ငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္ အေၾကာင္း ႏွင့္ သက္တမ္းမ်ား

ငရဲ ကို ပါဠိ လို နိရယ ဟု ေခၚသည္။ ခ်မ္းသာ ကင္းေသာ ဘံု ဟု အဓိပၸါယ္ ရသည္။ ငရဲထိန္း ႏွင့္ ငရဲေခြး တို႔၏ ႏွိပ္စက္မႈ ကို လည္းေကာင္း ငရဲမီး ေလာင္မႈ ကို အၿမဲ မပ်က္ ခံစား ေနၾက ရေသာ ဘံု ျဖစ္သည္။ ဤကဲ႔သို႔ ျပင္းထန္ေသာ ဒုကၡ ေဝဒနာ ကို ခံစားေနရ ေသာ္လည္း အသက္ မေသနိုင္ အကုသိုလ္ ကံ မကုန္သမ်ွ အသက္ရွင္လ်က္ ဆက္လက္ တည္ေနသည္။

အကုသိုလ္ကံ ကုန္ဆံုးသည့္ အခါမွ သာလ်ွင္ ငရဲသား ဘဝ မွ ေသဆံုး ၍ အျခားဘဝ သို႔ ကူးေျပာင္း နိုင္သည္။

ငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္သည္ ဤ ကမာၻေျမႀကီး အတြင္း ၌ အထက္ေအာက္ အဆင့္ဆင့္ တည္လ်က္ ရွိသည္။ တစ္ထပ္ ႏွင့္ တစ္ထပ္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္စီ ျခားလ်က္ တည္ရွိ၏။

• ငရဲမီး ၏ စြမ္းအား •

ငရဲမီး ၏ စြမ္းအား ကို မည္သည့္ အရာႏွင့္မ်ွ တိုင္းတာ ၍ မရႏိုင္ပါ။ ငရဲမီး သည္ ယူဇနာ ေဝးကြာေသာ အရပ္ မွ ျမင္ရေသာ သူ ၏ မ်က္လံုး ကို ေပါက္ထြက္ေစႏိုင္ သလို အိမ္ အထြတ္ ပမာဏ ရွိေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီး သည္ပင္ ငရဲမီး ႏွင့္ မထိေတြ႕မီ အမႈန္႕ျဖစ္၍ ကြယ္ေပ်ာက္သြားႏိုင္ ေပသည္။

သိပၸံ ပညာရွင္မ်ား ၏ ခန္႔မွန္းခ်က္ အရ ပြက္ပြက္ဆူ ေနေသာ ေရေႏြး ၏ အပူခ်ိန္ သည္ ၁၀၀ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ ရွိ၍ အရည္ေပ်ာ္ ေနေသာ သံေတြခဲ ၏ အပူခ်ိန္ မွာ ၂၈၀၀ စင္တီဂရိတ္ ရွိျပီး ဘူမိေဗဒ သ ေဘာ အရ ေျမလႊာ ေအာက္ေၾကာ ေရာက္ေလ ပူေလ ျဖစ္ သျဖင့္ ကမာၻ႕ ေျမလႊာ ေအာက္ဆံုး အပူခ်ိန္ ကို ၃၅၀၀၀၀ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ ေလာက္ ရွိလိမ့္မည္ ဟု ခန္႔မွန္း ၾကသည္။

ငရဲမီး ၏ အပူခ်ိန္ ကို သိပၸံပညာ ျဖင့္ တိုင္းတာ ၍ မရႏိုင္ ပါ။ ကမၼနိယာမ သေဘာအရ ငရဲမီး သည္ အလြန္ပင္ ပူျပင္းလွ သလို ခံရေသာ ဆင္းရဲဒုကၡ သည္လည္း အမ်ိဳးအစား စံုလင္လွ သျဖင့္ ေဟာၾကား ၍ မကုန္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွ ေၾကာင္း ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ တိုင္ ေဟာၾကားေတာ္မူ ထား ပါသည။

၁ – သဥၨီဝ ငရဲ = ( သိဥၨိဳဝ္း ငရဲ )

ဤ ငရဲဘံု ၌ ငရဲသား သည္ အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ အသတ္ခံရၿပီး အဖန္ဖန္ အသက္ ျပန္ရွင္ ရေသာ ေၾကာင့္ သဥၨိဳဝ္း ငရဲ ဟု ေခၚသည္။

သိဥၨိဳဝ္း ငရဲ သည္ အလ်ွံ တေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ သံ ေျမျပင္ ရွိ၏။ မေရမတြက္ နိုင္ေသာ ငရဲသား သတၱဝါ တို႕ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ ေနသည္။ ငရဲထိန္း တို႕က အလ်ွံ တၿငီးၿငီး ေတာက္ေလာင္ ေနသည့္ ထက္လွ စြာေသာ ဓား လွံ စသည့္ လက္နက္ ႀကီးမ်ား ျဖင့္ သတ္ပုတ္ ရိုက္ႏွက္ ထိုးပစ္ ေနၾက သည္။

ငရဲသား တို႔၏ ဦးေခါင္း လက္ ေျခ တို႕ကို အပိုင္းပိုင္း ျဖတ္ပစ္ ၾက၏။ သံပူ ေျမျပင္ ၌ လူးလဲ ေနၾကေသာ ငရဲသား တို႔ကို ႀကီးစြာေသာ သံ တင္းပုတ္ႀကီး တို႔ျဖင့္ အသား အေရ အရိုး အေၾကာ တို႔ ေၾကမြ ေအာင္ အတင္း ထိုးႏွက္ ၾကသည္။

ေသြးတို႔ သည္ လႈိင္းတံပိုး ျဖစ္၍ ျပင္းထန္စြာ စီးကုန္၏။ ထို အေသြးအသား အလံုးစံု တို႕သည္ သံ ေျမျပင္ မွ ထ၍ မီးလံုးႀကီး ဟပ္ လိုက္လ်ွင္ အၾကြင္းအက်န္ မရွိေအာင္ ေလာင္ၾကြမ္း ခံၾကရ သည္။

ထိုသို႕ပင္ ေလာင္ၾကြမ္း သြားေသာ္လည္း ငရဲသား တို႕မွာ မကၽြတ္မလြတ္ ၾကရ ေသးဘဲ အကုသိုလ္ ကံ စီမံမႈ႕ေၾကာင့္ တဖန္ ငရဲသား ခႏၶာကိုယ္ ျပန္၍ ျဖစ္ၾက ရသည္။

အကုသိုလ္ ကံ မကုန္သေရြ႕ မကၽြတ္မလြတ္ ၾကရ ဘဲ အဖန္ဖန္ ျပန္ျဖစ္ ၍ ငရဲခံ ၾကရ သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ကုေဋကုဋာ ၾကာ ေသာ္လည္း အကုသိုလ္ ကံ မကုန္သမ်ွ ခံၾက ရသည္။

• သဥၨိဳဝ္း ငရဲ သက္တမ္း •

လူတို႕၏ အႏွစ္ ၉ သန္း သည္ သိဥၨိဳဝ္း ငရဲ ၌ ( ၁ )ရက္ ျဖစ္၏။ သိဥၨဳိဝ္း ငရဲ သည္ ငရဲ သက္ အားျဖင့္ အႏွစ္ ( ၅၀၀ ) သက္တမ္း ရွိ၏။

လူတို႕၏ အေရအတြက္ အားျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း ကုေဋေပါင္း တစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္း ႏွစ္ေထာင္ ရွိ၏။

၂• ကာလသုတ္ ငရဲ •

ဤ ငရဲဘံု၌ ျဖစ္ၾကေသာ သတၱဝါ တို႔ကို မ်ဥ္းနက္ေၾကာင္း ႀကီး ခ်၍ ပဲခြပ္ ၊ ဓားမ ၊ လႊ စသည္ တို႔ျဖင့္ ေရြခုတ္ ၊ တိုက္ခြဲ အပ္ေသာ ေၾကာင့္ ကာလသုတ္ ငရဲ ဟု ေခၚသည္။

ဤ ကာလသုတ္ ငရဲ ၌ လည္း အလ်ွံ တေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ ေနေသာ သံေျမျပင္ ဝယ္ မ်ားျပားလွ စြာေသာ ငရဲသား တို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လ်က္ ရွိသည္။

ငရဲထိန္း တို႕သည္ အလ်ွံေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေသာ လက္နက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး တို႔ျဖင့္ ငရဲသား တို႔အား ပတ္ခတ္ျပီး သံေျမျပင္ ၌ လဲေစ ကုန္၏။ ငရဲသားမ်ား လဲေနေသာ အခါ ငရဲထိန္း တို႔က ထန္းပင္လံုး ပမာဏ ရွိေသာ သံမႈိ ႀကီး တို႔ျဖင့္ မလႈပ္မရွက္ နိုင္ေအာင္ သံေျမ ၌ ခိုင္ၿမဲစြာ စိုက္ႏွက္ျပီး လႊသမားမ်ား သစ္တံုး ကို လႊတိုက္ရန္ မ်ဥ္းသား သကဲ႔ သို႔ ငရဲသား တို႔၏ ကိုယ္ ကို မည္းနက္ေသာ တမ်ဥ္းႀကိဳး ကို ကိုင္၍ မ်ဥ္းသား ၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ မွ ငရဲထိန္း တို႔သည္ အိမ္ အမိုး တစ္ျခမ္း ပမာဏ ရွိေသာ ဓားမႀကီးတို႔ ျဖင့္ လည္းေကာင္း တစ္ျခမ္းပဲ႔ ေနေသာ ေက်ာက္ေတာင္ ပမာဏရွိ ပဲခြပ္ ပုဆိန္ တို႔ျဖင့္ လည္းေကာင္း မ်ဥ္းေၾကာင္း အတိုင္း လိုက္၍ အလႊာလိုက္ ကြာၾကေအာင္ ခုတ္ေရြ ခြဲစိတ္ ေျမွာင့္ပစ္ ၾကသည္။

ႀကီးမား ထက္ျမက္ သည့္ အစြယ္ႀကီးမ်ား ရွိေသာ ငရဲ လႊႀကီး တို႔ျဖင့္ လည္း တိုက္ခြဲ ၾကသည္။ ငရဲေကာင္ တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္ သည္ ပ်ဥ္ခ်ပ္မ်ား ပမာ အျပားလိုက္ အခ်ပ္လိုက္ အစိတ္စိတ္ အျမြာျမြာ ျဖစ္ကုန္၏။

အၾကမ္းခြဲျခင္း အနုစိတ္ခြဲျခင္း စသည္ တို႔ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး တိုက္ခြဲျခင္း ၊ အၾကမ္းေရြျခင္း အနုေရြျခင္း စသည္ ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရြျခင္း တို႔ကို အဆင့္ဆင့္ ျပဳလုပ္ ၾကသည္။ ငရဲထိန္း တို႔ ျပဳလုပ္သည့္ အတိုင္း ငရဲသား တို႔မွာ သစ္တံုးမ်ား ပမာ စင္းစင္း ပက္လက္လဲ ကာ ခံေနၾက ရသည္။

ထိုသို႔ ခုတ္ေရြ စဥ္း စိတ္ တိုက္ခြဲ၍ အစိတ္စိတ္ အျမြာျမြာ အလႊာလႊာ အခ်ပ္ခ်ပ္ ျဖစ္ ေနေသာ ငရဲသား တို႔၏ အေသြးအသားမ်ား သည္ သံေျမ မွ ထေတာက္ေသာ ငရဲ မီးလံုးႀကီးမ်ား ၏ ဝါးၿမိဳမႈ႕ေၾကာင့္ အားလံုး ေလာင္ၾကြမ္း ပ်က္စီးသြား ၾက ရသည္။

ငရဲသား သတၱဝါ တို႔သည္ အကုသိုလ္ ကံ မကုန္သမ်ွ ထို ငရဲဘံု ၌ပင္ ငရဲ ခႏၶာကိုယ္ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ျပန္ျဖစ္၍ ဆင္းရဲစြာ ခံစားၾက ရသည္။

ကာလသုတ္ ငရဲ ၏ သက္တမ္း
——————————

လူတို႕၏ ႏွစ္ေပါင္း သံုး ကုေဋ ေျခာက္သန္းသ ည္ ကာလသုတ္ ငရဲ ၌ တစ္ရက္သာ ျဖစ္၏။ ထို ကာလသုတ္ ငရဲ သည္ ငရဲ သက္ အားျဖင့္ အႏွစ္တစ္ေထာင္ သက္တမ္း ရွိ၏။လူတို႕၏ အေရအတြက္ အားျဖင့္ သံုးကုေဋ ေျခာက္သန္း ကို တစ္ေထာင္ျဖင့္ ေျမွာက္ပြား ၍ ေရတြက္ ရမည္ ျဖစ္သည္။

• ၃ – သဃၤာတ ငရဲ •

ဤ ငရဲ ၌ ျဖစ္ၾက ကုန္ေသာ သတၱဝါ တို႕ကို ႀကီးက်ယ္ ျမင့္မား ျပီး အလ်ွံ တၿငီးၿငီး ေတာက္ေလာင္ ေနေသာ သံေတာင္ႀကီး တို႔သည္ ဒလိမ့္တုန္းႀကီးမ်ား သဖြယ္ လိမ့္ဆင္း လာ၍ မွဳန္႔မွဳန္႕ ညက္ညက္ ႀကိတ္ေခ် ၾကေသာေၾကာင့္ သဃၤာတ ငရဲ ဟု ေခၚသည္။

ဤ သဃၤာတ ငရဲ ၌ အလ်ွံ တၿငီးၿငီး ေတာက္ေလာင္ ေနေသာ သံ ေျမျပင္ ေပၚဝယ္ ထန္းပင္ႀကီးမ်ား ပမာ မတ္မတ္ရပ္လ်က္ ေနၾကေသာ ငရဲသား သတၱဝါ တို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ ေနသည္။

ထို ငရဲသား တို႕သည္ သံုးဂါ ဝုတ္မ်ွ ေလာက္ ႀကီးမားေသာ ကိုယ္ခႏၶာ ရွိၾက ၏။ ေအာက္ေျခ သံေျမ အတြင္း ၌ ခါးတိုင္ေအာင္ နစ္ျမဳပ္ခံ ေနၾကရ သျဖင့္ လွႈပ္ရွား သြားလာ ၍ မရၾကေပ။ ထန္းေတာ ေပေတာ ကြမ္းသီးပင္ေတာ အုန္းပင္ေတာ ႀကီးမ်ား ပမာ အထက္သို႔ မတ္မတ္ ေထာင္ေနေသာ ကိုယ္ရွိ ၾက၏။

အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ မွ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္မားျပီး မီးလ်ွံ ေျပာင္ေျပာင္ ထိန္ထိန္ေလာင္ နိုင္ေသာ သံ မီးေတာင္ႀကီး မ်ားသည္ အလွည့္က် ႀကီးမားေသာ အသံမ်ား ကို ျမည္ဟီးလ်က္ သံ ဒလိမ့္တံုး ႀကီးမ်ား လမ္းႀကိတ္စက္ႀကီးမ်ား ပမာ ငရဲသား သတၱဝါ တို႔အား အလွည့္က် ရက္စက္စြာ ႀကိတ္ နင္းလ်က္ တဟုန္ထိုး လိမ့္သြား ၾကသည္။

အေရွ႕အရပ္ မွ သံ မီးေတာင္ႀကီး သည္ မုန္ယစ္ ေသာ ဆင္ႀကီး ကဲ႔သို႔ က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟီးလ်က္ ငရဲသား တို႔ကို အတင္းနင္းနယ္ ႀကိတ္ဝါး ျပီး အေနာက္အရပ္ သို႔ လိမ့္သြား ေလသည္။

ထို အခါ ေသြးဝ ေနေသာ ေမ်ွာ့မ်ား ကို ျပင္းထန္စြာ ဖိႏွိပ္ ညွစ္လိုက္သည့္ အခါ ေသြးမ်ား အဟုန္ျပင္းစြာ ပန္းထြက္လာ သကဲ႔သို႔ ငရဲသား တို႔ကိုယ္ မွ ေသြးေရ အလ်ဥ္ သည္ သမုဒၵရာ လွဳိင္းလံုးႀကီး ေလာက္မက တဟုန္တည္း ထ၍ ငရဲ တံတိုင္းဝ ကို ရိုက္ခတ္ ေလသည္။

ငရဲသား တို႔ ညက္ညက္ ေၾကၾက ရသည္။ ထို အခ်ိန္တြင္ ငရဲ မီးလ်ွံ သည္ ေသြးလွဳိင္း ႀကီးမ်ား ကို အတင္း ေလာင္ၿမိဳက္ ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ငရဲ သတၱဝါ တို႔သည္ မိမိ တို႔ အကုသိုလ္ကံ မကုန္ေသး သမ်ွ မူလ ငရဲ ခႏၶာကိုယ္ အတိုင္း ျဖစ္ေပၚၾက ရျပန္သည္။

အေရွ႕အရပ္ မွ သံေတာင္ႀကီး သည္ ငရဲသား တို႔အား ႀကိတ္ေခ် လ်က္ အေနာက္အရပ္ သို႔ သြားသည္။ ေတာင္အရပ္ မွ သံမီးေတာင္ႀကီး သည္ ေျမာက္အရပ္ သို႔ အေနာက္ အရပ္ မွ သံမီးေတာင္ႀကီး သည္ အေရွ႕အရပ္ သို႔ ေျမာက္အရပ္ မွ သံ မီးေတာင္ႀကီး သည္ ေတာင္အရပ္ သို႔ အလွည့္က်စီ ကမာၻတည္ သည္မွ စ၍ ကမာၻ ပ်က္သည့္ တိုင္ေအာင္ ႀကိတ္ဝါး နင္းနယ္လ်က္ ရွိသည္။

ငရဲသား တို႔သည္ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မခ်င္း အဖန္ဖန္ ႀကိတ္ေခ် ခံေနၾကရသည္။

သဃၤာတ ငရဲ သက္တမ္း
————————
လူတို႕၏ ႏွစ္ေပါင္း ၁၄-ကုေဋ ၄-သန္း သည္ သဃၤာတ ငရဲ ၌ ၁-ရက္သာ ျဖစ္၏။ ထို သဃၤာတ ငရဲ သည္ ငရဲသက္ အားျဖင့္ အႏွစ္ေလးေထာင္ အသက္တမ္း ရွိ၏။

လူတို႕၏ အေရအတြက္ အားျဖင့္ ၁၄-ကုေဋ ၄-သန္း ကို ေလးေထာင္ ျဖင့္ ေျမွာက္ပြား ၍ ေရတြက္ ရမည္ ျဖစ္သည္။

• ၄ – ေရာရုဝ ငရဲ •

ဤ ငရဲ ၌ ျဖစ္ၾက ရေသာ သတၱဝါ တို႔သည္ ႀကီးက်ယ္ ျပင္းထန္ လွေသာ အသံတို႕ျဖင့္ အၿမဲမျပတ္ ငိုေၾကြး ျမည္တမ္း ေနၾကရေသာ ေၾကာင့္ ေရာရုဝ ငရဲ ဟု ေခၚသည္။

ေရာရုဝ ငရဲ သည္ အလ်ွံေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ သံ ေျမျပင္ ရွိၿပီး ကမာၻပတ္လံုး တည္ေသာ အလြန္ပင္ ငန္ ယား စပ္ ခါး ျခစ္တူးၿပီး အထူးပူေလာင္ေသာ အခိုးအေငြ႔ တို႔ျဖင့္ ျပည့္လ်ွံ ေနသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ၄င္း ငရဲ ကို ဓူမေရာရုဝ ငရဲ ဟုလည္း ေခၚသည္။ ဤ ငရဲ သို႔ က်ေရာက္ ၾကသည့္ မ်ားစြာေသာ ငရဲ သား တို႔၏ ကိုယ္သည္ သံုးဂါ ဝုတ္မ်ွ ႀကီးမား၏။ စပ္ ငန္ ျခစ္တူး အထူး ပူေလာင္ေသာ အခိုးအေငြ႕တို႕သည္ ငရဲ သား တို႔၏ ကိုယ္ အတြင္းသို႔ ဒြာရ ကိုးေပါက္ မွ ေလ်ွာက္၍ အတင္း ဝင္ေရာက္ ၾကသည္။

ေမြးညင္းေပါက္ စသည္ တို႔မွ လည္း အတင္း ဝင္ေရာက္ ၾကသည္။ ငရဲသား တစ္ကိုယ္လံုး ရွိ အသား အရိုး ရိုးတြင္းျခင္ဆီ ပါ မက်န္ အားလံုးပ်႕ံႏွ႔ံ ၍ ေမႊေႏွာက္ ေခ်ာက္ခ်ား ၾကသည္။ အလြန္ ပူျပင္းေသာ သံ အိုးကင္း ထဲ၌ ဖုတ္ေလွာ္ အပ္ေသာ အမဲသားတစ္ မွ အခိုး တေခ်ာင္ေခ်ာင္း ထသကဲ႔ သို႔ ငရဲသား တို႔၏ တစ္ကိုယ္လံုး မွ အခိုး တေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထကုန္ ၏။

ျပင္းထန္ေသာ အဆိပ္န႔ံ ကို ရွဴရွိဳက္ မိသူ သည္ ေသလုနီး အခါတြင္ တလိမ္လိမ္ တလြန္႔လြန္႔ ေနရ သကဲ႔သို႔ ငရဲသား တို႔သည္ အခိုး တေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ေသာ ကိုယ္ျဖင့္ တဖ်တ္ဖ်တ္ လူးလြန္႔ တြန္႔လိမ္ ေနၾက ရသည္။ မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ ပူေလာင္ က်ိန္းစပ္လွ သျဖင့္ ျပင္းထန္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ ငိုေၾကြး ၾက ရသည္။

ေရာရုဝ ငရဲ သက္တမ္း
———————–
လူတို႔ ၏ ႏွစ္ေပါင္း ၅၇-ကုေဋ ၆-သန္း သည္ ေရာရုဝ ငရဲ ၌ ၁-ရက္သာ ျဖစ္ ၏။ ထို ေရာရုဝ ငရဲ သည္ ငရဲသက္ အားျဖင့္ အႏွစ္ေလးေထာင္ ရွိ၏။ လူတို႔ ၏ အေရအတြက္ အားျဖင့္ ၅၇-ကုေဋ ၄-သန္း ကို ေလးေထာင္ျဖင့္ ေျမွာက္ ၍ ေရတြက္ ရမည္ ျဖစ္သည္။

• ၅ – မဟာ ေရာရုဝ ငရဲ •

ေရာရုဝ ငရဲ ထက္ ႀကီးေလး ျပင္းထန္ေသာေၾကာင့္ မဟာ ေရာရုဝ ငရဲ ဟု ေခၚသည္။ ႀကီးေလး ျပင္းထန္ေသာ မီးေတာက္ မီးလ်ွံ ရွိေသာ ေၾကာင့္ ဇာလေရာရုဝ ငရဲ ဟုလည္း ေခၚေသးသည္။

မဟာ ေရာရုဝ ငရဲ သည္ အလ်ွံေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ သံေျမျပင္ ရွိ၏။ ငရဲသား တို႔၏ ကိုယ္သည္လည္း သံုးဂါဝုတ္ မ်ွ ႀကီးမား ၏။ အဆိပ္ ႏွင့္ တကြေသာ မီးလ်ွံ တို႔သည္ ငရဲသား တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းသို႔ အတင္းဝင္ေရာက္ ေလာင္ၿမိဳက္ ေနၾက သည္။

ငရဲသား တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္ သည္လည္း မီးက်ီးခဲႀကီးမ်ား သိုေလွာင္ ထားေသာ ဂိုေဒါင္ႀကီး သဖြယ္ ျဖစ္ေန သည္။ ရပ္တည္ရာ မရႏိုင္ေအာင္ လြန္စြာ ပူေလာင္ ဆင္းရဲလွ သျဖင့္ ျပင္းထန္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ ငိုေၾကြး ေနၾက ရသည္။ အကုသိုလ္ကံ မကုန္သမ်ွ မလြတ္ႏိုင္ ၾကကုန္။

မဟာ ေရာရုဝ ငရဲ သက္တမ္း
—————————-

လူတို႕၏ ႏွစ္ေပါင္း ၂၃၀-ကုေဋ ၄-သန္း သည္ မဟာ ေရာရုဝ ငရဲ ၌ ၁-ရက္သာ ျဖစ္၏။ ထို မဟာ ေရာရုဝ ငရဲ သည္ ငရဲသက္ အားျဖင့္ အႏွစ္ ရွစ္ေထာင္ ရွိ၏။

လူတို႕၏ အေရအတြက္ အားျဖင့္ ၂၃၀-ကုေဋ ၄-သန္း ကို ရွစ္ေထာင္ျဖင့္ ေျမွာက္ပြား ၍ ေရတြက္ ရမည္ ျဖစ္သည္။

• ၆ – တာပန ငရဲ •

ဤ ငရဲ ၌ က်ေရာက္ ရေသာ သတၱဝါ တို႔ကို အလ်ွံေျပာင္ေျပာင္ ထြက္ေနေသာ သံတံက်င္ႀကီး ၌ မလွဳပ္မရွက္ ထိုင္ေနေစလ်က္ တစ္ကိုယ္လံုး ကို ျပင္းထန္စြာ ပူေလာင္ေစေသာ ေၾကာင့္ တာပန ငရဲ ဟု ေခၚသည္။

ဤ ငရဲ သည္ အလ်ွံေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေသာ သံေျမျပင္ဝယ္ မေရမတြက္ နိုင္ေအာင္ ျပည့္ႏွက္ ေနေသာ ငရဲသား တို႕ကို သံေျမ မွ ေပၚေပါက္ လာေသာ အလ်ံွေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္သည့္ သံ တံက်င္ တို႔ျဖင့္ ထိုးလ်ွိဳ ကုန္လ်က္ တည္ေန၏။

သံ တံက်င္ တို႕သည္ ေအာက္ဒြာရ ( စအို ) မွ သည္ အထက္ ဦးေခါင္း သို႔ ေပါက္ေစ ၏။ ငါး ကို ပါးစပ္ေပါက္ မွ ေန၍ တံစို႔ ထိုးထား သကဲ႔ သို႕ ျဖစ္၏။ ရဲရဲညီးေသာ သံေျမ ၌ ေထာက္ရပ္ ထားသည့္ ေျခႏွစ္ဖက္ တို႔ကို သံမႈိ တို႔ျဖင့္ တြယ္ႏွက္ ထားသည္။

လက္ယာဘက္ လက္ေမာင္း မွ လ်ွိဳ ထိုးလိုက္ေသာ သံတံက်င္ သည္ လက္ဝဲဘက္ လက္ေမာင္းဆီ သို႔ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ သြား၏။ သံ တံက်င္ တို႔မွာ လည္း မီးဟုန္းဟုန္း ထ ေနသည္။

သံတံက်င္မ်ား ထိုးလ်ွိဳထား သျဖင့္ မလႈပ္မရွက္ နိုင္ေသာ ငရဲသား တို႔အား ေကာက္နယ္ တလင္းခန္႔ ရွိ ရဲရဲ ညီးေသာ သံပူျပားႀကီး တို႔ျဖင့္ လာ၍ လာ၍ ကပ္ၾက ေသးသည္။ ယင္းသို႕ကပ္လိုက္ေသာ အခါ ပန္းပဲဖို မွ ထုတ္၍ ေရသို ႔ခ်ေသာ သံျပားႀကီး ကဲ႔သို႔ တရွဲရွဲ မည္ေန ၾကသည္။

လြန္စြာ ပူျပင္း လွ၍ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွား လိုေသာ္လည္း ထိုးလ်ွိဳ ရိုက္ႏွက္ ထားေသာ သံ တံက်င္ သံမႈိ တို႔ေၾကာင့္ လႈပ္ရွား ၍ မရဘဲ အတင္းႀကဲ ၍သာ ခံၾက ႐ွာသည္။ အကုသိုလ္ကံ မကုန္သမ်ွ လြတ္ခြင့္ မရၾက ေခ်။

တာပန ငရဲ သက္တမ္း
———————-

လူတို႕၏ ႏွစ္ေပါင္း ၉၂၁-ကုေဋ ၆-သန္း သည္ တာပန ငရဲ ၌ ၁-ရက္သာ ျဖစ္ ၏။ ထို တာပန ငရဲ သည္ ငရဲ သက္ အားျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ရွိ၏။

လူတို႕၏ အေရအတြက္ အားျဖင့္ ၉၂၁-ကုေဋ ၆-သန္း ကို တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ျဖင့္ ေျမွာက္ပြား ၍ ေရတြက္ ရမည္ ျဖစ္သည္။

• ၇ – မဟာတာပန ငရဲ •

တာပန ငရဲ ထက္ ဆင္းရဲဒုကၡ အင္အားႀကီးမား ျပင္းထန္ ေသာေၾကာင့္ မဟာ တာပန ငရဲ ဟု ေခၚသည္။

မဟာတာပန ငရဲ ၌ လည္း အလ်ွံ ညီးညီး အရွိန္ ႀကီးေသာ သံေျမျပင္ ရွိ၏။ ႀကီးမားေသာ သံ မီးေတာင္ႀကီး မ်ားလည္း ရွိ၏။ ဝန္းက်င္ ၌ ထူထပ္ မ်ားျပား လွသည့္ အဖ်ားခၽြန္ထက္ ေသာ မီး သံတံက်င္ ေတာႀကီးလည္း ရွိ၏။

.ႏြားေက်ာင္းသား သည္ မိမိ ႏြားအုပ္ ကို ျမက္ေပါက္ေသာ ေတာင္ေပၚသို႔ အတင္းေမာင္း သကဲ႔သို႔ ငရဲထိန္း တို႔သည္ ႀကီးမား ထက္ျမက္ေသာ မီးလက္နက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး တို႔ျဖင့္ ရိုက္ႏွက္လ်က္ ငရဲသား အုပ္ႀကီး ကို မီးသံေတာင္ႀကီး ေပၚသို႔ အတင္းေမာင္းႏွင္ ၾကသည္။

ငရဲသား တို႔သည္ မီး သံေတာင္ႀကီး ေပၚသို႔ တက္ၾက ရသည္။ ေတာင္ခုလတ္ ၌ ရွိေန ၾကေသာ ငရဲ ဆူးပင္ႀကီးမ်ား က ငရဲသား တို႔၏ ဝမ္းဗိုက္ ကို ေဖာက္လ်က္ အူ အသည္း မ်က္လံုး တို႔ကို ခ်ိတ္ဆြဲ ကုန္၏။

ငရဲသား တို႔သည္ မီးေတာင္ထိပ္ သို႔ ေရာက္ေသာ အခါ အေငြ႕ျပင္းထန္ စပ္ ငန္ ပူေလာင္ သည့္ အဆိပ္ခိုး တို႔ႏွင့္ ေရာေႏွာ ေနေသာ ငရဲ ေလျပင္း တိုက္ သျဖင့္ ငရဲသား တို႔မွာ သံ မီးေတာင္ထိပ္ မွ လြင့္၍ သံတံက်င္ ေတာေပၚသို႕က်ေရာက္ ရေလသည္။

ထိုအခါ ကိုယ္ ၌ သံတံက်င္မ်ား စူးဝင္လ်က္ ႀကီးမား ျပင္းထန္လွေသာ ဆင္းရဲ ကို ခံၾက ရျပန္သည္။

ငရဲထိန္း တို႔သည္ သံတံက်င္ ထိပ္ဖ်ား တြင္ စူးဝင္ စြပ္မိလ်က္ မျမင္ဝ႔ံ မရွဳဝ႔ံ လြန္႔ကာ လြန္႔ကာ ခံေနၾက ရေသာ ငရဲသား တို႔အား ရဲရဲ ညီးေသာ သံေတြခဲ တို႔ျဖင့္ ပစ္ခတ္လ်က္ သံမွိန္း သံခက္ရင္း တို႔ျဖင့္ သံ ေျမျပင္ ေပၚသို႔ ထိုးခ် ၾက ျပန္သည္။

မီးသံ ေျမျပင္ မွ တဖန္ မီးသံေတာင္ ေပၚသို႔ အတင္း တက္ခိုင္း ၾက ုျပန္သည္။

ဤ မဟာတာပန ငရဲ သည္ လင္ ေယာက်ား အေပၚတြင္ မထီေလးစား ေစာ္ကား ႏိုင္နင္းေသာ မိန္းမဖ်င္း တို႔ႏွင့္ လင္ေယာက်္ား အေပၚ ႏိုင္လို မင္းထက္ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ ျပဳက်င့္ေသာ မိန္းမယုတ္ တို႔ က်ေရာက္ ရာ ငရဲ ျဖစ္ ေၾကာင္း သံကိစၥ ဇာတ္ ၌ ေဟာၾကား ထားသည္။

ထို႕အတူပင္ မိမိ ဇနီး မယားအား မတရား ေစာ္ကား ႏွိပ္စက္ အၾကမ္းဖက္ အႏိုင္အထက္ ျပဳလုပ္ေသာ ေယာက်ာၤးယုတ္ မ်ားလည္း ထို ငရဲ ၌ က်ေရာက္နိုင္ ေလသည္။

• မဟာတာပန ငရဲ သက္တမ္း •
——————————-
လူတို ႔၏ ႏွစ္ေပါင္း ၃၆၈၆-ကုေဋ ၄-သန္း သည္ မဟာတာပန ငရဲ ၌ ၁-ရက္သာ ျဖစ္သည္။ ထို မဟာတာပန ငရဲ သည္ ငရဲသက္ အားျဖင့္ သံုးေသာင္း ႏွစ္ေထာင္ ( အႏၲရကပ္ ထက္ဝက္ ) ရွိ၏။

လူတို႔ ၏ ႏွစ္ျဖင့္ ေရတြက္ ပါက ၃၆၈၆-ကုေဋ ၄-သန္း ကို သံုးေသာင္းႏွစ္ေထာင္ျဖင့္ ေျမွာက္ပြား ၍ ေရတြက္ ရမည္ ျဖစ္သည္။

• ၈ – အဝိစိ ငရဲ •

ငရဲသား သတၱဝါ ငရဲ မီးလ်ွံ ဆင္းရဲ ဒုကၡ ဤ သံုးမ်ိဳးလံုး အၾကားအလပ္ မရွိေသာေၾကာင့္ အဝိစိ ငရဲ ဟု ေခၚသည္။

ထို ငရဲ ကိုပင္ ႀကီးမားေသာ အျပစ္ က်ဴးလြန္ သူတို႔ က်ခံရေသာ ေၾကာင့္ မဟာ အဝိစိ ငရဲ ဟုလည္း ေခၚသည္။

သံေသတၱာႀကီး အတြင္း ၌ မုန္ညင္းေစ့မ်ား ကို သိပ္ ၍ ထား သကဲ႔သို႔ တခဲနက္ ျပည့္က်ပ္ ၿပီး ေနရာလပ္ ၾကားလပ္ မရွိေသာ ငရဲ ျဖစ္သည္။

ထို အဝိစိ ငရဲ ၏ အလယ္တည့္တည့္ တြင္ ငရဲမႀကီး ေခၚ ငရဲ ေနျပည္ေတာ္ႀကီး ရွိျပီး ထုထည္ ကိုး ယူဇနာ ရွိေသာ သံတံတိုင္း တို႕ျဖင့္ ဝိုင္းရံ ထားသည္။ အထက္ ႏွင့္ ေအာက္ ေတာင္ ႏွင့္ ေျမာက္ အေရွ႕ႏွင့္ ေနာက္ အထက္ မ်က္ႏွာျပင္ ေအာက္ မ်က္ႏွာျပင္ ယူဇနာ တစ္ရာစီ ရွိ၏။

၄င္း ကို ထု ကိုး ယူဇနာ ရွိေသာ သံျပားႀကီး တို႔ျဖင့္ ပိတ္ထား၏။ အဝိစိ ငရဲမ ႀကီးသည္ ေလးေထာင့္ စပ္စပ္ ရွိေသာ သံေသတၱာႀကီး ႏွင့္ တူသည္။

အဝိစိ ငရဲ ၌ ကံႀကီးထိုက္ ၍ ႏွစ္ေပါင္းရွည္ၾကာ ခံၾက ရမည့္ ႏွစ္ႀကီးသမား ငရဲသားမ်ား က်ေရာက္ ၾကသည္။ အဝိစိ ငရဲမႀကီ း၌ အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာ တြင္ သံတံခါးႀကီး ေလးခု ရွိၿပီး အကုသိုလ္ကံ ကုန္၍ က်ြတ္လြတ္ခြင့္ ရေသာ သတၱဝါ ရွိခဲ႔ လ်ွင္ ထို တံခါးႀကီးမ်ား အလိုလို ပြင့္သြားျပီး ထို သတၱဝါ တို႔ ထြက္ ၾက ရသည္။

ယင္းသို႔ ပြင့္သြား ေသာ္လည္း အကုသိုလ္ကံ မကုန္ေသးေသာ သတၱဝါ တို႔မွာ ထြက္၍ မရ ၾကေပ။အဝိစိ ငရဲႀကီး ၏ ေအာက္သံေျမ မွ ထေလာင္ေသာ မီးလ်ွံ သည္ ယူဇနာ တစ္ရာရွိ အထက္ သံ အမိုးျပင္ သို႔ တိုင္ေအာင္ တက္သည္။

အထက္ သံအမိုးႀကီး မွ ဆင္း၍ ျဖာထြက္ေသာ မီးလ်ွံ တို႔သည္ လည္း ေအာက္သံေျမျပင္ သို႔ ေရာက္၏ ငရဲ မီးလ်ွံ တို႔သည္ ထိုမွ သည္ ငရဲ တံတိုင္းဆီ သို႔ ထုတ္ခ်င္းခတ္ ပ်ံ႕ႏွ႔ံ ေနသည္။

ပိန္းပိတ္ေနေသာ ငရဲ မီးလံုးထဲ ၌ ငရဲသား တို႔သည္ ခ်မ္းသာ ဟူ၍ စိုးစဥ္မ်ွ မရွိ စကၠန္႔ဝက္မ်ွ ခ်မ္းသာသည္ ဟူ၍ မရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္း အသေခ်ၤ အနႏၲ တိုင္ေအာင္ လ်ွပ္တျပတ္မ်ွ ဆင္းရဲ ဒုကၡ မွ မလြတ္ ရဘဲ ဒုကၡ ၾကား မလပ္ေအာင္ ခံစားေနၾက ရသည္။

ထို အဝိစိ ငရဲႀကီး ၌ ငရဲသား သတၱဝါ လို ေနေသာ ကြက္လပ္ မရွိ ေသာေၾကာင့္ ေနရာ ကြက္လပ္ ေစာင့္ေန ရေသာ ငရဲသား ဟူ၍ မရွိ။ ၾကား ကြက္လပ္ မရွိ ေသာ္လည္း လာသမ်ွ ေရာက္သမ်ွ ငရဲသား အားလံုး ဝင္ဆန္ ႔နိုင္ေလ သည္။ လာလာသမ်ွ ငရဲသား တို႔ကို မပယ္မလွန္ လက္ခံ ႏိုင္ေသာ သတၱိ ရွိေပသည္။

အဝိစိ ငရဲႀကီး ၏ သက္တမ္း
————————————-
လူတို႔ ၏ ႏွစ္ေပါင္း ၁၄၇၄၅-ကုေဋ ၆-သန္း သည္ အဝိစိ ငရဲ ၌ ၁-ရက္သာ ျဖစ္၏။ ထို အဝိစိ ငရဲ သည္ ငရဲသက္ အားျဖင့္ ေျခာက္ေသာင္းေလးေထာင္
( အႏၲရကပ္ တစ္ကပ္ ) ရိွသည္။

လူတို႔ ၏ အေရအတြက္ အားျဖင့္ ေရတြက္ လိုလ်ွင္ ၁၄၇၄၅-ကုေဋ ၆-သန္း ကို ေျခာက္ေသာင္း ေလးေထာင္ ျဖင့္ ေျမွာက္ပြား ၍ ေရတြက္ ရမည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လူတို ႔၏ ကိန္းဂဏန္း ျဖင့္ ေရတြက္ ၍ မရသည္ ကို သတိျပဳ ဆင္ျခင္ ရာ၏။

Credit: