ထိုသို႔ တည္ေနရာမွ တစ္ဖက္ေသာ အတိတ္ကာလ လဟာ ျပင္က်ယ္ႀကီးဘက္သို႔ လွမ္းလိုက္ပါမူ စိတ္ေရာကိုယ္ ပါ ဒုကၡေရာက္၍ အက်ဳိးကင္းမဲ့ေခ်မည္။ အနာ ဂတ္အဏၰဝါႀကီးထဲသို႔ ေျခစံုပစ္၍ ကူး လွ်င္လည္း စံုးစံုးျမဳပ္ေတာ့မည့္ဧကန္ ပင္တည္း။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽႏု္ပ္ တို႔ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ပစၥဳပၸန္ကာလ ကေလးတြင္ ခုိင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္ေန ၾကရန္ သင့္လွေပသည္''
ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီး ''ေဒးကာေန ဂ်ီ''၏ အထက္ပါေရးသားခ်က္ကို ထူးထူးလည္လည္ ႏွစ္သက္သေဘာက်မိပါသည္။ အခ်ိန္ဟူေသာ ကာလ ယႏၲရားႀကီးသည္ ရပ္နားေနသည္ မရွိမူလ်က္ အစဥ္ ခရီးႏွင္လ်က္ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆံုးျဖတ္သန္းလ်က္ရွိရာ ယင္းကိုပင္ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္ဟူ၍ ပညတ္ တင္ သံုးႏႈန္းခဲ့ၾကပါ၏။ ထိုကာလသံုးတန္တြင္ 'အတိတ္' ဟူသည္ ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီ၊ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ၊ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီ။ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္အနာဂတ္ဟူသည္ ဆက္စပ္ေနေသာ ကာလသံုးတန္ ျဖစ္လင့္ကစားအတိတ္ကို တစ္ေက်ာ့ တစ္ဖန္ျပန္၍ မရေတာ့။ အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္မျဖစ္ေတာ့။
လူ႔ဘဝခရီးကို ကာလရွည္ၾကာ ႏွစ္ပရိေစၧဒ မ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့သူမ်ား၌ ရွည္လ်ားေသာအတိတ္ မ်ားရွိခဲ့ၾကေပသည္။ ထိုရွည္ၾကာေသာ အတိတ္ကာလ ၌ အေကာင္းအဆိုးေရာျ>ြပမ္းေသာ ျဖစ္ရပ္ေပါင္းစံု ဖြဲ႕ စည္းျဖစ္တည္ခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာခံစားမႈ မ်ဳိးစံု ပြင့္အန္ေပါက္ကြဲခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ေကာင္းဆိုးႏွစ္ တန္ ေလာကဓံတရားမ်ဳိးစံုတို႔ ျဖစ္ပြားေပၚေပါက္ခဲ့ေပ လိမ့္မည္။ အတိတ္ကာလတြင္ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္တို႔ ရွိခဲ့သလို ဝမ္းနည္းပူေဆြးစရာေတြႏွင့္လည္း ႀကံဳဆံုခဲ့ ဖူးေပလိမ့္မည္။
တခ်ဳိ႕သူတို႔သည္ အတိတ္ကို ျပန္ေျပာင္း၍ သတိရေနေလ့ရွိသည္။
အတိတ္ေျမပံုေဟာင္းကို ႀကိမ္ ဖန္မ်ားစြာ ျပန္လည္တူးဆြေဖာ္ထုတ္ခ်င္သည္။ ေရႊထီး ေဆာင္းခဲ့ေသာ အတိတ္ကာလမ်ားကို တမ္းတရင္း လြမ္း လြမ္းေဆြးေဆြး ျဖစ္တတ္ၾကသည္။ မိမိထက္ဦးစြာ ေဆာလ်င္၍ လူ႔ေလာကမွထြက္ခြာသြားေသာ မိသားစု ဝင္၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ ငယ္ေပါင္းေရာင္းရင္းမ်ားကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္၊ ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ သတိရေနေလ့ ရွိပါသည္။ အတိတ္ကာလက ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာမ်ားကို ျပန္လည္ပံုေဖာ္ၿပီး လြမ္းေမာျခင္း၊ ယူက်ံဳးမရျခင္းတို႔ ကို ခံစားေလ့ရွိသည္။ ေဝဒနာေဟာင္းမ်ားကို ျပန္လည္ အသက္သြင္းကာ ေဝဒနာအသစ္ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ ဥာဏ္ အေျမာ္အျမင္ နည္းပါးျခင္းသာျဖစ္ပါ၏။ အက်ဳိးစီးပြား မဲ့မႈကိုသာ ေပးပါလိမ့္မည္။
တစ္ခါက စဂင္ေနာၿမိဳ႕ငယ္တြင္ေနေသာ မု ဆိုးမႀကီး မစၥစ္ရွီးလ္ဒ္သည္ ေယာက်္ားျဖစ္သူတိမ္းပါး သြားၿပီးေနာက္ စားဝတ္ေနေရး က်ပ္တည္းလြန္းေသာ ေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသရန္ပင္ ႀကံစည္ခဲ့သည္။ တစ္ေန႔၌ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္တြင္ပါရွိေသာ ''လူလိမၼာ တို႔အဖို႔ ေန႔တိုင္းသည္ ဘဝသစ္ျဖစ္သည္''ဟူေသာဝါက် ကိုဖတ္မိရာမွ သူမည္သို႔ေျပာင္းလဲသြားေၾကာင္း မုဆိုးမ ႀကီးမစၥစ္ရွီလ္ဒ္က ဤသို႔ဖြင့္ဟေျပာၾကားခဲ့သည္။
''အဲဒီေန႔ကစၿပီး ကြၽန္မအရင္က ျဖစ္ခဲ့တာေတြလဲ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာကို လဲ ေတြးၿပီးမပူေတာ့ဘူး။ မနက္တိုင္း ငါဒီေန႔ ဘဝ သစ္ေရာက္ၿပီလို႔ အသိတရားပြားမ်ားေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေန႔ကတည္းက ကြၽန္မဟာ ဘဝကိုမုန္းတဲ့စိတ္ ေပ်ာက္သြားၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အလုပ္ကိုသာ အာ႐ံုျပဳၿပီး လုပ္ေတာ့တာပါပဲ''
'အတိတ္'ကို သမင္လည္ျပန္ ႀကိမ္ဖန္မ်ား စြာ လွည့္ၾကည့္လြန္းလွ်င္ ေတြးေတာေငးေမာမႈမ်ားစြာ တြင္ နစ္ဝင္လြန္းလွ်င္ ပစၥဳပၸန္တြင္ ေဆာင္ရြက္သင့္ ေဆာင္ရြက္ထိုက္သည္မ်ားကို သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ တတ္ပါ၏။ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္တတ္ပါ၏။
'အတိတ္'ဆီသို႔ ခရီးႏွင္ျခင္းေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္တြင္ ေဖာ္ေဆာင္ရရွိမည့္ အက်ဳိးေက်း ဇူးမ်ားကို လက္လႊတ္ဆံုး႐ံႈးရတတ္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အတိတ္လြမ္းခ်င္းအၾကား တြင္ ေမ်ာနစ္မေနသင့္။ အတိတ္ဟူသည္ 'မပိုင္ေတာ့ေသာ တံခါးခ်ပ္'ကို ျပန္ဖြင့္ ရန္ အားထုတ္မႈမျပဳသင့္။ အတိတ္ကို အတိတ္မွာပင္ ယတိျပတ္ထားခဲ့၊ ခ်န္ခဲ့၊ စြန္႔လႊတ္ခဲ့သင့္ပါ၏။
ကာလသံုးတန္တြင္ အနာဂတ္ဟူသည္ ေရာက္မလာေသးေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိ၏လက္ဝယ္ မေရာက္ေသးေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ပါ၏။ မ်က္ေမွာက္ထင္ ထင္ မရွိေသးေသာအခ်ိန္ျဖစ္ပါ၏။ အတိတ္ဟူသည္ 'မပိုင္ေတာ့ေသာ တံခါး ခ်ပ္'ျဖစ္လွ်င္ အနာဂတ္သည္ 'မဆိုင္ေသးေသာ တံခါးခ်ပ္'ဟု ဆိုႏုိင္ပါ၏။
တခ်ဳိ႕သူတို႔သည္ ေရာက္မလာေသးေသာ မိမိတို႔၏အနာဂတ္ကို ႀကိဳတင္ စိတ္ေစာ စိတ္ေမာေနတတ္သည္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြးေတာပူပန္ေနတတ္သည္။ မေသ ခ်ာ၊ မေရရာေသာအနာဂတ္အတြက္ ေၾကာင့္ၾကေနတတ္သည္။ သူတို႔၏ အနာ ဂတ္ဘဝ ႐ုပ္ပံုလႊာကို ႀကိဳတင္သိလိုေဇာျဖင့္ ေဗဒင္ဆရာ၊ ဘိုးေတာ္၊ နတ္ကေတာ္ တို႔ထံ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္းတတ္ၾက၏။
အမွန္ေတာ့ ႀကိဳတင္ျမင္ႏုိင္စြမ္းမရွိ ေသးေသာ၊ မေသခ်ာ၊ မေရရာေသးေသာ အနာဂတ္ကာလကို ႀကိဳတင္ပူပန္ေၾကာင့္ၾကေန ျခင္းသည္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းျခင္း၏သြင္ျပင္လကၡဏာ ျဖစ္ပါ၏။ အမွန္စင္ စစ္ အနာဂတ္ကာလကို ေမွ်ာ္ေခၚေၾကာင့္ၾကၿပီး ေဗဒင္ေမးေနျခင္းထက္ ပစၥဳပၸန္ တိုင္း၊ ပစၥဳပၸန္တိုင္းကို အေလးအနက္တန္ဖိုးထားၿပီး ကံေကာင္းမ်ားကို ထူေထာင္ ေနျခင္းက လက္ေတြ႕လည္းက်ၿပီး သာယာလွပေသာ အနာဂတ္ကို ျဖစ္ထြန္းေစပါ လိမ့္မည္။ ပစၥဳပၸန္တိုင္း၊ ပစၥဳပၸန္တိုင္းတြင္ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရွိရွိ အသံုးခ်ေနျခင္းသည္ ပင္လွ်င္ အနာဂတ္ကာလအတြက္ အေကာင္းဆံုးႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ ျဖစ္ပါ၏။
အမွန္ေတာ့ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ေသာ အတိတ္ကို မိမိမပိုင္ေတာ့။ မေရာက္ ေသးေသာ အနာဂတ္ဟူသည္ကိုလည္း မိမိမပိုင္ဆိုင္ေသး။ မိမိ တကယ္တမ္း ပိုင္ဆိုင္သည္မွာ 'ယေန႔'ဟူေသာ ပစၥဳပၸန္သာျဖစ္ေလရာ ယေန႔တိုင္း၊ ယေန႔တိုင္း ကို အက်ဳိးရွိရွိ ထိထိမိမိ အသံုးခ်ေနထိုင္သြားရန္သာ လိုပါသည္။ အိႏိၵယစာေရး ဆရာ 'ရွာရီဗားခန္႔လားလ္ေက'က
''အတိတ္က ပူေဆြးမႈသညာေတြထဲမွာ မင္းေန ေနရင္ မင္းဟာ ဘဝကိုေနေနတာမဟုတ္ဘူး။ လက္ကေလးပိုက္ၿပီး အနာဂတ္ အတြက္ ပ်င္းပ်င္းရိရိအိပ္မက္မက္ေနရင္ မင္းဟာ ဘဝကိုေနေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္းဟာ သတိရွိရွိနဲ႔ပစၥဳပၸန္မွာထိုင္ေနတာဆိုရင္ မင္းဟာ ဘဝကိုေနေန တာျဖစ္တယ္''ဟု 'ဘဝဆိုတာ ေနေပ်ာ္စရာ'စာအုပ္မွာ ေရးသားခဲ့ပါသည္။
စင္စစ္ ဘဝဟူသည္ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာတို႔ျဖင့္ ရက္လုပ္ထားေသာအရာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုႏွစ္ကာလမ်ားစြာကို 'ယေန႔'ဆိုေသာ ပစၥဳပၸန္အခ်ိန္ကေလးမ်ား ျဖင့္သာ ခ်ိတ္ဆက္သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေန႔ခ်င္း တစ္ေန႔ခ်င္း ကုန္လြန္ ျဖတ္သန္းၿပီးမွ ႏွစ္ကာလတို႔ျဖစ္တည္လာျခင္းျဖစ္ပါ၏။ လူတို႔၏ဘဝသည္ ႏွစ္ ပရိေစၧဒရွည္ၾကာစြာ ျဖတ္တည္ေနေသာ္လည္း တစ္ေန႔ခ်င္း တစ္ေန႔ခ်င္းသာ ဘဝ၌ ေနထိုင္သြားရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေန႔ခ်င္းျပဳေသာ ကံသံုးပါးကသာ ဘဝ ႐ုပ္ပံုလႊာကို အေကာင္းအဆိုး ပံုေဖာ္ဖန္တီးသြားျခင္းျဖစ္ပါ၏။
ကမၻာေက်ာ္ဆရာဝန္ႀကီး ''ဆာဝီလ်ံေအာ့စလား''ကလည္း အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ကို တံခါးပိတ္ၿပီး ပစၥဳပၸန္တည္တည့္ ေနထိုင္သြားသင့္ေၾကာင္း ဤသို႔ ေျပာခဲ့ပါသည္။
''ေသေက်ပ်က္စီး ေရြ႕လ်ားသြားတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိေနတဲ့ မေန႔... မေန႔ကေပါင္းမ်ားစြာတို႔ရယ္၊ မေပၚလာေသးဘူး၊ မေမြးဖြားေသးဘူးဆိုတာ လူ တိုင္းသိေနတဲ့ မနက္ျဖန္၊ မနက္ျဖန္ေပါင္းမ်ားစြာတို႔ရယ္၊ အဲဒါေတြဟာ ေမာင္တို႔၊ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ၿပီးတာလဲ ၿပီးပါၿပီ။ မၿပီးပါနဲ႔လို႔ မတားႏုိင္ဘူး။ မျဖစ္ ေသးတာကိုလဲ ဘာျဖစ္မွန္းမသိေသးေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး စိတ္ေမာေနဖို႔လိုမလဲ။
အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းအျဖစ္နဲ႔ ဘာပဲက်န္ခဲ့သလဲ။ အဲဒါ ေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ သည္ေန႔၊ ယေန႔၊ ယခုဆိုတာပဲေပါ့။ လူေတြနဲ႔အသက္ ဆုိင္ဆံုးက မ်က္ေမွာက္ပစၥကၡပါပဲ။ ေနာင္ေရးကိုေတြးၿပီးပူေနတဲ့သူဟာ အအိပ္ ပ်က္၊ အစားပ်က္နဲ႔ အားအင္ေလ်ာ့ပါးၿပီး အလကားသက္သက္ ဒုကၡေရာက္ရ တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့အတိတ္ကာလအျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ၿပီးေတြးေတာ တမ္းတလြမ္းဆြတ္ ေနရင္ ဘယ္မွာအက်ိဳးထူးဦးမွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္တို႔ကို အသာ ကေလးတံခါးပိတ္ၿပီး တစ္ဘဝမွာ တစ္ေန႔တာကေလး အကန္႔လိုက္လုပ္ၿပီး ေနၾက စမ္းပါလို႔ ဆရာတိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္''
ေက်းဇူးရွင္ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ကာလသံုးတန္ႏွင့္စပ္ လ်ဥ္း၍ ဤသုိ႔ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါ၏။ ''အတိတ္ကိုလည္း မျပန္နဲ႔။ အနာဂတ္ကို လည္း မႀကံနဲ႔။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ထား။ အတိတ္ျပန္ေတာ့ ေဒါသျဖစ္တယ္။ အနာ ဂတ္ႀကံေတာ့ ေလာဘျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္ကာလသည္သာ အေရးႀကီး တာ။ ဝိပႆနာလုပ္တဲ့အခါမွာလဲ ပစၥဳပၸန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္သာ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ မယ္ဆိုရင္ အမွန္ခ်မ္းသာတယ္''
နံနက္ အိပ္ယာမွ ႏိုးထသည္ႏွင့္ ''ငါဟာ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ အသက္ရွင္ေနရတာကိုက ဝမ္းသာစရာပဲ။ ဒီေန႔မွာ ေကာင္းတာေတြ ႀကံစည္ ေတြးေတာမယ္။ ေကာင္းတာေတြေျပာမယ္။ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ မယ္။ အကုသိုလ္မႈေတြ လံုးဝမျပဳလုပ္ဘဲ တတ္ႏုိင္သမွ် ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳ မယ္'' ဟု ႏွလံုးသြင္းလ်က္ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္းတြင္ ကံေကာင္းမ်ားကို ထူေထာင္သြားရ မည္ ျဖစ္ပါသည္။
ေန႔စဥ္ျပဳေသာကံေကာင္းမ်ားက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၿငိမ္းေအး ခ်မ္းေျမ့ေသာ ဘဝေကာင္း၊ ဘဝမြန္တစ္ခုကို ပံုေဖာ္ထုဆစ္သြားပါလိမ့္မည္။
မင္းနန္ (ေမာ္ကၽြန္း)
လြန္ေလၿပီးေသာ အတိတ္ကိုလည္း တ သက္သက္ေတြးၿပီး လြမ္းေဆြးမေန ရာ။ မေရာက္ေသးသည့္ အနာဂတ္ကိုလည္း တေတာင့္တတ ျဖစ္ မေနရာ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အ တိတ္သည္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီးျဖစ္၍ အနာဂတ္မွာလည္း မျဖစ္ေသးေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဥပရိပဏၰာသပါဠိေတာ္၊
ဘေဒၵကရတၱာသုတ္
(ဗုဒၶ၏ ၾသဝါဒအျမဳေတ၊
ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္၊ စာ-၂၂၅)
No comments:
Post a Comment