ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္၏ သီလဂုဏ္

တစ္ခုေသာ ေန၀င္ဖ်ိဳးဖ် အကာလအခ်ိန္မဲ့တြင္မွ ဆံပင္ဖားလ်ား အ၀တ္အစား အစုတ္အျပတ္ႏွင့္
ဒကာမကေလးတစ္ေယာက္ ေတာင္ဖီလာေတာရေက်ာင္းဆီသို ့ အေမာတေကာ ေျပးလာေန၏။ ရုပ္ရည္ သနားကမား၊ ရုပ္လကၡဏာႏွင့္ အ၀တ္အစားသည္ တစ္ျခားစီျဖစ္ေန၏။

ဆရာေတာ္သည္ ေတာင္က်ေရခံရန္ တူးထားေသာ ကန္အနီးလမ္းေလွ်ာက္ေနရာမွ ဘုရား၀တ္ျပဳရန္ ဟန္ျပင္ခိုက္ “ကယ္ေတာ္မူပါ ဆရာေတာ္ဘုရား” အသံႏွင့္ ဖက္ေတာ့မေယာင္ေျပး၀င္လာ၏။ ေန၀င္သြားေသာ္လည္း လေရာင္ကေလးရွိေန၍ ဒကာမရုပ္သြင္ ကို ျပဲ့ျပဲ့ထင္ထင္ ျမင္ေနရ၏။ “အင္း…ဒုကၡပါတကား” ဟု ဆရာေတာ္ညည္းတြားခိုက္ -
“တပည့္ေတာ္မ လမ္းခရီးၾကားမွာ ဒုကၡေတြ ့လာ၍ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းမွာ ေနပါရေစဘုရား” ဟု ငို၍ ေလွ်ာက္၏။ ဆရာေတာ္မွာ ဒုကၡသည္အား ညအခါ ေတာေတာင္ၾကီးအတြင္း ႏွင္လႊတ္ရအခက္ လက္ခံရအခက္ ျဖစ္ေနသည္။

“ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဒကာမေန၍ ဘယ္မွာ ျဖစ္မည္လဲ” ဟု ႏႈတ္ကပင္ထြက္လိုက္ရေသာ္လည္း

လံုး၀ေရွာင္၍ မရႏိုင္သည္ကိုကား သိေနသျဖင့္ အၾကံရခက္ေနေလသည္။
“တစ္ညတာပါဘုရား” ဟူေသာ ဒကာမကေလး၏ အသံမွာ မ်က္ရည္ႏွင့္အတူ အားကိုးလြန္းေသာ အမူအရာကို ေဆာင္ေနျပန္၏။ ဆရာေတာ္သည္ အတန္ၾကာ စကားဆိတ္၍ သက္ျပင္းခ်ကာ စဥ္းစားျပီးေန၏။
အၾကံတစ္ခုရကာ စိတ္သက္သက္သြားေသာ အမူအရာျဖင့္ ေက်ာင္းအျပင္ဘက္ စၾကၤန္၌အိပ္ရန္ ခြင့္ျပဳရေလေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္ကား ေနရာေပး ညႊန္ျပီးေနာက္ ေတာင္ဖီလာေစတီရင္ျပင္တြင္ ဘုရား၀တ္ျပဳ၍ ေတာင္ေစာင့္နတ္တို ့အား အမွ်ေ၀ ေမတၱာပို ့ေနေလေတာ့သည္။
ေက်ာင္းငယ္သို ့ မျပန္လည္းခက္ ျပန္လည္းခက္ျဖစ္ေန၍ ေနာက္ဆံုးေက်ာင္းကေလးသို ့ျပန္ၾကြကာ “ဒကာမ အဲဒီမွာ အိပ္ေလ” ဟု တံုးတိတိ ေျပာဆိုကာ တံခါးမင္းတုပ္ကို ခ်၍ ေက်ာင္းကေလးအတြင္း၌ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာပြားေလ၏။ ဤညတြင္ လံုး၀မအိပ္စက္မိေစရန္ သတိကို ေဆာင္ထားရ၏။
၀ိနည္းေတာ္က – “တစ္မိုးတစ္ရံတည္း၌ ဒကာမႏွင့္အတူ မအိပ္ေကာင္း”။
သင္လာ၍ ငါညလံုးေပါက္ တရားရႈရေပသည္”ဟု ေျဖဆည္အားတင္းလ်က္ အက်ိဳးကိုသာ ရႈျမင္၍ တစ္ညလံုး တရားရႈမွတ္ရန္ ျပင္ဆင္ရ၏။ ဆရာေတာ္တရားရႈမွတ္၍ သမာဓိရစအခ်ိန္မွာပင္ တံခါးကို လက္၀ါးႏွင့္ပုတ္သံ ၾကားရ၏။
ဒကာမကေလးမွာ ေၾကာက္လြန္းခ်မ္းလြန္း၍ ေက်ာင္းထဲသို ့အိပ္ခြင့္ျပဳရန္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေသာအသံျဖင့္ အသနားခံလာ၏။ အမ်ိဳးမ်ိဳးစဥ္းစားေသာ္လည္း သတၱ၀ါႏွင့္ ကရုဏာစိတ္တို ့သည္ အေလးခ်ိန္ လွ်ာညီေန၍ အိပ္ခြင့္ျပဳရျပန္ေလသည္။
ဆရာေတာ္ကား ေက်ာင္းအျပင္ဘက္ စၾကၤန္သို ့ထြက္ တရားထိုင္ရေလ၏။
မၾကာမီ မအိပ္၀ံ့ဆို၍ အထဲသို ့ ျပန္၀င္လာရျပန္၏။
“နင္ အဲဒီမွာေန .. ေနာက္ထပ္ လွ်ာမရွည္ႏွင့္” ဟုလည္း ေထာင့္ခ်ိဳးတြင္ ေနရာခ်ရင္း
အသံမာျဖင့္ မိန္ ့ေတာ္မူ၏။ ဒကာမကေလးကား စုပ္ျပဲေနေသာ အက်ီၤႏွင့္ ရင္ကြဲထမီးကေလးကို ဟိုလွည့္သည္လွည့္ ဖံုးဖိရင္း ေက်ာင္းကေလးေထာင့္ေကြး၌ ကုပ္၍ေနရရွာ၏။
ဆရာေတာ္ကား မ်က္ႏွာလႊဲကာ ေက်ာေပးေနရာယူ၍ ထြက္ေလ၀င္ေလကိုသာ ပြတ္ၾကိဳးဆြဲသကဲ့သုိ ့ ရႈေနရ၏။ တံုးလံုးလွဲျခင္း လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း ျပဳလိုေသာ္လည္း မ်က္စိကို စံုမွိတ္ကာ သံေ၀ဂျဖစ္ဖြယ္၊ အသုဘျဖစ္ဖြယ္မ်ားကို ႏွလံုးသြင္း ရႈမွတ္ေန၏။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ ဒကမကေလး၏ ညည္းသံေပၚလာျပန္သည္။
ဆရာေတာ္ကား ဘာမွ်ေမးေတာ္မမူ။ ဥေပကၡာရႈ၍သာ ေနလိုက္ရ၏။
က်ားသစ္ရဲတို ့ေဘးေၾကာင့္ ေခြးအႏွင့္ သားသမင္တို ့၏ ေအာ္ျမည္ေျပးလႊားသံမ်ားကိုလည္း
ၾကားေနရျပန္သည္။ က်ားကိုက္၍ေသမူ တစ္ဘ၀မွ်သာတည္း ဟု ဆင္ျခင္ေနမိ၏။
၀မ္းမီးေကာင္းသူအတြက္ စားသမွ် အစာသည္ အားျဖစ္၏။
သတိဥာဏ္ ရွိသူအတြက္ ေတြ ့သမွ် အာရုံသည္ တရားခ်ည္းပင္တည္း။
မိုးလင္းရန္ တျဖည္းျဖည္း နီး၍လာသျဖင့္ ဆရာေတာ္မွာ တအးတက္လာ၏။
ပုညရွင္ေစတီမွ ေက်ာက္စည္ထိုးသံကိုပင္ သဲ့သဲ့ၾကားေနရသည္။
‘အမေလး ကယ္ေတာ္မူပါ ဆရာေတာ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မ ေသရပါလိမ့္မယ္” အသံေၾကာင့္ ဆရာေတာ္မွာ -
“ဟဲ့ ဒကာမ ဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲ”ဟု ေငါက္ရင္း မီးအိမ္ကိုျဖဳတ္ကာ အနီးသို ့သြားရျပန္ရာ
ေနမေကာင္းေသာ အမူအရာျဖင့္ တဟီးဟီး တုန္ခိုက္ေနသည္ကို ေတြ ့ရ၏။
“အလို – ဘုရား ဘုရား” ဟု ေရရြတ္ကာ မ်က္ႏွာလႊဲ၍ -
ငါ ့မွာ ဘာေဆးမွ် မရွိ၊ မိုးလင္းေတာ့မည္၊ သည္းခံျပီး ဘုရားအာရုံျပဳေလ” ဟု
မိန္ ့ေတာ္မူ၏။ ဒကာမကေလးမွာလည္း သိမ္းၾကံဳး ေပြ ့ဖက္ေတာ့မည့္ဟန္ ျပင္ေနသျဖင့္
ရုတ္တရက္ ေက်ာင္းနံရံတြင္ ထိုးစိုက္ထားေသာ ဒန္ပူသတ္သည့္ ဓားေမာက္ကို သြား၍ ယူလိုက္၏။ ျပီးလွ်င္ မိမိေျခသလံုးအား ဓားႏွင့္ မႊန္းေလေတာ့သည္။
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ပန္း၍ ထြက္က်လာ၏။
ဒကာမကေလးမွာ ဓားယူစဥ္ကပင္ ေၾကာက္ရာမွ ေသြးမ်ားကို ျမင္ရလွ်င္ အံ့အားသင့္ ထိတ္လန္ ့သြားရွာ၏။
တပည့္ေတာ္မအား ခြင့္လႊတ္ပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မ မွားပါျပီ” ဟု ကန္ေတာ့ေလ၏။
မၾကာမီ မုိးစင္စင္လင္း၍ ဒကာမကေလးအား ျပန္ထြက္သြား၏။ ျပန္ထြက္သြား၍
မၾကာမီပင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ မၾကားစဖူး လူသံမ်ားလည္း ၾကားေယာင္ေနရ၏။
မၾကာမီ အသံမ်ားတိတ္သြားသည္။
အျဖစ္အပ်က္ကား ဆန္းၾကယ္ေလ၏။ ၾကံၾကီးစည္ရာဟု ထင္ဖြယ္ရွိသည္။ အေၾကာင္းကား
မိုးေခါင္ျခင္းသည္ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ အက်င့္သီလျပင္းထန္၍ဟု အမတ္အခ်ိဳ ့က
သံေတာ္ဦးတင္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မင္းၾကီးပါ သေဘာတူရ၍ အမူအရာေကာင္း
ရုပ္ေခ်ာမင္းသမီး တစ္ပါးကို သြန္သင္၍ အေဖာ္မ်ားထည့္ကာ ေစလႊတ္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
မျဖစ္သင့္ေသာ ေနရာမွ မျဖစ္ထိုက္ေသာကိစၥမ်ား ျဖစ္တတ္သည္မွာ ဓမၼတာပင္တည္း။
မင္းသမီးလည္း ေစခိုင္းသည့္အတိုင္း ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္အား သီလအက်င့္ကို ျဖားေယာင္း ဖ်က္ဆီးခဲ့ပါျပီ ဟု အျပစ္မွ လြတ္ရန္ သံေတာ္ဦး တင္ရ၏။
ထိုသတင္းမ်ိဳးသည္ ေၾကာ္ျငာခမကုန္ေသာ သတင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည့္အတိုင္း
တမုဟုတ္ခ်င္း ျပန့္ကားသြားေတာ့သည္။
ယံုသူလည္းယံု မယံုသူလည္း မယံုၾက။ ထိုအခါ အလွဴအတန္းျပဳလိုဟန္ျဖင့္
လာေသာ မင္းၾကီးႏွင့္ ပရိတ္သတ္တို ့အား သကၤန္းစုတ္ ပတ္တီးစည္းထားေသာ
ေျခေထာက္ျပရင္း ဓားေမာက္ကို ယူကာ -
“ငါ၏ သီလပ်က္စီးပါမူ ဤဓားေမာက္သည္ ခ်ေသာခဏ ေရ၌ ျမဳပ္ပါေစသား။
စင္ၾကယ္ပါမူ ေရ၀ယ္ကူးေစသား”ဟု ေတာင္ဖီလာကန္၌ပင္ သစၥာအဓိ႒ာန္၍
ျပေတာ္မူေလသည္။ ဓားေမာက္လည္း ေရတြင္ျဖတ္သန္း၍ ငါးကဲ့သုိ ့
တလန္းလန္း ကူးေသာ ဟူ၏။ ဆရာေတာ္ကား ၁၀၁၂ ခုႏွစ္ သက္ေတာ္ ၇၂ႏွစ္တြင္
ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့သတည္း။
ယခုတိုင္ ထိုေတာရ၌ ဓားမကူးကန္ ဟူ၍ ရွိေနေသးသည္။ ၁၂၂၈ ခုႏွစ္တြင္ မင္းတုန္းမင္း၏ ေျမာက္သားေတာ္ စိန္တံုးမိဖုရားက ကန္ေဟာင္းကို ထပ္မံ၍ ျပင္ဆင္ေၾကာင္း ေက်ာက္စားထိုးထားသည္ကို ေရကူးမွတ္သားခဲ့ရပါ၏။
ဓမၼာစရိယ ဦးေ႒းလိႈင္
(ရဟႏၱာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ား -
ေရႊဥမင္ႏွင့္ ေတာင္ဖီလာပုဂၢိဳလ္အေက်ာ္ မွ)
ေကာက္ႏုတ္ ေ၀မွ်ပါသည္။
ေမတၱာျဖင့္ စုစည္းေ၀မွ်သူ
အႏိႈင္းမဲ့စာတိုေပစမ်ား

http://www.infinitydhamma.com/မွတဆင့္ခံစားတင္ျပသည္။မူၾကိဳဆရာ၏ဘေလာ့မ်ားကို www.damanady.tk တြင္လဲဖတ္ရႈနိင္သည္။