“႒ာန္းႏွစ္ပင္ တစ္ပင္စုိက္ပါ”

  
“လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္႒ာန္းႏွစ္ပင္ထဲကတစ္ပင္ေတာ့ စိုက္ရတယ္”
(စစ္ကိုင္း ပ႒ာန္းသိပၸံဆရာေတာ္)
ထန္းပင္လို႔ေျပာလိုက္ရင္ အဇူဇာေက်ာင္းဝင္ခါနီး
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တန္းစီစိုက္ထားတဲ့ထန္းပင္ေတြ
ကို ပထမဆံုး ေျပးျမင္မိပါတယ္။လမ္းထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႔ မြန္ျပည္နယ္က်ိဳက္မေရာၿမိဳ့ေလးကိုေရာက္သြား
ရသလိုပါပဲ။တစ္ခါတေလ အဇူဇာေက်ာင္းလာတဲ့အခါ

လမ္းေပ်ာက္ေနရင္ထန္းပင္ေတြစိရရီရွိေနတဲ့
လမ္းျမင္လုိက္ရမွပဲစိတ္ေအးရေတာ့တာပါ။
အဇူဇာေက်ာင္းလာတိုင္းမၾကာခဏလမ္းေပ်ာက္
ေနတတ္လို႔ပါ။ ကိုယ္ကထန္းပင္နဲ႔တူလို႔ ထန္းပင္လို႔
ေျပာလိုက္ရေပမယ့္ ထန္းပင္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ သူ႕ရဲ႕အေခၚအေဝၚတစ္ခုေတာ့ ရွိေနမွာပါ။
ထန္းပင္စိုက္ဖို႔ေျပာေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အိမ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္တစ္ပင္မကပါဘူး။
ႀကိဳက္သေလာက္စိုက္လို႔ရပါတယ္။ ပ႒ာန္းသိပၸံဆရာေတာ္
ေျပာတဲ့ ႒ာန္းႏွစ္ပင္ဆိုတာက သစ္ပင္မ်ိဳးႏြယ္ ထန္းပင္ကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။
"ကမၼ႒ာန္းဆိုတဲ့႒ာန္းပင္ရယ္၊ ပ႒ာန္း"ဆိုတဲ့ ႒ာန္းပင္ရယ္ကို
ေျပာတာပါ။ လိုရင္းကေတာ့ ကမၼ႒ာန္းရယ္၊ ပ႒ာန္းရယ္ပါ။
ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ “႒ာန္းႏွစ္ပင္ တစ္ပင္စိုက္ပါ” ဆိုတဲ့
စကားရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းအထိ
ေတာ့ မေတြးတတ္ပါဘူး။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ကမၼ႒ာန္းရယ္၊ပ႒ာန္းရယ္ထဲက တစ္ခုခုကို ပြားမ်ား, ရြတ္
ဖတ္,က်င့္သံုးရမယ္လို႔ပဲ ေယဘုယ်နားလည္မိပါတယ္။
စာေရးသူရဲ႕ ဆရာသမားတစ္ပါးကေတာ့ “ပ႒ာန္းပဲ စိုက္မယ္”
ဆိုၿပီး ပ႒ာန္းသိပၸံဆရာေတာ္ဆီကို ပ႒ာန္း
စာဝါ သြားလိုက္ခဲ့ပါတယ္။
ပ႒ာန္းစာဝါလိုက္ၿပီး ဒီကေန႔တိုင္ ပ႒ာန္းစာဝါကို
ပို႔ခ်ေပးေနခဲ့ပါတယ္။
ပ႒ာန္းမစိုက္ဘဲ ကမၼ႒ာန္းကို စိုက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့
ရိပ္သာတစ္ခုခုမွာ ကမၼ႒ာန္းဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္ေနမွာပါ။
ဒီလိုပါပဲ။လူဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္အားသန္ရာနယ္ပယ္မွာ က်င္လည္က်က္စားၾကတာပါပဲ။ အားလံုးကုိ
က်က္စားၿပီး က်က္စားရာအားလံုးနဲ႔ ျပန္ေက်းဇူးျပဳဖို႔
ဆိုတာကေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး။ ပါရမီရွင္ေတြမွပဲ
စြမ္းနိဳင္မွာပါ။
ကိုယ္ဝါသနာပါရာေလးေတြနဲ႔ပဲ ေလာကကို
ေက်းဇူးျပဳေနရင္ၿပီးတာပါပဲ။
အဓိကကေတာ့ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္ေနဖို႔ပါ။
အဇူဇာ ပ႒ာန္းပြဲကေတာ့ အေမရိကားမွာ ေတြ႕ရခဲတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြအမ်ားႀကီး စုေပါင္းၿပီး ရြတ္ဖတ္
ပူေဇာ္ၾကတဲ့ တကယ့္ပါရမီကုသိုလ္ပြဲႀကီးပါပဲ။
ပ႒ာန္းငါးအုပ္လံုးကို အစအဆံုးကုန္ေအာင္ ရြတ္ဖတ္
ပူေဇာ္ၾကတာပါ။
ဒါနဲ႔ စကားစပ္လို႔ေျပာရရင္ ကိုလိုနီေခတ္က
"ရေသ့ႀကီး ဦးခႏၱီ" ဆိုတာ အားလံုးၾကားဖူးၾကမွာပါ။
ဦးခႏၱီဆိုတာျမန္မာျပည္ကတန္ခိုးႀကီးဘုရားေတြရဲ႕
ေစာင္းတန္းေတြ၊ ေလွကားေတြ၊ မႏၱေလးေတာင္၊
စစ္ကိုင္းေတာင္အတက္လမ္းေတြကို သံတုိင္၊သံယက္မေတြနဲ႔ စတင္ေဆာက္လုပ္ေစခဲ့တဲ့ သဒၶါအား၊ ဝီရိယအား အလြန္
ႀကီးမားတဲ့ ပါရမီရွင္ရေသ့ႀကီးပါ။
အဲဒီရေသ့ႀကီးဦးခႏၱီကမစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို
ေလွ်ာက္ပါတယ္။ဘယ္လိုေလွ်ာက္သလဲဆိုေတာ့
“ဆရာေတာ္ဘုရား… ပ႒ာန္းက်မ္းႀကီးကို ေပယ်ာလေတြ
မျမွဳပ္ဘဲနဲ႔ အျပည့္အစံုရိုက္ခ်င္ပါတယ္ဘုရား”တဲ့။
ပ႒ာန္းက်မ္းဆိုတာ ကမၻာေအး ဆ႒မူအရ ငါးအုပ္ရွိပါတယ္။ ေပယ်ာလေတြ ျမွဳပ္ၿပီး ရိုက္ထားတာပါ။
ရေသ့ႀကီးက အဲဒီလိုေလွ်ာက္ေတာ့ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္
ဘုရားႀကီးက “ရေသ့ႀကီးရဲ႕ သဒၶါတရားကိုေတာ့
ေလးစားပါတယ္။ ပ႒ာန္းက်မ္းႀကီးကို ေပယ်ာလ မျမွဳပ္ဘဲရိုက္မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြမွာရွိတဲ့
စကၠဴေတြအားလံုးကို မွာၿပီးရိုက္ရင္ေတာင္မွ ပ႒ာန္းက်မ္းႀကီး
က ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိပါဘူး” လို႔ ျပန္မိန္႔လိုက္ပါ
တယ္။ ဒါက ရေသ့ႀကီးဦးခႏၱီ "သဒၶါတရားနဲ႔ ပ႒ာန္းတရား" က်ယ္ဝန္းပံုကို ေျပာတာပါ။
သာသနာမွာ ကြယ္ျခင္း “၅မ်ိဳး” ရွိပါတယ္။
ဘာေတြလဲဆိုေတာ့ -
(၁) ပရိယတၱိ ကြယ္ျခင္း
(၂) ပဋိပတၱိ ကြယ္ျခင္း
(၃) ပဋိေဝဓ ကြယ္ျခင္း
(၄) ရဟန္းတို႔ အသြင္အျပင္ကြယ္ျခင္း
(၅) ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဓာတ္ေတာ္ေတြ ကြယ္ျခင္း
ဆိုၿပီး (၅) မ်ိဳးရွိပါတယ္။
“ပရိယတၱိ ကြယ္ျခင္း”ဆိုတာက ျမတ္စြာဘုရားေဟာထားတဲ့
ဘုရားေဟာ ပါဠိေတာ္ေတြ အ႒ကထာေတြ
အားလံုးကြယ္ေပ်ာက္သြားတာကို ေျပာတာပါ။
ဘယ္လိုကြယ္မလဲဆိုေတာ့ ပ႒ာန္းက်မ္းႀကီးက စၿပီးကြယ္
ပါလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔ ပ႒ာန္းက်မ္းကစၿပီး ကြယ္ရသလဲဆိုေတာ့ က်ယ္ဝန္းနက္နဲလြန္းအားႀကီးလို႔ သင္ယူ
ေလ့လာ သူမရွိေတာ့တဲ့အတြက္ စၿပီး ကြယ္ရတာပါ။ ပ႒ာန္းတရားကြယ္ၿပီးတဲ့အခါ က်န္တဲ့ "အဘိဓမၼာက်မ္း"
ေတြလည္း ဆက္ၿပီးကြယ္ပါမယ္တဲ့။ အဘိဓမၼာက်မ္းေတြၿပီးရင္ "သုတၱန္က်မ္း"ေတြကြယ္မယ္။
သုတၱန္ၿပီးရင္"ဝိနည္းက်မ္း" ေတြကြယ္မယ္။ အစဥ္လိုက္ကြယ္သြားပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္ ဘယ္ေလာက္အထိ ကြယ္သြားမလဲ
ဆိုရင္"ေလးပါဒေလာက္ပဲရွိတဲ့ ဂါထာတစ္ပုဒ္"
ကိုေတာင္ ဘယ္သူမွ မရေတာ့ပါဘူးတဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သဒၶါတရားအားေကာင္းတဲ့မင္းတစ္ပါးေလာက္
ေပၚလာၿပီး ဘုရားေဟာဂါထာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ရြတ္ႏိုင္တဲ့
သူကိုေငြအသျပာတစ္ေထာင္ယူဆိုၿပီး ဆင္ေပၚကို
တင္ၿပီးေတာ့မွ လွည့္လည္ေပမယ့္လည္း ဘယ္သူမွ
ရြတ္ဆိုႏိုင္တဲ့သူ မရွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ဒါဆိုရင္
"ပရိယတၱိသာသနာ" ကြယ္သြားပါၿပီတဲ့။
“ပဋိပတၱိ ကြယ္ျခင္း” ဆိုတာက အက်င့္ပိုင္းဆိုင္ရာ
ကြယ္ေပ်ာက္သြားတာပါ။ အက်င့္ဆိုတာက
"သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ ကမၼ႒ာန္း ဘာဝနာ "အက်င့္ေတြပါ။ အဲဒီအက်င့္ေတြကို လူေရာ၊ ရဟန္းေရာ မက်င့္
ၾကေတာ့ပါဘူး။ ရဟန္းေတြဆိုရင္ “ပါရာဇိက”ေလးပါးကို လံုးဝမေစာင့္ထိန္းေတာ့ပါဘူး။ “ပါရာဇိက”ေလးပါးကိုေတာင္ မေစာင့္ထိန္းေတာ့ဘူးဆိုရင္ "ကမၼ႒ာန္းဘာဝနာ " အက်င့္လည္း ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။
ဒါဆို ပဋိပတၱိသာသနာ ကြယ္သြားပါၿပီ။
ေနာက္ “ပဋိေဝဓ ကြယ္ျခင္း” တဲ့။
ပဋိေဝဓ ဆိုတာ
“မဂ္ေလးပါး၊ ဖိုလ္ေလးပါး၊ ပဋိသမၻိဒါေလးပါး၊
ဝိဇၨာသံုးပါး၊ အဘိညာဥ္ ေျခာက္ပါး”
ဒါေတြကို ေျပာတာပါ။ အက်င့္မရိွေတာ့ရင္ အက်င့္ရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြျဖစ္တဲ့ မဂ္ဖိုလ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ေနာက္ဆံုး ေသာတာပန္ေတာင္
မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါဆို ပဋိေဝဓ သာသနာ ကြယ္သြားပါၿပီ။
ေနာက္တစ္ခုက “ရဟန္းေတြရဲ႕ အသြင္အျပင္
ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္း” ပါတဲ့။
ရဟန္းဆိုတာ" သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ"ဆိုတဲ့ သိကၡာသံုးပါးကို ျဖည့္က်င့္ေနသူေတြပါ။သိကၡာသံုးပါးကို
မ်ားမ်ားက်င့္ေလ၊ မ်ားမ်ား ၾကည္ညိဳဖို႔ ေကာင္းေလပါပဲ။
ရာဂ ကင္းေစတဲ့ ဝတ္ရံုကို ဝတ္ရံုထားမယ္၊
သတိပ႒ာန္ သမၸဇညပိုင္းမွာလာတဲ့အတိုင္း
ေရွ႕ကိုတက္ရင္လည္းအမွတ္ေလးနဲ႔၊
ေနာက္ကိုဆုတ္ရင္လည္းအမွတ္ေလးနဲ႔၊
တေစာင္းၾကည့္တဲ့အခါ၊ တူရူၾကည့္တဲ့အခါ၊ စားတဲ့အခါ၊ ေသာက္တဲ့အခါမ်ားေတြမွာလည္း
အမွတ္ေလးေတြနဲ႔။ ဒါေတြဟာ ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕အသြင္
အျပင္၊ အမူအယာေတြပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ကာလေတြၾကာလာတဲ့အခါ
အမွတ္ေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္သကၤန္းကို ဆိုးရည္
ဆိုးၿပီး မဝတ္ေတာ့ဘူး။ေနာက္ဆံုး သကၤန္းႀကီးကို ဝတ္
ရတာ ဖိုးရို႕ဖားရား ႏိုင္လွတယ္ဆိုၿပီး သကၤန္းႀကီးကို
စြန္႔ပစ္ၿပီး သကၤန္းစေလးကိုပဲ လက္မွာ ပတ္ထားပါလိမ့္မယ္တဲ့။
သကၤန္းစေလး လက္မွာပတ္ထားတာျမင္ရင္
ဒါဘုန္းႀကီးပဲ ဆိုၿပီး ဆြမ္းကပ္ခ်င္တယ္၊ ပရိတ္ရြတ္ခ်င္တယ္
ဆိုရင္သြားပင့္ရေတာ့မွာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္အထိ ရဟန္းအသြင္အျပင္ဆိုတဲ့ လိဂၤသာသနာမကြယ္ေသးပါဘူးတဲ့။
ေနာက္ လယ္ထြန္ျခင္း၊ ကုန္သြယ္ျခင္းေတြျပဳလာမယ္။ အဲဒီကတစ္ဆင့္အမ္ေထာင္သားေမြးမႈ
ေတြျပဳလာမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကာလၾကာလာတဲ့အခါ လက္မွာ
ပတ္ထားတဲ့ သကၤန္းစေလးကို ပတ္ထားရတာ
“အို… ရႈပ္ပါတယ္” ဆိုၿပီး စြန္႔ပစ္ၾကပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ဒါဆိုရဟန္းေတြရဲ႕အသြင္အျပင္ လိဂၤသာသနာဆိုတာ
ကြယ္သြားပါၿပီ။
ေနာက္ဆံုးက “ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဓာတ္ေတာ္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္
သြားျခင္း”ပါ။ ဒါဆို "ဓာတုသာသနာ"
ကြယ္သြားပါၿပီ။
ေျပာလိုရင္းကေတာ့ပိဋကသံုးပံုမွာ ပ႒ာန္းက်မ္းႀကီးက အရင္စကြယ္မယ္ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။
ပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္တာ၊ ပ႒ာန္းစာဝါပို႔ခ်တာစသည္ေတြဟာ ပ႒ာန္းက်မ္းႀကီးမကြယ္ေပ်ာက္ဖို႔တစ္တပ္တစ္အားအေနနဲ႔
ပါရမီျဖည့္ေနၾကတာပါပဲ။
အဇူဇာပ႒ာန္းပြဲမွာစာေရးသူသိပ္သေဘာက်တာတစ္ခုရိွပါတယ္၊ ပ႒ာန္းသံကိုႀကိဳက္သေလာက္ရြတ္။
ေက်ာင္းအျပင္ကိုအသံမထြက္ပါဘူး။
သိပ္သေဘာက်ဖို႔ေကာင္းတာပါ။
ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ေလာစပီကာတပ္ၿပီးရြတ္တာျဖစ္လို႔ စာေမးပြဲနီးလို႔စာက်က္ေနတဲ့ကေလးေတြ၊နာမက်န္းျဖစ္တဲ့
သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြအတြက္က်ေတာ့နဲနဲ
အခက္အခဲေလးျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
အဇူဇာေက်ာင္းလိုရြတ္နိဳင္ရင္ေတာ့သိပ္ေကာင္း
မွာပါ။ဒါမွမဟုတ္ညအိပ္ခ်ိန္အသံကိုတိုးေပးလိုက္မယ္
ဆိုရင္လည္းအဆင္ေျပမယ္ထင္ပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရား ဘုရားျဖစ္ၿပီး (၂၂)ရက္ေျမာက္မွာ
စတုတၳ သတၱာဟ ရတနာဃရမွာ စံေနေတာ္
မူစဥ္ အဘိဓမၼာ ခုနစ္က်မ္းကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ေတာ္မူပါတယ္။
အဲဒီလို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ေတာ္မူတဲ့အခါ
ေရွ႕ပိုင္းက်မ္းမ်ားျဖစ္တဲ့
“ဓမၼသဂၤဏီက်မ္း၊ ဝိဘင္က်မ္း၊ ဓာတုကထာက်မ္း၊ ပုဂၢလပညတ္က်မ္း၊ကထာဝတၳဳက်မ္း၊ ယမိုက္က်မ္း”
ဆိုတဲ့ ေျခာက္က်မ္းကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္တဲ့အခါ
ေရာင္ျခည္ေတာ္ေတြ မကြန္႔ျမဴးေသး
ပါဘူး။
ခုနစ္က်မ္းေျမာက္ျဖစ္တဲ့“ပ႒ာန္းက်မ္း”ႀကီး ကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္မွ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေတြ ကြန္႔ျမဴး
လာတာပါ။ ဒါေတြက အားလံုး သိၾကပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ပ႒ာန္းက်မ္းကို စေဟာၿပီလားဆိုေတာ့
မေဟာေသးပါဘူး။
ျမတ္စြာဘုရား ဘုရားျဖစ္ၿပီး"ခုနစ္ဝါေျမာက္မွာတာဝတိ ံ
သာနတ္ျပည္ ပင္လယ္ ကသစ္ပင္ရင္း ပ႑ဳကမၺလာ
ျမေက်ာက္ျဖာထက္မွာမယ္ေတာ္မိနတ္သား"ကို
ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ နတ္ျဗဟၼာမ်ားကို ေဟာပါတယ္။
အဲဒီ နတ္ျဗဟၼာေတြကိုျမတ္စြာဘုရားက ဝါတြင္းသံုးလပတ္လံုး အဘိဓမၼာတရားကို ေဟာတာပါ။
ဆြမ္းခံခ်ိန္က်ေတာ့ လူ႕ျပည္ျပန္ၾကြလာရင္း အေနာတတ္အိုင္မွာ အရွင္သာရိပုတၱရာကို ျပန္ေဟာေပးပါတယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာကလင္းႏို႔သားျဖစ္ဖူးတဲ့သူ႕ရဲ႕တပည့္ငါးရာကို
ျပန္ေဟာပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက တာဝတိ ံသာနတ္ျပည္က နတ္ျဗဟၼာေတြ
ကို အက်ယ္နည္းနဲ႔ ေဟာေပးပါတယ္။
ေနာက္ အရွင္သာရိပုတၱရာကို ျပန္ေဟာေပးတဲ့အခါက်ေတာ့ အက်ဥ္းနည္းနဲ႔ ျပန္ေဟာေပးပါတယ္။
အရွင္သာရိပုတၱရာက လင္းႏို႔သားျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ တပည့္ငါးရာကို ျပန္ေဟာေပးတဲ့အခါမွာေတာ့ မက်ဥ္းမက်ယ္
နည္းနဲ႔ ျပန္ေဟာေပးပါတယ္။ ဒီေန႔ သင္ယူေလ့လာ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေနၾကတဲ့ ပ႒ာန္းတရားေတာ္ဟာ
အရွင္သာရိပုတၱရာကလင္းႏို႔သားျဖစ္ဖူးတဲ့တပည့္ငါးရာကို
ျပန္ေဟာေပးထားတဲ့ ပ႒ာန္းတရားေတာ္ပါ။
ပ႒ာန္းကတစ္ဆင့္ ၀ိပႆနာကူးသြားတဲ့ သာဓက၀တၳဳေတြလည္းအမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။
မဟာဂတိဂမိယတိႆဒတၱ အမည္ရွိတဲ့ မေထရ္တစ္ပါးဟာ
တစ္ေန႔မွာ မဇၨၽိမေဒသ အိႏၵိယႏိုင္ငံ
ကေန သီဟိုဠ္ကၽြန္းမွာရွိတဲ့ မဟာေစတီကို ဘုရားဖူးမယ္ဆိုၿပီး ေလွသေဘၤာနဲ႔ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
ပင္လယ္သမုဒၵရာႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ပ႒ာန္းက်မ္းႀကီးကပဲ
က်ယ္ဝန္းသလား၊ ပင္လယ္သမုဒၵရာႀကီးကပဲ က်ယ္ဝန္း
သလားဆိုၿပီးဆင္ျခင္တဲ့အခါပ႒ာန္းက်မ္းႀကီးက
ပိုက်ယ္ဝန္းလွေပတယ္ဆိုၿပီး ပ႒ာန္းတရားကို ဆင္ျခင္
ရင္း ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ ပီတိေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။
အဲဒီပီတိကို ခြာၿပီး ဝိပႆနာရႈလိုက္တာ ရဟႏၱာျဖစ္သြားခဲ့
ပါတယ္။ တရားထူးရပံုေတြကေတာ့ တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး မတူပါဘူး။ တခ်ိဳ႕လည္း ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပီတိကိုပဲဝိပႆနာျပန္ရႈၿပီး
တရားထူး ရသြားၾကတာပါ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ပီတိကို ခြာၿပီး အားထုတ္ေနက်မူလကမၼ႒ာန္းကိုပဲျပန္ရႈတာပါ။
အဇူဇာ ပ႒ာန္းတရားနာရင္းနဲ႔ ဝိပႆနာဘက္ကို
ကူးသြားလို႔လည္း ရပါတယ္။ ပ႒ာန္းနာရင္းနဲ႔
ပီတိေတြျဖစ္လာမယ္၊
အဲဒီပီတိကိုပဲ ‘ပီတိရဲ႕ သေဘာေလးက ဘယ္လိုေလး၊ဘယ္လိုသေဘာေလးျဖစ္ေန
တာလဲ’ဆိုၿပီးသေဘာေလးအထိသတိကပ္ၿပီး “ပီတိျဖစ္တယ္၊ျဖစ္တယ္”၊“ႏွစ္သက္တယ္၊ ႏွစ္သက္တယ္”
ဆိုၿပီး ႐ႈမွတ္သြားရမွာပါ။
ဒါမွမဟုတ္ ၾကားေနရတဲ့ ပ႒ာန္းသံေလးကိုပဲ သတိကပ္ၿပီး
“ၾကားတယ္၊ ၾကားတယ္၊ ”လို႔႐ႈမွတ္လို႔
လည္းရပါတယ္။ “ၾကားတယ္၊ ၾကားတယ္” လို႔
႐ႈမွတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဒီအတိုင္းႀကီး “ၾကားတယ္၊
ၾကားတယ္”လို႔ ႐ႈမွတ္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ “ၾကားတယ္”လို႔ ရႈမွတ္တဲ့ေနရာမွာသတိကပ္စရာ သံုးေနရာရွိပါတယ္။
“အသံရယ္၊ နားအၾကည္ဓာတ္ရယ္၊ ၾကားသိစိတ္”ရယ္ပါ။
စာလိုေျပာရင္ေတာ့
“သဒၶါရံုရယ္၊ ေသာတပသာဒရယ္၊ ေသာတဝိညာဏ္ရယ္”ပါ။
အဲဒီ သံုးခုထဲက တစ္ခုခုကို သတိကပ္ၿပီး “ၾကားတယ္၊ ၾကားတယ္”
လို႔ ႐ႈမွတ္ရမွာပါ။
ဥပမာ - ပ႒ာန္းသံေလးကို အာရံုျပဳၿပီး ‘ၾကားတယ္ၾကားတယ္’႐ႈမွတ္လို႔ရသလို နားထဲမွာၾကားတတ္
တဲ့ နားအၾကည္ဓာတ္ေလးရွိပါတယ္။
အဲဒီနားအၾကည္ဓာတ္ေလးကို အာရံုျပဳၿပီးေတာ့လည္း
‘ၾကားတယ္’‘ၾကားတယ္’လို႔႐ႈမွတ္လို႔ရပါတယ္။
ၾကားတာကိုသိေနတဲ့ ၾကားသိစိတ္ကေလးလည္းရွိပါတယ္။
အဲဒီ ၾကားသိစိတ္ကေလးကိုသတိကပ္ျပီး “ၾကားတယ္၊ၾကားတယ္”
လို႔လည္း ႐ႈမွတ္လို႔ရပါတယ္။သံုးခုထဲကကိုယ္နဲ႔
သပၸါယသင့္ရာတစ္ခုခုကိုသတိကပ္ၿပီး သင့္သလို
႐ႈမွတ္သြားရံုပါပဲ။ဒါမွမဟုတ္ ပီတိေတြ ၾကားတာေတြကို
အာရံုမျပဳေတာ့ဘဲ ကိုယ္အားထုတ္ေနက် မူလကမၼ႒ာန္း
ကိုပဲ ျပန္႐ႈမွတ္လို႔လည္းရပါတယ္။ ဝင္ေလ၊ ထြက္ေလပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္
ႏွစ္သက္သလို ႐ႈမွတ္သြားရံုပါပဲ။
ဒါက ပ႒ာန္းနာရင္းနဲ႔ ဝိပႆနာဘက္ကို ကူးသြားတာပါ။
ဒါဆိုရင္ေတာ့ ‘႒ာန္းႏွစ္ပင္ တစ္ပင္စိုက္ပါ’ မဟုတ္ေတာ့ဘဲအဇူဇာေက်ာင္းမွာ႒ာန္းႏွစ္ပင္လံုးကို
စိုက္လိုက္ေတာ့တာပါ။သစ္ပင္စိုက္ ရင္ သစ္ပင္ရဲ့
အသီးအပြင့္ဆိုတာကေတာ့ျဖစ္လာမွာပါပဲ။
အသီးအပြင့္ေတြျဖစ္လာရင္ ကိုယ္လည္းစားသံုးလို႔ရသလို
ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြကိုေ၀မွ်လို႔လည္းရပါတယ္။
ရြတ္သူ၊နာသူ၊ေဝယ်ာဝစၥျပဳသူ၊ယာဥ္လွဴသူဆြမ္းေကၽြးသူ၊
ေဆးလွဴသူ။ေရလွဴသူ။ပန္းလွဴ၊ပန္းလည္တိုင္လွဴသူ။ စသည္ျဖင့္ ေနရာဌာနတစ္ခုမွာ ကုသိုလ္ေတြ အတူတူျပဳၾကရင္ တစ္ေနရာမွာလည္း ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကရဦးမွာပါ။
ျပန္လည္ဆံုေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ ခ်စ္စြဲ၊ မုန္းစြဲ ကင္းစြာနဲ႔ ျပန္ဆံုၾကတာပဲေကာင္းပါတယ္။
ခ်စ္စြဲေၾကာင့္လည္းျပန္လည္ဆံုေတြရတတ္သလို မုန္းစြဲေၾကာင့္လည္းျပန္လည္ဆံုေတြရတတ္ပါတယ္။
ခ်စ္စြဲက ေကာင္းတဲ့ ဘက္ကေတြးၿပီး ေျဖသိမ့္ႏိုင္စရာ
ရွိေပမယ့္ မုန္းစြဲကေတာ့ သိရင္ သိသေလာက္
ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလွပါတယ္။
မုန္းစြဲက ဒီဘဝမွာ တရားအသိေလးေတြရွိေနလို႔ ကိုယ္က
သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေပမယ့္ သံသရာတေကြ႕မွာ တရားမသိ
တဲ့ မိုက္တြင္းနက္ေနတဲ့ ဘဝတစ္ခုခုေရာက္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့
တရားမသိစြာခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘဲ အျပန္အလွန္
လက္စားေခ်ေနေတာ့မွာပါ။
မုန္းစြဲေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္လက္စားေခ်ေနရင္
ေတာ့ သံသရာမွာ နစ္မြန္းသထက္ နစ္မြန္းရေတာ့မွာပါ။
တကယ္ေတာ့ ျပန္လည္ဆံုေတ႔ြျခင္းေတြဟာလည္း ရင္ခုန္စရာ
ေတြပါပဲ။ အဲဒီရင္ခုန္မႈေတြကိုပဲပါရမီအျဖစ္ ေျပာင္းလဲယူရမွာပါ။ ရင္ခုန္မႈကတဆင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပါရမီကိုပဲ အေျခခံၿပီး ဝိပႆနာ
လမ္းေၾကာင္းေပၚဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရမွာပါ။
ခ်စ္စြဲမုန္းစြဲရဲ့အက်ိဳးအျပစ္ေတြကေတာ့ဒီဘ၀မွာေကာ
ေနာက္ဘ၀မွာေကာရိွေနတာပါ။အဲဒီခ်စ္စြဲ မုန္းစြဲေတြ
ေၾကာင့္ပဲစိတ္ဆင္းရဲကိုယ္ဆင္ရဲျဖစ္ေနၾကရတာပါ။
ကိုယ္ကဒါေတြကိုဥာဏ္နဲ႔ၾကည့္ဖို႔ပါ။ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း
ကင္းရာ သံသရာတစ္ဖက္ကမ္းကို ျမန္ျမန္ေရာက္သြားတာ
ပဲေကာင္းပါတယ္။
သစ္ပင္တစ္ပင္ဟာ အေရွ႕ဘက္ကို ကိုင္းေနရင္ လဲတဲ့အခါ
အေရွ႕ဘက္ကိုပဲ လဲမွာပါ။ အေနာက္ဘက္ကို
ကိုင္းေနရင္ အေနာက္ဘက္ကိုပဲ လဲမွာပါပဲ။ ဒီလိုပါပဲ။ ခ်စ္ျခင္း၊မုန္းျခင္းကင္းရာကို စိတ္ညႊတ္ေနရင္
တစ္ေန႔ေသာအခါမွာေတာ့ "ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းကင္းရာ"ကိုပဲ
လဲေတာ့မွာပါ။ ခ်စ္စြဲ၊ မုန္းစြဲေတြဆီ စိတ္ညႊတ္
ေနရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မဆံုးႏိုင္ေတာ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းေတြနဲ႔ပဲ သံသရာတစ္ေၾကာမွာေမာေမာႀကီး
လည္ေနရေတာ့မွာပါ။
အဇူဇာရဲ့ညေနခင္းေလးေတြက ေလနဳေအးနဲ႔အတူ ၀င္သက္ထြက္သက္ကိုေအျမေစခဲ့ပါတယ္။
ေအးျမျခင္းေတြနဲ႔အတူ ေတာင္ေျခတစ္ခုရဲ့တစ္ေနရာက အမွ်ေ၀သံ သာဓုေခၚသံေတြဟာလည္း တူညီရာ
ပန္းတိုင္တစ္ခုဆီကိုဦးတည္ေနေတာ့မွာပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း ကင္းရာကိုေရာက္ဖို႔
"႒ာန္းႏွစ္ပင္လံုး" ကို စိုက္ျဖစ္ဖို႔ပါပဲေလ။
[ရေဝႏြယ္ (အင္းမ)]