ကံေကာင္း ေထာက္မခ်ိန္

ဒီစကၠသုတ္ဆိုတာ “လူေတြရဲ႕ ကံေကာင္းေထာက္မခ်ိန္”လို႔ အမည္တပ္ၿပီး ေဟာေတာ္မူတဲ့သုတ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္အဓိပၸါယ္အရ အဲဒီသေဘာ သက္ေရာက္ပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ မိမိတို႔ ေဒးဒရဲ ကြင္းေက်ာင္းတိုက္မွာ နိကာယ္ငါးရပ္ သင္တန္းတက္ေရာက္ သင္ၾကားစဥ္က ကြင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱဥေဇၨာတိကနဲ႔ ေတာင္တြင္းႀကီး နတ္မွီေတာရ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတို႔ရဲ႕ ဩဝါဒကေလးကိုေျပးၿပီး သတိရမိပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက “ဘုရားေဟာ နိကာယ္ပါဠိေတာ္ေတြကို သင္ယူတဲ့အခါ အသံကေျပာ အနက္အဓိပၸါယ္ေလာက္ တင္ရပ္မေနၾကဘဲ၊ ေဟာေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ဆိုလိုရင္း အာေဘာ္ကို သေဘာေပါက္ေအာင္ အ႒ကထာစတဲ့ ဖြင့္ဆိုခ်က္ ေတြကိုလဲ ေလ့လာရမယ္၊ ကိုယ္တိုင္ ခံယူႏိုင္စြမ္း ရွိေလာက္ေအာင္ နည္းဥပမာ ေနတၲိစတဲ့ စာေလ့လာနည္းေတြကိုလဲ ရိပ္မိစားမိရွိေစရမယ္၊

ဆရာႀကီး အရွင္အာဒိစၥဝံသ ေျပာသလို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူဆိုတာ ရိပ္စားတတ္ရတယ္၊ ရိပ္မစားဘဲ ဒီအတိုင္း အပင္လိုက္ ကိုက္စားလို႔ကေတာ့ ႏြားျမက္စားသလို မေက်ႏိုင္ မညက္ႏိုင္ႀကီး ျဖစ္ေနတတ္တယ္”လို႔ ေျပာခဲ့သဗ်ာ။

အခုအရွင္တို႔လဲ ပါဠိေတာ္ေတြကို ဘာဝတၳဆိုက္ေအာင္ မေလ့လာဘဲ အသံçအနက္ေလာက္နဲ႔ စာတတ္ႀကီးထင္ၿပီး က်င့္ၾကံ ေဟာေျပာေနရင္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ တရားသူႀကီးလိုျဖစ္ေနမယ္တဲ့”၊ အဲဒါဘယ္လိုတုန္းဆိုေတာ့ -

ဘုန္းႀကီးလူထြက္ တစ္ေယာက္က တရားသူႀကီး လုပ္ခ်င္ေတာ့ ဥပေဒပုဒ္မေတြကို တစ္လံုးမက်န္ အာဂံုႏႈတ္တက္ က်က္ၿပီး စာေမးပြဲေျဖတာ ေအာင္ေရာတဲ့၊ ဥပေဒဘြဲ႕ရေတာ့ သူ႔ကိုတရားသူႀကီး အျဖစ္ခန္႔လိုက္ပါေရာ။

မိန္းမခ်င္းရန္ေတြ႕တဲ့ အမႈတစ္ခုမွာ သူ႔႐ံုးေတာ္ကို တရားလိုအမ်ိဳးသမီးက “ ဟိုအမ်ိဳးသမီးက သူ႔ဆံပင္ကိုဆြဲၿပီးနားရြက္ ကို တံေတြးနဲ႔ ဆြတ္ပါတယ္၊ အဲဒါသူကမခံခ်င္လို႔ ဆံပင္ဆြဲတဲ့လက္ကို ဖမ္းၿပီးလိမ္ခ်ိဳးတဲ့အခါ သူက က်မမ်က္ႏွာကို တံေတြးနဲ႔ ေထြးပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ က်မကလဲ သူ႔ပါးကို ျပန္႐ိုက္ပါတယ္၊ အဲဒါ ဘယ္သူ႔မွာ အျပစ္ရွိသလဲ ဆံုးျဖတ္ေပးပါ”လို႔ဦးတိုက္ေလွ်ာက္ထား ပါသတဲ့။

တရားသူႀကီးက သူက်က္ထားတဲ့ ဥပေဒပုဒ္မေတြကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ ျပန္ရြတ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့မွ “ငါက်က္မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒေတြထဲမွာ ဆံပင္ဆြဲၿပီး နားရြက္ကို တံေတြးနဲ႔ ေထြးတယ္ဆိုတဲ့ အခုနင္ေျပာတဲ့ အခ်က္ေတြမပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီအမႈဟာ ဥပေဒနဲ႔ အက်ံဳးမဝင္တဲ့အတြက္ ႐ံုးေတာ္က ပလပ္လိုက္တယ္”လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သတဲ့၊ အဲသလို မျဖစ္ေအာင္ စာကိုအဓိပၸါယ္ဆိုက္တဲ့ အထိ ေလ့လာသင္ယူၾကပါလို႔ ဆံုးမေတာ္ မူၾကပါတယ္။

အခုေျပာမယ့္ စကၠသုတ္မွာလဲ နားရြက္ကို တံေတြးနဲ႔ဆြတ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးလို ေမးခြန္းရွင္ေမးတဲ့အတိုင္း တိုက္႐ိုက္ႀကီး

ညႊန္ျပမထားေပမယ့္ ဒီသေဘာ သက္ေရာက္တဲ့ အေျဖတစ္ခုလို႔ေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္၊ ေဟာေတာ္မူတဲ့ အေၾကာင္း အရာကေတာ့ --

လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရးçရာထူးဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ဥစၥာစတဲ့ ေလာကေရးရာမွာျဖစ္ေစ၊ မဂ္ရဖိုလ္ေပါက္ နိဗၺာန္ကိုမ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္တဲ့ ဓမၼေရးရာမွာျဖစ္ေစ၊ အလြယ္တကူ ျပည့္စံုၿပီးေျမာက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ “စက္”လို႔ ေခၚဆိုထိုက္တဲ့ တရားေလးပါးရွိပါတယ္၊ အဲဒီေလးပါးဆိုတာ -

၁။ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ အရပ္ေဒသမွာေနရျခင္း၊

၂။ ေရွးကႀကိဳတင္ျပဳဖူးတဲ့ေကာင္းမႈ အထူးရွိျခင္း၊

၃။ ဆရာသမားေကာင္း၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းကိုအမွီရျခင္း၊

၄။ မိမိကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးကို ေကာင္းစြာတည္ေဆာက္ထားႏိုင္ျခင္းတဲ့ ...

ဒီထဲမွာ နံပါတ္(၃)က ကံေကာင္းျခင္းဆိုတာပါတယ္၊ အဲဒီကံေကာင္းျခင္းေတြဟာ ဘယ္အခါမွာျဖစ္ႏိုင္ သလဲဆိုတာ ကေတာ့ က်န္တဲ့အေၾကာင္း (၃)ပါး တို႔နဲ႔ျပည့္စံုေအာင္ ေထာက္မႏိုင္တဲ့ အခါမွသာ ျဖစ္ႏိုင္မယ္လို႔ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ သေဘာ ေပါက္ရပါလိမ့္မယ္။

ဒီအေၾကာင္းတရား ေလးပါးတည္းမွာ “ႀကိဳတင္ျပဳဖူးတဲ့ ေကာင္းမႈအထူးရွိျခင္းဟာ ပမာဏလိုရင္းျဖစ္တယ္၊ ဒီေကာင္းမႈအထူးက သင့္ေလ်ာ္တဲ့ အရပ္ေဒသ ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးတယ္၊ သူေတာ္ေကာင္း အမွီရေအာင္စီမံေပးတယ္၊ မိမိကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးကို ေကာင္းစြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္သူ ျဖစ္ေအာင္ျပဳလုပ္ေပးတယ္” လို႔ စတုကၠ အဂၤုတၲရနဲ႔ ဒီဃနိကာယ္ သိဂႌတိသုတ္ အ႒ကထာတို႔မွာ မိန္႔ဆိုပါတယ္၊ (ဒီအဆိုအရဆိုရင္ လူမွာဗီဇက ပမာဏ လိုရင္းျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလိုရာ က်ပါတယ္)။

ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ပရိတ္ႀကီး နိႆယသစ္က်မ္းျပဳ သေျပကန္ဆရာေတာ္ အရွင္ဝါေသ႒ာဘိဝံသ မေထရ္ျမတ္ႀကီးရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ကေတာ့ - ဆိုခဲ့ၿပီးေသာ အခ်က္မ်ားမွာ တကယ္ ပါရမီျပည့္စံုၿပီးေသာ ပစၦိမဘဝိကတို႔ အတြက္သာ လံုေလာက္ရာ၏၊ သာမန္ေကာင္းမႈရွင္ (ပါရမီရွင္)မ်ား၌ကား စိတ္မခ်ရေသး၊ ရွင္ေဒဝဒတ္သည္ (သင့္ေလ်ာ္တဲ့အရပ္) ပတိ႐ူပ၌လည္းျဖစ္ရ၊ တကယ့္သပၸဳရိသ ဘုရားရွင္ ကိုလည္းမွီရ၏၊ ေရွးေကာင္းမႈလည္းရွိခဲ့သည္သာ၊ သို႔ေသာ္ မိမိကိုယ္စိတ္ ႏွစ္ပါးကို ေကာင္းေအာင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္မႈ(အတၲသမၼာပဏိဓိ)ပ်က္ကာ အက်ိဳးမဲ့ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရရွာ၏။ အဇာတသတ္လည္း ေကာင္းမႈရွင္(ပါရမီရွင္) တစ္ဦးပင္၊ ဖခင္ေသာတာပန္ သူေတာ္ေကာင္း (ဗိမၺိသာရမင္းႀကီး) ကိုမွီရပါလ်က္ ရွင္ေဒဝဒတ္ႏွင့္ အေပါင္းမွာကာ အတၲသမၼာပဏိဓိပ်က္ခဲ့ ၍ နစ္နာရရွာသည္၊

ဤအခ်က္မ်ားကား ပုထုဇၨနဂတိ၏ စိတ္မခ်ရသည့္အျဖစ္ကို ေဖၚျပလ်က္ရွိရာ စိတ္ခ်ရေသာ အရိယာဘူမိသို႔ ေရာက္ေရးအေလးေပးကာ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္းသတိေပး လ်က္ရွိေပသည္”တဲ့ (ပရိတ္ႀကီးနိႆယသစ္- ၁၂၅)။ (ဒီသံုးသပ္ခ်က္အရ ပစၦိမဘဝိကသား စစ္စစ္တို႔မွာ ဗီဇကပမာဏလိုရင္းျဖစ္ၿပီး သာမန္ကုသိုလ္ရွင္ ပါရမီရွင္၊ ပုထုဇဥ္မ်ားမွာ ပတ္ဝန္းက်င္က ပမာဏလိုရင္းျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္ယူရပါမယ္။ ဒီလက္သဲကြင္းထဲက စကားရပ္ေတြကေတာ့ မေန႔ညေနက ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ ေမးသြားတဲ့ လူမွာ ဗီဇနဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္ ဘယ္ဟာက အဓိကက်သလဲဆိုတဲ့ အေမး အတြက္ျဖစ္ပါတယ္)။

ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕သံုးသပ္ခ်က္အရ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ လူတို႔ရဲ႕ ကံေကာင္း ေထာက္မခ်ိန္ဟာ ကံမ်ိဳးေစ့ေတြကို ေပါက္ေရာက္ႀကီးထြားခြင့္ ရေအာင္ျပဳလုပ္ ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ လူစြမ္းလူစေတြကို လိုအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းျပည့္မီေအာင္ တည္ေဆာက္ ထားရွိၿပီးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ဒီလိုဆိုရင္ ကိုယ့္ကို ကိုယ္လူစြမ္းလူစ အရည္အခ်င္း ျပည့္ဝေအာင္ တည္ေဆာက္ထားရွိေရးဟာ ေလာက ဓမၼႏွစ္ဝလံုးေအာင္ျမင္ ျပည့္ဝေရး အတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေလာက္ပါၿပီ။

အေရးႀကီးတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဘယ္လို အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္တည္ေဆာက္ၾကမလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။

ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ မာန္လည္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ မဃေဒဝလကၤာမွာ ေဖာ္ျပတဲ့ “ကံေကာင္းေထာက္မခ်ိန္” အေၾကာင္း လကၤာပိုဒ္ကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ပိုၿပီး သေဘာ ေပါက္ေလာက္မယ္ ထင္ပါတယ္၊ အဲဒါကိုနည္းနည္း ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္ပါ။

ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက မဃေဒဝလကၤာသစ္ အပိုဒ္- ၂၄၅ မွာ -

“ကံဟူမူလ၊ သမၺဳဒၶတို႔၊ ေဟာျပသည္မွာ၊ အရင္းသာရွင့္၊ ဥစၥာေဘာဂ၊ ဇီဝိတႏွင့္၊ သုခပြားရန္၊ ဤလူ႔ဌာန္၌၊ ဉာဏ္၀ီရိယ၊ ပေယာဂတည္း”တဲ့။ ကံသာပဓာနလို႔ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားရွင္တို႔ ေဟာခဲ့တာဟာ အရင္းမူလ အေျခခံ အေနနဲ႔သာ ေဟာျပတာပါ။ “အရင္းသာ”ဆိုတာ

စိုက္ပ်ိဳးေရးသမားအေနနဲ႔ဆိုရင္ “မ်ိဳးေစ့”သေဘာ၊ အေရာင္းအဝယ္ သမားအေနနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ “အရင္းအႏွီး” သေဘာမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။ စီးပြားခ်မ္းသာ တိုးတတ္ခ်မ္းသာဖို႔ အသက္ရွည္ရာ အနာမဲ့ေရး ဆိုတဲ့ေလာကစည္းစိမ္နဲ႔ ျပည့္စံုဖို႔ ဆိုရင္ဉာဏ္၀ီရိယ ပေယာဂတို႔နဲ႔ အေကာင္းအထည္ ေဖၚေပးရမယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္ ဘယ္မ်ိဳးေစ့မွ သူခ်ည္းထားလို႔ ေပါက္ေရာက္သီးပြင့္ႏိုင္စြမ္းမရွိသလို ဘယ္အရင္းအႏွီးမွလဲ ဉာဏ္လုလႅ ပေယာဂတို႔နဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖၚ ႀကိဳးစားျခင္းမျပဳဘဲ အစို႔အတက္ထြက္သလို တိုးပြားလာႏိုင္စြမ္း မရွိဘူးဆိုတာ အားလံုးသေဘာ ေပါက္ၾကၿပီးျဖစ္မွာပါ။

ဒီေနရာမွာ ဉာဏ္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာလည္းအားလံုး သေဘာေပါက္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္၊ ကိုယ္လုပ္ကိုင္မည့္ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လိုအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္း ျပည့္မီေအာင္ သင္ယူေလ့လာထားတဲ့ အသိပညာ အတတ္ပညာ မ်ားကစလို႔ အေျခအေနအခ်ိန္အခါ၊ ကာလေဒသ စသည္တို႔ကို ေဝဖန္႐ႈေမွ်ာ္ သံုးသပ္ႏိုင္စြမ္းမ်ားကို ဆိုလိုတာပါပဲ။ ဒါကို ဆရာေတာ္ႀကီးက -

“ကာလေဒသ၊ ပုဂၢလကို၊ ႏိႈင္းဆအပ္တံု၊ ကံကိုယံု၍၊ မီးပံုအတြင္း၊ မဆင္းထိုက္စြာ၊ က်ားရဲရာလည္း၊

ၾကမၼာအေၾကာင္း၊ မ႐ိုးေကာင္းဟု၊ သူေဟာင္းေရွးက၊ ဆိုကုန္ၾက၏” လို႔မိန္႔ပါတယ္။

မီးဆိုတာ ပူတတ္ ေလာင္တတ္ တယ္ဆိုတာေလာက္မွ အသိမရွိဘဲ မီးပံုထဲခုန္ဆင္းၿပီး မီးေလာင္ေတာ့မွ “ကံဆိုးလို႔ျဖစ္တာ”လို႔ မေျပာသင့္ဘူး၊ က်ားရွိတဲ့ေတာထဲကို အကာအကြယ္မဲ့ အရဲကူးသြားၿပီး က်ားကိုက္ ခံရတာမ်ိဳးကိုလဲ ကံကိုလွည့္မခ်ပါနဲ႔လို႔ ဆိုလိုတာပါ၊ မီးေလာင္မႈမ်ိဳး က်ားကိုက္ ခံရမႈမ်ိဳးဟာ ကံဆိုးလို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒါဉာဏ္ ဆိုး(ညံ့)လို႔ျဖစ္ရတာပါ။

အထင္ရွားဆံုး သာဓကတစ္ခု အေနနဲ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အသည္းႏွလံုးကို ျပာက်သြားေစခဲ့တဲ့ မီးေလာင္မႈႀကီး တစ္ခုအေၾကာင္း စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သေဘာေပါက္ႏိုင္ပါတယ္။

ရာသီဥတုပူျပင္းလွတဲ့အခ်ိန္မွာ ခရီးေဝးကိုေမာင္းႏွင္ၿပီးျပန္ေရာက္စ ကားႀကီးတစ္စီး ကားဆိပ္ေရာက္တဲ့အခါ လက္က်န္ ဓာတ္ဆီ ဘယ္ေလာက္ရွိေသးလဲ ဆိုတာသိဖို႔အတြက္ ညအေမွာင္ထဲမွာ ဆီတိုင္ကီကို ဖြင့္ၿပီးတုတ္နဲ႔ ေထာက္တိုင္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ တုတ္မွာရွိတဲ့ အမွတ္ကိုျမင္ရေအာင္ ဂတ္စ္မီးျခစ္နဲ႔ ျခစ္ၿပီးၾကည့္သတဲ့၊ ဒီအပူခ်ိန္မွာ ဒီေလာက္ခရီးေဝး ေမာင္းႏွင္လာတဲ့ ကားရဲ႕ဓာတ္ဆီေတြပူၿပီး ဂတ္စ္ေတြပ်ံ႕ေနမယ္ဆိုတာ မစဥ္းစားတတ္ဘဲ မီးျခစ္ ျခစ္လိုက္တာ တစ္ခါတည္း တိုင္ကီထဲပါ ဝင္ေတာက္ ေပါက္ကြဲရာက အဲဒီစပါယ္ယာလဲ ပြဲခ်င္းၿပီးသြားသလို မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ အသည္းႏွလံုးေရာ ကလီစာေတြေရာလဲ ျပာက်သြားေတာ့တာပဲ။

အဲဒီမွာ လုလႅနဲ႔ ပေယာဂ ဘာကြာျခားသလဲ ဆိုတာကိုလဲ ထင္ရွားေတြ႕ႏိုင္တယ္၊ ခရီးေရာက္မဆိုက္ နားေတာင္မနားဘဲ ဆီတိုင္ကီကို ဖြင့္ၿပီး တိုင္တယ္ဆိုတာက လုလႅေတာ့မွန္တယ္၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆီတိုင္ကီကိုဖြင့္ၿပီး မီးျခစ္နဲ႔ မၾကည့္သင့္ဘ ဲၾကည့္တာက်ေတာ့ လုပ္ကိုင္မႈ မမွန္ကန္တဲ့အတြက္ ပေယာဂခြ်တ္ယြင္းတာ၊ လုလႅေတာ့ လုလႅပဲ၊ ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္မွ အဲဒီလုလႅဟာမွန္ကန္တဲ့ ပေယာဂျဖစ္တယ္၊

ဉာဏ္နဲ႔မယွဥ္ရင္ ပေယာဂပ်က္တယ္လို႔ေခၚတယ္၊ ျမန္မာစကားမွာ “မိုးလြန္မွထြန္ခ်”တို႔ “သူခိုးေျပးမွ ထိုးကြင္းထ”တို႔ ဆိုတာေတြလဲ လုလႅျဖစ္ေပမယ့္ ပေယာဂမမွန္တဲ့ သေဘာကိုျပေနတာပဲ။

ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕လကၤာမွာ ---

“လုလႅမထူ၊ ဉာဏ္မကူဘဲ၊ အယူတစ္ေခ်ာင္း၊ ကံတစ္ေၾကာင္းမွ်၊ မေကာင္းလည္းကံ၊ ေကာင္းလည္းကံဟု၊

ကံကိုခ်ည္းသာ၊ မကိုးရာဘူး၊ ပညာ ဉာဏ္ျဖင့္၊ သင့္မသင့္ကို၊ အခြင့္႐ႈ၍၊ အျပဳလုလႅ၊ ရွိအပ္စြာ့တည္း”လို႔ ေရးထားပါတယ္။

ပညာဉာဏ္နဲ႔ သင့္မသင့္ေဝဖန္ပိုင္းျခားၿပီးျပဳတဲ့ လုလႅမ်ိဳးမွ ပေယာဂမွန္တဲ့ လုလႅစစ္စစ္ျဖစ္တယ္၊ ဒီလုလႅမ်ိဳးကသာ ကံကိုထူေပး ႏိုင္တာပါ။ ကံကိုလုလႅနဲ႔ထူရမယ္၊ လုလႅကိုပေယာဂနဲ႔ တည့္မွန္ေအာင္ထိန္းရတယ္၊ ပေယာဂကို ဉာဏ္နဲ႔ထူရမယ္၊ ဒါမွသာ ကံေတြ ထလာမယ္၊ ကံေကာင္းေထာက္မလာ မယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ၊ ဉာဏ္ လုလႅ ပေယာဂတို႔ ခ်ိန္ကိုက္ ျဖစ္ပံုနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လဲ

ဆရာေတာ္ႀကီးက -

“တံငါလက္တြင္း၊ ေရာက္လ်င္းတံုျငား၊ သံုးေကာင္ငါးကို မွတ္သားဝမ္းထဲ နည္းယူစြဲေလာ့”လို႔ သတိေပးထားပါတယ္။

ျမစ္ထဲမွာ ေလွနဲ႔ကြန္ပစ္ၿပီး ငါးဖမ္းတဲ့တံငါသည္တစ္ေယာက္က ငါးသံုးေကာင္မိေတာ့ အရွင္အတိုင္းပဲ ေလွဝမ္းထဲမွာ

ေရစပ္စပ္ထည့္ၿပီးလႊတ္ထားတယ္၊ အဲဒီထဲမွာ တစ္ေကာင္ေသာငါးက ေလွထဲေရာက္ေနၿပီဆိုတာသိလို႔ လြတ္ေအာင္ဆိုၿပီး ခုန္တယ္၊ ေလွႏႈတ္ခမ္းကိုမေက်ာ္ေတာ့ ေရျပင္ထဲမေရာက္ဘူး၊ ေလွဝမ္းထဲပဲ ျပန္ျပန္က်ေနတယ္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားၿပီး ခုန္ေနတယ္၊ ၾကာေတာ့ တံငါက စိတ္တိုၿပီး ေလွတက္နဲ႔႐ိုက္လိုက္တာ ေသပါေရာတဲ့။ တစ္ေကာင္ေသာငါးကေတာ့ ငါကံေကာင္းလို႔ ခုထိမေသတာ၊ ကံေကာင္းရင္ေနာင္လဲ မေသႏိုင္ဘူး၊ အခ်ိန္တန္ရင္ လြတ္မွာပဲဆိုၿပီး ဒီအတိုင္းပဲ ေလွဝမ္းထဲမွာ ၿငိမ္ေနတယ္၊ သူလဲ အိမ္အထိပါသြားေတာ့ ဟင္းစားျဖစ္သြားတာပဲ။ တစ္ေကာင္ေသာငါးကေတာ့ အေျခအေန အခြင့္အခါကို ေစာင့္ဆိုင္းေနတယ္၊ လိႈင္းအပုတ္၊ ေလွအလူး၊ ေလွႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ေရျပင္နဲ႔ ညီခမန္းျဖစ္ခ်ိန္မွာ ခုန္ခ်လိုက္တာ တစ္ခါတည္း ေရထဲျပန္ေရာက္သြားေရာတဲ့။

အဲဒီငါးသံုးေကာင္မွာ ပထမငါးက လုလႅရွိတယ္၊ ဉာဏ္မကူတဲ့အတြက္ ပေယာဂပ်က္လို႔ အသက္ဆံုးရတာ၊ ဒုတိယငါးကလုလႅလည္း မထူ ဉာဏ္လည္း မကူလို႔ ေသရတာ၊ တတိယငါးကေတာ့ ဉာဏ္ကူတဲ့အတြက္ ပေယာဂမွန္ၿပီး လုလႅကထူမေပးလို႔ သူ႔ကံရွိသ၍ ဆက္လက္အသက္ရွည္ခြင့္ရတာျဖစ္ပါတယ္။

“ကိုယ့္ကိုယ္နဲ႔စိတ္ကို ေကာင္းေအာင္ တည္ေဆာက္ထားႏိုင္ျခင္း“ဆိုတာ အဲဒီလို ဉာဏ္၊ လုလႅ၊ ပေယာဂတို႔ အက ူအထူ မွန္ကန္ေအာင္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ႏိုင္စြမ္းေတြ ျပည့္စံုေအာင္ သင္ယူေလ့လာ ႀကိဳးစားရတာကို ဆိုလိုတာပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းအေပါင္းေတြ ျပည့္စံုခ်ိန္ဟာ လူတိုင္းအတြက္ ကံေကာင္းေထာက္မခ်ိန္ ျဖစ္မွာေသခ်ာပါတယ္။

ဒီအခ်က္အလက္ေတြကို ျပည့္စံုေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မပါဘဲ အရာရာမွာ ကံကိုခ်ည္းပံုခ်ၿပီး ကံျဖတ္လမ္းသြားေတြအျဖစ္နဲ႔ တန္ခိုးရွင္ မႏိုးႏိုး၊ ဘိုးေတာ္ေတြ၊ ဝိဇၨာေတြ၊ နတ္ေတြကပဲ မ ႏိုးႏိုးနဲ႔ ေမွ်ာ္ကိုးပသေနသူေတြ အတြက္ကေတာ့ ကံေကာင္း ေထာက္မခ်ိန္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ခန္႔မွန္းလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔လဲ ဆရာေတာ္ႀကီးက -

“အႏၶဗာလ၊ လူ႔ထိုမွ်တို႔၊ ကမၼဝီရိယ၊ မယံုၾကဘူး၊ သိဝမေဟ၊ ပရေမသြာ၊ ျဗဟၼာ ဗိႆႏိုး၊ ကမၻာစိုးႏွင့္၊

တန္ခိုးႀကီးမား၊ နတ္ဘုရားတိိုုု႔႔၊ ေပးစားဖန္ဆန္ဆင္္းး၊ ျဖစ္တ္တံံုုုလ်င္္းးဟု၊ ခြ်တ္ယြင္းသမႈ၊ အမွားရႈသည္၊ ေတာင္သူယူေလ့ ယူလာတည္း“ တဲ့ ဒီထဲမွာပါတဲ့ သိဝတို႔ မေဟသရတို႔ စတာေတြကေတာ့ ျဗဟၼဏဝါဒက တန္ခိုးရွင္ႀကီးမ်ားလို႔သတ္မွတ္ ပူေဇာ္ေနၾကတဲ့ သူတို႔ဘာသာအရေတာ့ နတ္ဘုရားေတြ ေပါ့ေလ၊ အဲဒါေတြကို ေျပာတာပါ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးက “ေတာင္သူ႔ယူေလ့ယူလာတည္း”လို႔ ဆိုေပမယ့္ ခုအခါမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးသား ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ စစ္စစ္လို႔ေျပာေနၾကသူေတြပါ ဒီလိုယူေလ့ ယူလာေတြ အေတာ္ႀကီးေခတ္စားေန ၾကပါၿပီ။ ဒီလိုပူေဇာ္ရင္းကပဲ တစ္စံုတစ္ရာ အက်ိဳးထူး တစ္ခုခုနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ခံစားရတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ မျမင္ရတဲ့ “ ကံေဟာင္းစားေတြ” လို႔ပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ေမးခြန္းေျပာတဲ့ အခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ ဆင္းရဲတြင္းက မတတ္ႏိုင္ၾကေသးတဲ့အေၾကာင္းကလည္း၊ ဒီလကၤာအရ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္၊ ကံဆိုးေနလို႔ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး၊ ဉာဏ္ဆိုးၿပီး ပေယာဂခ်ိဳ႕တဲ့ ေနၾကလို႔သာ ျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။

တကယ့္ကံေကာင္းေထာက္မခ်ိန္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆရာသမားမ်ားဆံုးမခဲ့တဲ့ အဆိုအမိန္႔တစ္ခုလဲ ရွိေသးတယ္၊

ဦးဇင္းတို႔ကေတာ့ အဲဒီနည္းကို အျမဲပဲ အေလးထား လိုက္နာေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီနည္း ကေလးကိုလဲ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္တုန္းမွာ ဆက္ေျပာလိုက္ပါဦးမယ္။

သတၲဝါတိုင္းမွာပဲ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုးျပဳခဲ့တဲ့ ကံေတြဟာ ကုသိုလ္ေရာ အကုသိုလ္ေရာႏွစ္မ်ိဳးလံုးပဲ ေရာျပြန္း ရွိေနခဲ့တယ္၊ဒီကံႏွစ္မ်ိဳးလံုးရဲ႕ ကမၼသတၲိေတြကလဲ မျပတ္ျဖစ္ပ်က္စဥ္ဆက္နဲ႔ ရွိေနတာပဲ၊ အကုသိုလ္ ကမၼသတၲိေတြက အႏုသယသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ရွိေနၾကတယ္၊ ကုသိုလ္ ကမၼသတၲိေတြကေတာ့ အေလ့အထံု၊ ပါရမီဓာတ္ခံ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ရွိေနၾကတာေပါ့။

ဥပမာသေဘာနဲ႔ တင္စားေျပာမယ္ဆိုရင္ သတၲဝါတိုင္းရဲ႕သႏၱာန္မွာ အႏုသယ အမည္ခံထားတဲ့ အကုသိုလ ္အင္ဂ်င္ႀကီးရယ္၊ အေလ့အထံုပါရမီလို႔အမည္ ခံထားတဲ့ ကုသိုလ္အင္ဂ်င္ႀကီးရယ္ ႏွစ္လံုးအသင့္ရွိေနၾကတယ္၊ အဲဒီထဲမွာ အကုသိုလ္အင္ဂ်င္ကေတာ့ မျပတ္ႏိႈးထားတဲ့အတြက္ အၿမဲတမ္း ေအာ္တိုမစ္တစ္လို ျဖစ္ေနတယ္၊ သတၲဝါႏိႈးလိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ စိတ္အစဥ္မွာအကုသိုလ္အင္ဂ်င္ကႏိုးလာေတာ့တာပဲ။

ကုသိုလ္အင္ဂ်င္ကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလမွႏိုးတဲ့ အင္ဂ်င္လို ေလးလံေနတတ္တယ္၊ သူ႔ကို “သတိ”ေသာ့နဲ႔ဖြင့္ေပးႏိုင္မွ၊ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ားဆို သတိကို “ဟန္ဒယ္”လို ၿမဲၿမဲကိုင္ၿပီးနာနာလွည့္ႏိႈးေပးမွ ႏိုးတတ္တာ။

ပစၥဳပၸန္ကံေတြမွာ အက်ိဳးအသစ္ေတြကို ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ ဇနကသတၲိဆိုတာလဲရွိတယ္၊ အတိတ္ကံေဟာင္းေတြကို ခ်ဴဆီလိုကူညီေပးတတ္တဲ့ ဥပတၳမၻကသတၲိဆိုတာလဲရွိတယ္၊ အတိတ္ကံေတြကို အက်ိဳးေပးခြင့္ မရေသးေအာင္ ဖိစီးႏွိပ္စက္တတ္တဲ့ ဥပပီဠကသတၲိဆိုတာလဲ ရွိတယ္၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ကံေတြရဲ႕ သတၲိကိုဖ်က္ဆီးတတ္တဲ့ ဥပဃာတက သတၲိဆိုတာလဲရွိတယ္။

အဲဒီေလးမ်ိဳးထဲမွာ ဥပတၳမၻကသတၲိရွိတဲ့ ပစၥဳပၸန္ကံေတြဟာ ကံေဟာင္းအင္ဂ်င္ႀကီးေတြကို ႏိုးေအာင္ ကူညီေပးတတ္တဲ့ “ခ်ဴဆီ”နဲ႔တူတယ္တဲ့၊ အကုသိုလ္ကံ ခ်ဴဆီထည့္ေပးရင္ အတိတ္ကံ အင္ဂ်င္ႏွစ္မ်ိဳးထဲက အကုသိုလ္ကံ ေတြပဲႏိုးထၿပီး ဆိုးက်ိဳးဒုကၡေတြပဲ ေတြ႕ႀကံဳေနရမယ္၊ ကုသိုလ္ကံခ်ဴဆီထည့္ေပးမွ အတိတ္က ကုသိုလ္ကံအင္ဂ်င္ေတြလဲ ႏိုးထၿပီး ေကာင္းက်ိဳး သုခေတြ ေတြ႕ႀကံဳခံစားခြင့္ရမယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

ဒီအာစရိယဝါဒအလိုအရ ဆိုရင္ေတာ့ အတိတ္ကံတို႔ရဲ႕ေကာင္းက်ိဳးေပးခ်ိန္“ကံေကာင္းေထာက္မခ်ိန္”ဟာ ပစၥဳပၸန္မွာ အျပဳမ်ားတဲ့ ကံတို႔နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ အကုသိုလ္ကံေတြ ႏိုးထခ်င္ရင္ အကုသိုလ္ကံသစ္ ခ်ဴဆီကိုထည့္၊ကုသိုလ္ကံေတြႏိုးထ ေထာက္မေစခ်င္ရင္ ကုသိုလ္ကံသစ္ခ်ဴဆီကို မ်ားမ်ားထည့္ေပးရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ ကုသိုလ္ကံခ်ဴဆီကိုမွ “မ်ားမ်ား”လို႔ အထူးျပဳ ေျပာဆိုရတာကေတာ့ ေစာေစာကေျပာသလိုပဲ ကုသိုလ္အင္ဂ်င္က ႏိႈးတဲ့ အႀကိမ္နည္းတဲ့အတြက္ ဂ်ီး“ေခ်း”ကပ္ေနတတ္လို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ ဒါကလဲ ကံေကာင္း ေထာက္မခ်ိန္ကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီး သိရွိႏိုင္တ ဲ့နည္းတစ္နည္းေပါ့၊ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ကံေကာင္း ေထာက္မခ်ိန္ကို မွန္းဆ သိႏိုင္ေလာက္ ၿပီထင္ပါတယ္၊ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ တရားတစ္ပြဲ စာေတာင္ မကေတာ့ဘူး၊ (၁)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာသြားပါၿပီ၊ ဒီေလာက္ဆို ေက်နပ္ၾက ေရာ့ေပါ့။

ကံေကာင္းေထာက္မေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ကံေကာင္းေထာက္မၾကပါေစ။

ဓမၼေဘရီ အရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)