အဆင့္ျမင့္တဲ့ေအးခ်မ္းမႈ

ၿငိမ္သက္မႈ၊ေအးခ်မ္းမႈနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကြာပါတယ္။ လူ႔သဘာဝမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုလိုခ်င္တဲ့သဘာဝဆိုတာလည္းပဲ ရိွေနပါတယ္ေနာ္။ လူရဲ႕သဘာဝဟာ ဆန္းၾကယ္တယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြအမ်ားႀကီး ေရာေထြးေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူဟာ အင္မတန္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ သတၱဝါျဖစ္တယ္။ လူရဲ႕သဘာဝမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုလိုခ်င္တဲ့စိတ္ရိွသလို ၿငိမ္သက္မႈ၊ေအးခ်မ္းမႈကိုလည္းပဲ လိုခ်င္တဲ့စိတ္ရိွတယ္။ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာခံစားဖူးၾကမွာပဲ။

ခံစားဖူးမွာေနာ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆင္ျခင္ၾကည့္ပါ။ ဘာကိုမွမျမင္ရမၾကားရတဲ့ေနရာမွာ၊ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဘာမွလည္းမေတြးဘဲနဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနခ်င္တဲ့စိတ္ တစ္ခါတေလမျဖစ္ၾကဘူးလား။ ျဖစ္ၾကပါတယ္ေနာ္။ တစ္ခါတေလ အေပ်ာ္အပါးေတြနဲ႔ေနရတာမ်ားလြန္းလို႔ အေပ်ာ္အပါးေတြကိုၿငီးေငြ႔ၿပီးေတာ့ စိတ္ကုန္သြားတတ္တယ္။ လူ႔သဘာဝမွာ အဲဒီလိုဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ အၿမဲတမ္းေရာေထြးေနတတ္တယ္။
ဘုန္းႀကီးတို႔ကိုယ္တိုင္လည္းပဲ ငယ္ငယ္တုန္းက ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာေမြးလာတယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ေနခဲ့ရတယ္။ မိဘေတြကလည္း စီးပြားေရးသမားေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အင္မတန္ရႈပ္ေထြးတဲ့ဘဝမွာ ေနခဲ့ရတယ္ဆိုပါေတာ့။ ပစၥည္းဥစၥာေပါမ်ားေပမယ့္ ဘဝမွာ အင္မတန္ရႈပ္ေထြးတယ္။ အဲဒီလိုအခါမွာ ဘုန္းႀကီးတို႔ၿမိဳ႕အေရွ႕က ေတာင္ကုန္းေပၚကိုသြားၿပီးေတာ့ အဲဒီေတာင္ကုန္းေပၚမွာရိွတဲ့ ဘုရားတို႔ေစတီတို႔ေက်ာင္းတို႔ တိတ္ဆိတ္တဲ့ေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာမွာသြားၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းထုိင္ေနတတ္တယ္။ အိမ္မွာေနရတာ နားၿငီးလြန္းလို႔။ လူကလည္း ျပတ္တယ္လို႔မရိွဘူး။ ဧည့္သည္ကလည္း ျပတ္တယ္လို႔မရိွဘူး။ သြားေနၾက၊ လာေနၾက၊ ေျပာေနၾက၊ ဆိုေနၾကနဲ႔ ၾကာေတာ့ နားမခံႏိုင္ဘူး။ စီးပြားေရးအေၾကာင္း၊ ေငြေရးေၾကးေရးအေၾကာင္း မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီစီးပြားေရးအေၾကာင္း၊ ေငြေရးေၾကးေရးအေၾကာင္း စဥ္းစားရတာလည္းပဲ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေပ်ာ္စရာကနည္းလာတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲစရာကမ်ားတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေတာ့ ေတာင္ေပၚမွာသြားၿပီးေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္းသြားသြားၿပီးေတာ့ ထိုင္ေနတတ္တယ္။ ဘုန္းႀကီးစဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက တရားဆိုတာကိုမသိေသးပါဘူး။ နားမလည္ေသးပါဘူးေနာ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြရႈပ္ေထြးၿပီးေတာ့ စကားေတြအင္မတန္မ်ားေနတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းၾကားထဲမွာေနရတာကို တစ္ခါတေလၿငီးေငြ႔တဲ့စိတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုအခါမွာ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေနရာမွာသြားၿပီးေတာ့ တိတ္တိတ္ေလး တစ္ေယာက္တည္းထုိင္ေနရတာ ေအးခ်မ္းမႈရတယ္။ ဒါဟာ တရားအားထုတ္လို႔ရတဲ့ေအးခ်မ္းမႈ မဟုတ္ဘူး။ နိဗၺာန္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးေနရတဲ့ ေအးခ်မ္းမႈပါ။ အဲဒီေအးခ်မ္းမႈအေျခခံ၊ အဲဒီအရသာေလးကို ခံစားတတ္တဲ့အေလ့အက်င့္ေလး ရသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ကိုပဲ ဒီထပ္ပိုၿပီးေတာ့ အဆင့္ျမင့္တဲ့ေအးခ်မ္းမႈကို လိုခ်င္ေတာင့္တတဲ့စိတ္၊ ခံစားခ်င္တဲ့စိတ္ျဖစ္လာတာပါ။

အေတြးကင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာစိတ္ခ်မ္းသာေနတယ္
ဒါေၾကာင့္ဘုန္းႀကီးက ဒကာ၊ ဒကာမေတြကိုလည္းတိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ တစ္ခါတေလ ဘယ္သူမွမရိွတဲ့ေနရာ၊ လူသူကင္းတဲ့ေနရာ၊ ရွင္းတဲ့ေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္းသြားၿပီးေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးေလး ထုိင္ေနၾကည့္ပါ။ အဲဒီေအးခ်မ္းတဲ့အရသာေလးကို ခံစားၾကည့္စမ္းပါေနာ္။ ဘာမွလည္းမေတြးဘူး။ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာဘူး။ ဘာမွလည္းနားမေထာင္ဘူး။ အဲဒီကိုသြားတဲ့အခါမွာ ဘာမွယူမသြားနဲ႔၊ ကက္ဆက္တို႔ေရဒီယိုတို႔ဘာတို႔ ဘာမွယူမသြားနဲ႔။ တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ကေလးသြားၿပီးေတာ့ ထိုင္ေနၾကည့္ပါ။ အဲဒီလိုထိုင္ေနတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေလးရတယ္ဆိုရင္ကိုပဲ တရားအားထုတ္ဖို႔အတြက္ အေျခခံေလးရၿပီလို႔ဆိုရမယ္။

အဲဒီလို အာရံုအမ်ိဳးမ်ိဳးခံစားေနရတာေတြနဲ႔ ကင္းၿပီးေတာ့ေနတတ္တဲ့အေလ့အက်င့္ကေလးကို ေန႔စဥ္နည္းနည္းနည္းနည္းလုပ္ပါ။ အကယ္၍ အဲဒီလိုေနရာေတြမသြားႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ မနက္ေစာေစာ ဘယ္သူမွမထေသးတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း သတိေလးနဲ႔မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေတာ့ ခဏဘုရားအာရံုျပဳၿပီးေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထုိင္ေနပါ။ တရားအားထုတ္တာကိုနားလည္တယ္၊ လုပ္တတ္တဲ့အေလ့အက်င့္ရိွတယ္ဆိုရင္လည္းပဲ ခဏေလး ဝင္လာတာကိုသိေနတယ္။ ထြက္သြားတာကိုသိေနတယ္။ ထိေနတာကိုသိေနတယ္။ ပူတာကိုလည္းသိေနတယ္။ ေအးတာကိုလည္းသိေနတယ္။ ေလတုိးတာကိုလည္းသိေနတယ္။
အဲဒီလို ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ေလးကိုသိေနတယ္ဆိုရင္ကိုပဲ စိတ္က ဘာမွမေတြးဘူးေနာ္။ စိတ္က ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ကိုသိေနရင္ ေတြးလို႔မရဘူး။ ပစၥဳပၸန္ကိုေတြးလုိ႔မရဘူး။ အတိတ္ကို ျပန္ေတြးလို႔ရတယ္။ အနာဂတ္ကိုလည္း မွန္းဆၿပီးေတာ့ေတြးလို႔ရတယ္။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္က အင္မတန္တိုေတာင္းတာမို႔လို႔ ေတြးလို႔မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ကပစၥဳပၸန္တည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေတြးကင္းေနတယ္။ စိတ္ကရွင္းေနတယ္။ အဲဒီအေတြးကင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာေနတယ္။ ဘုန္းႀကီး တရားအားထုတ္ခါစက ခဏေလး ပထမဦးဆံုးအေတြးတိတ္သြားတာ၊ အေတြးကင္းသြားတာကိုႀကံဳခဲ့ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာဘယ္လိုေတြးမိသလဲဆိုေတာ့ ေတြးေနရတဲ့ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနပါလား။ ဘာမွမေတြးဘဲေနလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝန္ထုပ္ႀကီးတစ္ခုကိုထမ္းထားရတာကေန အဲဒီဝန္ထုပ္ႀကီးကိုပစ္ခ်လိုက္ရသလိုပဲ စိတ္က ေပါ့ၿပီးေတာ့ရွင္းသြားတယ္။
အဲဒီလုိ ဘာအေတြးမွမရိွဘဲနဲ႔ စိတ္ကေလးေအးခ်မ္းၿပီးေတာ့ (၅)မိနစ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ (၁၀)မိနစ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေနတတ္တဲ့အေလ့အက်င့္ေလးကို ေန႔စဥ္လုပ္သင့္တယ္။

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက
(မဟာျမိဳင္ေတာရ)