ရင္၀ယ္ပ်ိဳး၍ ပြင့္သည့္ပန္း

ယထာပိ ပုပၹရာသိမွာ၊ ကယိရာ မာလာဂုေဏ ဗဟူ။
ဧ၀ံ ဇာေတန မေစၥန၊ ကတၱဗၺံ ကုသလံ ဗဟံု။
ပန္းစုပန္းပံုအတြင္းမွ မ်ားစြာေသာ ပန္းကံုးတို႔ကို သီကံုးျပဳလုပ္သကဲ့သို႔ အၾကင္သူသည္ ဥစၥာသဒၶါတည္း ဟူေသာ အစုအပံုအတြင္းမွ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကိုျပဳရာ၏။

တို႔မ်ား အသက္ေတြ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ႀကီးရင့္လာၿပီ။ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ဆိုတာ မနက္ျဖန္မေရာက္ဘူး။ မနက္ျဖန္ကိုမ ေစာင့္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္ၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ဘ၀တစ္ခုကိုရလာၿပီ ဆိုမွျဖင့္ ကုန္ဆံုးရမွာ ဓမၼတာပဲ ဆိုေပမယ့္ တို႔ဘ၀ေတြကို ဘယ္လိုမ်ိဳးနဲ႔ ကုန္ဆံုးၾကမွာလဲ။ လူဆုိတာေမြးလာၿပီးရင္ ေသရတာပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားလည္း ပရိနိဗၺာန္ျပဳ ရတာပါပဲ။အရပ္စကားနဲ႔ေျပာရင္ ေသတာပါပဲ။ အရက္သမားလည္း တစ္ေန႔မွာ ေသရတာပဲ။ ေသတာမ်ား အဆန္းလုပ္လို႔ ဘာထူးမွာလဲ။ ေသတာ အတူတူပါပဲ ဘာမထူးဘူး။ ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္ေနစရာမလိုပါဘူးလို႔ အခ်ိဳ႔လည္း လြယ္ လြယ္ေျပာတတ္ၾကတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါပဲ။
ေသျခင္းတရားဟာ မဆန္းေပမယ့္ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေစတာက အဲ့ဒိလူ(သို႔) အဲ့ဒိသတၱ၀ါဟာ ဆိုၿပီးေသတာလား၊ ေကာင္းၿပီးေသတာလား။ တနည္းအားျဖင့္ ေလာကႀကီးကုိ ဆိုးက်ိဳးေတြေပးၿပီး ေသတာလား၊ ေကာင္းက်ိဳးေတြေပးၿပီးေသ တာလား။ သူ႔ဘ၀မွာ ဆိုးတ့ဲတရားေတြနဲ႔ ေသရတာလား။ ေကာင္းတဲ့တရားေတြနဲ႔ ေသရတာလား ဆိုတာက ရိုးရွင္းသ ေလာက္ဆန္းၾကယ္လွတယ္ေနာ္။ လူအခ်ိဳ႕ ေမးျမန္းသံေတြ ခဏခဏၾကားေနရျပန္တယ္။ ေသရင္ ဘယ္လိုေသတာ ေကာင္းမလဲတဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က ၀ိပႆနာပြားရင္းန႔ဲ ေသတာေကာင္းတယ္။ ေ၀ဒနာေလး႐ႈၿပီးေသတာေကာင္းတယ္ …. အစံုပါပဲ။ ဘယ္လိုေသတာေကာင္းတယ္။ ဘယ္လုိေသမယ္ဆိုၿပီးေျပာေနၾကတာ ေသမင္းနဲ႔မ်ား ရက္ခ်ိန္းယူထားၾကတဲ့ သူေတြလားလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ပါပဲ။
ဘာေတြဘယ္လုိပဲ ေျပာေနေျပာေန ေသေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ ေနေပ်ာ္ေပ်ာ္ဆိုတဲ့စကားလည္း ရွိေနတာပဲ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေသဖို႔အဖို႔ အတြက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ လူေတြမေပ်ာ္ၾကဘူး။ ယေန႔ကမၻာမွာ လူေတြၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အႀကီးဆံုး ဒုကၡေတြ ထဲမွာ မေပ်ာ္ၾကတဲ့ဒုကၡ၊ အထီးက်န္ဆန္ရတဲ့ ဒုကၡက ပိုၿပီးႀကီးေနတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ကိစၥဟာ ယေန႔အခါမွာ ပိုၿပီးတြင္က်ယ္လာတာေနမယ္။ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ မရိုးရေအာင္ကို ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ေတြ မ်ားလွသည္။ ေရွးတုန္းကေတာ့ ေရဒီယိုေလာက္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အေပၚစက္ ေအာက္စက္၊ တီဗီ၊ ဗီြဒီယို … စသျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ကိရိယာေတြ တစ္စထက္တစ္စ တိုးတက္လာပါတယ္။ ျပန္ၾကားေရတို႔ ပညာေပးတို႔ဆိုတာပါေသာ္လည္း ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္ေလာက္မမ်ား။ ပါတယ္ဟုသာ ဆိုႏိုင္သည္။ ဒါေတြကိုၾကည့္လိုက္တိုင္း လူေတြမွာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးက အေရးတႀကီးလိုအပ္ေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
လူေတြဘာေၾကာင့္မ်ား ေဖ်ာ္ျဖည္ေရးကို ဦးစားေပးေနရတာလဲဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါပဲ။ ကိုယ့္တစ္ဦးတည္း ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ လည္း ေဖ်ာ္ေျဖေရးဆိုတာနဲ႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲဆိုတာ ျပန္ၿပီး ဆန္းစစ္ၾကည့္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးဆိုတာ ဘာလဲ။ ၾကည့္ေလ …… မေပ်ာ္လို႔ ေဖ်ာ္ရတယ္။ မေျပလို႔ ေျဖရတာခ်ည္းမဟုတ္လား။ သံပုရာရည္ ေလးတစ္ခြက္ေလာက္ တို႔ေဖ်ာ္ၾကည့္ရေအာင္။ ဖန္ခြက္ထဲကို ေရေအးေအးေလးထည့္လိုက္မယ္။ ၿပီးေတာ့ သံပုရာသီစိတ္ ေလးညစ္ထည့္၊ ေနာက္ သၾကားထည့္မယ္။ ဆားေလးနည္းနည္း ခပ္လိုက္ပါအံုး။ အားလံုးထည့္ၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေရ ေအာက္မွာ အနည္ထိုင္ေနတဲ့ သၾကားေတြကို ေပ်ာ္သြားေအာင္ ဇြန္းနဲ႔ ခေလာက္လိုက္ပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ခ်ဥ္ေနရင္ ေသာက္မေကာင္းေတာ့ အခ်ဥ္ေျပေအာင္ သၾကားထည့္ၿပီး ေျဖရသလို သၾကား အရည္ေပ်ာ္ဖို႔ ဇြန္းနဲ႔ ေမႊၿပီး ေဖ်ာ္ရတယ္။ ေပ်ာ္ေအာင္ ေဖ်ာ္ရသလို ေျပေအာင္ ေျဖရတာဟာ ေပ်ာ္ေျပဖို႔ ေဖ်ာ္ေျဖရတာပါပဲ။
လူေတြ မေပ်ာ္ဘူးဆိုတာဟာ ပ်င္းလို႔မေပ်ာ္တာလည္း ရွိမယ္၊ စိတ္ညစ္စရာေတြနဲ႔ ၾကံဆံုေနရလို႔ မေပ်ာ္တာလည္းရွိမွာပဲ။ မေျပဘူးဆိုတာမွာေတာ့ အဆင္မေျပတာေတြေပ့ါ။ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး စသျဖင့္ အေရးေပါင္းအေၾကာင္း ေပါင္းမ်ားစြာေၾကာင့္ မေျပတာေတြလည္း ရွိေပါ့။ ေျပေျပျပစ္ျပစ္မရွိတဲ့ဘ၀မွာ အဖုအထစ္ေတြ၊ အခ်ိဳးအေကြ႔ေတြ၊ အနိမ့္အျမင့္ေတြမ်ားလွသည္။ မေပ်ာ္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ မေျပျခင္းဆိုတာေတြကလည္း အေၾကာင္းတစ္ရပ္အ ေနနဲ႔ ပါ၀င္ႏိုင္တာပဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေတြက အျပည့္။ အိပ္လိုက္စားလိုက္၊ ေဆာ့လိုက္ကစားလိုက္၊ အဆင္ကိုေျပလို႔။ မေပ်ာ္လို႔ ေဖ်ာ္ရတဲ့၊ မေျပလို႔ ေျဖရတဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြ မလိုဘူး။ အသက္ကေလးကလည္းရလာ၊ ပတ္၀န္းအေၾကာင္းလည္း နဲနဲေလးသိစျပဳလာ၊ အဲ့ဒိအခ်ိန္မွာစတင္ၿပီး အဆင္မေျပမႈေတြ မေပ်ာ္ရြင္မႈေတြ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အကႌ်တစ္ထည္နဲ႔လည္း ေနလို႔ျဖစ္တယ္။ နဲနဲႀကီးလာေတာ့ ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လိုခ်င္လာၿပီ။ လိုခ်င္ျပန္ေတာ့ ေကာင္း တာေလးမွ။ မရျပန္ေတာ့ စိတ္ညစ္ရျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရွင္ေတာ္ဘုရားက အလိုမျပည့္ျခင္းဟာလည္း ဒုကၡပဲ လို႔မိန္ေတာ္မူတာေနမယ္လို႔ ေတြးမိျပန္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ နည္းလာတာနဲ႔အမွ် ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ ရွာေဖြလာရေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး အပ်က္ဘက္ကို ဦးတည္ကုန္ၾကျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးသူမေတြ မၾကာမၾကာေျပာတတ္တဲ့စကားေတြထဲမွာ မင္းတို႔ေတြ အေပ်ာ္အပ်က္ အေတာ္မ်ားလြန္းတယ္ဆိုတာ ပါပါလာတာေန မယ္။
မိသားစုဘ၀၊ မိမိဘ၀ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ အဆင္ေျပဖို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကေတာ့ နည္းလမ္းေပးခ့ဲပါတယ္။ ဘာေတြလဲဆိုေတာ့ ကတပုေညာ- ေကာင္းေအာင္လုပ္ပါ။ ဣဓေမာဒတိ- ဒီဘ၀မွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ရလိမ့္မယ္၊ ပစၥေမာဒတိ- ေနာက္ဘ၀မွလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ရလိမ့္မယ္၊ ဥဘယတၳေမာဒတိ- ယခုဘ၀ေနာက္ဘ၀ ႏွစ္ခုစလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ရလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔ အတြက္ စိတ္ေကာင္းေလးရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ ေစတနာေကာင္းရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းနဲ႔ လုပ္ႏိုင္ဖို႔အ တြက္ မိမိစိတ္ကို စိတ္ဆိုး၊ ေစတနာဆိုးမျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ စိတ္မဆိုးပါန႔ဲလို႔ ဘာေၾကာင့္ေျပာ ၾကတာလဲ။ သူစိတ္ဆိုးတာ သူ႔စိတ္က ဆိုးေနတာကို မေစာင့္ေရွာက္လို႔ပါ။ ကိုယ့္စိတ္ဆိုးတာကလည္း ကိုယ့္စိတ္မဆိုး ေအာင္ မေစာင့္ေရွာက္လို႔ပါ။ စိတ္ဆိုးေနတဲ့အခါ လုပ္ကိုင္သမွ်၊ ဆံုးျဖတ္သမွ် မွားယြင္းၾကလြန္းလို႔ တစ္ဦးန႔ဲ တစ္ဦးေျပာ တတ္ၾကတာက စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ မဟုတ္လား။
တရားနဲ႔ ေျဖပါလို႔လည္း တစ္ခ်ိဳ႕က ဆိုၾကတယ္ေလ။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ မေျပသမွ် ေျဖရမွာက တရားန႔ဲပါ။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ မေပ်ာ္သမွ် ေဖ်ာ္ရမွာက တရားနဲ႔ပါ။ ဘ၀မွာ ၾကံဳေတြ႔လာသမွ် လူမႈဒုကၡအ၀၀၊ အဖုအထစ္၊ အနိမ့္အျမင့္မွန္သမွ်ကို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းႏိုင္တာ တရားပါပဲ။ တရားသာလွ်င္ ေျဖႏိုင္ပါတယ္။ ရင္ထဲမွာမေပ်ာ္သမွ် အဆိုင္အခဲေတြကိုလည္း ေပ်ာ္သြားေအာင္ တရားနဲ႔သာ ေဖ်ာ္ရပါတယ္။ တရားနဲ႔ ေဖ်ာ္လို႔ ေပ်ာ္သြားတဲ့ဘ၀မွာ ေနရတာ အဘယ္မွ်ေပ်ာ္စရာေကာင္း လိုက္မလဲ။ တရားနဲ႔ မေဖ်ာ္သမွ် မေပ်ာ္ၾကရတဲ့ လူဘ၀ဟာ အေနဆိုးပါတယ္။ အေနဆိုးသမွ် အေသဆိုးပါတယ္။ အေန ေကာင္းမွ အေသေကာင္းပါတယ္။
လူ႔ဘ၀၊ လူ႔အျဖစ္ကိုရခိုက္ အေနေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းမႈတရားမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ဒါနနဲ႔ ေပ်ာ္ဖို႔လိုပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ စြန္႔လႊတ္မႈနဲ႔ ေပ်ာ္ဖို႔လိုပါတယ္။ သီလနဲ႔ေပ်ာ္ရပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားန႔ဲ ေပ်ာ္ရပါတယ္။ ဘာ၀နာနဲ႔ ေပ်ာ္ရပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ကုသိုလ္တရားတိုးပြားေစေၾကာင္း အက်င့္ေကာင္းေတြကို မဆုတ္မနစ္ လုပ္ကိုင္ရင္း ေပ်ာ္ ရပါတယ္။ ေမြးလာၿပီးရင္ ေသဆံုးရတာ မဆန္းေပမယ့္ ေကာင္းၿပီးေသတာနဲ႔ ဆိုၿပီးေသတာ ဆန္းေနတာေၾကာင့္ အေသ ေကာင္းဖို႔ အေနေကာင္းေအာင္ ေနၾကဖို႔လိုအပ္လွပါတယ္။
အရပ္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ဆံုးပါးတဲ့အခါ ထိုသူရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းမ်က္ႏွာျပင္ဟာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္လန္းလန္း ဆန္းဆန္းနဲ႔မ်ား ျဖစ္ေနရင္ ေျပာၾကတယ္ .. အဲ့ဒါ ေသပန္းပြင့္တာတဲ့။ ေကာင္းမႈတရားေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတ့ဲသူေတြ ေသဆံုးတ့ဲအခါ ကိုယ့္ရဲ႕ လားရာဂတိေတြ ေကာင္းတဲ့အတြက္ ျပံဳးၿပီးေသ ဆံုးၾကတာေတြကို ျမင္တိုင္း ေသပန္း ပြင့္ဖို႔အတြက္ ငါ့ရင္မွာ ေကာင္းမႈတရားဆိုတဲ့ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြ ၾကဲခ်သင့္ၿပီဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
မွီျငမ္း။ ။ ဆရာေတာ္ ဓမၼပီယအရွင္သံ၀ရာလကၤာရ၏ ေဆာင္းပါးမ်ား
သုခရိပ္