ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္တို႔ၾကားမွာ မိဘက သားသမီး ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သားသမီးက
မိဘကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တပည့္က ဆရာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဦးဦးကို
ေမတၱာျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊
သနားဂရုဏာျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ေပးကမ္း တတ္ၾကပါသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားကိုလည္း
ပစၥည္းေလးပါး အစရွိသျဖင့္ လွဴဒါန္းတတ္ၾကပါသည္။ လွဴဒါန္း ေပးကမ္းရတာေတြ အမ်ားႀကီး
ျဖစ္လာတဲ့အခါ ေပးရတဲ့အထဲမွာ ဘာေပးတာ ပိုေကာင္းသလဲ။ ဘယ္ဟာက အေကာင္းဆံုး
ေပးကမ္းျခင္းလဲ ဆိုတာ သိရွိနားလည္ဖို႔ အေရးႀကီးပါသည္။
ေပးကမ္းတာကို ပါဠိစာေပမွာ “ ဒါန” လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ လွဴစရာပစၥည္းကိုလည္း
“ ဒါန” လို႔ ေခၚပါတယ္။ လွဴေစတတ္တဲ့ ေစတနာကိုလည္း “ ဒါန” လို႔ ေခၚၾကျပန္ပါတယ္။
“ ဒါန ဒတြာ” ဆိုတဲ့ စကားမွာ “ ဒါနံ” အလွဴဒါနကို “ ဒတြာ” ေပးလွဴေသာေၾကာင့္၊ အဲဒီ စကား
ရပ္မွာ လွဴစရာ ပစၥည္း၀တၳဳကို လွဴေသာေၾကာင့္၊ ဒီလိုအဓိပၸါယ္ ယူရပါမယ္။ “ ဒါနေတာ ေဘာ
ဂ၀ါ” ဒါနေၾကာင့္ စည္းစိမ္ဥစၥာ ၾကြယ္၀တယ္၊..ဆိုတာက်ေတာ့ အဲဒီ ဒါနက ေစတနာကို ေျပာ
တာပါ။ ကံတရားကို ေျပာတာပါ။ လွဴလိုက္တဲ့. . လွဴေစတတ္တဲ့ ေစတနာစြမ္းအား ကံတရား
သည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀မွာ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ျခင္း၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ ေပါမ်ားျခင္းဆိုတဲ့ အက်ိဳးကို
ေပးပါတယ္။ လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဒါနဆိုတာ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးၾကတယ္၊ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ပစၥည္းကို
အမ်ားအတြက္ စြန္႔ႀကဲၾကတယ္။ အစားအေသာက္ ေပးတာရွိတယ္။ ေနစရာအိမ္ ေပးတာရွိတယ္
အဲဒီလို ပစၥည္း၀တၳဳ ေပးတာမဟုတ္ဘဲ ေနာက္တစ္ခုက ဓမၼဒါန၊ ပညာဒါနတဲ့၊..အသိပညာကို
ေပးၾကတယ္၊ မသိေသးတဲ့လူကို သိေအာင္ ေျပာျပတယ္၊ အသိဉာဏ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ ေဆာင္
ရြက္ေပးတယ္၊ ဒါလည္း ေပးတာပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ ေပးမွဳေတြ မ်ားစြာရွိတဲ့ အထဲမွာ ပစၥည္းဥစၥာ
ေပးတာနဲ႔ အသိပညာေပးတာ ဘယ္ဟာက ပိုေကာင္းသလဲ။
ပစၥည္းတစ္ခု ေပးလိုက္တယ္ဆိုရင္ ေပးတဲ့သူက ကုန္သြားၿပီး ယူတဲ့သူက ရတာပါ။ အဲ
ဒီေတာ့ ပစၥည္းဒါနဆိုတာ ယူမယ့္ပုဂၢိဳလ္အတြက္ အက်ိဳးျပဳတဲ့ လုပ္ရပ္တစ္ခုပဲ။ တစ္ဖက္သား
ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ေပးတာ၊ စားစရာ မရွိတဲ့သူကို စားစရာေပးလိုက္တယ္။ ေနစရာ မရွိလို႔
ေနစရာေပးလိုက္တယ္။ အသိပညာ မရွိလို႔ အသိပညာ ေပးလိုက္တယ္၊ လက္ခံတဲ့သူ၊
ယူတဲ့သူ ရသြားပါတယ္။ လက္ခံတဲ့သူ၊ ယူတဲ့သူကို အက်ိဳးျပဳပါတယ္။ လွဴတာက
ကုသိုလ္ရပါတယ္။
ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတဲ့ သံသရာ ခရီးၾကမ္းအတြက္ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက “ သဗၺဒါနံ ဓမၼဒါနံ ဇိနာတိ ” တဲ့။ သဗၺဒါနံ=အားလံုးေသာ ေပးမွဳေတြ
ကို၊ ဓမၼဒါနံ=ဓမၼကို ေပးျခင္းက၊ ဇိနာတိ=အႏိုင္ရပါတယ္ တဲ့။ “ ဓမၼဒါန” ဆိုတာ အားလံုးနား
လည္ေနၾကတဲ့ တရားအလွဴပါ။ တရားအလွဴဟာ အျမတ္ဆံုးပါ။
အေဆာက္အဦးပဲ လွဴလွဴ၊ စားစရာပဲ လွဴလွဴ၊ ၀တ္စရာပဲ လွဴလွဴ၊ ေဆးပဲ လွဴလွဴ၊ ပစၥည္း
၀တၳဳ လွဴတာေတြ အားလံုးကို “ အာမိသဒါန” လို႔ ေခၚပါတယ္။ အသိဉာဏ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ
ကို သင္ၾကား၊ ေဟာၾကား၊ ျဖန္႔ေ၀ေပးတယ္ ဆိုတာက်ေတာ့ “ ဓမၼဒါန” လို႔ ေခၚပါတယ္။ “ ဓမၼ
ဒါန” ဆိုတာက အေကာင္အထည္ႀကီးရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ အသိေပးတာ၊ အသိဉာဏ္ပဲ ရသြားပါ
တယ္။ အသိဉာဏ္ ရတာနဲ႔ သံသရာလည္လမ္းကိုလည္း သိရွိပါတယ္။ သံသရာ လြတ္လမ္းကို
လည္း သိရွိၿပီး နိဗၺာန္ဆီသို႔ မေကြ႕မေကာက္ ဘ၀ေျဖာင့္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္ ဓမၼမိတ္ေဆြ အေပါင္းတို႔ဟာလည္း အလွဴဒါနမ်ား
စြာ ရွိၾကတဲ့အထဲ “ ဓမၼဒါန” တရား၊ အသိပညာ အလွဴက အျမတ္ဆံုး၊ အသာဆံုး ဟု နားလည္
သေဘာေပါက္ၾကၿပီး နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ေမွ်ာ္မွန္းလ်က္ က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ေတာ္
မူႏိုင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။ ။
{ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၁ ခုႏွစ္၊ ေတာ္သလင္းလဆန္း ၁၄ ရက္ေန႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊
မဟာေအာင္ေျမၿမိဳ႕နယ္၌ ေဒါက္တာ အရွင္နႏၵာမာလာဘိ၀ံသ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ
“ ၁၂ ႏွစ္ၾကာ အေျဖရွာခဲ့ရေသာ ေမးခြန္းမ်ား ” မွ ေကာက္ႏုတ္ေရးသားပါသည္။ }
——————————————————————————————–
“ မ်ားလွအက်ိဳးေတြ ”
=============
ဗုဒၶျမတ္စြာ၊ ပြင့္ထြန္းလာ၍
သစၥာေလးအင္၊ ရွစ္မဂၢင္ႏွင့္
သံုးအင္လကၡဏာ၊ သခၤတာ သခၤတ
ျမတ္ဓမၼကို၊ နက္လွဉာဏ္ေတာ္
ေဟာထုတ္ေဖၚ၍၊ သူေတာ္အမ်ား
သိရျငား၊ မ်ားလွအက်ိဳးေတြ။ ။
(ခ်မ္းေျမ႔ဆရာေတာ္)
No comments:
Post a Comment