ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ မယ္ေတာ္က မဟာမာယာ။
မယ္ေတာ္မဟာမာယာမွာ ညီမတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
သူ႔နာမည္က မဟာပဇာပတိေဂါတမီ။
မဟာမာယာ ေရာ၊ မဟာပဇာပတိေဂါတမီ ပါ။
(အခုေခတ္လူေတြ ညီအမ အရင္း ၂ ေယာက္ကုိ ယူထားတာ အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူူး။)
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ မယ္ေတာ္ မဟာမာယာက ျမတ္စြာဘုရားကုိ ေမြးဖြားၿပီး မၾကာဘူး။
ကြယ္လြန္သြားတာ။
ျမတ္စြာဘုရားငယ္စဥ္ဘ၀ကုိ မဟာပဇာပတိေဂါတမီ က
ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လာရတာ။
မဟာပဇာပတိေဂါတမီမွာလည္း သားသမီးမရွိ မဟုတ္ဘူး။ ရွိပါတယ္။
သားက နႏၵ၊ သမီးက သုႏၵရီနႏၵီ၊
နႏၵ ဆုိတာ ဗုဒၶစာေပမွာ နာမည္ႀကီး။
(စာေရးဆရာႀကီး ပါရဂူက ဒီနႏၵကုိ
ညီေတာ္မင္းနန္ ဆုိၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးထုတ္ဘူးတယ္)
နႏၵနဲ႔ ဇနပဒကလ်ာဏီ လက္ထပ္မဲ့ေန႔၊
ျမတ္စြာဘုရားက နႏၵကုိ ေက်ာင္းေခၚသြားၿပီး ရဟန္းေဘာင္တက္ေပးလုိက္တယ္။
တစ္ေန႔
ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းတျဖစ္လဲ ရွင္နႏၵကုိ
ေမ်ာက္မကုိ လက္ညွဳိးထုိးျပၿပီး
မင့္ ဇနပဒကလ်ာဏီနဲ႔ ဒီေမ်ာက္မ ဘယ္သူက လွသလဲ လုိ႔
ရက္ရက္စက္စက္ေမးတယ္။
ေျပာခ်င္တာက
မဟာပဇာပတိေဂါတမီဆုိတာ ဒီဇာတ္လမ္းထဲက နႏၵ ရဲ႕ မိခင္ႀကီးပါပဲ။
မဟာပဇာပတိေဂါတမီ ဆုိတာ ႏွယ္ႏွယ္ရရ ပုဂၢဳိလ္ မဟုတ္ဘူး။
ျမတ္စြာဘုရား ဇာတိေျမ ကပိလ၀တၳဳကို ေရာက္ခုိက္
ဖခင္ ရွင္ဘုရင္သုေဒၶါဒနကုိ တရားေဟာတာကုိ
မဟာပဇာပတိေဂါတမီ ပါ နာၾကားရင္း ေသာတာပန္ျဖစ္သြားတယ္။
ခင္ပြန္းျဖစ္တဲ့ ရွင္ဘုရင္ သုေဒၶါဒနလည္း ကြယ္လြန္၊
သားေတာ္နႏၵ ကလည္း သာသနာေတာ္တြင္းေရာက္ေနေတာ့
မဟာပဇာပတိေဂါတမီလည္း
သာသနာေတာ္တြင္း ၀င္ေရာက္လုိတဲ့ ဆႏၵျပင္းျပလာတယ္။
ဆႏၵျပင္းျပေပမဲ့
ဘိကၡဳနီ (အမ်ဳိးသမီးမ်ား ရဟန္းမ ျပဳလုပ္ျခင္း) အေလ့အက်င့္က
အဲ့အခ်ိန္မွာ လုံး၀မရွိေသးေတာ့ လြယ္ကူတဲ့အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ဒီလုိ စဥ္းစားတတ္တာကိုက သူ႔အားသာခ်က္။
အလုပ္တစ္ခုၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ဖုိ႔
လုပ္ရဲဖုိ႔ထက္ လုပ္တတ္ဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးတယ္။
စဥ္းစားရဲဖုိ႔ထက္ စဥ္းစားတတ္ဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးတယ္။
ထုိတုိ႔ထက္
လုပ္တတ္ဖုိ႔ထက္ စဥ္းစားတတ္ဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးပါတယ္။
မဟာပဇာပတိေဂါတမီ စဥ္းစားတတ္ၿပီ၊
စဥ္းစားၿပီး သူ႔ကုိ ရဟန္းမဘ၀နဲ႔ခြင့္ျပဳၿပီး သာသနာတြင္းမွာ ေနထိုင္ခြင့္ရဘုိ႔
ျမတ္စြာဘုရာကို ခြင့္ေတာင္းတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက ခြင့္မျပဳပါဘူး။
သုံးႀကိမ္တုိင္ေအာင္ ေတာင္းဆုိတာကုိေတာင္ ျမတ္စြာဘုရားက ခြင့္မျပဳခဲ့ပါဘူး။
ျငင္းပယ္ခဲ့ပါတယ္။
မယ္ေတာ္ရင္း မဟာမာယာ ကြယ္လြန္ၿပီးတဲ့ေနာက္
သူ႔ကုိ မယ္ေတာ္အရင္းနဲ႔မရွား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လာတဲ့
မိေထြးေတာ္ မဟာပဇာပတိ္ေဂါတမီ က
သာသနာ့ေဘာင္၀င္လုိေၾကာင္း၊ ရဟန္းမ ျပဳလုိေၾကာင္း
ခခယယ ေတာင္းပန္တာေတာင္ မရပါလား။
မိေထြးေတာ္ မဟာပဇာပတိေဂါတမီဘက္က ၾကည့္မယ္ဆုိရင္
စိတ္ပ်က္စရာ၊ စိတ္နာစရာ။
႐ုိးရုိးေလးၾကည့္လုိက္ရင္
သနားတတ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားကပဲ မသနားတတ္သလုိလုိ၊
က႐ုဏာရွိပါတယ္ဆုိတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားကပဲ ကရုဏာ မရွိသလုိလုိ။
ဒီ့အျပင္
ေယာက္က်ားသားေတြကိုေတာ့ ရဟန္း၀တ္ခြင့္ျပဳထားၿပီး
မိန္းမသားေတြကုိေတာ့ ရဟန္းမ ၀တ္ခြင့္ မျပဳထားတဲ့ ျမတ္စြာဘုရား
လိင္ခြဲျခား ခြဲျခား လုပ္သလုိလုိ ထင္ရတယ္။
ေယာက္က်ားမိန္းမ တန္းတူအခြင့္အေရး မေပးသလုိလုိ ထင္ရတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေယာက္က်ား မိန္းမခြဲျခားဆက္ဆံတာ မဟုတ္ပါဘူး။
အခ်ိန္အခါနဲ႔ ေနရာေဒသေၾကာင့္ပါ။
က႐ုဏာမရွိလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။
ကရုဏာ ရွိလြန္းလုိ႔ပါ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းဆုိတာ အတည္တက်ရွိေသးတာမဟုတ္ဘူး။
ရွိတဲ့ေက်ာင္းေတြကလည္း ရဟန္းေတြ ေနေနၾကတာ။
ရဟန္းေတြနဲ႔ ရဟန္းမေတြ အတူေနလုိ႔ကလည္း မျဖစ္ဘူးမဟုတ္လား။
ေက်ာင္းမရွိတဲ့ရဟန္းေတာ္ေတြ တခ်ဳိ႕က သစ္ပင္ေအာက္၊
တခ်ဳိ႔က ၀ါးပင္ေအာက္မွာ ေနထုိင္ရင္း တရားအားထုတ္ၾကတာ။
ေယာက္က်ားသား ရဟန္းေတာ္မ်ားကေတာ့ ရဟန္းဘ၀ စေရာက္တာနဲ႔
တရားအားထုတ္ဘုိ႔ သစ္တစ္ပင္ေအာက္ ၀ါးတစ္ပင္ေအာက္မွာ
အဆင္ေျပသလုိ ေနလုိ႔ရပါတယ္။
မိန္းမသား ရဟန္းမမ်ားကေတာ့ ရဟန္းမ ဘ၀ စေရာက္ေရာက္ခ်င္း
တရားအားထုတ္ဘုိ႔ သစ္တစ္ပင္ေအာက္မွာ ၀ါးတစ္ပင္ေအာက္မွာ
တစ္ကုိယ္တည္းသြားၿပီး ေနလုိ႔ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက အဲ့ေနရာျဖစ္တဲ့အိႏၵိယရဲ႕
အဲ့ဒီလူမ်ဳိးေတြၾကားမွာ ျဖစ္ကုိ မျဖစ္ပါဘူး။
( ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္အခါမွာလည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး)
သိေနတယ္၊ ျမတ္စြားဘုရားက ဒါကုိ သိေနတယ္။
အမ်ဳိးသမီးေတြ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ေရာက္ဘုိ႔ ရဟန္းမ ျပဳဘုိ႔ (ဘိကၡဳနီလုပ္ဘုိ႔)
ျမတ္စြာဘုရားက သုံးႀကိမ္သုံးခါ ျငင္းဆန္ခဲ့ေပမဲ့
မိေထြးေတာ္ မဟာပဇာပတိေဂါတမီ ဇြဲမေလွ်ာ့ပါဘူး။
ေယာက္က်ားတုိ႔ဇြဲ ေသခါမွ ေလွ်ာ့မယ္ အဆုိရွိေပမဲ့ သူကေတာ့
မိန္းမတုိ႔ဇြဲ ေသခါမွ ေလွ်ာ့မယ္လုိ႔ ႏွလုံးသြင္းထားပုံေပါက္ပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရား ေ၀သာလီမွာ ေနခုိက္
မဟာပဇာပတိေဂါတမီဟာ ရဟန္းမလုပ္ဘုိ႔ စိတ္ပါတဲ့အမ်ဳိးသမီးအခ်ဳိ႕ကုိ ေခၚၿပီး
ေ၀သာလီကုိ လုိက္သြားပါတယ္။
ေ၀သာလီနဲ႔ မဟာပဇာပတိေဂါတမီတုိ႔ေနတဲ့ ကပိလ၀တၳဳက
မုိင္ေပါင္း ၁၅၀ ေလာက္ေ၀းပါတယ္။
ဒီေလာက္ေ၀းကြာတဲ့ခရီးကုိ
ေလယာဥ္နဲ႔သြားတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ရထားနဲ႔သြားတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ မိဖုရားျဖစ္လုိ႔ မာစီဒီး (သုိ႔) BMW ေနာက္ဆုံးေပၚႀကီးစီးၿပီး သြားတယ္လုိ႔လည္း
မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္သြားၾကတာပါ။
လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတာပါ။ On foot ပါ။
ဒီေလာက္ေ၀းကြာတဲ့ခရီး မိန္းမသားေတြ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရတာဆုိေတာ့
အ၀တ္အစားကလည္း သယ္ေဆာင္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခါး၀တ္ခါးစားပဲ ပါမွာ။
ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ ၀င္ခံစားၿပီး စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။
မုိင္ ၁၅၀ ခရီးဆုိေတာ့ ဘယ္ႏွရက္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေလွ်ာက္ခဲ့ရမယ္မသိဘူး။
လမ္းခရီးမွာ မုိးဒဏ္ ေလဒဏ္ ေနဒဏ္ေတြနဲ႔ဆုိေတာ့
သူတုိ႔အ၀တ္အစားေတြ ညစ္ပတ္ေပေရေနမွာ ေသခ်ာတယ္။
နန္းတြင္းသူေတြဆုိေတာ့ လမ္းလည္း ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေလွ်ာက္ဖူးမယ္မထင္ဘူး။
ဆႏၵျပင္းျပလုိ႔သာ လာၾကတာ။
ခရီးရွည္ ခရီးၾကမ္းႀကီးသြားလုိက္ရေတာ့
မိန္းမသားကလည္းျဖစ္ျပန္ နန္းတြင္းသူေတြကလည္းျဖစ္ျပန္ဆုိေတာ့
သူတုိ႔ ေျခဖ၀ါးေလးေတြ ေပါက္ၿပဲ ဖူးေယာင္ကုန္တာေပါ့။
သူတုိ႔ ေ၀သာလီျပည္ ျမတ္စြာဘုရားေနတဲ့ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့
ပထမဆုံးေတြ႔လုိက္ရတာက ရွင္အာနႏၵာ။
သူတုိ႔တစ္ေတြကို ျမင္လုိက္ရေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမွာပဲ။
သန္႔ျပန္႔ေၾကာ့ရွင္းႏူးညံ့ေနတဲ့နန္းတြင္းသူေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး
စာနာစိတ္၊ နားလည္စိတ္ေတြ ရင္ထဲမွာ ျပည့္ေနတဲ့ရွင္အာနႏၵာ
ဒီျမင္ကြင္းကုိ ျမင္ကြင္းအတုိင္း ခ်က္ခ်င္း ျမတ္စြာဘုရားထံ သတင္းပို႔တယ္။
တခ်ိန္းတည္းမွာပဲ သူတုိ႔တစ္ေတြကုိ
သာသနာတြင္း၀င္ေရာက္ခြင့္ျပဳဘုိ႔ ရဟန္းမအျဖစ္လက္ခံဘုိ႔ ေလွ်ာက္တယ္။
ျမတ္စြာဘုရား ျငင္းဆုိပါတယ္။
ဒုတိယအႀကိမ္ ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။
ပယ္ခ်တယ္။
တတိယအႀကိမ္။
ပယ္ခ်တာပါပဲ။ ခြင့္မျပဳပါဘူး။
ေအာ္၊ ျမတ္စြာဘုရားႏွယ္၊ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ေရာက္ခ်င္လြန္လုိ႔ ရဟန္းမ ျဖစ္ခ်င္လြန္လုိ႔
ဘိကၡဳနီလုပ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ အပင္ပန္းခံၿပီး မုိင္ ၁၅၀ ေ၀းကြာတဲ့ေနရာက
တကူးတကလာရတာ၊ ကုိယ္ခ်င္းမစာတတ္လုိက္တာလုိ႔ အျပစ္တင္မေစာလုိက္ပါနဲ႔။
အဲ့ေခတ္ အဲ့အခါက အိႏၵိယလူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ အမ်ဳိးသမီးဆုိတာ
မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာပဲ ေနရတဲ့သက္ရွိသတၱ၀ါတစ္မ်ဳိးလုိ႔ မွတ္ယူထားၾကတာ။
ျမတ္စြာဘုရားက အဲ့သက္ရွိသတၱ၀ါကုိ
မီးဖုိးေခ်ာင္ထဲက ဆြဲထုတ္ၿပီး သကၤန္း၀တ္ေပးၿပီး
ထိပ္တည့္တည့္က ထုိင္ခုိင္းလုိက္ရင္
ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ အက်ဳိးဆက္ကို ၾကည့္ရေသးတယ္။
ဒါ ေဒသကုိ ၾကည့္တာလုိ႔ ဆုိရမယ္။
ေနာက္ၿပီး ကာလ ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ဆုိတာကုိလည့္ ထည့္တြက္ရတယ္။
အခ်ိန္တန္ၿပီလား။ မတန္ေသးဘူးလားဆုိတာ။
ဒီ Time and Space ဆုိတဲ့ ခ်ိန္ခြင္ညွာကို ညွိႏုိင္မွသာ
ကုိယ္တည္ေထာင္လုိက္တဲ့လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္မယ္ဆုိတာ
ျမတ္စြာဘုရားသိေနလုိ႔သာ ရွင္အာနႏၵာရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ခ်က္ေတြကို
ျငင္းဆုိေနတာျဖစ္မယ္။
မိန္းမေတြကုိ ခြဲျခားဆက္ဆံေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ျမတ္စြာဘုရားေဟာတာကုိ ၾကည့္ပါလား။
(မႏုႆတၱဘာ၀ ဒုလႅဘ) လူ႔အျဖစ္ကုိ ရခဲတယ္ လုိ႔သာ ေဟာခဲ့တာ။
ေယာက္က်ားအျဖစ္ကုိ ရခဲတယ္၊ မိန္းမအျဖစ္ကုိ ရခဲတယ္လုိ႔ မေဟာခဲ့ေပါင္။
လူ႔ဘ၀ေရာက္လာ လူ႔အျဖစ္ကုိ ရ႐ွိလာမွေတာ့
ေယာက္က်ားျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္
ရခဲတဲ့ဘ၀ကုိ ရ႐ွိခဲ့ၾကလုိ႔ အကုန္ ကံေကာင္းသူေတြခ်ည္းပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ေယာက္က်ားနဲ႔ မိန္းမ မတူဘူးဆုိတာကုိေတာ့ လက္ခံရမွာပဲ။
တူမွ မတူပဲဟာကုိး။
အခုေခတ္ေအာ္ေနတဲ့ ေယာက္က်ားမိန္းမ တန္းတူညီမွ်အခြင့္အေရးဆုိတာေတြလည္း
ရာႏႈန္းျပည့္ေတာ့ ဘယ္ေခတ္ကာလကုိေရာက္ေရာက္ ရႏုိင္မယ္မထင္ပါဘူး။
တခ်ဳိ႕အမ်ဳိးသမီးေတြကလည္း စီးပြါးေရး႐ႈေဒါင့္က ၾကည့္ၿပီး
သူတုိ႔လည္း ေငြရွာႏုိင္ေတာ့ သူတုိ႔ ေယာက္က်ားေတြနဲ႔ ေျခရာခ်င္း တုိင္းခ်င္ၾကတယ္။
ေျခရာခ်င္း မတူႏုိင္ပါဘူး။ ေယာက္က်ားေျခေထာက္နဲ႔ မိန္းမေျခေထာက္ မတူလုိ႔ပါ။
ျမန္မာစကားမွာရွိတဲ့ ေမာင္တစ္ထမ္း မယ္တစ္ရြက္ ဆုိတာကုိက
ေယာက္က်ားေတြက အိမ္ေထာင္မႈ၀န္ကုိ ပုိထမ္းေနရေၾကာင္း သိသာပါတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေယာက္က်ားတစ္ထမ္းနဲ႔ မိန္းမ တစ္ရြက္
ဘယ္သူက ၀န္ကုိ ပုိထမ္းရလဲ၊ ပုိထမ္းႏုိင္သလဲ။ ပုိသယ္ရသလဲ။
အသိသာႀကီးပါ။
No comments:
Post a Comment