစင္စင္လင္းသည္အထိ အပ်င္း၏ ဖိစီးျခင္းဒဏ္ကုိ မတြန္းလွန္နိဳင္ဘဲ ဇိမ္ႏွင့္မွိန္း၍ ေနသူေတြသာ မ်ားေနေပလိမ့္မည္။ ေစာေစာအိပ္-ထလွ်င္ေရာဂါကင္းသည္။ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာသည္ဟူေသာစကားသည္ မွန္-မမွန္ “လက္ေတြ႕က်မွယုံသည္” ဟူေသာယေန႔ ေခတ္လူ တုိ႔သည္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ထိေတြ႕စပ္သပ္ဘူးပါသ နည္း။

ဗုဒၶျမတ္စြာကား ေနျမင့္ေအာင္အိပ္ျခင္း၊ အပ်င္းထူးျခင္း၊ ရက္စက္ယုတ္မာျခင္း၊ေသရည္ အရက္အစြဲအၿမဲ ေသာက္ျခင္းသည္ ႀကီးပြားပ်က္စီးေၾကာင္းျဖစ္သည္ဟု အခုိင္အမာမိန္႔ ၾကားခဲ့သည္။ (ဓမၼပဒ-အနတၳပုစၦက ျဗဟၼဏ၀တၳဳ)။

အမွန္အားျဖင့္ လူတုိ႔သည္ အခ်ည္းႏွီးအသံျမည္၍ ေနတက္ၾကေလ၏။

ၾကက္လည္းမေရာက္၊ က်ီးမေျမာက္သား၊

ေအာက္ကလိအာ၊ အာကလိေအာက္၊

မိေနာက္မက်၊ ဖ,ေနာက္မမွီ၊

မပီမပြန္၊ တြန္တက်ယ္က်ယ္ (မဃေဒ၀)။

လုပ္၍ကပ္ဖဲ့ေနခ်င္သူေတြသာမ်ားေလသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ေကာင္းျမတ္ေသာ အဆုိအမိန္႔ကုိ လက္ေတြ႔လုိက္နာ ၾကည့္ၾကပါလွ်င္ အဘယ္မွ် အဖုိးထုိက္ေလမည္နည္း။

အလ်ဥ္းသင့္သျဖင့္ “ေအာက္ကလိအာ” ပုံျပင္ကေလးကုိေဖာ္ျပဦးအံ့။ ေရွးအခါက ကုန္သည္တဦးသည္ လွည္းျဖင့္ကုန္ေရာင္းထြက္ခဲ့ ေလ၏။ လွည္းေပၚတြင္ ၾကက္မေလး တစ္ေကာင္ကုိ တင္ယူခဲ့၏။ စခန္းတေနရာ တြင္ လွည္းျဖဳတ္ရပ္နားေလေသာ္ ထုိၾကက္မ ေလးသည္က်ီးႏွင့္ေမွာက္မွား၍ သံ၀ါသျငားေလ၏။

ထုိၾကက္မငယ္၏ ဥခြံမွေပါက္ဖြားလာေသာ သတၱ၀ါေလးသည္ အသံျပဳေသာအခါ ၾကက္သံလည္း မၿပီ၊ က်ီးသံ လည္းမက် ကျပားသံထြက္၍ေနေလသတက္။ မိခင္ျဖစ္သူ ၾကက္မ၏ အသံကုိျမည္ၾကည့္ေသာ္ “ေအာကလိအာ” ဟုထြက္ေလ၏။ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ က်ီး၏အသံကဲ့သုိ႔ ျမည္ျပန္ေသာ္ “အာကလိေအာက္” ဟူ၍မည္ေလသတဲ့။ (၀ိနည္း-စူ၀ဂၢပါဠိေတာ္)။

စာေရးသူတုိ႔နိဳင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာကုိအမ်ားဆုံး ကုိးကြယ္ေသာနိဳင္ငံျဖစ္သည္။ စာေရးသူတုိ႔ လူမ်ဳိးသည္ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာလူမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ ေသာအေလ့အထ အမူအက်င့္တုိ႔ကုိ ထုိဗုဒၶဘာသာမွ မကုန္နိဳင္ မခန္းနိဳင္ရရွိထားေပ သည္။ ဤအခ်က္ကုိ “ေအာက္ကလိအာ၊ အာကလိေအာက္” လူတန္းစာ းတုိ႔သေဘာ ေပါက္ နားလည္ရန္လုိအပ္ေပသည္။

လူတုိ႔စိတ္သည္ မေကာင္းေသာ အာရုံတုိ႔၌ အေလ့အလာၿမဲ၏။ အစြဲျပင္းထန္၏။ အတင္း အေလ်ာ့ႏွစ္မ်ဳိးတြင္ အေလ်ာ့ဘက္တြင္ အေလးကဲတက္ၾက၏။ ေကာင္းေသာ အေလ့အထတုိ႔ကုိမူ မယူခ်င္ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲတက္ ၾကသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေဆးလိပ္ ႀကိဳက္ေသာ ေခ်ာင္းဆုိးပန္နာ (တီဘီ) ေ၀ဒနာရွင္တဦးအား ေဆးလိပ္ျဖတ္ ရန္ေျပာလွ်င္ အလြယ္တကူျဖစ္မည္မဟုတ္ေခ်။

ေခါင္းအုံးရင္အပ္၍ ဖင္ေထာင္ေနေအာင္ ေခ်ာင္းဆုိးအေမာဆုိ႔ခံေနသူေတြ ဒုႏွင့္ေဒးရွိ ေပမည္။ အရက္ေသစာ ေသာက္စားသူအား မေသာက္ရန္ေဖ်ာင္းဖ် ေျပာေဟာလွ်င္ ေျပာသူသာ အရႈးျဖစ္ေလမည္။ အရက္ေလး တျမျမျဖင့္ ဤအရက္ေသာက္ျခင္းေၾကာင့္ မည္သုိ႔မည္ပုံ တျခားေကာင္းမြန္ေၾကာင္း က်န္းမာေရးႏွင့္ညီညြတ္ ေၾကာင္းအရက္ေဒသနာကုိ သူကျပန္၍ တြင္တြင္ေဟာခ်ိမ့္မည္။ အရက္ေသာက္လြန္း၍ အသဲကြ်မ္းကာ သက္ဆုိး မရွည္သူ၊ ဦးေႏွာက္ပ်က္သြားသူ၊ လက္ေျခေတြတုန္ခ်ိလ်က္ မည္သည့္အလုပ္ မွ်မလုပ္နိဳင္-မလုပ္ခ်င္သူ လူ႔ အညႊန္႔တုံးတုိ႔ကုိ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ္လည္း အရက္ ေသာက္သူ ဦးေရကား ေလ်ာ့ပါးမသြားေခ်။

“ဤအရည္ေသာက္တတ္မွ လူေတာ၀င္ဆန္႔သည္။ ဤအရည္ျဖင့္ ဧည့္၀တ္ျပဳမွ လူႀကီး လူေကာင္းပီသ သည္” ဟူေသာအယူအဆသည္ ယေန႔ေခတ္လူႀကီးလူေကာင္းတုိ႔၌ စြဲၿမဲ ေနသမွ် ဤသုိ႔ပင္ျဖစ္ျဖစ္ရ ေပမည္။

ဘိန္းသည္ဆုိး၀ါးသကဲ့သုိ႔ အရက္ေသစာသည္လည္း လူတုိ႔၏ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ႏွလုံးသား ကုိလည္းေကာင္း၊ ျမန္မာ့ စာရိတၱမ႑ိဳင္ႀကီး ကုိလည္းေကာင္း လႈိက္၍စားေနသည့္ “ဆုိး၀ါးေသာေလာက္ေကာင္” အျဖစ္ျမင္ၾကပါလွ်င္ မည္မွ် အဖုိးတန္ေလမည္နည္း။

ဤေနရာတြင္ လူငယ္ကာတြန္းေရးဆရာမင္းထြတ္၏ စာေလးကုိေဖၚျပလုိသည္။ သူသည္ဘာေၾကာင့္ေသရသည္ဟုတရားခံ ညႊန္ျပထားေသာ စာဆုိလွ်င္လည္း မွားမည္ မထင္ေပ။ မေသမီ ၁၅-ရက္ခန္႔က သူသည္ ေအာက္ပါစာေလးကုိ ေရးသားခဲ့သည္ဆုိ၏။

သက္ဆုိရာသုိ႔….

ကြ်န္ေတာ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၃-ႏွစ္မွမွစ၍ အရက္ေသာက္ခဲ့သည္မွာ ယေန႔တုိင္ျဖစ္ပါ သည္။ ယခုကြ်န္ေတာ္ ေသြးအန္၍ ေသမည္ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေသလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္၏ ရုပ္ခႏၶာကုိ ေဆးဘက္သုေတသနျပဳရန္ လႊဲအပ္လွဴဒါန္းပါသည္။

မင္းထြတ္

(အေၾကာင္းေဖၚျပန္ရန္မလုိပါ)

စာေရးသူ၏ ဦးႀကီးေတာ္တဦးကား ေရာဂါအသဲ့အသန္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပင္ ထန္ရည္ေလး တခြက္ကုိ သနားဘြယ္ရာ ေတာင္းရွာေလသည္။ ဤထန္ေရေလးတခြက္ ၀င္သြားေတာ့ မွပင္အေသေျဖာင့္သြားရွာသည္ကုိ ကုိယ္ေတြ႕ ႀကဳံရဘူးသည္။

ရာဇ၀င္၌ တရုတ္ေျပးမင္းသည္ ဟင္းခြက္ေပါင္း (၃၀၀)ျဖင့္တည္ေလ့ရွိသည္ဆုိ၏။ ရႈံး၍ ထြက္ေျပးရစဥ္ ဟင္းခြက္ေပါင္း (၁၅၀)မွ်ျဖင့္ ျပင္ဆင္ဆက္သရာ “ငါ့ကံႏွယ္ဆုိးလုိက္ ေလျခင္း” ဟုဟင္းခြက္နည္း၍ ၀မ္းနည္း ပန္းနဲမ်က္ရည္က်ရွာသတဲ့။

ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က နႏၵမည္ေသာ ႏြားသတ္သမားသည္ အၿမဲတမ္းရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ အလုပ္ ကုိလုပ္လ်က္ရွိ၏။ အသားဟင္းမပါလွ်င္လည္း ထမင္းမ်ဳိမက် ဟုဆုိ၏။ တခါေသာ္ ထမင္းပြဲတြင္ အသားဟင္း မပါသျဖင့္ အရွင္လတ္လတ္ႏြားလွ်ာကုိ ဓားျဖင့္လွီး၍ ဖုတ္ကင္စားေလသည္။

ေရွးကဘုရင္ႀကီးတပါးသည္ အရက္ေသစာကုိလည္း ေသာက္စား၏။ အမဲဟင္းလ်ာကုိ လည္းႀကိဳက္ႏွစ္သက္၏။ တေန႔ေသာ္သားေတာ္ ေလးအား ယုယုယယပုိက္ေထြးေနစဥ္ ပြဲေတာ္ဆက္သေလရာ အမဲဟင္းလ်ာ မပါသျဖင့္ အလြန္စိတ္ဆုိးလွေသာေၾကာင့္ မူးမူးရႈးရႈးႏွင့္ သားငယ္၏လည္မ်ဳိကုိ ညွစ္ခ်ဳိး၍ အသားဟင္းအျမန္ခ်က္ ေစေၾကာင္း ဇာတ္ေတာ္၌ဖတ္ရႈရေပသည္။

ဤျဖစ္ရပ္ေလးမ်ားကုိ ေဖၚျပေနျခင္းမွာ မေကာင္းသည့္အရာ၌ စြဲလမ္းၾကပုံ ေပၚလြင္ေစ ခ်င္၍ျဖစ္ပါသည္။ “အသားဟင္းမပါလွ်င္ မစားနိဳင္” ဟူေသာအစြဲေၾကာင့္ အရွင္လတ္လတ္ ႏြားလွ်ာကုိလွီးျဖတ္ျခင္း၊ သားအရင္း ကုိပင္ ရက္စက္စြာသတ္ရက္ျခင္းတုိ႔သည္ အဘယ္မွ်ဆုိးရြားပါသနည္း။

မေကာင္းသည့္ အာရုံတုိ႔၌ ဤကဲ့သုိ႔အစြဲအလမ္းထားပါလွ်င္ လူမဆန္ေသာ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမ်ဳိးကုိပင္ လုပ္မိတတ္ေၾကာင္း သတိမူရန္ ျဖစ္ေပသည္။

ဘုရား၀တ္တက္အသင္း၊ ဓမၼစၾကာအသင္းစေသာ ဘာသာေရးအသင္းအဖြဲ႔မ်ားသည္ ၎၊ စာဖတ္သင္းစေသာ လူမႈေရးအသင္း အဖြဲ႔မ်ားသည္၎၊ ခပ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေပၚလာ တတ္၏။ ဤအဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္ လူတုိ႔၏ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈ၊ အသိဥာဏ္ပြင့္လင္း မႈကုိ ေပးစြမ္းနိဳင္သည့္အျပင္ စည္းလုံးညီညြတ္ေသာ အသြင္ကုိ ေဆာင္သျဖင့္ မ်ားစြာ ႀကိဳဆိုထုိက္ေပသည္။သုိ႔ေသာ္ ဤအဖြဲ႕အစည္း မ်ဳိးတြင္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လုိျခင္း အားေပးလုိျခင္း ဆႏၵျပင္းျပစြာမရွိၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပင္ မၾကာမီ ဇီ၀ိန္ခ်ဳပ္၍ ယင္းအဖြဲ႕အစည္းမ်ား တိမ္ျမဳပ္ပ်က္စီး ရေလသည္။

ေရသဘင္စေသာ အေပ်ာ္အပါးအသင္း၌ကား ေငြကုန္လူပမ္းျဖစ္ရေသာ္လည္း ႀကိဳးႀကိဳးပမ္းပမ္း အားက်တတ္ၾကသည္။ ဤသုိ႔ျဖစ္ရ သည္မွာ ေကာင္းျမတ္ေသာ အေလ့အထ ကုိ မ်က္ႏွာလႊဲတတ္ေသာ လူသားတုိ႔၏ သဘာ၀ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။

ဤေကာင္းျမတ္ေသာ အေလ့အထတုိ႔ကုိ မ်က္ႏွာလႊဲတတ္ကာ တေျဖးေျဖး ေက်ာခုိင္း လာလွ်င္လည္း ၾကည့္ေလ ေ၀းကြာ နားပမာကဲ့သုိ႔ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာ မဂၤလာတုိ႕မွ ေ၀းကြာ၍သာလာရေပလိမ့္မည္။

“စကားသင္စ ကေလးငယ္မ်ားသည္ မည္သည့္စကားလုံးမ်ားကုိုိ အျမန္ဆုံးတတ္လြယ္ ပါသနည္း” ဟုေမးလွ်င္ “ဆဲေရးတုိင္းထြာေသာ စကားလုံးမ်ားကုိ အျမန္ဆုံးတတ္လြယ္ ပါသည္” ဟုေျဖရေပလိမ့္မည္။

ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ ေလာကကုိ ၾကည္လွ်င္လည္း ႏွစ္ထပ္ကြမ္း သုံးထပ္ကြမ္း လူရည္ခြ်န္မ်ားကုိ အားက် လိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသလား။ ဤသို႔ထင္လွ်င္ အမွတ္ျပည့္ရ လမ့္မည္ဟု မထင္ေခ်။ အမ်ားအားျဖင့္ ရြံ႕ရွာဖြယ္ရာ ပ,ေလးလုံး (ပုံပ်က္ပန္းပ်က္)၊ အမႈအက်င့္ (လမ္းသရဲ အမႈအက်င့္)တုိ႔ကုိသာ အားက်တတ္ၾကေလသည္။

ဤအမႈအက်င့္မ်ဳိးသည္ ေတာမီးပမာ အလြန္လည္း ကူးစက္ျပန္႔ပြားလြယ္၏။ အာရွ တုတ္ေကြးကဲ့သုိ႔ တမုဟုတ္ ခ်င္းက်ယ္ပြားတတ္သည္။ ဤသုိ႔ျဖစ္ရသည္မွာ မေကာင္း ေသာအတုကုိ အတုခုိးလြယ္ေသာ လူသားတုိ႔၏ သဘာ၀ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶက လူသားတုိ႔အား ဤသုိ႔မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။

“လူသားသည္ ဥာဏ္မ်က္စိ တိမ္သလာဖုံး၍ မုိက္လုံးပြင့္လွ၏။ အနည္းငယ္သာ ဥာဏ္မ်က္စိအလင္းျဖင့္ ေဖာက္ထြင္းသိျမင္၏” (ဓမၼပဒ)

လူတုိ႔၏အျပဳအမူကုိျမင္ရလွ်င္ ေမ်ာက္တုိ႔သည္ အတုလုိက္၍ လုပ္တတ္ၾက၏. သုိ႔ရာ တြင္သူတုိ႔၌ ဆုံးျဖတ္စီစစ္ တတ္ေသာ ကုိယ္ပုိင္ဥာဏ္ႏွင့္ ဦးေႏွာက္မရွိေခ်။ အလားတူ စြာကုိယ္ပုိင္ဥာဏ္ျဖင့္ ဆစ္ပုိင္းေ၀ဘန္တတ္ေသာ အသိဥာဏ္မရွိသူတုိ႔သည္ ေတာ္-မေတာ္ သင့္-မသင့္ ဥာဏ္ျဖင့္မခ်င့္ခ်ိန္ၾကေတာ့ပဲ မေကာင္းေသာ အေလ့ အထတုိ႔ကုိ အရမ္းပင္ ျမင္ႀကိဳက္လက္ခံျပဳမႈတတ္ၾကေလသည္။

အစြဲသည္ စြဲမိလွ်င္ အခြ်တ္ခက္လွ၏။ ဗုဒၶသည္ အတၱစြဲျပင္းထန္လွေသာ လူသားတုိ႔၏ အစြဲကုိ ေခြ်ခြ်တ္ရန္ မနားမေနတရားေဟာေတာ္မူခဲ့၏။ အစြဲမကြ်တ္သျဖင့္ သံသရာမွ မလြတ္ေျမာက္သူတုိ႔ မ်ားစြာက်န္ရစ္ခဲ့ေလ၏။ ကြ်န္ဳပ္တုိ႔သည္ ေကာင္းေသာအေလ့ အထ၌သာစြဲၿမဲမိေစရန္ “ေကာင္းတု”ကုိသာ ယူရေပမည္။

နိဳင္ငံအတြက္၎၊ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္၎ တာ၀န္ေက်ေသာ သားေကာင္း ရတနာမ်ားျဖစ္ရန္ ဆႏၵ ျပင္းျပစြာျဖင့္ စြဲၿမဲႀကိဳးစားရမည္မွာ ကြ်န္ဳပ္တုိ႔တာ၀န္သာျဖစ္ေခ် သည့္တမုံ႔။

စစ္ကုိင္းမင္းရွိန္

၂၆-၉-၆၉

(ဓမၼဗ်ဴဟာမဂၢဇင္း- အတြဲ-၈၊ အမွတ္-၅)