"ဓမၼနိႆတၱိ-နိဇၨ၀= သတၱ၀ါလည္း မဟုတ္၊ ဇီ၀= အသက္လိပ္ျပာလည္းမဟုတ္၊
နာမ္ရုပ္ ဓမၼသခၤ ါရသာဟုတ္၏" ဟူ၍ ျမတ္ဗုဒၶက ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
သို႔စဥ္လ်က္ "၀ိညာဥ္လိပ္ျပာ" ရွိသည္ဟူေသာ အယူအစြဲသည္
အစဥ္အလာအားျဖင့္ ခုိင္ျမဲလာခဲ့ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ ယင္းအယူအစြဲသည္
ေက်းလက္ေဒသတို႔၌ ပိုမိုအားေကာင္းရွင္သန္ပ်ံ႕ႏွံ႔လ်က္ရွိပါ၏။
ေက်းလက္ေတာရြာမ်ား၌ အခ်ိဳ႔မိန္းမတို႕သည္ ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္
"သားေလးရဲ႔ အသက္လိပ္ျပာလာလာ၊ ဘယ္မွ မသြားနဲ႔၊ အေမန႔ဲ အတူ အိပ္ရေအာင္"
စသည္ျဖင့္ ေျပာေလ့ရွိတတ္ၾကပါသည္။
အညာေရႊလီေဒသ၌ အမ်ားဆံုး ေျပာဆိုတတ္သည္ဟု
ေဆာင္းပါးတစ္ေစာင္တြင္ ဖတ္ရဖူးပါသည္။
အခ်ိဳ႔ကမူ လူေသေသာအခါ အပ္ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္ ကြင္းလုပ္ျပီး
ကေလးသူငယ္မ်ား၏ လက္တြင္စြပ္ေပးထားသည္။
အခ်ိဳ႔ကမူ လက္တြင္မစြပ္ပဲ လည္ပင္းတြင္ စြပ္သည္။
ဤသည္မွာ ေသသူႏွင့္လိပ္ျပာခြဲသည္ဟု ဆိုပါသည္။
အခ်ိဳ႔ကမူ လူေသေသာအခါ ရက္မလည္မီ (၇ ရက္မျပည့္မီ) အိမ္ေပၚတြင္
သင့္ေလ်ာ္ေသာေနရာ၌ အိပ္ရာေနရာခင္းေပးထားရသည္။
ေသသူ၏ ၀ိညာဥ္လိပ္ျပာကေလးက ထိုအိပ္ရာေနရာတြင္ ေနထိုင္သည္ဟု ယူမွတ္ၾက၏။ က်န္ရစ္သူမိသားစုက ထမင္းစားေတာ့မည္ဆိုလွ်င္
ေသသူအတြက္ခင္းက်င္းထားေသာ အိပ္ရာေနရာေဘး၌ ထမင္းဟင္းကို ခ်ထားေပးရသည္။
၀ိညာဥ္လိပ္ျပာကို ထမင္းေကၽြးသည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္၏။
လူေသကို သုသာန္တြင္ ျမွဳတ္ႏွံ (သို႔) သျဂၤ ိဳလ္ျပီးစီးေသာအခါတြင္လည္း
သုသာန္မွ သစ္ကိုင္း၊ သစ္ခက္ တစ္ခုခုခ်ိဳးဖဲ့လ်က္
"ငါႏွင့္ လိုက္ခဲ့" ဟု ေသသူ၏ လိပ္ျပာကို ေခၚခဲ့ျခင္းမ်ိဳးလည္း ရွိ၏။
ယင္းသို႔ ေခၚရာ၌ပင္ "လမ္းမွာစကားမေျပာန႔ဲ" ဟုပညတ္ျခင္း မ်ိဳးလည္းရွိပါသည္။
ဤလိပ္ျပာရွိသည္ဟူေသာ အယူအဆသည္
ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶ ဓမၼႏွင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ၾကီး ဆန္႕က်င္ျခားနားပါသည္။
ဤလိပ္ျပာအယူ၀ါဒမွာ သာသနာျပင္ပ ျဗဟၼဏတို႕၏ အယူ၀ါဒသာ ျဖစ္ေၾကာင္း
ျမတ္ဗုဒၶက ေအာက္ပါအတိုင္း ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါ၏။
"ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ သမဏ၊ ျဗဟၼဏတို႔သည္
သမထတရားကို ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊
အဖန္တလဲလဲ လံု႕လျပဳျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊
မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊
ေကာင္းစြႏွလံုးသြင္းျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊
စိတ္တည္ၾကည္မႈ အပၸနာ သမာဓိရၾကေလသည္။
ထုိအပၸမာသမာဓိေၾကာင့္ တစ္သိန္းမက
မ်ားလွေသာ ဘ၀တို႕၌ေနခဲ့ဖူးသည့္ အရပ္ေဒသ၊
အမ်ိဳးအမည္၊ အဆင္း၊ စားသံုးခဲ့ရသည့္ အာဟာရ၊ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ၊
အသက္အပိုင္းအျခားတို႕ကို အေထာက္အထားႏွင့္တကြ ေျပာျပႏိုင္ၾကေလသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ သမဏ၊ ျဗဟၼဏတို႔က ဤခႏၶာကိုယ္သည္
လိပ္ျပာ(အသက္ေကာင္ေလး) ရွိ၏။ ခိုင္ျမဲ၏။ ဟုအယူရွိခဲ့ၾကေလသည္။"
(ဒိဃနိကာယ္၊ သုတ္သီလကၡန္ပါဠိေတာ္၊ ျဗဟၼဇာလသုတ္မွ)
လူေသေသာအခါ ေသသူ၏ ၀ိညာဥ္လိပ္ျပာအတြက္ ထမင္းေကၽြးျခင္းအေပၚ
ဘဒၵႏၲ တိေလာကသာရ ဆရာေတာ္ဘုရားက ဤသို႕ေ၀ဖန္သံုးသပ္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
"ေရွးက ဤသို႔ေသသူအတြက္ ထည့္ေပးေသာ ထမင္းကို ကုမီးၻထမင္းဟုေခၚသည္။
သို႕ေသာ္ ယင္းတို႕မွာ အယူသီးမႈမ်ားသာျဖစ္သည္။
ေသသူကလည္း စားေသာက္ႏိုင္သည္မဟုတ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဗုဒၶဘာသာမရွိမီက အယူအဆမ်ားျဖစ္ရာ
ဗုဒၶဘာသာ သာသနာေတာ္အရ ေသသူအတြက္ ရတနာသံုးပါးအား လွဴဒါန္း၍
ပတၱိဒါနေခၚ အမွ်ေ၀ျခင္းသာ သေဘာမွန္ ျဖစ္ပါသည္။
အမွ်ေပးေ၀သည္ကို ေသသူကေရာက္ရာဘ၀ သာဓုအႏုေမာဒနာေခၚႏိုင္က
ကုသိုလ္အက်ိဳးခံစားရ၍ ဒုဂၢတိဘ၀၌ ျဖစ္ေနရသည့္တိုင္ေအာင္ သုဂတိသို႕ ေရာက္ရွိႏိုင္သည္။"
ေထရ၀ါဒဗုဒၶဓမၼအလိုအရမူ
"၀ိညာဥ္လိပ္ျပာ" ရွိသည္ဟူေသာအယူသည္ သႆတဒိဠိ ျဖစ္ပါ၏။
ဤအယူအစြဲသည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အနတၱ၀ါဒ ႏွင့္ ဆန္႕က်င္ျခားနားေသာေၾကာင့္
ဤအယူအစြဲကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ပီသသူတိုင္း ယတိျပတ္ ပယ္စြန္႕အပ္ပါသည္။
နာမ္ရုပ္ ဓမၼသခၤ ါရသာဟုတ္၏" ဟူ၍ ျမတ္ဗုဒၶက ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
သို႔စဥ္လ်က္ "၀ိညာဥ္လိပ္ျပာ" ရွိသည္ဟူေသာ အယူအစြဲသည္
အစဥ္အလာအားျဖင့္ ခုိင္ျမဲလာခဲ့ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ ယင္းအယူအစြဲသည္
ေက်းလက္ေဒသတို႔၌ ပိုမိုအားေကာင္းရွင္သန္ပ်ံ႕ႏွံ႔လ်က္ရွိပါ၏။
ေက်းလက္ေတာရြာမ်ား၌ အခ်ိဳ႔မိန္းမတို႕သည္ ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္
"သားေလးရဲ႔ အသက္လိပ္ျပာလာလာ၊ ဘယ္မွ မသြားနဲ႔၊ အေမန႔ဲ အတူ အိပ္ရေအာင္"
စသည္ျဖင့္ ေျပာေလ့ရွိတတ္ၾကပါသည္။
အညာေရႊလီေဒသ၌ အမ်ားဆံုး ေျပာဆိုတတ္သည္ဟု
ေဆာင္းပါးတစ္ေစာင္တြင္ ဖတ္ရဖူးပါသည္။
အခ်ိဳ႔ကမူ လူေသေသာအခါ အပ္ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္ ကြင္းလုပ္ျပီး
ကေလးသူငယ္မ်ား၏ လက္တြင္စြပ္ေပးထားသည္။
အခ်ိဳ႔ကမူ လက္တြင္မစြပ္ပဲ လည္ပင္းတြင္ စြပ္သည္။
ဤသည္မွာ ေသသူႏွင့္လိပ္ျပာခြဲသည္ဟု ဆိုပါသည္။
အခ်ိဳ႔ကမူ လူေသေသာအခါ ရက္မလည္မီ (၇ ရက္မျပည့္မီ) အိမ္ေပၚတြင္
သင့္ေလ်ာ္ေသာေနရာ၌ အိပ္ရာေနရာခင္းေပးထားရသည္။
ေသသူ၏ ၀ိညာဥ္လိပ္ျပာကေလးက ထိုအိပ္ရာေနရာတြင္ ေနထိုင္သည္ဟု ယူမွတ္ၾက၏။ က်န္ရစ္သူမိသားစုက ထမင္းစားေတာ့မည္ဆိုလွ်င္
ေသသူအတြက္ခင္းက်င္းထားေသာ အိပ္ရာေနရာေဘး၌ ထမင္းဟင္းကို ခ်ထားေပးရသည္။
၀ိညာဥ္လိပ္ျပာကို ထမင္းေကၽြးသည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္၏။
လူေသကို သုသာန္တြင္ ျမွဳတ္ႏွံ (သို႔) သျဂၤ ိဳလ္ျပီးစီးေသာအခါတြင္လည္း
သုသာန္မွ သစ္ကိုင္း၊ သစ္ခက္ တစ္ခုခုခ်ိဳးဖဲ့လ်က္
"ငါႏွင့္ လိုက္ခဲ့" ဟု ေသသူ၏ လိပ္ျပာကို ေခၚခဲ့ျခင္းမ်ိဳးလည္း ရွိ၏။
ယင္းသို႔ ေခၚရာ၌ပင္ "လမ္းမွာစကားမေျပာန႔ဲ" ဟုပညတ္ျခင္း မ်ိဳးလည္းရွိပါသည္။
ဤလိပ္ျပာရွိသည္ဟူေသာ အယူအဆသည္
ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶ ဓမၼႏွင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ၾကီး ဆန္႕က်င္ျခားနားပါသည္။
ဤလိပ္ျပာအယူ၀ါဒမွာ သာသနာျပင္ပ ျဗဟၼဏတို႕၏ အယူ၀ါဒသာ ျဖစ္ေၾကာင္း
ျမတ္ဗုဒၶက ေအာက္ပါအတိုင္း ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါ၏။
"ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ သမဏ၊ ျဗဟၼဏတို႔သည္
သမထတရားကို ျပင္းစြာ အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊
အဖန္တလဲလဲ လံု႕လျပဳျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊
မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊
ေကာင္းစြႏွလံုးသြင္းျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊
စိတ္တည္ၾကည္မႈ အပၸနာ သမာဓိရၾကေလသည္။
ထုိအပၸမာသမာဓိေၾကာင့္ တစ္သိန္းမက
မ်ားလွေသာ ဘ၀တို႕၌ေနခဲ့ဖူးသည့္ အရပ္ေဒသ၊
အမ်ိဳးအမည္၊ အဆင္း၊ စားသံုးခဲ့ရသည့္ အာဟာရ၊ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ၊
အသက္အပိုင္းအျခားတို႕ကို အေထာက္အထားႏွင့္တကြ ေျပာျပႏိုင္ၾကေလသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ သမဏ၊ ျဗဟၼဏတို႔က ဤခႏၶာကိုယ္သည္
လိပ္ျပာ(အသက္ေကာင္ေလး) ရွိ၏။ ခိုင္ျမဲ၏။ ဟုအယူရွိခဲ့ၾကေလသည္။"
(ဒိဃနိကာယ္၊ သုတ္သီလကၡန္ပါဠိေတာ္၊ ျဗဟၼဇာလသုတ္မွ)
လူေသေသာအခါ ေသသူ၏ ၀ိညာဥ္လိပ္ျပာအတြက္ ထမင္းေကၽြးျခင္းအေပၚ
ဘဒၵႏၲ တိေလာကသာရ ဆရာေတာ္ဘုရားက ဤသို႕ေ၀ဖန္သံုးသပ္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
"ေရွးက ဤသို႔ေသသူအတြက္ ထည့္ေပးေသာ ထမင္းကို ကုမီးၻထမင္းဟုေခၚသည္။
သို႕ေသာ္ ယင္းတို႕မွာ အယူသီးမႈမ်ားသာျဖစ္သည္။
ေသသူကလည္း စားေသာက္ႏိုင္သည္မဟုတ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဗုဒၶဘာသာမရွိမီက အယူအဆမ်ားျဖစ္ရာ
ဗုဒၶဘာသာ သာသနာေတာ္အရ ေသသူအတြက္ ရတနာသံုးပါးအား လွဴဒါန္း၍
ပတၱိဒါနေခၚ အမွ်ေ၀ျခင္းသာ သေဘာမွန္ ျဖစ္ပါသည္။
အမွ်ေပးေ၀သည္ကို ေသသူကေရာက္ရာဘ၀ သာဓုအႏုေမာဒနာေခၚႏိုင္က
ကုသိုလ္အက်ိဳးခံစားရ၍ ဒုဂၢတိဘ၀၌ ျဖစ္ေနရသည့္တိုင္ေအာင္ သုဂတိသို႕ ေရာက္ရွိႏိုင္သည္။"
ေထရ၀ါဒဗုဒၶဓမၼအလိုအရမူ
"၀ိညာဥ္လိပ္ျပာ" ရွိသည္ဟူေသာအယူသည္ သႆတဒိဠိ ျဖစ္ပါ၏။
ဤအယူအစြဲသည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အနတၱ၀ါဒ ႏွင့္ ဆန္႕က်င္ျခားနားေသာေၾကာင့္
ဤအယူအစြဲကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ပီသသူတိုင္း ယတိျပတ္ ပယ္စြန္႕အပ္ပါသည္။
(မင္းနန္ ေမာ္ကၽြန္း - အယူအျမင္မွန္ကန္ေရး မွ)
No comments:
Post a Comment