တစ္ေန႕ ေန႕လယ္ပိုင္း ---
ကိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြ ၂-နာရီ စာအံနားေတာ့--
-ေဆာ့ကစားတဲ့ ဆူဆူညံညံ အသံေတြနဲ႕ ---
ဆရာေတာ္ႀကီးက မႏၲေလးက ျပန္အၾကြနဲ႕ ဆံုေတာ့---
ဆရာေတာ္ႀကီးက-
“ကိုရင္တို႕- ဒီအနား မေဆာ့ၾကနဲ႕။
တပည့္ေတာ္ေက်ာင္းနားက ပိုျပီးေတာ့ က်ယ္တယ္။
လို႕ေတာင္ ေခၚလိုက္ပါေသးတယ္။
ဗုဒၶဝင္ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့--
ဆရာေတာ္ႀကီးက အနီးရွိ
ဘုန္းႀကီး ဦးပ႑ဝံသနဲ႕ ရဟန္းေတြကို-
“ကိုရင္ ေက်ာင္းသားအရြယ္ဆိုတာ ေဆာ့ကစားတတ္တဲ့ အရြယ္ဆိုေတာ့
ေဆာ့ကစားၾကမွာေပါ့”။
“ဒီ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြ -
တပည့္ေတာ္တို႕ ဦးဇင္းတို႕ အရြယ္ေတြ ေရာက္လာရင္--
ငယ္ငယ္တုန္းက လို ေဆာ့ကစားပါဦး၊ေဘာကန္ပါဦး ေျပာ။
ဘယ္လိုမွ မေဆာ့ေတာ့ဘူးဘုရား။
အရြယ္က စကားေျပာလာလိမ့္မယ္” ။
“သူတို႕ေလးေတြကို ေပ်ာ္ေအာင္ ေမြးရတယ္။
ေက်ာင္းမွာ
- ေက်ာင္းသားရွိမွ ကိုရင္ ဆိုတာ ရွိတယ္။
-ကိုရင္ ဆိုတာ ရွိမွ ရဟန္း ဆိုတာရွိမယ္။
-ရဟန္းဆိုတာ ရွိမွ သာသနာ ကို
ေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူ ရွိမယ္”
(ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မင္းကြန္း တိပိဋက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)
(ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မင္းကြန္း တိပိဋက
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး သက္ေတာ္ ၁၀၀-ျပည့္
အထိမ္းအမွတ္ စာေစာင္/ႏွာ -၂၉၀/
တပည့္ ေရႊညာသား ေကသဝါလကၤာရ ေရးသားပူေဇာ္ေသာ
ထူးျခားသည့္ ျမတ္ေထရ္မဟာ ေဆာင္းပါး)
မွထုတ္ႏႈတ္ ကူးယူကာ
စံထိုက္ပါေသာ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ားထံုးကို
စာရုိက္ကုသိုလ္ျပဳပါသည္။
မံုလယ္ဇ-ဓမၼစက္ဝန္း —
Credit To : အႏိႈင္းမဲ့စာတိုေပစမ်ား
No comments:
Post a Comment