သံဃာရတနာ

ရတနာသုံးပါးထဲက ဘုရားရွင္နဲ႔တရားေတာ္ကုိ
ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လုိကုိးကြယ္ရသလဲဆုိတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး
ထင္သာျမင္သာေအာင္ ေျပာျပခဲ့တယ္။

ဒီတခါ သံဃာရတနာလုိ႔ေခၚတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကုိ
ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လုိ ကုိးကြယ္ရတယ္ဆုိတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး
နည္းနည္း ေျပာျပရအုံးမယ္။
ဒီအေၾကာင္းကုိ ေျပာဘုိ႔အတြက္
ဗုဒၶဘာသာသမုိင္းအနည္းငယ္ကုိ သိထားဘုိ႔လုိတယ္။

သဗၺညဳတဥာဏ္ရၿပီး ဘုရားျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္
ဘုရားရွင္ ခုနစ္ရက္ခုနစ္လီ
(၀ါ) ေလးဆယ့္ကုိးရက္ၾကာ မဟာေဗာဓိပင္အနား သီတင္းသုံးေနထုိင္ခဲ့တယ္။
ၿပီးေတာ့ တရားကုိ နားေထာင္ႏုိင္စြမ္း၊ လက္ခံႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့သူ ရွာတယ္။
ေနာက္ဆုံး ဗုဒၶစာေပမွာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးလုိ႔ ထင္ရွားတဲ့
ေကာ႑ည၊ ၀ပၸ၊ ဘဒၵိယ၊ မဟာနာမ၊ အႆဇိ လုိ႔ အမည္ရတဲ့
ရေသ့ငါးဦးကုိ တရားဦးျဖစ္တဲ့ ဓမၼစၾကာနဲ႔ အနတၱလကၡဏသုတ္ကုိ ေဟာပါတယ္။
အကုန္လုံး ရဟႏၱာေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ ရဟန္းေဘာင္တက္ေရာက္ၾကတယ္။
သူတုိ႔ငါးဦးဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္သားသာ၀က ရဟန္းေတာ္မ်ားျဖစ္လာတယ္။

တုိတုိေျပာၾကပါစုိ႔။
အခ်ိန္တုိအေတာအတြင္း ဘုရားရွင္ႀကဳိးပမ္းအားထုတ္လုိက္တာ
ဘုရားရွင္ထံမွာ တပည့္သံဃာေတာ္အေရအတြက္ (၆၀) ရလာတယ္။

ဘုရားရွင္က သံဃာေတာ္ (၆၀) ကို
စရထ ဘိကၡေ၀ စာရိကံ၊ မာ ဧေကန ေဒြ အဂမိတၳ၊ ေဒေသထ ဘိကၡေ၀ ဓမၼံ
ေဒသစာရီ လွည့္လည္ၾက၊
ခရီးတစ္ေၾကာင္းကုိ ႏွစ္ပါးအတူ မၾကြၾကနဲ႔။
တရားေဟာၾကပါ လုိ႔မိန္႔တယ္။

ဒါ ဘုရားရွင္က သံဃာေတာ္ေတြကို ခရီးထြက္ခုိင္းတာ။
ခရီးသြားတဲ့ေနရာမွာလဲ တရားေဟာဘုိ႔အတြက္၊ သာသနာျပဳဘုိ႔အတြက္
လမ္းခရီးတစ္ေၾကာင္းကို တစ္ပါးသာၾကြခုိင္းတာ၊
ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္လဲ သာသနာျပဳခရီးစတင္ထြက္ပါတယ္။

ဒါကုိ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။

ဘုရားရွင္အေနနဲ႔ ဘုရားျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္တယ္။
ထင္သာျမင္သာတဲ့စကားနဲ႔ေျပာရရင္
ကုိယ့္ကုိယ္ကို ေတာ္ေအာင္ ပထမလုပ္တယ္။

ေနာက္ၿပီး အရည္အခ်င္းျပည့္မွီတဲ့ တပည့္ေမြးတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းစတင္တယ္။

ဆုိေတာ့ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းကုိ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ
ဘုရားရွင္ေတာင္မွ တစ္ကုိယ္တည္းသာသနာျပဳရင္
ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ မေအာင္ျမင္ႏုိင္လုိ႔
ခရီးေရာက္သင့္သေလာက္ မေရာက္ႏုိင္လုိ႔
တပည့္သံဃာေတာ္ကို ေမြးကာ
တရားေတာ္ကုိ သာသနာေတာ္ကုိ ျပန္႔ပြါးေအာင္ လုပ္ခဲ့ရတယ္။

ဒါကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သံဃာေတာ္ရဲ႕အင္အား၊ သံဃာေတာ္ရဲ႕ ခြန္အား
သံဃာေတာ္ရဲ႕ စြမ္းပကားကုိ ေလ့လာ အကဲခတ္ႏုိင္တယ္။
သံဃာေတာ္ကုိ ဘုရားရွင္အားကုိးေၾကာင္း သိသာတယ္။

သာသနာျပဳခရီးစတင္ထြက္ေတာ့ သံဃာေတာ္အပါး (၆၀) ထဲမွာ
ရွင္အႆဇိဆုိတာလဲပါတယ္။ ရွင္အႆဇိဆုိတာက အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့
ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးထဲက တစ္ဦးအပါအ၀င္ျဖစ္တယ္။
သူသာသနာျပဳၾကြတဲ့ေနရာက ရာဇၿဂဳိဟ္ၿမိဳ႔ျဖစ္တယ္။
ရာဇၿဂဳိဟ္ၿမဳိ႔နားမွာ နာလႏၵာရြာဆုိတာရွိတယ္။
အဲ့ရြာမွာ ဥပတိႆနဲ႔ ေကာလိတ ဆုိတဲ့လူငယ္ႏွစ္ဦးရွိတယ္။

တေန႔ ဒီလူငယ္ႏွစ္ဦး (ဂိရိသမဇၨ လုိ႔ေခၚတဲ့) ေတာင္ထိပ္ပြဲသဘင္ သြားၾကည့္ၾကတယ္။
အဲ့ေနရာမွာ ဒီပြဲသဘင္ကုိ အခုေခတ္အထိ သုံးႏွစ္တစ္ႀကိမ္က်င္းပဆဲလုိ႔သိရတယ္။
လူငယ္လူရြယ္ကာလသားေတြ အစြမ္းကုန္ ‘ကဲ’ ၾကတဲ့ပြဲလုိ႔လဲ သိရတယ္။
ပြဲကျပရာမွာ အုိနာေသေရး ဒုကၡေဘးေတြအေၾကာင္းလဲ ပါဟန္တူပါရဲ႕။
အဲ့ဒီပြဲသဘင္ကုိ သြားၾကည့္ၾကတဲ့ နာလႏၵာရြာသားေတြျဖစ္တဲ့
ဥပတိႆနဲ႔ ေကာလိတ လူငယ္ႏွစ္ဦး သံေ၀ဂရသြားတယ္။

သံေ၀ဂရၿပီး မအုိရာ မနာရာ မေသရာေနရာအတြက္ အရွာထြက္ၾကတယ္။
ေနာက္ဆုံး ရာဇၿဂဳိဟ္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဆြမ္းခံၾကြေနတဲ့ ရွင္အႆဇိကုိ ေတြ႔သြားတယ္။
ရွင္အႆဇိကုိ ဂ႐ုျပဳမိသြားတယ္။
ရွင္အႆဇိ ဆြမ္းခံၾကြပုံကလဲ အေတာ္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတာကုိး။
ဆြမ္းခံၾကြခ်ိန္ ေရွ႕ကို ေလးေတာင္ခန္႔မွ်ပဲ ၾကည့္တယ္တဲ့။
သူ႔ေခတ္သူ႔အခါကေတာ့ ေရွ႕ကို ေလးေတာင္ခန္႔မွ်ၾကည့္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး
ဆြမ္းခံၾကြလုိ႔ရတာေပါ့။ အခုေခတ္လုိ ကားေတြ ဘာေတြမွ မရွိေသးတာ။

ဒီလုိ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္စြာ ဆြမ္းခံၾကြမ္းလွမ္းေနတဲ့ ရွင္အႆဇိကုိ ၾကည့္ၿပီး
ဥပတိႆဆုိတဲ့ သူငယ္ အေတာ္သေဘာက်ေနတယ္။
ေအာ္၊ ဒီပုဂၢဳိလ္ရဲ႕ အမူအယာ အေတာ္ထူးျခားတယ္၊ အင္မတန္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတာပဲ၊
သူ႔မွာ တရားထူးတစ္ခုခုေတာ့ ရွိေလာက္တယ္ လုိ႔ ဆက္စဥ္းစားတယ္။

ဒီမွာလဲ တစ္ခုသတိျပဳမိတယ္။
ဥပတိႆဆုိတဲ့သူငယ္ဟာ ဗုဒၶဘုရားရွင္ကုိလဲ မေတြ႔ဘူးေသးပါဘူး။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ထူးျခားတဲ့ တည္ၿငိမ္တဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့
ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္တစ္ပါးကုိ ျမင္ေတြ႔ၿပီး စိတ္၀င္စားသြားတယ္။

ခုေခတ္ ဗုဒၶဘာသာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားလဲ
ရွင္အႆဇိကဲ့သုိ႔ Express (အမူအယာ အျပ) ေကာင္းဘုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
အျပင္ထြက္ရာမွာ ခရီးသြားရာမွာ ဆြမ္းခံထြက္ရာမွာ
ေသေသခ်ာခ်ာ သပ္သပ္ယပ္ယပ္၀တ္ရုံသင့္ပါတယ္။
ဒီလုိ Express ေကာင္းမွသာ ဥပတိႆတုိ႔လုိ ဘာသာျခားေတြကုိေရာ
ကုိယ့္ဘာသာ၀င္ေတြကုိေရာ Impress (သေဘာက်ေစ)မွာပါ။
Impress ျဖစ္မွ Interest ဆုိတဲ့ စိတ္၀င္စားမႈ ရမွာပါ။

ဒါ့ေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္သံဃာေတာ္မ်ား
သပ္သပ္ယပ္ယပ္ စားတတ္ဖုိ႔၊ သြားတတ္ဖုိ႔၊ ေနတတ္ဖုိ႔၊ ထုိင္တတ္ဖုိ႔
အင္မတန္အေရးႀကီးပါတယ္။

ဒီလုိမဟုတ္ဘဲ
လူေတြနဲ႔ တန္းတူထုိင္၊ တန္းတူသြား၊ တန္းတူစား၊ တန္းတူကစားေနရင္
ရွိခုိးခံမဲ့ ရဟန္းေတာ္ကုိ ရွိခုိးမဲ့ လူေတြက ဘယ္လုိလုပ္ အားပါပါ ရွိခုိးခ်င္မလဲ။
၀တ္ေက်တမ္းေက်သာ ရွိခုိးေတာ့မေပါ့။

ရွိခုိးတဲ့သူေတြ အားရပါးရ ရွိခုိးခ်င္ေအာင္
ရွိခုိးခံရဟန္းေတာ္မ်ားက သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သာလြန္ရုံတင္မကဘဲ
စားတဲ့၊ သြားတဲ့၊ ေျပာတဲ့ဆုိတဲ့ေနရာေတြမွာလဲ သာလြန္ေအာင္ ႀကဳိးစားသင့္ပါတယ္။
Posted by Dr. Ashin Indaka