ခ်ဲထီကိုမက္ ဘ၀ပ်က္။

* ဆယ့္ငါးရက္တစ္ခါ၊ ေပၚလို႔လာ၊ ခ်ဲထီဒုကၡပါ။
   ဆင္းရဲခ်မ္းသာလူမေရြး၊ ခ်ဲထီဒုကၡေပး။
   ဒုကၡေပးမွန္းလူမသိ၊ အိမ္မွာဆန္မရွိ။
   ဆန္မရွိလို႔ ေငြရွာထြက္၊ ေန႔ျပန္တိုးကတက္။

   စားဖို႔အတြက္ျဖစ္သလို၊ မိန္းမမ်က္ရည္ယို။
   မိန္းမမ်က္ရည္ျမင္ပါမွ၊ ခ်ဲကိုေနာင္တရ။
   မေက်နပ္လို႔ ရွိတာေရာင္း၊ ႏွစ္လံုးထီကိုေလာင္း။
   ကံမေကာင္းလို႔ လြဲျပန္ေတာ့၊ စိတ္ညစ္ရၿပီေပါ့။
   စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ လမ္းကိုေလွ်ာက္၊ ဘိုးေတာ္ဆီကိုေရာက္။
   ဘိုးေတာ္ဆီက ဂဏန္းေပး၊ ထိုးဖို႔၀န္မေလး။
   ဘိုးေတာ္ေပးတဲ့ဂဏန္းပါ၊ တြဲလို႔ထိုးျပန္တာ။
   ယခုအခါ ခ်ဲမေပါက္၊ မိန္းမဟိုကိုေရာက္။
   ထိုးမေပါက္လို႔ ခ်ဲဒိုင္ကိုင္၊ ရဲဖမ္းမိလို႔ေငးကာမွိဳင္။
   ရၿပီအပိုင္ လြတ္ဖို႔အေရး၊ မိန္းမေငြရွာေပး။
   မိန္းမလိုက္တဲ့အမွဳေတာင္၊ တစ္ေခါက္ေလးငါးေထာင္။
   လိုက္စရာေငြမရွိ၊ မိန္းမဘက္ကိုၾကည့္။
   လင္ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေဇာ၊ ပိုက္ဆံရရင္ သူၿပီးေရာ။
   သူ႕သေဘာနဲ႔ ေငြကိုရွာ၊ ရဲကားမိလို႔ ဖမ္းျပန္တာ။
   သူခမ်ာဘ၀ပ်က္၊ ခ်ဲထီထိုစနက္။
   ေနာက္ပိတ္ဆံုးေတာ့အေျဖယူ၊ အခ်ဳပ္ခန္းမွာ အတူတူ။
   သူေရာငါပါသတိေပး၊ ေလွ်ာ့ၾကပါစို႔ေလး။ ။
         စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕၊ ရြာသစ္ႀကီးရြာတြင္ ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ) တရားေဟာၾကြစဥ္က
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနံရံတြင္ ကပ္ထားေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပင္ ျဖစ္၏။ ေရးသူနာမည္ မပါေပ။
{ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)၏ ေမတၱာျဖင့္ စီးပြားရွာျခင္းမွတဆင့္ ကူးယူေရးသားပါသည္}
     ဦးသိန္းေ၀။
           http://www.facebook.com/damanadi.tk
          http://www.damanady.tk/ (ဓမၼနဒီ)တြင္လည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္။