သာသနာျပဳသည္ဆုိရာ၀ယ္

မႏၱေလးၿမဳိ႕၊ ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္ေနတုန္းက အေမရိကမွာ သီတင္းသုံးေနတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးဥာဏ၀ရ အလည္ျပနၾကြလာတယ္။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ၾသ၀ါဒခ်ီးျမွင့္တယ္။ ၾသ၀ါဒထဲမွာ "သာသနာျပဳပုဂၢဳိလ္ဟာ ၀ိဇၨာနဲ႔သာမက စရဏနဲ႔ပါ ျပည့္စုံဖုိ႔လုိအပ္ေၾကာင္း" ထည့္သြင္းေျပာၾကားသြားတယ္။ သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္အေနနဲ႔ တကၠသုိလ္စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ သင္ရတဲ့ အတတ္ပညာျပည့္စုံ႐ုံနဲ႔တင္ မလုံေလာက္ဘူး။ အက်င့္စရဏနဲ႔လည္း ျပည့္စုံဖုိ႔လုိအပ္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္ရဲ႔ၾသ၀ါဒကုိ အဲဒီအခ်ိန္အခါ တုန္းက နားလည္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပဲ သေဘာထားခဲတယ္။

ဆရာေတြ သင္ၾကားေပးတဲ့စာေတြကို ေကာင္းေကာင္းႏွလုံးမသြင္းျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဆရာေတြ ညႊန္ၾကားတဲ့ စာအုပ္ေတြကုိ စိတ္ပါလက္ပါ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ စာေမးပြဲ ေအာင္႐ုံပဲ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ စကားေျပာ၊ ေ၀ဘန္၊ အေၾကာင္းမ႐ွိ အေၾကာင္း႐ွာ ၿမဳိ႔ထဲေလွ်ာက္သြား၊ ဒီလုိနဲ႔ တန္ဖုိး႐ွိတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ကုန္လြန္ေစခဲ့တယ္။ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးဥာဏ၀ရေျပာခဲ့တဲ့ ၀ိဇၨာ (အတတ္ပညာ) မျပည့္စုံခဲ့တာဘဲ။ အခုအခ်ိန္က်မွ ႐ွိသမွ်စာ ကုန္း႐ုန္းဖတ္ေနရေတာ့ သာသနာျပဳတဲ့ေနရာမွာ ထင္သေလာက္ ခရီးမေရာက္ဘူး။ ေခတ္စာေရာ ပိဋကတ္စာေပေတြကိုပါ ႏွံ႔စပ္ႏုိင္သမွ် ႏွံ႔စပ္ေအာင္ ဖတ္မွတ္ရတယ္။ ဒါမွသာ တရားပြဲေတြမွာ ေမးသမွ်ေမးခြန္းေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျဖဆုိႏုိ္င္တာ။

(မွတ္ခ်က္။ ႏုိင္ငံျခားတရားပြဲမ်ားတြင္ ျမန္မာျပည္ဓမၼကထိကဆရာေတာ္မ်ားကဲ့သုိ႔ မ်က္စိႏွစ္လုံး စုံမွိတ္ကာ "သတည္း" ခ်႐ုံမွ်ျဖင့္ မၿပီးပါ။ တရားပြဲၿပီးဆုံးေသာအခါ အေမးအေျဖက႑႐ွိပါသည္။ တရားေဟာစဥ္ တရားထဲတြင္ပါေသာ မ႐ွင္းလင္းေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ စာ႐ြက္ျဖင့္ တရားနာပရိသတ္တုိ႔က ေရးမွတ္ထား၍ တရားပြဲၿပီးခ်ိန္တြင္ ေမးေလ့႐ွိရာ ေမးသူတုိ႔ ေက်နပ္သည္အထိ တရားေဟာသူက ေျဖၾကားေပးရပါသည္။)

ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္ပညာေရးမွာ ပဋိပတ္မကင္းေသာ ပရိယတ္သမားျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ စာသင္သားရဟန္းေတာ္မ်ား သတိပဌာန္တရားအားထုတ္ရပါတယ္္။ ဆရာေတာ္ဦးဥာဏ၀ရ ေျပာခဲတဲ့ စရဏ (အက်င့္တရား)နဲ႔ ျပည့္စုံဖုိ႔ပင္။ ဒီလုိ တရားအားထုတ္စဥ္အခ်ိန္တုန္းကလည္း ငယ္႐ြယ္သူျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ စိတ္ပါလက္ပါ အားမထုတ္ျဖစ္ခဲ့ဲဘူး။ ၀တ္ေက်တမ္းေက်ပင္။

အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ သတိပဌာန္တရားအားထုတ္တဲ့သူေတြက ျပႆနာတစုံတရာ ေမးလာတဲ့အခါ (ကုိယ္က ေသေသခ်ာခ်ာ ဂဃနဏ အားမထုတ္ဘူးတဲ့အတြက္) အခက္အခဲမ်ားစြာ ေတြ႔ရျခင္းပင္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သာသနာျပဳမယ္ဆုိရင္ (အထူးသျဖင့္) ႏုိင္ငံျခားမွာ သာသနာျပဳမယ္ဆုိရင္ ၀ိဇၨာ (အတတ္ပညာ) ေရာ စရဏ (အက်င့္တရား) ပါ ျပည့္စုံဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။

၀ိဇၨာ (အတတ္ပညာ)နဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ျမန္မာစာေပ ပိဋကတ္စာေပတတ္ကၽြမ္းထားရမည့္ အျပင္ ႏုိင္ငံျခားသာသနာျပဳရဟန္းျဖစ္ဖုိ႔ အဂၤလိပ္စာ အဂၤလိပ္စကားလည္း တတ္ထားမွ။ ပိဋကတ္စာေပ ဘယ္ေလာက္ကၽြမ္းက်င္ ကၽြမ္းက်င္ အဂၤလိပ္စကားမတတ္ရင္ ဘယ္လုိမွ သာသနာျပဳတဲ့ေနရာမွာ ခရီးေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သာသနာ့တကၠသုိလ္တက္တုန္းက အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ညေနဆုိရင္ မႏၱေလးေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားလုိက္ေျပာရတာလည္းအေမာ။

တစ္ေန႔ မင္းကြန္းဘက္ကျပန္လာတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္နဲ႔ မႏၱေလးေတာင္ေပၚမွာေတြ႔တယ္။ အဂၤလိပ္စကားထုိက္သင့္သေလာက္ေျပာတတ္ေနတဲ့ စာေရးသူ႔ကုိ "ဘြဲ႔ဘယ္ႏွစ္ခုရၿပီလဲ" လုိ႔ ေမးတယ္။ အဲတုန္းက သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယဘြဲ႔ရၿပီးခါစဆုိေတာ့ "တစ္ဘြဲ႔ရၿပီးၿပီ" လုိ႔ ေျပာရတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသား မ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။ "ခင္ဗ်ားက တစ္ဘြဲ႔ပဲ ရေသးတာ၊ အဂၤလိပ္စကား အေတာ္ေျပာႏုိင္သားပဲ၊ ဟုိဘက္ကမ္းက ဘုန္းႀကီးေတြက ေျပာတယ္၊ သူတုိ႔ ကုိးဘြဲ႔ရၿပီးၿပီတဲ့၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားလုိ အဂၤလိပ္စကား မေျပာတတ္ဘူး" တဲ့။ မွတ္ကေရာ။

ႏုိင္ငံျခားမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာလုိ ဘြဲ႔ႀကီးေတြကုိ နံရံေတြမွာခ်ိတ္ၿပီး သာသနာျပဳလုိ႔မရပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းက ၉ ဘြဲ႔ရပါ၊ ဘုန္းဘုန္းက ၁၂ ဘြဲ႔ရထားတာပါလုိ႔ေျပာၿပီး သာသနာျပဳလုိ႔ မရပါဘူး။ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္က အေရးႀကီးပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အသက္ႀကီးတုိင္းလည္း ႏုိင္ငံျခားမွာ ေနရာမရပါဘူး။

သာသနာျပဳတဲ့စြမ္းရည္ဟာ အသက္ႀကီးတာ (၀ါႀကီးတာ)နဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး။ အရည္အခ်င္း႐ွိတဲ့သူက ပလႅင္ေပၚတက္ရတာပါ။ အသက္ထက္ (၀ါထက္) အရည္အခ်င္းက ပုိအေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါဟာ သဘာ၀က်ၿပီး "ျမတ္စြာဘုရားရဲ႔မူ" လုိ႔ေျပာမယ္္ဆုိ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားက အသက္ႀကီးတဲ့ ၀ါႀကီးတဲ့ အ႐ွင္ေကာ႑ညတုိ႔အဖြဲ႔ကုိ ရာထူးႀကီးႀကီးမေပးဘဲ အသက္ငယ္တဲ့ ၀ါငယ္တဲ့ (ေနာက္မွ သာသနာ့ေဘာင္ကုိ ေရာက္လာတဲ့) အ႐ွင္သာရိပုတၱရာနဲ႔ အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္တုိ႔ကုိသာ ရာထူးႀကီးႀကီးေပးထားလုိ႔ပါဘဲ။

ဒါကုိေထာက္႐ႈၿပီး ကမၻာ့စံခ်ိန္နဲ႔သာမက ျမတ္စြာဘုရားရဲ႔မူ၀ါဒနဲ႔ပါကုိက္ညီေအာင္ ျမန္မာျပည္႐ွိ စာသင္တုိက္မ်ား၊ သာသနာ့တကၠသုိလ္မ်ားမွာ ၀ါႀကီးတာထက္ အရည္အခ်င္း႐ွိတဲ့သူမ်ားကုိ ပုိ၍ ဦးစားေပး စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။

အဂၤလိပ္စာမတတ္တဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးနဲ႔ အေနာက္ႏုိင္ငံ အဂၤလန္ကုိ ခရီးအတူထြက္ဖူးတယ္။ အဂၤလိပ္စာမတတ္တဲ့အတြက္ အေသးအဖြဲေလးေတြမွာ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေလဆိပ္၀င္တာနဲ႔ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးစစ္ရတယ္။ သူမ်ားေတြ ငါးမိနစ္နဲ႔ၿပီးရမဲ့ဟာ သူ႔မွာ နာရီ၀က္နဲ႔ မၿပီးႏုိင္ဘူး။ ေဆးစစ္တဲ့အခန္းထဲ တစ္ေယာက္စီ၀င္ရတာဆုိေတာ့ စာေရးသူလည္း ၀င္ၿပီး ကူညီခြင့္မရပါဘူး။ ေနာက္မွ သိရတာက ဟုိကေျပာတဲ့စကားကုိ နားမလည္တဲ့အတြက္ ဓာတ္မွန္႐ုိက္တဲ့အခါ အေနအထား တလြဲစီ ျဖစ္ျဖစ္ ေနတာဆုိပဲ။

ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္က လွဴဖြယ္ေလးေတြကုိ ကုိင္ၿပီး လာလွဴတယ္။ စာေရးသူလည္း ေရမုိးခ်ဳိး အနားယူတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဆရာေတာ္က စာေရးသူအခန္းထဲ၀င္လာၿပီး "ေမာင္ဣႏၵက၊ အခုနက ဒကာမႀကီးက အလုိက္သိတယ္ေနာ္၊ လန္ဒန္မွာ ရာသီဥတုက ေအးေတာ့ အသားပတ္မွာစုိးလုိ႔ထင္တယ္၊ ဒုိ႔ကုိ Skin Lotion လာလွဴသြားတယ္၊ ကုိယ္ေတာ့ လိမ္းလာခဲ့ပီ" လုိ႔ေျပာတယ္။ စာေရးသူလည္း မ်က္လုံးၿပဴးသြားတယ္။

"ေနစမ္းပါဦး ဆရာေတာ္၊ ဆရာေတာ့္ Skin Lotion ဗူးၾကည့္ပါရေစဦး" လုိ႔ေျပာၿပီး သူ႔အခန္းထဲ လုိက္ၾကည့္ေတာ့ "ဘယ္ကလာ Skin Lotion ဗူး ဟုတ္ရမွာလဲ၊ အဲဒါ မုတ္ဆိတ္ေမႊး ႏႈတ္ခမ္းေမႊးရိတ္တဲ့အခါ သုံးရမဲ့ဟာ" လုိ႔ ဆရာေတာ့္ကုိ ေျပာျပရတယ္။ အဂၤလိပ္စာ အဂၤလိပ္စကား မတတ္လုိ႔ကေတာ့ သာသနာျပဳဘုိ႔ ေနေနသာသာ ဒီလုိအေသးအဖြဲေလးေတြမွာကိုပဲ အမွားမွားအယြင္းယြင္းျဖစ္ေနလုိ႔ ေျဖ႐ွင္းလုိ႔ကုိ မၿပီးႏုိင္ဘူး။ ဒါက ၀ိဇၨာ (အတတ္ပညာ) နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ တတ္သင့္တာေတြ တတ္ထားဖုိ႔ သတိရတုန္း အႀကံေပးျဖစ္တာပါ။

စရဏ (အက်င့္)နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔လည္း ေျပာစရာေတြ တပုံတပင္ႀကီး။ ႏုိင္ငံျခားမွာ သာသနာျပဳမယ္ဆုိရင္ ရိပ္သာတစ္ခုခုမွာ ဆရာနည္းက်က် သတိပဌာန္တရားကုိ အားထုတ္ထားသင့္တယ္။ ေသာတာပန္စသည္မျဖစ္ေတာင္ နည္းမွန္ လမ္းမွန္နဲ႔ တစုံတခုေသာအတုိင္းအတာအထိ အားထုတ္ထားသင့္တယ္။ ဓမၼကထိကေလသံေတြကုိ နားေထာင္တဲ့အခါမွာ (၀ါ) တရားနာတဲ့အခါမွာ တရားအားထုတ္ဖူးတဲ့ ဓမၼကထိကေလသံက တရားနာသူ႔အေပၚမွာ ခြန္အားပုိ႐ွိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တရားအားထုတ္ၿပီးမွ တရားေဟာသာသနာျပဳမယ္ဆုိရင္ ပုိေအာင္ျမင္မယ္လုိ႔ စာေရးသူေတာ့ ယုံၾကည္တယ္။

အဲ၊ အက်င့္ (စရဏ) ဆုိလုိ႔ တရားထုိင္တဲ့အက်င့္သာ မ႐ွိခ်င္ေနမယ္။ ကြမ္းစားတဲ့အက်င့္ေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား႐ွိၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားြကလည္း ကြမ္းစားၾကေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြထံပါ ကြမ္းစားတဲ့အက်င့္ ကူးစက္ကုန္ပုံေပၚတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္း ရဟန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား (ကုိရင္မ်ားပါ) ကြမ္းစားတဲ့အက်င့္႐ွိလာတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ဆြမ္းစားကြမ္းစားဆုိတဲ့ စကားတြဲလုံးေတြကလည္း ရဟန္းေတာ္မ်ား ဆြမ္းစားၿပီးရင္ ကြမ္းစားရမဲ့အေလ့အက်င့္ကုိ တြန္းအားေပးေနသလုိပဲ။

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကြမ္းစားတာဟာ မေကာင္းပါဘူး။ စာေရးသူ မေလး႐ွားႏုိင္ငံေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္နီး္ပါး႐ွိၿပီ။ မေလး႐ွားေရာက္ ေ႐ႊျမန္မာေတြနဲ႔ တ႐ုတ္ေတြကုိ အမ်ားဆုံးဆက္ဆံရတယ္။ ရံဖန္ရံခါ သူတုိ႔ရဲ႔အိမ္ေတြကုိ သာေရးနာေရးကိစၥေတြနဲ႔ ဆြမ္းစားၾကြရတယ္။ အိမ္တစ္အိမ္၊ တုိက္ခန္းတစ္ခန္းမွာ ဗမာ႐ွိ မ႐ွိ ေလွကားအတက္ ေဒါင့္ကုိ ၾကည္တာနဲ႔ သိရတယ္။ ဗမာအမ်ားစုဟာ ကြမ္း၀ါးေလ့႐ွိၿပီး ကြမ္းတံေတြးကုိ ေလွကားအတက္ေဒါင့္ေတြမွာ ေထြးေလ့႐ွိတာကုိး။

စာေရးသူေတာ့ ဟုိႏုိင္ငံ ဒီႏုိင္ငံ အသြားအလာမ်ားလာၿပီး ႏုိင္ငံျခားမွာ အေနမ်ားလာလုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္ (မ်ဳိးခ်စ္စိတ္) ပုိႀကီးထြားလာတယ္။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ဳိး အႏွိမ္ခံရမွာ အရမ္းေၾကာက္တာပဲ။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ ကုိယ့္လူမ်ဳိးကုိ အထင္ေသးစကားေျပာလာရင္ မခံႏုိင္လြန္းလုိ႔ ေျဖ႐ွင္းရတာလဲ အေမာပဲ။ ကုိယ့္လူမ်ဳိးကုိလည္း ႀကဳံတဲ့အခါတုိင္း အသိတရားျမင့္ျမင့္နဲ႔ အဆင့္အတန္း႐ွိ႐ွိ သိပ္ေနေစခ်င္တာပဲ။

အိမ္ေပၚတက္လုိက္လုိ႔ ေလွကားေဒါင့္ေတြမွာမ်ား ကြမ္းတံေတြးေတြေတြ႔လုိက္ရရင္ သူတုိ႔အစား ကုိယ္႐ွက္မိတယ္။ ဒီလုိေတြ႔ကရာေနရာေတြမွာ ကြမ္းတံေတြးေတြ ေထြးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒုိ႔လူမ်ဳိးေတြကိုေတာ့ အထင္ေသးေတာ့မွာပဲလုိ႔ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ကြမ္းတံေတြးကုိ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ေထြးတာဟာ ကုိယ့္မွာ အသိတရားဘယ္ေလာက္႐ွိတယ္ဆုိတာ ေဖၚျပေနတာပဲ မဟုတ္လား။ တနည္းေျပာရရင္ ကိုယ့္အဆင့္အတန္းကုိ ေျပာျပေနတာပဲမဟုတ္လား။

ႏုိင္ငံျခားမွာ သာသနာျပဳမဲ့ရဟန္းေတာ္ဟာ ကြမ္း၀ါးျခင္းစတဲ့ ဒီလုိအေသးအဖြဲေလးေတြကုိ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ထားသင့္တယ္။ သာသနာျပဳမဲ့ျမန္မာရဟန္းေတာ္ရဲ႔သြားေတာ္က မီးေသြးထက္မဲေနမယ္ဆုိရင္ သာသနာျပဳမဲ့ျမန္မာရဟန္းေတာ္က Vampire လုိ႔ေခၚတဲ့ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္နဲ႔တူေနမယ္ဆုိရင္ အသန္႔အျပန္႔ႀကဳိက္တတ္တဲ့ တ႐ုတ္ အဂၤလိပ္စတဲ့လူမ်ဳိးေတြကုိ ဘယ္လုိမွ သာသနာျပဳလုိ႔ရမယ္မထင္ဘူး။

ဒါနဲ႔စပ္လုိ႔ ငယ္ဆရာတစ္ပါးေျပာတာကုိ အမွတ္ရမိတယ္။ "ငါ့ကုိ ဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္က ေလွ်ာက္တယ္ကြာ၊ အ႐ွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႔သားသမီးေတြကုိ ကြမ္းမစားရ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရလုိ႔ စည္းကမ္းထုတ္ထားတာ၊ အခု သူတုိ႔ေတြ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ကုန္ၿပီ။ တစ္ေယာက္မွ ေဆးမေသာက္ ကြမ္းမစားၾကဘူးဘုရား၊ အ႐ွင္ဘုရားေကာ၊ အ႐ွင္ဘုရားတပည့္ေတြကို ဒီလုိစည္းကမ္း မထုတ္ႏုိင္ဘူးလားဘုရား၊ သူတုိ႔ပါးစပ္ေတြ သြားေတြ အကုန္လုံး နီရဲေနတာပဲတဲ့၊ ငါေတာ့ ႐ွက္လုိက္တာကြာ" တဲ့။

Posted by Dr. Ashin Indaka