ထူးဆန္းတိုင္းလဲ ဆရာမတင္နဲ႔

“ပုဂၢိဳလ္ထူးလွ်င္ အက်ဳိးေပးထူးမည္၊ ပုဂၢိဳလ္ဆန္းလွ်င္ အက်ဳိးေပးဆန္းမည္” ဆိုေသာ အၾကားျဖင့္ (အထင္ျဖင့္) လိုက္၍ ဆည္းကပ္အားကိုး ေနသည္မွာ စိတ္မသက္မသာစရာ၊ စိတ္မေကာင္းစရာမ်ားပင္ ျဖစ္၏။

လူတို႔သည္ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ လူမႈေရးစသည့္ အေရးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ ဘဝတစ္ခုကို တည္ေထာင္ထားၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္းမာဖို႔လိုအပ္သလို ပညာတတ္ဖို႔လည္း လိုအပ္ေလ၏။ တဖန္ စီးပြားေရးေကာင္းမြန္ရမည္ျဖစ္
သလို လင္ေကာင္းမယားေကာင္း၊ သားေကာင္းသမီးေကာင္း၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းတို႔ႏွင့္လည္း ျပည့္စံုရန္ လိုအပ္ေပေသး၏။

လူတို႔၏ အေရးကိစၥဆိုသည္မွာလည္း တစ္ခုႏွင့္္တစ္ခု ဆက္ႏြယ္ေနသည္သာ ျဖစ္၏။ အေရးကိစၥတစ္ခု အဆင္မေျပလွ်င္ က်န္သည့္အေရး ကိစၥမ်ားသည္လည္း ယိမ္းယိုင္လာတတ္ေလ၏။ ပမာအားျဖင့္ က်န္းမာေရးခြ်တ္ယြင္းလွ်င္ က်န္သည့္ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ လူမႈေရးတို႔သည္လည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ထိခိုက္လာတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အေရးကိစၥတစ္ခုခု ပ်က္ယြင္းသြားမွာကို စိုးရိမ္ၾက၏။ ပူပန္ၾက၏။ ေၾကာက္လန္႔ၾက၏။

    သို႔ျဖစ္၍ က်န္းလည္းက်န္းမာေအာင္၊ ပညာလည္းတတ္ေအာင္၊ စီးပြားေရးလည္းျဖစ္ထြန္းေအာင္၊ လင္ေကာင္းမယားေကာင္း၊ သားေကာင္းသမီးေကာင္း၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းႏွင့္လည္း ျပည့္စံုေအာင္ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ၾကေလ၏။ ထို႔ျပင္ ကိုးကြယ္ရာ၊ အားကိုးရာ၊ မွီခိုရာ တို႔ကိုရွာေဖြကာ ကိုးကြယ္ၾက၊ အားကိုးၾက၊ မွီခိုၾကေလ၏။

ထိုတြင္ အေရးကိစၥမ်ား မခြ်တ္ယြင္းရေလေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရာ၌ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ျခင္း၊ ပညာကိုၾကိဳးစားသင္ယူျခင္း၊ စီးပြားဥစၥာကို ၾကိဳးစားရွာေဖြျခင္း၊ ေလာကက်င့္ဝတ္တရားမ်ားႏွင့္အညီ က်င့္သံုးေနထိုင္ျခင္းတို႔သည္ အမွန္တကယ္ လက္ေတြ႔က်ေသာ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျခံက်ေသာ အမွန္တကယ္ လက္ေတြ႔က်ေသာအရာတို႔ကို ၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္ရမည္ျဖစ္၏။

သို႔ပါေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ေသာလူတို႔သည္ အမွန္တကယ္ လက္ေတြ႔က်ေသာ အရာတို႔ကိုမူ ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ျခင္းမရွိ။ တဖန္ ၾကိဳးစား၍ မေအာင္ျမင္လွ်င္လည္း ဘာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္တာလဲဟု အေၾကာင္းတရားကို မရွာေဖြ။ ကိုးကြယ္ရာ၊ အားကိုးရာ၊ မွီခိုရာပုဂၢိဳလ္တို႔ကိုသာ အတင္းရွာေဖြေလေတာ့၏။

တဖန္ ထိုသူတို႔၏ ကိုးကြယ္ရာ၊ အားကိုးရာ၊ မွီခိုရာမ်ားကို ၾကည့္ျပန္လွ်င္လည္း သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုျပီး စစ္မွန္ေသာ လမ္းညႊန္မႈ၊ စစ္မွန္ေသာ ေအးခ်မ္းမႈတို႔ကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ အမ်ားအားျဖင့္ ထူးထူးဆန္းဆန္းဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသာျဖစ္ေလ၏။ “သင့္၊ မသင့္” ကို မစဥ္းစား။ “ျဖစ္ႏိုင္၊ မျဖစ္ႏိုင္” ကို မသံုးသပ္။ “ပုဂၢိဳလ္ထူးလွ်င္ အက်ဳိးေပးထူးမည္၊ ပုဂၢိဳလ္ဆန္းလွ်င္ အက်ဳိးေပးဆန္းမည္” ဆိုေသာ အၾကားျဖင့္ (အထင္ျဖင့္) လိုက္၍ ဆည္းကပ္အားကိုးေနသည္မွာ စိတ္မသက္မသာ၊ စိတ္မေကာင္းစရာမ်ားပင္ ျဖစ္၏။

ထိုတြင္ ထူးထူးဆန္းဆန္းကိုမွ မွီခိုအားထားလိုသူမ်ား ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားႏိုင္ရန္အတြက္ (၅၅)ႏွစ္တိုင္တိုင္ လိမ္လည္လွည့္စားခံခဲ့ရေသာ အဂၤတိုင္းသား၊ မဂဓတိုင္းသားတို႔၏ ျဖစ္အင္ကို ျပဆိုပါဦးမည္။

ဝဋ္ဒုကၡၾကီးမားလွေသာ ဇမၺဳက

ဘုရားရွင္ ရာဇျဂဳိဟ္၌ သီတင္းသံုးစဥ္က ျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္က ရာဇျဂိဳလ္ျပည္၌ အလြန္ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝသည့္ သူေဌးတစ္ဦးရွိ၏။ ထိုသူေဌး၏ ဇနီးသည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္၌ ဇမၺဳကဟု အမည္တြင္လာမည့္ သားတစ္ေယာက္ကို ေမြးဖြားေလ၏။ ထိုဇမၺဳကကေလးသည္ မတ္တပ္သြား ႏိုင္သည့္အခ်ိန္မွစျပီး အိပ္ရာေပၚ၌ မအိပ္။ ေျမျပင္ေပၚ၌သာ အိပ္ေလ၏။ စားသည့္အခါ၌လည္း ထမင္းကိုမစား။ ကိုယ့္အညစ္ အေၾကးကို ျပန္စား၏။ အဝတ္ကိုမဝတ္။ ကိုယ္လံုးတီးသာ ေန၏။ ဇမၺဳက၏ မိဘတို႔သည္ “အသက္အရြယ္ငယ္ေသး၍ မသိမလိမၼာသည့္အတြက္ ထိုသို႔ျပဳမူေနတာပဲ” ဟု ယူဆကာ ဇမၺဳကကေလးကို သြန္သင္ျပသေပးၾက၏။

သို႔ပါေသာ္လည္း ဇမၺဳကသည္ အသက္အရြယ္သာ ၾကီးလာ၏။ အခ်ဳိးကမေျပာင္းေပ။ အဝတ္မဝတ္ဘဲ လွည့္လည္သြားလာျမဲ။ ေျမၾကီးေပၚ၌သာ အိပ္ျမဲ။ ကိုယ့္မစင္ကိုသာ ျပန္စားျမဲပင္။ ထိုအခါ ဇမၺဳက၏ မိဘတို႔သည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္ႏွာမျပရဲသည့္အတြက္ ဇမၺဳကကို အဝတ္မဝတ္ ကိုယ္လုံးတီးေနေသာ အာဇီဝက တကၠတြန္းတို႔အထံသို႔ ပို႔ေဆာင္လိုက္ၾကေလ၏။ အာဇီဝက တကၠတြန္းတို႔ကလည္း ဇမၺဳကကို တကၠတြန္းအျဖစ္ ခံယူေစကာ ထန္းေစ့မႈတ္ျဖင့္ ဆံပင္တို႔ကို ႏႈတ္ၾကေလ၏။

ယင္းေနာက္ ဇမၺဳက၏ မိဘတို႔သည္ တကၠတြန္းတို႔အား ေနာက္ေန႔သူတို႔အိမ္သို႔ ဆြမ္းစားၾကြရန္ ပင့္ဖိတ္ကာ ျပန္သြားၾကေလ၏။ ေနာက္ေန႔ေရာက္ေသာအခါ တကၠတြန္းတို႔က ဆြမ္းစားသြားရန္ ဇမၺဳကကို ေခၚၾကေလ၏။ သို႔ပါေသာ္လည္း ဇမၺဳကက “မလိုက္ေတာ့ပါဘူး၊ ဒီမွာ စားစရာရွိပါတယ္” ဟုဆိုကာ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းေလ၏။ တကၠတြန္းတို႔က မည္သို႔ပင္ေခၚေခၚ ဇမၺဳကကေတာ့

ျငင္းျမဲပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ထားရစ္ခဲ့ၾကေလ၏။ ဇမၺဳကသည္ တကၠတြန္းတို႔ ရြာထဲသြားေသာအခါ ကုဋီအဖံုး(အိမ္သာအဖံုး)ကို ဖြင့္ျပီး ကုဋီတြင္း(အိမ္သာတြင္း)သို႔ဆင္းကာ မစင္တို႔ကို အားရပါးရ စားသံုးေလေတာ့၏။

ထိုသို႔ျဖစ္ေနသည္မွာ တစ္ရက္လည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္။ ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် တကၠတြန္းတို႔သည္ ဇမၺဳကကို သံသယဝင္လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇမၺဳကကိုေစာင့္ဖမ္းရန္ တိုင္ပင္ၾကေလ၏။ ယင္းေနာက္ တကၠတြန္းႏွစ္ေယာက္သည္ အျခားတကၠတြန္းတို႔ႏွင့္အတူ ဆြမ္းခံၾကြဟန္ ေဆာင္ကာ တဖန္ျပန္လွည့္လာျပီး ဇမၺဳကကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေလ၏။ ဇမၺဳကသည္ တကၠတြန္းအားလံုး ဆြမ္းခံသြားျပီဟုထင္ကာ ကုဋီတြင္း (အိမ္သာတြင္း)သို႔ဆင္း၍ ထံုးစံအတိုင္း မစင္တို႔ကို စားသံုးေလေတာ့၏။

ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္ရႈေနၾကေသာ တကၠတြန္းတို႔သည္ ဇမၺဳကအေၾကာင္းကို အျခားတကၠတြန္းတို႔အား ေျပာျပၾကေလ၏။ တကၠတြန္းတို႔သည္ “ထိုအေၾကာင္း လူတို႔သိသြားလွ်င္ ကဲ့ရဲ႕ၾကလိမ့္မည္။ ငါတို႔ကိုလည္း အၾကည္ညိဳပ်က္ၾကေပလိမ့္မည္”ဟု စဥ္းစားကာ ဇမၺဳကကို သူတို႔ေက်ာင္းမွ ႏွင္ထုတ္လိုက္ၾကေလ၏။

ေလဆြမ္းစားေသာ ဇမၺဳက
==============
ဇမၺဳကသည္လည္း တကၠတြန္းတုိ႔က ႏွင္ထုတ္လိုက္သည့္အတြက္ ထိုေက်ာင္းမွထြက္ခြါကာ လူတို႔ မစင္စြန္႔ရာအရပ္တြင္ ခင္းထားေသာ ေက်ာက္ျဖာၾကီးေပၚ၌ ေနေလေတာ့၏။ ဇမၺဳကအတြက္ လူတို႔စြန္႔ထားသည့္မစင္ကို စားေနရသည့္အတြက္ စားစရာကေတာ့ ျပႆနာမရွိေပ။ သို႔ပါေသာ္လည္း သူ မစင္စားသည္ကို လူတို႔မရိပ္မိေစခ်င္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယံုၾကည္လည္းလြယ္္၊ ထူးထူးဆန္းဆန္းဆိုလွ်င္လည္း လိုက္၍ ၾကည္ညိဳ တတ္ေသာသူတို႔ကို လွည့္စားရန္အတြက္ လူအသြားအလာမ်ားခ်ိန္၌ ေက်ာက္ဖ်ာအစြန္းကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ေထာက္ျပီး ေျခတစ္ဖက္ကို အျခားတစ္ဖက္၏ ဒူးေပၚ၌ေထာက္ကာ (ေျခတစ္ေပါင္က်ဳိးရပ္ကာ) ပါးစပ္ကို ဟလ်က္ ေနေလ၏။

ထိုျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ျမင္ၾကရေသာသူတို႔သည္ ဇမၺဳကအထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကာ -
“အရွင္ျမတ္... အရွင္ျမတ္ဟာ ဘာျဖစ္လို႔ ပါးစပ္ကိုဟျပီး ေျခတစ္ေပါင္က်ဳိး ရပ္ျပီးေနရတာလဲ”
ဟု ဝိုင္း၍ေမးၾကရာ ဇမၺဳက က -
“ငါဟာ ေလကိုသာ စားတယ္။ ေလကလြဲျပီး ဘာမွမစားဘူး။ ေနာက္ျပီး ငါဟာ ျပင္းထန္တဲ့ အက်င့္ျမတ္ကို က်င့္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကမာၻေျမၾကီးဟာ ငါ့ေျခႏွစ္ဖက္လံုး အေထာက္မခံႏုိင္ဘူး။ ငါ့ေျခႏွစ္ဖက္စလံုးသာ ေျမၾကီးေပၚေထာက္လိုက္ရင္ ကမာၻေျမၾကီးဟာ တုန္ခါေနလိမ့္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါဟာ ေန႔ေရာညေရာ အိပ္လည္းမအိပ္ႏိုင္ဘူး။ ထိုင္လည္း မထုိင္ဘူး။ အခ်ိန္ျပည့္ အခုလို ပါးစပ္ဟျပီး ေျခတစ္ေပါင္က်ဳိး ရပ္ေနတာ”ဟု ေျဖၾကားေလ၏။

  လူ႔သဘာဝကား အမ်ားအားျဖင့္ စကားကိုၾကားရံုမွ်ျဖင့္ပင္ ယံုၾကည္တတ္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ -
“အံ့ၾသစရာေကာင္းလိုက္တာ၊ ေလာကမွာ ဒါမ်ဳိးအက်င့္ကို က်င့္ႏိုင္တဲ့သူ မရွိႏိုင္ဘူး။ ဒါမ်ဳိးအက်င့္ က်င့္တဲ့သူကို ဟိုအရင္ကလည္း မေတြ႔ဖူး၊ မျမင္ဖူးဘူး။ ေနာင္လည္း ဒီအရွင္ျမတ္ကလြဲျပီး ေတြ႔ျမင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး”ဟု ဝိုင္းဝန္းကာ ခ်ီးမြမ္းၾကေလ၏။ ယင္းေနာက္ စားစရာေသာက္စရာတို႔ကို ယူလာၾကကာ ဇမၺဳကကို ကပ္ၾကလွဴၾကေလ၏။

ထိုအခါ ဇမၺဳက က -
“ငါဟာ ေလကိုသာစားတယ္၊ ေလကလြဲျပီး ဘာကိုမွ မစားဘူး။ တျခားအရာကိုစားရင္ ငါ့အက်င့္ေတြ ပ်က္စီးလိမ့္မယ္”
ဟု ေျပာကာ လူတို႔ကပ္သည့္ အစားအေသာက္မွန္သမွ်ကို ျငင္းပယ္ေလ၏။

လူတို႔ကလည္း -
“အရွင္ျမတ္... တပည့္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘဝေလးေတြကို မဖ်က္ဆီးပါနဲ႔။ တပည့္ေတာ္တို႔ကပ္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြကို အရွင္ျမတ္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးသာ ဘုဥ္းေပးရင္ တပည့္ေတာ္တို႔ဟာ စီးပြားျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ တစ္သက္တာလံုး စီးပြားျဖစ္ထြန္းေအာင္၊ ခ်မ္းသာေအာင္ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါ”
ဟု ဆိုကာ ထပ္ကာထပ္ကာ ေတာင္းပန္ၾကေလ၏။

လူတို႔က အတင္းေတာင္းပန္ေသာအခါ ဇမၺဳကကလည္း မျငင္းသာေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုလူတို႔ယူေဆာင္လာသည့္ စားစရာေသာက္စရာတို႔ကို သမန္းျမက္ဖ်ားေလးျဖင့္ လိုက္တို႔ကာ လွ်ာဖ်ားေပၚ တင္ရံုမွ် တင္ျပျပီး “ကဲ - ဒီေလာက္ဆိုရင္ သင္တို႔ စီးပြားျဖစ္ေလာက္၊ ခ်မ္းသာေလာက္ပါျပီ။ သင္တို႔ ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္ၾကပါေတာ့”ဟု ဆိုကာ လူတို႔ကို ျပန္လႊတ္လိုက္ေလ၏။

     လူတို႔ကလည္း သူတို႔ယူေဆာင္လာသည့္ စားစရာေသာက္စရာမ်ားကို ဇမၺဳက က သမန္းျမက္ဖ်ားျဖင့္ လွ်ာဖ်ားေပၚတင္ျပသည့္အတြက္ သူတို႔တေတြ အမွန္တကယ္ပင္ စီးပြားျဖစ္ထြန္းေတာ့မည္၊ ခ်မ္းသာေတာ့မည္ဟု ထင္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္ပင္ အိမ္ျပန္သြားၾကေလ၏။

ဇမၺဳကသည္ ထိုကဲ့သို႔ အဝတ္မဝတ္၊ မစင္ကိုစားျပီး ေျခတစ္ေပါင္က်ဳိးရပ္၍ လူတို႔ကို လွည့္စားခဲ့သည္မွာ (၅၅)ႏွစ္တိုင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္၏။ ယင္းေနာက္မွ ဘုရားရွင္၏ ေခ်ခြ်တ္မႈေၾကာင့္ ရဟႏာၱျဖစ္သြားေလ၏။

     အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္၌ ဇမၺဳက၏ အဝတ္မဝတ္ဘဲ ကိုယ္လံုးတီးေနျခင္း၊ ထမင္းစေသာ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္တုိ႔ကို မစားသံုးျခင္းသည္ ေလာဘကင္းေအာင္ က်င့္ၾကံေနျခင္း မဟုတ္။ အမွန္အားျဖင့္ ဝဋ္ဒုကၡခံေနရျခင္းျဖစ္၏။ တဖန္ ပါးစပ္ကိုဟ၍ ေျခတစ္ေပါင္က်ဳိး ရပ္ေနျခင္း သည္လည္း ျမင့္ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္ၾကံေနသည္ မဟုတ္။ သူ႔အျပစ္ကို ဖံုးကြယ္လို၍ လူတို႔ကို လိမ္လည္လွည့္ျဖားေနျခင္းသာ ျဖစ္၏။ သူ၏လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို မည္သူမွ် မသိေခ်။ ဘုရားရွင္တစ္ပါးတည္းသာလွ်င္ သိရွိေလ၏။

    ဤ၌ (၅၅)ႏွစ္လံုးလံုး အလွည့္စားခံရေသာ အဂၤတိုင္းသား၊ မဂဓတိုင္းသားတို႔မွာ စီးပြားျဖစ္လို၊ ခ်မ္းသာလိုေသာ ဆႏၵမ်ားသာရွိ၏။ ျဖစ္ႏိုင္၊ မျဖစ္ႏိုင္၊ အေၾကာင္းယုတၱိရွိ၊ မရွိ၊ စစ္မွန္ေသာ ေအးခ်မ္းမႈကို ရ၊ မရ စသည္ျဖင့္ စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈ အားနည္းၾက၏။ “ထူးထူးဆန္းဆန္းလုပ္ျပလွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္” ဆိုေသာ ယံုၾကည္မႈတစ္ခုတည္းျဖင့္ အားထားမွီခိုခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အလွည့္စားခံရျခင္း ျဖစ္၏။ ယခုအခါ၌ ထူးထူး ဆန္းဆန္းကိုမွ ကိုးကြယ္အားထားလိုေသာသူတို႔အတြက္ မွတ္သားစရာ၊ သင္ခန္းစာယူစရာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုပင္။

*ဇမၺဳက၏ အဝတ္မဝတ္ျခင္း၊ ေျမၾကီးေပၚ၌အိ္ပ္ျခင္း၊ မစင္ကိုစားျခင္း၊ ဆံပင္ကို ထန္းေစ့မႈတ္ျဖင့္ ညႇပ္၍ႏႈတ္ခံရျခင္းတို႔သည္ ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္ ေတာေနရဟန္းျဖစ္စဥ္က အာဂႏဳၱ ရဟႏၱာတစ္ပါးအား မစၧရိယစိတ္ျဖင့္ -

“၁။ အရွင္ဟာ သူၾကြယ္လွဴတဲ့သကၤန္းကို ဝတ္ရံုမည့္အစား အဝတ္မဝတ္ဘဲ ကိုယ္လံုးတည္းေနတာက ပိုေကာင္းဦးမယ္။
၂။ သူၾကြယ္ယူခ့ဲတဲ့ ေညာင္ေစာင္းေပၚမွာအိပ္မည့္အစား ေျမၾကီးေပၚအိပ္တာကမွ ပိုေကာင္းဦးမယ္။
၃။ သူၾကြယ္အိမ္ကဆြမ္းကို စားမည့္အစား မစင္ကိုစားတာကမွ ပိုေကာင္းဦးမယ္။
၄။ သူၾကြယ္ေခၚလာတဲ့ ဆတၱာသည္နဲ႔ ေခါင္းရိတ္မည့္အစား ဆံပင္ေတြကို ထန္းေစ့မႈတ္နဲ႔ ႏုတ္ခိုင္းတာက ပိုေကာင္းဦးမယ္”
ဟု ဆဲေရးခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ဝဋ္ခံရျခင္းျဖစ္၏။

 

အမွန္အားျဖင့္ လူတိုင္းလူတိုင္း က်န္းမာလို၊ ပညာတတ္လုိ၊ ေငြေၾကးဥစၥာရွိေစလို၊ လင္ေကာင္းမယားေကာင္း၊ သားေကာင္းသမီးေကာင္း၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုလိုၾကသည္သာ ျဖစ္၏။ ထိုခ်မ္းသာသုခကို လိုခ်င္လွ်င္ အမွန္တကယ္ အေျခခံက်ေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္ရမည္သာ ျဖစ္၏။

    ပမာအားျဖင့္ ခ်မ္းသာလိုေသာသူသည္ အမွန္တကယ္ ခ်မ္းသာလိုေသာ ဆႏၵရွိရမည္ ျဖစ္၏။ တဖန္ ဆႏၵရွိရံုမွ်ျဖင့္ မျပီးေသး။ ဆႏၵသာရွိျပီး ပ်င္းရိေနက ခ်မ္းသာလာမည္မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ဖို႔လည္း လိုေသး၏။ ထိုတြင္ အလုပ္ၾကိဳးစားရံုျဖင့္ မျပည့္စံုေသးေပ။ မိမိက မည္မွ်ၾကိဳးစားၾကိဳးစား တခါတရံ၌ အဆင္မေျပမႈမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ရတတ္ေသး၏။ ထိုအခါ စိတ္ဓာတ္မက်ရေပ။ စိတ္ဓာတ္က်လွ်င္ ဘာမွျဖစ္ေတာ့မည္မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာဖို႔အတြက္ စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခို္င္ရန္လည္း လိုအပ္ေပေသး၏။ တဖန္ စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခိုင္ေနလွ်င္ေကာ ခ်မ္းသာႏိုင္ျပီလားဟု ေမးစရာ ရွိျပန္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မခ်မ္းသာႏိုင္ေသးေပ။ အလုပ္လုပ္ရာ၌ ဉာဏ္ပညာမရွိလ်င္လည္း လုပ္သမွ် အခ်ည္းႏွီးျဖစ္တတ္ျပန္ေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “မည္သို႔လုပ္ရမည္၊ မည္သူႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ရမည္၊ မည္သူ႔ကို မည္မွ်ေပးကမ္းရမည္” စသည့္ လုပ္ငန္းခြင္ပညာကိုလည္း ေစစားရျပန္ေသး၏။

ခ်ဳပ္၍ေျပာရလွ်င္ ခ်မ္းသာလိုေသာသူသည္ -
၁။ ဆႏၵ (ျပင္းျပင္းျပျပ ခ်မ္းသာလိုေသာ ဆႏၵ)
၂။ ဝီရိယ (ၾကိဳးစားမႈ)
၃။ စိတၱ (စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခိုင္မႈ)
၄။ ပညာ (လုပ္ငန္းခြင္ပညာ)
ဆိုေသာ အခ်က္ေလးခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုရမည္ျဖစ္၏။

ထိုအခ်က္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုလွ်င္ ခ်မ္းသာမည္ ျဖစ္၏။ က်န္သည့္ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးစသည့္ အေရးကိစၥတို႔ကိုလည္း ထိုအခ်က္ေလးခ်က္ႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္၏။ ဤကား အေျခခံက်သည့္ ဘုရားရွင္ေပးေသာ နည္းလမ္းမ်ားပင္ ျဖစ္၏။

အခ်ဳိ႕ကမူ ၾကီးပြားလို၏။ ခ်မ္းသာလို၏။ သို႔ပါေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ ၾကီးပြားခ်မ္းသာႏုိင္ေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ မၾကိဳးစား။ မိမိတို႔၏ စြမ္းအားကို ဥေပကၡာျပဳကာ ဇမၺဳကကဲ့သို႔ ထူးထူးဆန္းဆန္းဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔ကိုသာ အားထားမွီခိုေနၾက၏။။

ထူးထူးဆန္းဆန္းဆိုေသာ ထို“ဦးထူးဆန္း”တို႔မွာ ဇမၺဳကကဲ့သို႔ပင္ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားေနသည္သာ ျဖစ္၏။ စီးပြားေရးမလုပ္ဘဲ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနလွ်င္ ၾကီးပြားမည္မဟုတ္။ ခ်မ္းသာမည္မဟုတ္။ ထိုဦးထူးဆန္းတို႔အေနျဖင့္ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနသူအား ၾကီးပြားေအာင္၊ ခ်မ္းသာေအာင္ မန္းမႈတ္ႏိုင္ပါမည္လား။ လူတို႔အေနႏွင့္ စဥ္းစားသင့္ေပ၏။ ခ်င့္ခ်ိန္သင့္ေပ၏။

ထိုသို႔ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္၍ နည္းမွန္လမ္းမွန္ျဖင့္ ၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္ရမည္္္သာ ျဖစ္၏။ သို႔မွသာ လူမႈဒုကၡေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို အခက္အခဲမရွိ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္၏။ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ ဘဝတစ္ခုကို လွလွပပ ထူေထာင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္၏။

ေမတၱာမ်ားျဖင့္

အရွင္ေကာ႑ည(သာသနာ့တကၠသုိလ္)