ဒုကၡဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးဟာ လူတိုင္းသံုးေနၾက စကားလံုးတစ္လံုးပါ၊
အထူးအက်ယ္ဖဲြ႔ၿပီး ခ်ဲ ႔ကားေရးစရာ လိုမယ္မထင္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သစၥာ ေလးပါးမွာ
ဒုကၡဆိုတာ အမွန္တရားတစ္ခုမို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရေရရာရာေတာ့ သိသင့္တယ္လို႔
ထင္ပါတယ္၊ ဒီေခတ္ကလဲ သစၥာတရားေတြ ေဟာၾကေျပာၾက သိေအာင္ႀကိဳးစားေနၾကတဲ့အတြက္
သစၥာေခတ္လို႔ ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္၊ “မိမိကိုယ္ကို သစၥာသိထားၿပီးၿပီ”လို႔
ထင္ျမင္ယူဆ ေနၾကသူေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ သစၥာတရားဆိုတာ နက္နဲခက္ခဲလွတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အလြယ္တကူ သိႏိုင္တဲ့တရားမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး၊ တကယ္ဆိုရင္ သစၥာေလးပါးလံုး မဆိုထားပါနဲ႔ ဒုကၡတစ္လံုးကိုပဲ ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏိုင္ သိၾကရဲ႕လားလုိ႔ ေမးစမ္းခ်င္ပါတယ္၊ ဒီပံုျပင္ေလးဟာ သစၥာ သိထားၿပီးၿပီလို႔ ထင္ျမင္ယူဆေနၾကသူေတြအတြက္ သတိထားစရာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သလို ပုထုဇဥ္ေတြရဲ ႔သစၥာအျမင္ကိုလဲ ပီျပင္ ထင္ရွားေအာင္ ေလွာင္ေျပာင္ေျပာထားတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ပါပဲ၊ ၾကားဖူးၿပီးသား ပံုျပင္ေလးျဖစ္မွာပါ။
ဒုကၡရွာတဲ့ေမ်ာက္တစ္ေကာင္
တခါတံုးက လမ္းဆံုလမ္းမတစ္ခုမွာ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိတယ္၊ အဲဒီေညာင္ပင္ႀကီးေပၚမွာလဲ ေမ်ာက္ႀကီး တစ္ေကာင္ ေနသတဲ့၊ ေညာင္ပင္ႀကီးရဲ ႔ေအာက္ကို အရပ္ေလးမ်က္ႏွာက ခရီးသြားေတြဟာ ခဏတာဝင္ေရာက္ တေထာက္ေလာက္နားခုိၿပီးမွ လိုရာခရီး ဆက္ၿပီးသြားၾက တယ္၊ ဝင္ေရာက္နားခိုၾကတဲ့ခရီးသည္ တိုင္းကလဲ “ ဒုကၡ ဒုကၡ ” လို႔ ႏႈတ္ကေန ညီးညဴၿပီး အေမာဝင္ေျဖ၊ အေမာေျပမွ လိုရာခရီးကို ထြက္ခြါသြားၾက တယ္တဲ့၊ ဒါကို အၿမဲတန္းျမင္ေတြ႔ ေနရတဲ့ ေမ်ာက္ႀကီးဟာ “ဒုကၡ”ဆိုတာကို သိပ္စိတ္ဝင္စားေနသတဲ့၊ တေန႔ေတာ့ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ဟာ အထုပ္ႀကီး တစ္ထုပ္ ထမ္းၿပီး ေညာင္ပင္ေအာက္ ေရာက္လာတယ္၊ ဒါကို ေမ်ာက္ႀကီးက ဒုကၡအထုပ္ႀကီးထင္ၿပီး “မိတ္ေဆြ- ဒီ အထုပ္ႀကီးဟာ ဒုကၡထုပ္ႀကီးဆိုရင္ က်ဳပ္ကို ဒုကၡနဲနဲေလာက္ ေပးခဲ့စမ္းပါ” လို႔ ဆင္းေတာင္းသတဲ့၊ ဒီေတာ့ ခရီးသည္က “ေမ်ာက္ႀကီးရယ္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဒုကၡမွ လိုခ်င္ရတယ္လို႔၊ ဒုကၡကို ဘာမ်ားထင္လို႔ လိုခ်င္ရတာလဲ” လို႔ ျပန္ေမးလိုက္သတဲ့၊ ဒီေတာ့ ေမ်ာက္ႀကီးကလဲ “မိတ္ေဆြ- ဒုကၡဆိုတာ အေမာေျဖေဆးလုိ႕ထင္ပါတယ္”တဲ့။
ဒုကၡဆိုတာ အေမာေျဖေဆးပါ
မွန္ပါတယ္၊ ပုထုဇဥ္ေတြဟာလဲ ေမ်ာက္ႀကီးလိုဘဲ ဒုကၡကို အေမာေျဖေဆးလို႔ အထင္မွားေနၾကတယ္၊ ေလာကီ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြကို အေမာေျဖေဆးလို႔ထင္ၿပီး ေန႔စဥ္ပဲ ရွာေဖြစုေဆာင္းေနၾကတယ္၊ အမ်ိဳးသားေတြကလဲ တေနကုန္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ အလုပ္လုပ္ၾကရေပမဲ့ အိမ္ေရာက္လို႔ ဇနီးေလးရဲ့မ်က္ႏွာ ျမင္လိုက္ရရင္ အေမာေျပတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ အမ်ိဳးသမီးေတြဘက္ကလဲ ဒီအတိုင္းပါပဲ၊ ကိုယ့္ခင္ပြန္ရဲ့ းမ်က္ႏွာျမင္ရရင္ အားအင္ေတြကို ျပည့္လို႔၊ “ႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုရင္ ေမာင္ရယ္ ဧဝရက္ေတာင္ထိပ္” တို႔၊ “ ေမာေတာ့ေမာတာေပါ့ ဒါေပမဲ့ မေမာဘူး”တို႔ ဆိုတဲ့ သီခ်င္း ေတြက သက္ေသျပေနတာပဲေလ၊ သားသမီးပစၥည္းေတြလဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ၊ “သားတို႔ရုပ္ရည္၊ သီတာမည္သား၊ ေရၾကည္ခ်မ္းျမ၊ တစ္ေပါက္က်က၊ မိဘတို႔ဝမ္း၊ ၿငိမ္းစတမ္းတည္း”တဲ့၊ မိဘေတြမ်ား ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲပင္ပန္း ေနပါ ေစ၊ သားသမီးေတြမ်က္ႏွာ ျမင္လိုက္ရရင္ အေမာေျပၾကတယ္၊ သူတို႔အတြက္ေတာ့ သားသမီးေတြက အေမာေျဖေဆး ေတြပဲေပါ့၊ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အိမ္ေတြ, ကားေတြ, ေရႊေတြ, ေငြေတြၾကည့္ၿပီးေတာ့လဲ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူး ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား၊ ဒါေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ ႔ ဒုကၡအျမင္ဟာ ေမ်ာက္ႀကီး ျမင္တဲ့အျမင္နဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်ပါပဲ။
ဒီေတာ့ ခရီးသြားက “အင္း ဒီေမ်ာက္နဲ႔ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ၊ သူ႔ကို ဒုကၡအေၾကာင္းနားလည္ေအာင္ ငါ ေျပာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုၿပီး “ေမ်ာက္ႀကီး- ဒုကၡ တကယ္လိုခ်င္ရင္ေတာ့ ေဟာဟိုက ေတာစပ္နားမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိတယ္၊ ဘုန္းႀကီးဆီကို သြားေတာင္းပါ” လို႔ လမ္းညႊန္လိုက္သတဲ့၊ ဒါနဲ႔ပဲ ေမ်ာက္ႀကီးက ေတာေက်ာင္းသြားၿပီး ဘုန္းႀကီးဆီကို ဒုကၡေတာင္းေတာ့တာေပါ့၊ ဘုန္းႀကီးက “ဟဲ့- ေမ်ာက္ႀကီး၊ ဒုကၡကို ဘာမ်ားထင္လို႔ လိုခ်င္ရတာလဲ” လို႔ေမးေတာ့ ေမ်ာက္ႀကီးက “အေမာေျဖေဆး ထင္လို႔ပါဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္တာေပါ့၊ ဒီေတာ့ ဘုန္ႀကီးက ၿပံဳးၿပီး “ေကာင္းၿပီ မင္းလို ခ်င္ေနတဲ့ ဒုကၡ ငါေပးပါ့မယ္၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား လိုခ်င္သလဲ” လို႔ ေမးေတာ့၊ “ ရမယ္ဆိုရင္ မ်ားေလေကာင္းေလေပါ့ ဘုရား”တဲ့၊ ေမ်ာက္ႀကီးဟာ ဒုကၡကို တကယ္အေမာေျဖေဆးထင္လို႔ အမ်ားႀကီး ေတာင္းလိုက္တာပါ၊ မေကာင္းမွန္းသိရင္ ဘယ္ေတာင္းပါ့မလဲ။
မ်ားေလ ေကာင္းေလ
ပုထုဇဥ္ေတြဟာလဲ ဒီေမ်ာက္ႀကီးအတိုင္းပါပဲ၊ ဒုကၡကို သုခလို႔အထင္မွားၿပီး အမ်ားႀကီး လိုခ်င္ေနၾကတာပါ၊ ေမ်ာက္ႀကီး ေျပာသလိုေျပာရရင္ မ်ားေလေကာင္းေလေပါ့၊ ေရႊေတြေငြေတြလဲ အမ်ားႀကီးလိုခ်င္တယ္၊ တိုက္ေတြ ကားေတြ လဲ အမ်ားႀကီးပုိင္ခ်င္တယ္၊ ၿခံေတြ ေျမေတြ ဆိုင္ေတြ ကုမၸဏီေတြ အားလံုးကို ပါပဲ၊ မ်ားေလေကာင္းေလပဲ ေပါ့ေနာ္၊ တကယ္ေတာ့ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ေတြဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြမ်ားေလ သံေယာဇဥ္ မ်ားေလ၊ သံေယာဇဥ္မ်ားေလ ဒုကၡေတြ မ်ားေလပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားကလဲ “အခ်စ္တစ္ခုရွိရင္ ဒုကၡတစ္ခုရွိမယ္၊ အခ်စ္မ်ားရင္ ဒုကၡမ်ားမယ္၊ အခ်စ္နဲရင္ ဒုကၡနဲမယ္၊ အခ်စ္မရွိရင္ ဒုကၡလဲမရွိေတာ့ဘူး” လို႔ ေဟာထားတာပဲ မဟုတ္လား၊ သမုဒယဆိုတဲ့ အခ်စ္ေတြ ေၾကာင့္ ဒုကၡဆိုတဲ့ ဆင္းရဲမ်ဳိးစံု ႀကဳံေတြ႔ေနရတယ္လို႔ ဘုရားဘယ္လိုေဟာေဟာ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ ႔ သေဘာကေတာ့ “မခ်စ္ရင္ မေနႏုိင္တာက လြဲလုိ႕” ဆိုၿပီး တခ်စ္ထဲခ်စ္ေနၾကတာပဲေလ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့လဲ “ နဲနဲခ်စ္တာ မေလာက္လို႔၊ အမ်ားႀကီး ခ်စ္ပါအံုးလို႔၊ ကိုကို ခ်စ္ေရ” ဆိုတာေလ၊ ဒီသီခ်င္းေလးက ေလာကီအေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ သေဘာက်စရာ ထင္ရေပမဲ့ ေလာကုတၱရာတရားသေဘာနဲ႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေတာ့ “ နဲနဲဒုကၡေရာက္တာ မေၾကာက္လို႔၊ အမ်ားႀကီးဒုကၡ ေပးပါအံုး” လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုကိုခ်စ္တို႔ မမခ်စ္တို႔ သတိေပးလိုက္ပါရဲ ႔ အမ်ားႀကီး မခ်စ္လိုက္ၾကပါနဲ႔၊ အခ်စ္မ်ားရင္ ဒုကၡေတြလဲ မ်ားမွာစုိးလုိ႕ပါ။
အခုလဲၾကည့္ေလ၊ ေမ်ာက္ႀကီးက “မ်ားေလေကာင္းေလပါဘုရား”တဲ့၊ ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးက “ေကာင္းၿပီ၊ မင္း ေတာင္းတဲ့အတိုင္း ငါေပးမယ္၊ မနက္ျဖန္ ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ေလာက္ ေက်ာင္းကိုလာခဲ့ပါ”လို႔ မွာလိုက္တယ္၊ ေမ်ာက္ႀကီး ချမာ သိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့၊ ေမ်ာက္ႀကီးလဲ ျပန္သြားေရာ့ ဘုန္းႀကီးက ညဘက္မွာ ေတာေခြးႀကီး တစ္ေကာင္ဖမ္းၿပီး အိပ္ထဲ အလံုပိတ္ခ်ည္ထားလိုက္တယ္၊ ေနာက္ေန႔ ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ ေမ်ာက္ႀကီး ေရာက္လာေတာ့ ဘုန္းႀကီးက “ကဲ -ေမ်ာက္ႀကီး၊ မင္းလိုခ်င္တဲ့ ဒုကၡေတြကို ေဟာဟိုက အထုတ္ႀကီးထဲ ထည့္ထားတယ္၊ အဲဒီအထုပ္ႀကီး ထမ္းသြား၊ သစ္ပင္ တစ္ပင္မွမရွိတဲ့ လြင္တီးေခါင္ျပင္ေရာက္မွ ဖြင့္ၾကည့္၊ မင္းလိုခ်င္တဲ့ ဒုကၡ မုခ်ေတြ႔လိမ့္မယ္”လို႔ ေျပာၿပီး ေပးလိုက္ပါတယ္၊ ေမ်ာက္ႀကီးချမာ အထုပ္ႀကီး မႏုိင့္တႏုိင္ ထမ္းၿပီးေတာ့ “ငါလိုခ်င္တဲ့ ဒုကၡေတြေတာ့ ရၿပီ” ဆိုၿပီး သိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုပဲ၊ ဒုိ႔လူေတြလဲ ေငြထုပ္ႀကီးေတြ၊ ရတနာထုပ္ႀကီးေတြရရင္ ေပ်ာ္ေနတာဘဲ မဟုတ္လား။ တခါတေလ သားသမီးေလး ေတြ ခ်ီၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ မိဘေတြကို ျမင္ရရင္ ေမ်ာက္ႀကီး အထုပ္ထမ္း ေပ်ာ္ေနသလိုမ်ဳိး ျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္။
သားရွိေသာသူ၊ သားေၾကာင့္ပူ၊ လႈိက္ဆူ မခ်မ္းသာ၊
သမီးရွိေသာသူ၊ သမီးေၾကာင့္ပူ၊ လႈိက္ဆူ မခ်မ္းသာ-တဲ့။
သားရွိရင္ သားအတြက္ ပူရမယ္၊ သမီးရွိရင္ သမီးအတြက္ပူရမယ္၊ သားသမီးဆိုတာ ဒုကၡမီးေတြပဲလိ႔ု ဘုရားေဟာ ေပမယ္လို႔ ဒုကၡလို႔မျမင္ သုခလို႔ထင္ၿပီးေပ်ာ္ေနၾကတာဟာ ေမ်ာက္ႀကီး အထုပ္ထမ္းၿပီး ေပ်ာ္ေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ၊ ေမ်ာက္ႀကီးချမာ ဘုန္းႀကီးမွာတဲ့အတိုင္း အထုပ္ႀကီး ထမ္းသြားၿပီး လြင္တီးေခါင္ျပင္ေရာက္ေတာ့ အေမာေတာင္မေျဖႏုိင္ ရွာဘူး၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ အထုပ္ကို ေျဖၾကည့္လိုက္ပါေရာတဲ့၊ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ တညလံုးအပိတ္ခံ ေနရတဲ့ေခြးႀကီးဟာ စိတ္ဆိုးၿပီး ေမ်ာက္ကို လိုက္ကိုက္တာေပါ့၊ ေမ်ာက္ႀကီးလဲ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ေျပးလိုက္တာ ေခြးႀကီး ကိုက္လို႔ အျမီးေတြလဲျပတ္ ေျခေထာက္ေတြလဲ စုတ္လို႔၊ ေသြးသံတရဲရဲနဲ႔ နီးရာေတာစပ္က သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚ တက္ေျပးရတယ္၊ ေခြးကလဲ ေမ်ာက္ႀကီးေနာက္ကလိုက္ရင္း သစ္ပင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေမ်ာက္ႀကီးဆင္းလာရင္ ကိုက္သတ္မယ္ဆိုၿပီး ေစာင့္ေန ျပန္သတဲ့၊ ေမ်ာက္ႀကီးလဲ သစ္ပင္ေအာက္က ေခြးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး “ေအာ္- လူေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ဒုကၡဆိုတာ မ်က္လံုး ျပဴးျပဴး ပါးစပ္ၿပဲၿပဲ လွ်ာတြဲလဲနဲ႔ အေကာင္ႀကီး ပါလား”လို႔ အဲဒီလို ေကာက္ခ်က္ခ်သတဲ့။
တကယ္ဆိုရင္ ေသေရး ရွင္ေရး အသက္လုၿပီးေျပးခဲ့ရတာေတြ၊ ေခြးကိုက္လို႔ အၿမီးျပတ္ၿပီး ေျခေထာက္စုတ္ခဲ့ တာေတြ၊ ဒါေတြကိုဒုကၡလို႔ ျမင္ဘို႔ ေကာင္း တယ္၊ ဒါေတြကို ဒုကၡလို႔မျမင္ဘဲ ေခြးႀကီးကိုပဲ ဒုကၡေကာင္လို႔ ျမင္ပါသတဲ့။
လူေတြဟာလဲ ဒီလိုပါပဲ၊ “ဒုကၡႏ ၱိ ခႏၶပဥၥကံ - ဒုကၡဆိုတာ တျခား မဟုတ္ဘူးေဟ့ မင္းတို႔ရထားတဲ့ ခႏၶာႀကီးပဲ၊ ဒီခႏၶာဟာ ဒုကၡတံုးႀကီးပဲ”လို႔ ေဟာေန ေပမဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ဒုကၡလို႔မျမင္ၾကဘူးေလ၊ စီးပြါးေရး အဆင္မေျပတာေတြ၊ ေစ်းေရာင္းလို႔ မေကာင္း တာေတြ၊ ေဒၚလာေစ်းက်တာေတြ၊ သားေရးသမီးေရး အဆင္မေျပတာေတြ၊ ဒါေတြကိုပဲ ဒုကၡလို႔ ျမင္ေနၾကတာပါ၊ ေမ်ာက္ႀကီးဟာ ဒုကၡကို ေသခ်ာမသိသလိုပါပဲ၊ ပုထုဇဥ္ေတြလဲ ဒုကၡကို အမွန္အတိုင္း မသိၾကပါဘူး၊ ေမ်ာက္ႀကီးဟာ ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္ရွာသလို ပုထုဇဥ္ေတြလဲ ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္တိုင္ရွာေနၾကတာပါ။
“ခ်မ္းသာ တစ္ခု၊ လိုလား မႈေၾကာင့္၊ ပုပုရြရြ၊ ရွာေဖြၾကလည္း၊ ဒုကၡပင္လယ္၊ က်ယ္ထက္ က်ယ္သည္၊ ရြယ္တိုင္းမေျမာက္ၾကပါတကား” ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ ဒုကၡကို သုခအထင္နဲ႔ ရွာေနၾကလို႔ ဒုကၡပင္လယ္ေဝေနၾကတာပါ၊ “ရွာတာကသုခ၊ ရတာကဒုကၡ” အဲဒီလို မသိခဲ့ၾကလို႔ပဲ သံသရာထဲမွာ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ က်င္လည္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ အခုလဲ ပင္ပန္းဆင္းရဲေနၾကဆဲ၊ ေနာင္လဲပဲ ပင္ပန္း ဆင္းရဲ ၾကရအံုးမွာပါ၊ ပုထုဇဥ္ဘဝက မလြန္ေျမာက္ႏိုင္ေသးသမွ်ေတာ့ ဒီလိုပဲ သံသရာထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္ၿပီးကာ အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္မရွိ၊ အေရအတြက္ အပိုင္းအျခားမရွိတဲ့ ဒုကၡေတြ ကုိ မနားတမ္း ခံစားေနၾကရမဲ့ က်ဳပ္တို႔ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ ႔ အျဖစ္ေတြကိုေတြးေၾကာက္ကာ “ေအာ္ ဒုကၡေတြကမ်ား ... ဗုဒၶကယ္ပါ့ ဘုရား”လို႔သာ အားလံုးၾကားေအာင္ ေမတၱာဥယ်ာဥ္ ထဲကေန ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။ ။
ေမတၱာပန္းခုိင္၊ ကုိယ္စီကုိင္၊ ေမႊးႀကိဳင္လန္းဆန္းၾကပါေစ။
ေမတၱာဦး
(ေဇယ်ာ ေရႊေျမ)
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
ေမတၱာဥယ်ာဥ္
No comments:
Post a Comment