အသိတရား ႏွင့္ တရားအသိ

မိတ္ေဆြ

လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေတြးၾကတယ္၊ ေျပာၾကတယ္။ “တရားလုပ္တယ္ဆိုတာ လူႀကီးေတြရဲ႕ အလုပ္တဲ့” “လူငယ္ေတြနဲ႕ ဘာမွ မဆိုင္ေသးပါဘူး” တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ လူငယ္ဆိုတာ ေသျခင္းတရား နဲ႕ ေ၀းေသးလို႕ တဲ့။ လူႀကီးေတြ ကေတာ့ ေသျခင္းတရားနဲ႕ နီးလာလို႕ တရားကို မျဖစ္မေန လုပ္ကို လုပ္ၾကရတာပါတာ တဲ့။

ဟုတ္ပါရဲ႕လား။ ဒီစကား မွန္ႏိုင္ပါ႕မလား။ မိတ္ေဆြ ေရာ ဒီလို ယူဆပါသလား။

မဟုတ္ပါဘူးမိတ္ေဆြ။ သတင္းစာ နာေရးေၾကာ္ျငာေတြကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ေန႕စဥ္ နဲ႕အမွ် ေသဆံုးေနၾက တဲ့ အသက္အရြယ္မ်ဳိးစံုနဲ႕ လူေတြကို ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ ဒါက သတင္းစာထဲ ထည့္ႏိုင္တဲ့ လူတန္းစားေလာက္ပါ။ မထည့္ႏိုင္တဲ့ လူတန္းစားအေရအတြက္ က ဒီထက္ ပိုမ်ားပါလိမ့္မယ္။

ဒီလူေတြရဲ႕ အသက္ေတြကိုေရာ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ အရြယ္စံု အသက္စံုကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ အသက္ (၆၀) (၇၀)ေတြက မ်ားတယ္ ဆိုေပမယ့္ အသက္ (၃၀)(၄၀) ၀န္းက်င္ေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ အရြယ္ေကာင္းေလးေတြဘဲေနာ္။ ေလာကႀကီးရဲ႕ အေၾကာင္း၊ ဘ၀ရဲ႕ အရသာဆိုတာေတြကို မခံစားလိုက္ရဘဲ အသက္ (၃)(၄)(၅)ႏွစ္နဲ႕ ေသသြားတဲ့ ကေလးငယ္ေတြလည္း ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။

တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားဟာ အရြယ္ (၃)ပါး ေရြးမေနပါဘူး။ ေယာက်ၤား/မိန္းမ၊ ႀကီးသူ/ငယ္သူ၊ ခ်မ္းသာ/ဆင္းရဲ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေရြးေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သတၱ၀ါရယ္လို႕ ျဖစ္လာရင္ ေမြးလာကတည္းက ကိုယ့္ေနာက္က ကပ္လိုက္ေနတဲ့ တရားဟာ ေသျခင္းတရားပါဘဲ။ သူက ေနာက္ကလိုက္၊ ကိုယ္က ေရွ႕ကေျပး ။ လိုက္တမ္း ေျပးတမ္း ကစားေနသလိုပါဘဲ။ မွီလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္အသက္အရြယ္ဘဲ ျဖစ္ေနေန ေသမင္းက ဖမ္းခ်ဳပ္ေခၚေဆာင္သြားေတာ့ တာပါဘဲ။

တကယ္ေတာ့ တရားလုပ္တယ္ဆိုတာ ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ ေသျခင္းတရားကို ထိတ္လန္႕ျခင္းေတြေၾကာင့္သာ လုပ္သင့္တာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ လူသားေတြရဲ႕ “အသိတရား” ဟာ “တရားအသိ” နဲ႕ တိုက္႐ိုက္ ပတ္သက္ ေနလို႕ပါဘဲ။

တိုေတာင္းလွတဲ့ လူ႕ဘ၀ေလးထဲမွာ လူဟာ “လူ႕အသိတရား” ရွိရပါမယ္။ သတၱေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ ရွိတဲ့ သတၱ၀ါ အားလံုးထက္ လူသားေတြကပိုမို သာလြန္ေနရတာဟာလည္း ဒီအသိတရားေၾကာင့္ပါဘဲ။ အသိတရားျမင့္မားမႈ (သို႔) အသိဉာဏ္ ျမင့္မားမႈဟာ လူ နဲ႕ တိရိစၧာန္ေတြကို ကြဲျပားေစပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီလူသားမ်ဳိးႏြယ္ထဲမွာ ေတာင္ လူတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အသိတရားျခင္း မတူၾကပါဘူး။ တစ္ခ်ဳိ႕ၾက အသိတရား ျမင့္မားၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က်ေတာ့ လူလို႕သာ ေခၚရေပမယ့္ တိရိစၧာန္ေလာက္နီးပါး အသိတရားနည္းပါးၾကသူေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။ ကမၻာမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ လူလူျခင္း အၾကမ္းဖက္မႈ၊ အႏိုင္ထက္ ျပဳက်င့္မႈေတြဟာလည္း လူ႕အသိတရား နည္းပါးမႈရဲ႕ ျပယုဂ္ေတြပါဘဲ။ ဒီလို လူ႕အသိတရား နည္းပါးလာျခင္းေၾကာင့္ အမွားကို အမွန္ထင္၊ မေကာင္းမႈကို ေကာင္းမႈထင္၊ အမည္းကို အျဖဴ ထင္ၿပီး “အစြန္းေရာက္၀ါဒီ” ေတြျဖစ္ေပၚလာၿပီး လူသားအျခင္းျခင္း အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္မႈေတြ ၊ ရာဇ၀တ္မႈ ေတြဟာ တစ္ေန႕ထက္ တစ္ေန႕မ်ားျပားလာေနပါၿပီ။

ေန႕စဥ္လူေနမႈ ဘ၀ထဲမွာလည္း တစ္ဦး နဲ႕ တစ္ဦး ညႇာတာေထာက္ထားမႈရယ္လို႕ မရွိၾကဘဲ ဦးသူစားစတမ္း၊ လွ်င္သူက စားစတမ္း ဆိုသလို အၿမီးက်က္ အၿမီးစား၊ ေခါင္းက်က္ ေခါင္းစားလုပ္ေနၾကတာေတြ ၊ နည္းမ်ဳိးစံုေသာ မသမာမႈေတြနဲ႕ စီးပြားရွာ ေနၾကတာလည္း အသိတရား ေခါင္းပါးလာျခင္းရဲ႕ ျပယုဂ္မ်ားဘဲျဖစ္ပါတယ္။

တဖက္က တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈေတြဟာ အံ႕မခန္းလိလိ ျဖစ္ေနေပမယ့္၊ တဖက္ကၾကည့္ရင္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈေတြကေတာ့ တစ္ေန႕ထက္ တစ္ေန႕ က်ဆင္းလို႕သာ ေနပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ တိုးတက္ ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ေပၚထြန္းေနတဲ့ ႐ုပ္၀တၲဳပစၥည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြဟာ စိတ္ပိုင္းနဲ႕အသိဉာဏ္ပိုင္း ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈေတြကို အေထာက္အကူမေပးႏိုင္တဲ့အျပင္ ပိုၿပီး ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းေစတာကိုေတာင္ သတိထားမိရင္ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။

ကမၻာေပၚမွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ဘယ္ဘာသာတရားမွာမဆို ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာတိုးတက္မႈေတြေနာက္ကို မလိုက္စားၾကဖို႕ သတိေပး ထားတာကို အၿမဲလို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ ရွိသမွ် ဘာသာတရားေတြဟာ ေနာက္ဆံုး “အႏၲိမရည္မွန္းခ်က္” ပိုင္းမွာသာ ကြဲျပားသြားေပမယ့္ အေျခခံက်တဲ့ လူ႕က်င္႕၀တ္(သီလ)ပိုင္းမွာေတာ့ တစ္ခုနဲ႕တစ္ခု သိပ္မကြာျခားၾကပါဘူး။ လူသားေတြကို ပိုၿပီး ယဥ္ေက်းလိမၼာေစဖို႕ သြန္သင္ဆံုးမၾကတဲ့ ဘာသာတရားခ်ည္းသာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပၸံပညာက သိပ္တိုးတက္လာ ေတာ့ ဒီဘာသာတရားဆိုတဲ့ ကိစၥေတြဟာ လူငယ္ေတြအျမင္မွာ ေမာ္ဒယ္ေအာက္ေနတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ားလို႕ ယူဆထင္ျမင္ လာၾကပါေတာ့တယ္။

“ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒ” ကို မယံုၾကည္လာၾကသလို “ကမၼနိယာမ” ကိုလည္း မယံုၾကည္ၾကေတာ့ပါဘူး။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံလို စစ္တမ္း ေကာက္ယူႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံမ်ဳိးမွာ စစ္တမ္းေကာက္ယူခ်က္အရ ဘာသာတရားမဲ႕သူအေရအတြက္ဟာ တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာပါေတာ့တယ္။ ဒီအက်ဳိးရလဒ္ကေတာ့ အင္မတန္ ႐ုပ္၀ါဒ တိုးတက္လွတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံႀကီးဟာ လူေတြအဖို႕ ကိုယ့္ဘ၀လံုၿခံဳေရးကို အၿမဲစိတ္မခ်ရဘဲ လူလူျခင္း ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရမႈ နည္းသထက္ နည္းလာပါေတာ႕တယ္။

က်န္တဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဒီထက္ပိုဆိုးပါတယ္။ အာဏာ နဲ႕ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀မႈေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အုပ္စုေတြက အာဏာမဲ့သူ၊ ဆင္းရဲသူေတြအေပၚမွာ အၾကင္နာကင္းမဲ႕စြာ ႏိုင္ငံေရး နဲ႕ တစ္မ်ဳိး ၊ စီးပြားေရး နဲ႕ တဖံု ႏွိပ္စက္ေနၾကတာေတြဟာ ၾကည့္လို႕ျမင္လို႕မေကာင္းေအာင္ကို ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

ဒါေတြအားလံုးဟာ လူသားေတြမွာ ဘာသာေရး အသိစိတ္ နိမ့္က်လာရတာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ျငင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဘာသာတရားတိုင္းဟာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္မေမြးၾကဖို႕၊ လူလူျခင္း ညႇာတာေထာက္ထားၾကဖို႕၊ စိတ္ကို ျဖဴစင္သန္႕ရွင္း ေအာင္ ေနထိုင္တတ္ၾကဖို႕၊ ေရာင္႕ရဲလြယ္ဖို႕၊ မွန္ကန္ေသာ အသက္ေမြးမႈႏွင့္သာ အသက္ေမြးၾကဖို႕သာ သင္ၾကားခဲ့ၾကတာပါ။

အခုေတာ့ ဒီလို ဘာသာတရားေတြရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမမႈေတြဟာ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ လူေတြဟာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ ေတြကို ပိုေမြးလာၾကတယ္၊ လူလူျခင္း လံုး၀ညႇာတာမႈ မရွိၾကေတာ့ဘူး၊ စိတ္ထားေတြကလည္း အစြမ္းကုန္ ညစ္ပတ္ စုတ္ပဲ႕ ေနၾကပါၿပီ။ ေရာင့္ရဲျခင္းဆိုတာ ၾကားေတာင္မၾကားဘူးေတာ့ဘဲ ေငြ နဲ႕ ႐ုပ္၀တၱဳပစၥည္းေတြေနာက္ကို အာသာတငမ္းငမ္းနဲ႕ လိုက္လို႕မဆံုးေအာင္ လိုက္ေနၾကပါတယ္။ သမၼာအာဇီ၀ ဆိုတာလည္း ျပတိုက္ထဲမွာ ဖုန္အလိမ္းလိမ္း တက္ေနတဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္သြားပါၿပီ။

ဒါေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ လူ႕ကမၻာ လူ႕ေလာကႀကီးဟာ လူလူျခင္းလုပ္တဲ့ ေဘးဒုကၡေတြ၊ သဘာ၀ေဘးဥပဒ္ ေတြ၊ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈေတြ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ကူးစက္ေရာဂါဆန္းေတြေၾကာင့္ ကမၻာေလာကႀကီးဟာ ေဘးမကင္း ရန္မရွင္းတဲ့ ကမၻာ ေလာကႀကီး ျဖစ္လာေနပါၿပီ။ ရာသီဥတုေျပာင္းလဲမႈေတြေၾကာင့္ ကမၻာႀကီးဟာ ပ်က္သုဥ္းေတာ့မယ္႕ေဘးအႏၲရာယ္ရဲ ႕ ေျခာက္လွန္႕မႈကို ခံေနၾကရပါၿပီ။ ဒါေမပယ့္ လူေတြကေတာ့ ဆက္ၿပီး မိုက္လို႕ ေကာင္းတုန္းဘဲ ရွိပါေသးတယ္။

လူ႕ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးကို မပ်က္သုန္းေအာင္ ကယ္တင္ႏိုင္မွာကေတာ့ “ဘာသာတရား” အျပင္ အျခားမရွိပါဘူး။

အလံုးစံုေသာ မေကာင္းမႈ ဟူသမွ်ဟာ “ငါ” တည္းဟူေသာ အထင္ေရာက္မႈ နဲ႕ မာန္မာနကေန ေပါက္ဖြားလာၾကတာခ်ည္းသာ ျဖစ္တယ္ ။ “ငါ” “ငါ႕ဥစၥာ” “ငါ႕ပစၥည္း” “ငါ႕မိသားစု” “ငါ႕ႏိုင္ငံ ငါ႕လူမ်ဳိး” “ငါ႕ႏိုင္ငံ ငါ႕၀ါဒ” “ငါ႕ဘာသာတရား” “ငါ႕အုပ္စု ငါ႕ပါတီ” စတဲ့ “တ, ငါတည္းငါ” ေနၾကတဲ့အတြက္ ကမၻာေပၚမွာ ျပႆနာမ်ဳိးစံု၊ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ဳိးစံု၊ ဆင္းရဲ ဒုကၡမ်ဳိးစံုကို ႀကံဳေတြ႕ ေနၾကရတာပါ။

ဘာသာတရားကို နက္နဲစြာ ေလ့လာလိုက္စားျခင္းဟာ “ငါဆိုတဲ႕အတၱမာန” ကို ေလ်ာ႕နည္းေစ႐ံုမက၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ခႏၶာကိုယ္၌ “ငါတည္းဟူေသာ အတၱေကာင္” မရွိတဲ့ အျဖစ္ကိုပါ သိျမင္လာေစတယ္။ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ တည္းဟူေသာ (၆) ဒြာယ နဲ႕ အာ႐ံု(၆)ပါးနဲ႕ ထိေတြ႕မႈေတြအေပၚမွာ တပ္မက္စြဲလန္းမႈျဖစ္တာကိုဘဲ ငါျမင္တယ္၊ ငါသိတယ္၊ ငါလိုခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ “အတၱဒိဌိ” က ပူးကပ္လိုက္တဲ့အခါ အလြန္ႀကီးမားလွတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟနဲ႕ သကၠာယ မ်ား ျဖစ္လာရျခင္းျဖစ္တယ္။

ခႏၶာကိုယ္ အတၱေဘာႀကီးထဲမွာ “ငါ” တည္းဟူေသာ “အတၱ” မရွိတာကို အမွန္တကယ္ သိျမင္ရိပ္စားလာမိခ်ိန္မွာေတာ့ သတၱ၀ါ ဟူသမွ်ဟာ အာရံု(၆)ပါးရဲ႕ ေစခိုင္းမႈေနာက္ကို တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ပါေနရၿပီး “ငါ” ခိုင္းတာကို လုပ္ေနၾကရတဲ႕ “အတၱေက်းကၽြန္ လံုးလံုးသာ” ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာေစပါတယ္။ ေန႕စဥ္ လုပ္ေနၾကရတဲ့ အလုပ္ေတြ၊ အသက္ မေသေသးသမွ် ရုန္းကန္လႈပ္ရွား လုပ္ကိုင္ေနၾကရတဲ့ အလုပ္ေတြဟာ ဒီ “ငါ” ဆိုတဲ့ အတၱ နဲ႕ ေလာဘရဲ႕ ေစခိုင္းမႈေၾကာင့္ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္လုပ္ေနရတာကို သေဘာေပါက္လာရင္ေတာ့ တရားအသိ တစ္ခု ျဖစ္ထြန္းလာၿပီလို႕ ဆိုရပါေတာ့မယ္။

ဒီလို “ငါမဟုတ္တဲ့” တရားအမွန္ကို သိတဲ့ “တရားအသိ” ေၾကာင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ “အသိတရား”ေတြဟာ ရင့္က်က္လာပါလိမ့္မယ္။ “ငါ” တည္းဟူေသာ အတၱရဲ႕ မညႇာမတာ ေစခိုင္းမႈကို သိလာတဲ့အခ်ိန္မွာ “ေလာဘသကၠာယ နဲ႕ မာန” တရားေတြ ေလ်ာ႕က်လာ ပါလိမ္႕မယ္။ “ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငါလို႕ ထင္ေနတာ အထင္မွားမႈ သက္သက္သာျဖစ္ၿပီး တကယ္ေတာ့ အာ႐ံု(၆)ပါးအေပၚမွာ ကပ္ညိ မိတဲ့ “တဏွာ” နဲ႕ “ဒိဌိ” ရဲ႕ ေစခိုင္းမႈေအာက္မွာ ကၽြဲလို ႏြားလို ႐ုန္းေနရတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို သေဘာေပါက္လာပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီအခါမွာ ကိုယ့္သ႑န္မွာ ရွိတဲ့ “ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အတၱ၊ မာန” ႀကီးမားမႈေတြနည္းလာၿပီး “ကိုယ္ျခင္းစာတရား” ေခါင္းပါးမႈ ကေနလြတ္ေျမာက္လာပါလိမ့္မယ္။ သူလည္း တဏွာေလာဘရဲ႕ အခိုင္းခံ၊ ငါလည္း တဏွာေလာဘရဲ႕ အခိုင္းခံ – - အတူတူ နဲ႕ အႏူႏူပါဘဲ လားဆိုတာ သေဘာေပါက္လာေတာ႕ လူအခ်င္းခ်င္းအေပၚမွာ ဂ႐ုဏာ ထားႏိုင္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို စိတ္ထားမ်ဳိး ထားႏိုင္ လာတာဟာ အသိတရားျမင္႕မားလို႕သာ ထားႏိုင္လာဆိုတာ ျငင္းႏိုင္ပါ႕မလား။

ဒီလို တရားအသိ ျမင့္မားလာတဲ့လူဟာ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္ေရးဘက္မွာ သိသိသာသာ အဆင့္ျမင့္မားလာတာကို ေတြ႕ရပါမယ္။ တရားအသိေၾကာင့္ အတုအေယာင္နဲ႕ အစစ္အမွန္ကို ခြဲျခားသိျမင္လာတာမို႕ ေလာကမွာ လူေတြတန္ဖိုးတကယ္ ထားအပ္တဲ့ အရာေတြက ဘာေတြ၊ တန္ဖိုးမထားအပ္တဲ့အရာေတြက ဘာေတြဆိုတာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏို္င္ သိျမင္လာပါလိမ့္မယ္။ လူေတြဟာ ဘာမွ တန္ဖိုးမရွိတဲ့အရာေတြ၊ တန္ဖိုးမရွိတဲ့ ကိစၥေတြနဲ႕ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပင္ပန္း၊ စိတ္ႏြမ္းနယ္ေနၾကတာကို သိျမင္ တရားက်လာပါ လိမ္႕မယ္။

တရားအသိ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ရွိလာလို႕ အသိတရားျမင့္မားလာတဲ့သူဟာ ႐ုပ္သြင္လကၡဏာက အစ ေျပာင္းလဲလာပါလိမ့္မယ္။ ေလာဘတရား၊ မာနတရားေတြေၾကာင့္ ဂဏွာ မၿငိမ္တဲ့ အမူအယာ၊ ျပာေလာင္ခတ္ေနတဲ့အမူအယာ၊ ဘ၀င္ျမင့္ေနတဲ့ အမူအယာ မ်ဳိးေတြ မရွိေတာ့ဘဲ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္တဲ့ ႐ုပ္ရည္႐ူပကာမ်ဳိးပါ ျဖစ္လာေစႏိုင္ပါတယ္။ လုပ္သမွ် ကိုင္သမွ်မွာလည္း အမွားနည္း လာၿပီး အမွန္မ်ားလာပါလိမ့္မယ္။ မွန္ကန္မွ်တတဲ့ အေျပာအဆို အလုပ္အကိုင္ေတြေၾကာင့္ အထက္လူ , ေအာက္လူ၊ ႀကီးသူ, ငယ္သူတို႕အၾကား မွာလည္း ၾကည္ညိဳေလးစားစရာ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္လာပါလိမ္႕မယ္။

ဒါေၾကာင္႕ တရားအားထုတ္ေလ႕လာလိုက္စားျခင္းဟာ ဆုတ္နစ္တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘဲ “တရားအသိေၾကာင့္ အသိတရားပါ” ျမင့္မား လာေစၿပီး လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး ျဖစ္လာႏိုင္ေစတဲ့အျပင္ ၊ လူတိုင္းလူတိုင္း မလြဲမေသြ ရင္ဆိုင္ရမယ့္ “ေသျခင္းတရား” ကိုပါ မေၾကာက္ မရြံ႕ တည္ၿငိမ္ေအး ခ်မ္းစြာ လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိသူ တစ္ဦးျဖစ္လာေစပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လူငယ္တိုင္း လူငယ္တိုင္း တရားကို ကိုယ္နဲ႕ မဆိုင္ဟု ထင္ျမင္ယူဆျခင္းမွ ဖယ္ခြာၿပီး လက္ေတြ႕ ကိုယ္တိုင္ တရားဓမၼ အားထုတ္ၿပီး “အသိတရားျမင့္မားရင္႕က်က္သူမ်ား” ျဖစ္လာေစျခင္းျဖင့္ လူ႕ကမၻာေလာကႀကီး လူ႕ေလာကႀကီးအား အက်ဳိးျပဳ ႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစဟု ဆႏၵမြန္ မ်ားစြာျဖင့္ ရပ္နားပါဦးမည္။

အေနတတ္၊ အေသတတ္ျခင္း မွသည္ အေနကင္း၊ အေသကင္းရာဆီသို႕ တက္လွမ္းႏိုင္ၾကပါေစ။

သရ၀ဏ္

အသိတရား ႏွင့္ တရားအသိ

December 12, 2009 at 5:21 pm (ဓမၼေဆာင္းပါး)

Dhamma Knowledge (အသိတရား ႏွင့္ တရားအသိ) by Tharawon (သရ၀ဏ္ )
http://dhammathukhuma.wordpress.com/  မွတင္ျပသည္။