ဗုဒၶက -
“အထေခါ ပရိေမာေဏသု စကၠ၀ါေဠသု တီသုဘေ၀သု အမရဏဓေမၼာနာမ နတိၳ၊
တဗာၻေ၀ေန၀ ဌာတံုသမေတၳာ ဧကသခၤါေရာပိ သႆေတာနမ နတိၳ”
အထေခါ စင္စစ္ေသာ္ကား
ပရိေမာေဏသု အတုိင္းအရွည္ မရွိကုန္ေသာ
စကၠ၀ါေဠသု စၾကာ၀ဠာတို႔၌
တီသုဘေ၀သု ဘ၀သံုးပါးတို႔၌
အမရဏဓေမၼာနာမ မေသေသာတရားမည္သည္ကား နတိၳ၊ မရွိ။
တဗာၻေ၀ေန၀ ထုိၿမင္ရေသာ သူ႔သေဘာၿဖင့္ပင္လ်င္
ဌာတံု အၿမဲတည္ေစၿခင္းငွာ နတိၳ မရွိ။
သမေတၳာ စြမ္းႏိုင္ေသာ
ဧကသခၤါေရာပိ တစ္ပါးေသာ သခၤရတရားမွ်လည္း
သႆေတာနမ ခုိင္ၿမဲေသာသေဘာမည္သည္ သူ႔သေဘာႏွင့္ သူ မပ်က္မစီးအၿမဲတည္ေနတဲ့ သခၤရတရားဆိုတာဘာလဲ။ တစ္ခုမွ မရွိပါဘူး။
“သေဗၺသခၤါရာဘိဇၨနဓမၼာ – သခၤါရတရားအားလံုး ပ်က္စီးရတဲ့သေဘာရွိတယ္။ ဒီေသဆံုးပ်က္စီးရတာကလည္း မိမိတစ္ဦးတည္းၾကံဳရတာ မဟုတ္ဘူး။ သတၱ၀ါမွန္သမွ် ၾကံဳေနရတာပါပဲ” ဟု ဗုဒၶက ေဟာၾကားခဲ့ေလသည္။
ပထမအဂၤပူသာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး
”ပုခက္ႏွင့္ေ၀းသမွ်
မေ၀းလွ သုသာန္၊
ေၿပးမရ ဆုတ္ခံတယ္၊
လုပ္ၾကံလို႔လြတ္ပဲ၊
ပဋိစၥသမုပၸန္ကို၊
သမၺဳဒၶံေဟာၿမြက္ကပဲ၊ ဇာတိဟုရွိပါလွ်င္၊ စုတိမွာမလဲႊ၊
ပုဒိအာတုမရဲေသာ္မွ၊ အမႈတဲြပါ၀င္၊
မယ္မာယာတစ္သာကီတြင္မွ၊ သူ႔ဇာတိစခဲ့သည္ပင္၊
အသီတိရွစ္ဆယ္၀င္ေသာ္၊
ေခတ္နယ္တြင္ဇာတ္သိမ္းလို႔၊
ခ်ဳပ္ၿငိမ္းတဲ့ၿပည္မလႅာ၊ စုတိႏွင့္သာ၊
တုိ႔မ်ားၿဖင့္ မေသပါၿပီ၊
ေကတထာရွိဘူးဗ်ေလး။”
“လူသားမွန္သမွ် ပုခက္ႏွင့္ေ၀းၿပီး အသက္ၾကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် သုႆာန္ႏွင့္ကား နီးသထက္နီးလာခဲ့ရေလၿပီ။ ေသၿခင္းတရားကို မည္သည့္စစ္တပ္ႏွင့္စုၿပီး ခံေသာ္လည္း လြတ္ဖို႔ရာမရွိပါေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ရွင္ေတာ္ဗုဒၶက ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တြင္ ဇာတိဟူေသာ ပဋိသေႏၶေနၿခင္း ၉ၿဖစ္ၿခင္း) ရွိခဲ့လွ်င္ စုတိဟူေသာ ေသၿခင္း (ပ်က္ၿခင္း) ၿဖစ္ရမည္မွာမလဲြဟု ေဟာခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္ေပသည္။
သာမန္ပုထုဇဥ္၊ အရိယာ၊ ပေစၥကဗုဒၶါတို႔ကို အသာထား၍ ပုေဗၺနိ၀ါႆာႏုႆတိဉာဏ္၊ ဒိဗၺစကၡဳဉာဏ္၊ အာသ၀ကၡယဉာဏ္ ပိုင္ရွင္ၿဖစ္ေတာ္မူေသာ သဗၺညဳတဉာဏ္ရွင္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ၿမတ္ၾကီးေသာ္မွ မယ္မာယာ၏၀မ္းတြင္ ဇာတိႏွင့္စခဲ့ရသၿဖင့္ မလႅာမင္းတို႔၏ ဥယ်ာဥ္တြင္ သက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္၌ စုတိၿဖင့္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခဲ့ရေလၿပီ။ သုိ႔အတြက္ တို႔မ်ားတစ္ေတြမွာၿဖင့္ မေသဘူးရယ္လို႔ ဘယ္လိုက်မ္းမွာမွ ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ဆိုလိုေပသည္။”
သတၱ၀ါတစ္ခုရယ္လို႔ၿဖစ္လာခဲ့ရင္ ငယ္သည္၊ ၾကီးသည္မဟူ မိုးထိေအာင္ၿမင့္မားၿပီး အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ အၿပည့္ရွိေနသည့္ ေက်ာက္ေတာင္ၾကီးေလးလံုး၏အၾကိတ္အေခ်ကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ခံေနၾကရေပသည္။ ၎ေက်ာက္ေတာင္ေလးလံုးကား
- ဇာတိဟူေသာ ပဋိသေႏၶေနၿခင္း ေက်ာက္ေတာင္၊
- ဇရာဟူေသာ အုိၿခင္းေက်ာက္ေတာင္၊
- ဗ်ာဓိဟူေသာ နာၿခင္းေက်ာက္ေတာင္၊
- မရဏ ဟူေသာ ေသၿခင္းေက်ာက္ေတာင္။
ဇာတိဟူေသာ ေက်ာက္ေတာင္ကေတာ့ ၾကိတ္ေခ်လို႔ၿပီးသြားခဲ့ၿပီ။
ဇာရာဟူေသာ ေက်ာက္ေတာင္ကေတာ့ ေန႔စဥ္ၾကိတ္ေခ်လ်က္ပင္။
ဗ်ာဓိႏွင့္ မရဏေက်ာက္ေတာင္တို႔ကေတာ့ ၾကိတ္ေခ်ရန္ အသင့္ေစာင့္လ်က္ေနၾကေလၿပီ။
ရာထူး၊ အာဏာ၊ ပါ၀ါ၊ ဥစၥာ မည္မွ်ၾကီးမားမ်ားၿပားေစကာမူ ဇာတိ၊ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏ ဟူေသာ ေက်ာက္ေတာင္တို႔၏ၾကိတ္ေခ်ၿခင္းေဘးမွကား မည္သူမွတားဆီးၿခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ပင္။
ပ်ိဳေသာ၊ လတ္ေသာ၊ ၾကီးေသာ မခဲြၿခား၊ မရဏဟူေသာ ေက်ာက္ေတာင္ကား အခြင့္သင့္လွ်င္သင့္သလို ၾကိတ္ေခ်မည္သာၿဖစ္ေပသည္။
လူမေသဘူးေသာ ေနရာ မရွိ
ဗုဒၶလက္ထက္က ရာဇာၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕ ဥပသာလက အမည္ရွိတဲ့ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ဟာ သူေသရင္ လူေတြမၿမွဳပ္ဘူးတဲ့ ေနရာမွာ ၿမွဳပ္ပါလို႔ သူ႔သားကိုမွာသတဲ့။ သားကလည္း အေဖ လူေသမၿမွဳပ္ဘူးတဲ့ေနရာဆိုတာ အင္မတန္ရွားလွပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေဖကိုယ္တိုင္ရွာေဖြၿပထားခဲ့ပါလို႔ ေၿပာေလသည္။ ဒါနဲ႔ ပုဏၰားၾကီးဟာ ၀ိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္ေပၚတက္ၿပိးေတာင္ေစာင္းေလးတစ္ေနရာကို သေဘာက်ၿပီး ဒီေနရာေလးမွာ ဘယ္လူေသမွမၿမွဳပ္ဘူးေလာက္ေသးဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါ့ကို ဒီမွာပဲ ၿမွဳပ္ပါလို႔ သားကို ေၿပာၿပီး ေတာင္ေအာက္ကိုဆင္းလာသည္။
ထိုအခါ ဗုဒၶက ဂါထာတစ္ထာေၿပာလုိက္တာနဲ႔ ပုဏၰားၾကီးဟာ ေသာတာပန္ၿဖစ္မယ္လို႔ ၿမင္ေတာ္မူတဲ့အတြက္ ၾကြလာေတာ္မူၿခင္းၿဖစ္ေပသည္။
ဗုဒၶ – ဥပသာလက ၀ိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္ေပၚကို အဘယ္ေၾကာင့္တက္လာရသနည္း။
ပုဏၰား – မွန္ပါ။ လူေသမၿမွဳပ္ဘူးတဲ့ေနရာကိုရွာဖို႔အတြက္ တက္ေရာက္ရၿခင္း ၿဖစ္ပါတယ္။
ဗုဒၶ – ဒါဆိုရင္ ေတြခဲ့ရဲ႕လား။
ပုဏၰား – မွန္ပါ.။ ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။
ဗုဒၶ – ဒါဆိုရင္ အဲ့ဒီေနရာကို ငါဘုရားကို လိုက္ၿပပါ။
ဥပသာလက ေရြးထားတဲ့ေနရာကို ညႊန္ၿပလိုက္ေသာအခါ ဗုဒၶက -
ဥပသာလကနာမာနိ၊
သဟႆာနိစတုဒၵသ၊
အသၼိ ဲပေဒေသဒၯုာနိ
နတၳိေလာေကအနာမတံ။
အဓိပၸါယ္ကား – သင္ အခု ညႊန္ၿပေသာေနရာမွာ ဥပသာလကအေလာင္းေကာင္ေပါင္း တစ္ေသာင္းေလးေထာင္တို႔သည္ ၿမွဳပ္ႏွံရၿပီးၿပီ။ ဒီကမာၻၾကီးေနရာအႏွံ႕မွာ လူေသေကာင္ပုပ္ မၿမွဳပ္ဘူးေသာေနရာသည္ တစ္ေနရာမွမရွိဘူး။ လို႔ေဟာေတာ္မူၾကီး ပုဏၰားၾကီးသည္လည္း ဒိ႒ိ၊ ၀ိစိကိစာၦၿပဳတ္ၿပီး ေသာတာပန္တည္သြားခဲ့ေလသည္။
ဗုဒၶက –
“မရဏေကာဥတၱရိ ဒုကၡံနာမ နတၱိ”
ေသရၿခင္းထက္ ပိုလြန္ေသာ ဆင္းရဲမည္သည္မရွိ။
“ဇီ၀ိတံ ဗ်ာဓိ ကာေလာစ၊ ေဒဟနိေကၡပနံ ဂတိ” – ပုထုဇဥ္တို႔ မသိႏိုင္ေသာ အရာငါးမ်ိဳး
ဇီ၀ိတံ ဘယ္အသက္အရြယ္မွာ ေသမည္ဟု မသိႏိုင္၊
ဗ်ာဓိ ဘယ္အနာေရာဂါႏွင့္ ေသမည္ဟု မသိႏိုင္၊
ကာေလ နံနက္၊ ေန႔လည္၊ ည ဘယ္ကာလမွာ ေသမည္ဟု မသိႏိုင္၊
ေဒဟနိေကၡပန ဘယ္သခၤ်ိဳင္းမွာ ခ်မည္ဟု မသိႏုိင္၊
ဂတ ငရဲ၊ တိရစာၦန္၊ ၿပိတၱာ၊ လူ၊ နတ္၊ ဘယ္ဘံုေရာက္မည္ဟု မသိႏိုင္။
“ကြင္းေသာလက္ မဆန္႔ခင္၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္မွာ ေသၿခင္းတရား” သည္ ရုတ္တရက္ ဆိုက္ေရာက္လာႏိုင္သည္ ဟူ၍ ၎၊
“မရဏံ ေမ ဓု၀ံ၊ ဇီ၀ိတံ ေမ အဓု၀ံ၊” ( “ငါ့အား ေသၿခင္းတရားသည္ အၿမဲရွိ၏။ ငါ့အား အသက္ရွင္ၿခင္းသည္ အၿမဲမရွိ။” ) ဟူ၍ ေဟာၾကားခဲ့ေပသည္။
“ကြင္းေသာလက္ မဆန္႔ခင္၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္မွာ ေသၿခင္းတရား” ေရာက္လာႏိုင္တယ္လို႔ ဗုဒၶ ေဟာၾကားတာက ေသၿခင္းေလးမ်ိဳးကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေဟာထားၿခင္း ၿဖစ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment