ဗန္းေမာ္မွတ္စု

ဗန္းေမာ္မွတ္စု

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးကုမာရာဘိ၀ံသအေၾကာင္း သိမွတ္ခဲ့သေလာက္ တိုစိတိုစိ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗန္းေမာ္ဆိုတဲ့ စကားကို ငယ္ငယ္ကတည္းက  ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ကေန တစ္ေနရာရာသြားဖို႔ အေမ့ကို ခြင့္ေတာင္းတဲ့အေနနဲ႔ “အေမ က်ဳပ္ ေဒၚေလးတို႔အိမ္ သြားမလို႔”ဆိုတာမ်ိဳး အသိေပးခြင့္ေတာင္းတဲ့အခါ အေမ အလုပ္႐ႈပ္ေနတယ္ဆိုရင္ ရြဲ႕ၿပီး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ “ဗန္းေမာ္ႂကြ”တဲ့။ ဘယ္သြားသြား သြားခ်င္ရာသြား၊ တတ္ႏိုင္ရင္ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕အထိသြားလို႔ ဆိုလိုတာပါ။

တကယ္ေတာ့ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာ အေမအတိအက် မသိပါဘူး။ ရြာမွာ ဒီစကား ဘယ္လိုတြင္က်ယ္လာသလဲ မသိ။ အေမေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ား ဒီစကားကို ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ရြာရဲ့ idiomလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ (မင္းတုန္းမင္း လက္ထက္က ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကို ဒဏ္ခတ္တဲ့အေနနဲ႔ မႏၲေလးကေန ေ၀းလံတဲ့ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ ပို႔လိုက္တယ္ဆိုတာကို အေျခခံၿပီး ရြာမွာ “ဗန္းေမာ္ႂကြ”ဆိုတဲ့စကား ျဖစ္လာတာလား မသိပါဘူး။)

ကိုရင္ဘ၀ ဦးဇင္းဘ၀နဲ႔ ၿမိဳ႕စာသင္တိုက္ေတြမွာ ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ အဆက္အစပ္ မရွိလို႔ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္အေၾကာင္း မသိခဲ့ပါဘူး။ တစ္ႏွစ္ေတာ့ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရြာအျပန္မွာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ့္အေၾကာင္း တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ရြာအလွဴပြဲတစ္ခုမွာ ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္နဲ႔ ပင့္သံဃာဆရာေတာ္ေတြရဲ့ စကား၀ိုင္းက “ဗန္းေမာ္က မာတယ္”လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်တဲ့အသံ ထြက္လာတာ ၾကားလိုက္ရတာပါ။ ေကာလင္းေက်ာင္းအမႈမွာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က အမွန္တရားဘက္ကေန ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္တည္တာကို ဆရာေတာ္ေတြ အားပါးတရ ေျပာေနၾကတာပါ။ အမႈေၾကာင္း အသြားအလာကိုေတာ့ ေရေရလည္လည္ မသိခဲ့ပါဘူး။ အမွန္ဘက္က ရပ္တည္တယ္ဆိုတဲ့ “ဗန္းေဗာ္”ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္ကိုေတာ့ ဘာမသိ ညာမသိ ၾကည္ညိဳမိခဲ့ပါတယ္။

 ၁၉၉၆ ေလာက္တုန္းက မႏၲေလးသာသနာ့တကၠသိုလ္ စာသင္ခန္းထဲမွာလည္း ကထိကဆရာေတာ္ တစ္ပါးက ေကာလင္း၀ိနိစၧယမွာ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ အမွန္ဘက္က ရပ္တည္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီလို ရပ္တည္တာကို မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးက သာဓုေခၚတဲ့အေၾကာင္း အရိပ္အႁမြက္ ေျပာပါေသးတယ္။ အဲဒီကိစၥကို မေရလည္လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ “ဒီေလာက္ နာမည္ႀကီးတာကိုေတာင္ မသိဘူးလား”လို႔ပဲ ျပန္ေမးပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ စံုစမ္းေတာ့ ခပ္ေရးေရးေတာ့ သိခဲ့ရပါတယ္။ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ အုပ္စုတစ္စုက  လာဘ္ယူၿပီး အမႈကို မတရားဆံုးျဖတ္တယ္၊ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က အ႐ိုးခံအတိုင္း အမွန္ဘက္က ရပ္တည္တယ္။ အဲဒီလို ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုလည္း ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ရတနာပံုေခတ္က ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္၊ ခု အမွန္ဘက္က ရပ္တည္တယ္ဆိုတဲ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္။ ဒီေလာက္သိရင္ ေတာ္ပါၿပီ။

ေနာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ ပညာေရးအေၾကာင္း ေျပာၾကသံ ၾကားရပါတယ္။ ဘီေအ။ အစိုးရဓမၼာစရိယ ကိုးက်မ္းေအာင္ သိေရာမဏိ။ သက်သီဟ ဓမၼာစရိယ ၀ဋံသကာ။ မင္းကြန္းဘက္ သြားသြားၿပီး တိပိဋက စာသင္းသားေတြကို စာခ်တယ္။ ဆ႒သံဂါယနာ ပါဠိ၀ိေသာဓက။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဒီေလာက္ဆို ေလးစားအားက်ဖို႔ လံုေလာက္ပါၿပီ။

သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ေက်ာ္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ေထရ၀ါဒတကၠသုိလ္မွာ ဒုတိယပါေမာကၡခ်ဳပ္ လုပ္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ဖူးေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ဆရာေတာ္ႀကီး ႐ိုးတယ္ဆိုတာကို အသြင္အျပင္ကို ဖူးလိုက္ရ႐ံုနဲ႔ ခန္႔မွန္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အသြားအလာ အေနအထိုင္ ဥပဓိကေတာ့ ရြာကေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ေလာက္ေတာင္ မခမ္းနား မထည္၀ါပါဘူး။ အ႐ုဏ္ဆြမ္း ၿပီးခ်ိန္ တကၠသိုလ္နားက စြယ္ေတာ္ဘုရားတစ္ပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တိုင္း ဆရာေတာ္ႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ရာက ျပန္လာတာကို ခဏခဏ ျမင္ရဖူးရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရပ္အေမာင္း သိပ္မျမင့္ ခႏၶာကိုယ္ သိပ္မႀကီးလွတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ဆြမ္းခံထြက္လာတဲ့ နာဂလိုဏ္ဂူေက်ာင္းက ကိုရင္ေလးေတြ တစ္အုပ္ႀကီး ၀င္တိုက္တာ မခံရေအာင္ ျပံဳးစိစိနဲ႔ ေဘးကပ္ေရွာင္ေပးလို႔ေနတတ္ပါတယ္။

အဲဒီတကၠသိုလ္မွာ ဆရာေတာ္နဲ႔ တစ္ျခားဆရားေတာ္ေတြက ဟိုဘက္အေဆာင္မွာ။ ဆရာျဖစ္ သင္တန္းသားေတြက ဒီဘက္အေဆာင္မွာ။ ေက်ာင္းသားေတြက ဟုိဘက္က ၀င္းထဲမွာ သီးသန္႔။ ညေန ခုနစ္နာရီ ရွစ္နာရီဆိုရင္ ဆရာေတာ္က ပစၥယနိေဒၵသကို ခုနစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရြတ္ေနတာကို ၾကားရတတ္ပါတယ္။ ပ႒ာန္းရြတ္တာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆရာေတာ္က “မရြတ္ခင္ နတ္ေတြကို ပင့္ရတယ္။ အခ်ိန္မွန္မွန္ ရြတ္ရတယ္။ က်ယ္က်ယ္ရြတ္ရတယ္”လို႔ အမိန္႔ရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး “ေန႔တိုင္း ရြတ္ရတယ္။ ၀တ္မပ်က္ရဘူး”တဲ့။ “တပည့္ေတာ္ ရဟန္းငယ္ ဘ၀ကတည္းက ပံုမွန္ရြတ္လာတာ။ ၀တ္မပ်က္ဘူး”တဲ့။ ဘာအက်ိဳးထူးလဲ ေမးေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ အမိန္႔ရွိပါတယ္။ “ထူးျခားတာတစ္ခု။ တစ္ခါတုန္းက ပ႒ာန္းလာနာတဲ့ နတ္သားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ခႏၶာကိုယ္က တပည့္ေတာ္တို႔ထက္ ႀကီးတယ္။ အ၀င္တံခါးထိပ္အထိ သူ႔ေခါင္းေရာက္တယ္။ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါနဲ႔။”

ပ႒ာန္းရြတ္တာ ၀တ္မပ်က္ဘူးဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီး ေသလုေမ်ာပါး ငွက္ဖ်ားျဖစ္တုန္းကေတာ့ ပ႒ာန္းမရြတ္ႏိုင္ခဲ့တာကို မွတ္မိပါေသးတယ္။ မရြတ္ႏိုင္ေတာ့လည္း နာတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဆရာေတာ္ႀကီး အာရွေတာ္၀င္မွာ ေဆးကုသမႈ ခံယူပါတယ္။ တပည့္ဦးဇင္းေတြ ႏွစ္ပါးတစ္ည ႏွစ္ပါးတစ္ည အလွည့္က် ေစာင့္ေပးၾကပါတယ္။ လူမမာေစာင့္ရင္း ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့တူမ မေဌးေဌး၀င္းဆိုတဲ့ ဆရာမကို ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ မ်ိဳး႐ိုးလိုက္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဆရာမကလည္း ဆရာေတာ္ႀကီးလို ႐ိုးတာပါပဲ။ ႐ိုး႐ိုးဘြင္းဘြင္း။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္က ဆရာမ ဆိုေပမယ့္ ေနပံုထိုင္ပံု ေျပာပံုဆိုပံုက မဟာမဆန္လွ။ အရပ္သူပံုစံ ေကာက္စိုက္သူမ ေလသံနဲ႔။ ဆရာမက ဆရာေတာ္ႀကီး နာယူဖို႔ ပ႒ာန္းရြတ္ေပးပါတယ္။ ေဟတုပစၥေယာ အာရမၼဏပစၥေယာ . . . အက်ဥ္းေလာက္ပဲ ရမယ္ထင္တာေပါ့။ ပစၥယနိေဒၵသ အကုန္ရြတ္သြားေတာ့ တအံ့တၾသ နာေနလိုက္ရတယ္။ နာရတာေပါ့ အဲဒီတုန္းက ရဖူးတဲ့ ပစၥယနိေဒၵသကို ေမ့ေနၿပီ။ ကိုယ့္သာ အရြတ္ခိုင္းရင္ ဒုကၡ။ အဲ့ဒီေတာ့မွ လုပ္ထားအံုးမွပဲဆိုၿပီး ျပန္က်က္ထားရတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက သူကိုယ္တိုင္ ပ႒ာန္းႀကိဳက္သလို သူ႔မ်ိဳးဆက္ကိုလည္း ပ႒ာန္းအေမြ ေပးထားၿပီးသားကိုး။

ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီး ပို႔ခ်တဲ့ သင္တန္းကို ေလးငါးႀကိမ္ေလာက္ တက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ က်မ္းျပဳနည္း သင္တာပါ။ “ဦးဇင္းတို႔ က်မ္းျပဳနည္းရေအာင္ တပည့္ေတာ္ ကိုယ္ေတြ႔နည္းေလးေတြ ေျပာျပမယ္”ဆိုၿပီး သင္တန္းစပါတယ္။ ကဒ္ထူစကၠဴျပားေလးေတြျပၿပီး “ဒါေလးေတြက ကက္တေလာက္။ ဒါေလးေတြေပၚမွာ မွတ္စုေရးၿပီး အကၡရာစဥ္အတိုင္း ထပ္ထားရတယ္။ ဒါမွ လိုခ်င္တာ ျပန္ရွာေတာ့ လြယ္တယ္”တဲ့။ (အဲဒီနည္းကို လက္ေတြ႔ မလုပ္ႏုိင္ေသးပါ။ မျဖစ္မေန ဘြဲ႔ယူဖို႔ က်မ္းေရးရေတာ့ ဖတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ကို ေပါင္ေပၚမွာဖြင့္တင္ထားရင္း လိုခ်င္တဲ့ စာပိုဒ္ကို ကြန္ပ်ဴတာ စာစီလိုက္တာပါပဲ။ ကက္တေလာက္ ျပားေလးေတြ မထားမိခဲ့့ပါ။)

ဆရာေတာ္ႀကီးက ေယ ေကစိ ကုသလာ ဓမၼာ . . .စတဲ့ ယမိုက္ပါဠိေတာ္ကို အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ျပပါတယ္။ (စာေတြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။) “တပည့္ေတာ္ ယမိုက္ပါဠိေတာ္ကို အဂၤလိပ္လိုျပန္ေတာ့ ဒီလို ကက္တေလာက္ျပားေလးေတြနဲ႔ လုပ္တာ”တဲ့။ တစ္ပါးက “ဆရာေတာ္ ဘာသာျပန္တာ ၿပီးၿပီလား ဘုရား . . .”လို႔ ေမးေတာ့ အေျဖက ၀မ္းနည္းစရာ။ “ဟိုတစ္ႏွစ္က ဘာသာျပန္ၿပီးေတာ့ စာမူကုိ ပံုႏွိပ္ဖို႔ ကမၻာေအးက ဒကာေတြဆီ ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ျပန္ေတြ႔ေတာ့ ပံုႏွိပ္စာအုပ္ ထြက္ေတာ့မလား ေမးၾကည့္တယ္။ စာမူေပ်ာက္သြားၿပီ ဘုရား . . .တဲ့။” ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ အရယ္တစ္၀က္နဲ႔ ေျပာျပတာပါ။ နားေထာင္ရသူ တပည့္ေတြမွာေတာ့ အသည္းေတြနာလို႔။ (နားေထာင္ရင္း “ဒီေကာင္ေတြ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ စာမူကို ေရာင္းမ်ားစားလိုက္ၾကသလား”လို႔ ယုတ္ယုတ္မာမာ ေတြးမိခဲ့ပါေသးတယ္။) ကမၻာမွာတန္း၀င္ေလာက္တဲ့ စာမူ။

သင္တန္းၿပီးတဲ့ေန႔မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးက စာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ နားမလည္တာရွိရင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ လာေမးၾကပါလို႔ အားေပးဖိတ္ေခၚပါတယ္။ “တပည့္ေတာ္က ဆ႒သံဂါယနာမွာ တည္းျဖတ္တဲ့အလုပ္ လုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ပါဠိေတာ္ အ႒ကထာ ဋီကာေတြ အေခါက္ေခါက္ေပါက္ေအာင္ ဖတ္ခဲ့တာ။ စာတစ္ခုခု ဘယ္နားမွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ မွန္းႏိုင္တယ္”တဲ့။ ပါဠိေတာ္တစ္ခုခုကို အဓိပၸာယ္ နားမလည္လို႔ သြားေမးရင္ “ဒါမ်ိဳးက် အ႒ကထာဖြင့္တာနဲ႔ တြဲၾကည့္မွ အဓိပၸာယ္ ပိုရွင္းတယ္”ဆိုၿပီး စာၾကည့္နည္း သင္ေပးတတ္ပါတယ္။ ဆ႒သံဂါယနာ ေနာက္ဆံုးမ်ိဳးဆက္ ဆရာေတာ္ႀကီး။

ဆ႒သံဂါယနာတင္ က်မ္းစာေတြဟာ ပါဠိေတာ္ + အ႒ကထာ + ဋီကာ ရယ္လို႔ အတြဲလိုက္ ရွိပါတယ္။ ပါဠိေတာ္ကို အ႒ကထာက ဖြင့္ပါတယ္။ အဲဒီ ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ဋီကာက ထပ္ဖြင့္ပါတယ္။ ပါ-႒-ဋီ အစံုလိုက္ရွိတဲ့ က်မ္းစာေတြထဲမွာ ေထရီဂါထာပါဠိေတာ္အတြက္ အဖြင့္အ႒ကထာက်မ္း မရွိေသးလို႔ ဆရာေတာ္ႀကီး ရဟန္းငယ္ဘ၀က ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ပါဠိဘာသာနဲ႔ ေရးသားတဲ့ အဲဒီက်မ္းကို ေထရီဂါထာအ႒ကထာလို႔ နာမည္ေပးသင့္ေပမယ့္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ အၾကံေပးခ်က္နဲ႔အညီ “ေထရီအပဒါနဒီပနီ”လို႔ နာမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အ႒ကထာဆရာႀကီး အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသနဲ႔ ၿပိဳင္ရာေရာက္မွာစိုးလို႔၊ အ႒ကထာဆရာႀကီးကို ေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ အ႒ကထာလို႔ နာမည္မေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီက်မ္းကို တိပိဋက = နိကာယ ဥပ႒ာက အဖြဲ႔က ၁၉၉၂ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလမွာ ပထမအႀကိမ္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၆၀၀။ အုပ္ေရ ၂၀၀၀။ ဓမၼဒါန။ ၂၀၀၉ခုႏွစ္က စစ္ကိုင္းသီတဂူဗုဒၶတကၠသိုလ္မွာ က်င္းပတဲ့ ကမၻာ့ဗုဒၶဘာသာထိပ္သီးညီလာခံ (ပဥၥမအႀကိမ္)မွာ အဲဒီက်မ္းစာကို Roman Paliမူအျဖစ္ ပံုႏွိပ္ၿပီး အခမ္းအနားနဲ႔ Launchလုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အ႒ကထာက်မ္းျပဳ ဆရာေတာ္ႀကီး။ (ရစုသစ္မွာ တစ္ကမၻာလံုး တစ္ပါးတည္းသာရွိတဲ့) တစ္ဆူတည္းေသာ ျမန္မာ အ႒ကထာဆရာေတာ္ႀကီး။

ေနာက္ထပ္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေရးတဲ့ က်မ္းကေတာ့ ျမန္မာကေန ပါဠိလို ျပန္ဆိုေရးသားတဲ့က်မ္း ျဖစ္ပါတယ္။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ ၀ိပႆနာ႐ႈနည္းက်မ္း (ပ+ဒု)ကို ပါဠိဘာသာျပန္ဆိုတဲ့ က်မ္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီက်မ္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီး အမိန္႔ရွိတာက “တပည့္ေတာ္က မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီးကို ၾကည္ညိဳလို႔ ဘာသာျပန္တာ”တဲ့။ အဲဒီက်မ္းကိုလည္း Roman Paliမူအျဖစ္ ပံုႏွိပ္ၿပီး ကမၻာ့ဗုဒၶဘာသာထိပ္သီးညီလာခံ (ပဥၥမအႀကိမ္)မွာ Launchလုပ္ခဲ့ေသးတယ္ ထင္ပါတယ္။

-------------------------------------

တစ္ခါေတာ့ အိမ္တစ္အိမ္က ဆြမ္းစားပင့္လို႔ ေနာက္ပါသံဃာ သံုးပါးနဲ႔အတူ ဆရာေတာ္ႀကီး ႂကြေရာက္ခ်ီးျမႇင့္ပါတယ္။ လမ္းမွာ ႏႈတ္သြက္ၿပီး စပ္စုတဲ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးက ေမးေလွ်ာက္ပါတယ္ - “တပည့္ေတာ္တို႔ ပထမဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ဦးပ႑ိတ ဆိုတာကိုပဲ စာထဲမွာ ဖတ္ဖူးလို႔ သိတာဘုရား . . .။ ခု ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘယ္ႏွစ္ဆက္ေျမာက္ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္လဲ ဘုရား . . .။” ဆရာေတာ္ႀကီးက ေျဖပါတယ္ - “တပည့္ေတာ္က ကိုးဆက္ေျမာက္။”

ဆြမ္းစားကြမ္းစား ရွိတဲ့အခါ ဆရာေတာ္ႀကီး ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ျပံဳစရာေလး။ ထံုးစံအတိုင္း ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးေတာ့ အခ်ိဳပြဲကပ္ပါတယ္။ ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးတဲ့ ဒကာဒကာမေတြက “ေကာ္ဖီထပ္ထည့္ပါအံုး ဘုရား”လို႔ ေလွ်ာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေကာ္ဖီပံုျပင္ ေျပာျပပါတယ္။

“တစ္ခါတုန္းက လူတစ္ေယာက္က ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ေသာက္လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဘးက သူ႔ကို ကဲ့ရဲ့တာေပါ့။ 'ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ေသာက္တာ ေတာသားမို႔ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ ေသာက္တာ'တဲ့။ သူကလည္း ေတာသားျဖစ္ရမလားဆိုၿပီး မခံခ်င္လို႔ ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္ထပ္ေသာက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္ - 'ကဲ ဒီလို တစ္ခြက္ထပ္ေသာက္လိုက္ေတာ့ ၿမိဳ႕သားျပန္ျဖစ္ေရာ'တဲ့။ ဦးဇင္းတို႔လည္း ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ မေသာက္ၾကနဲ႔။ ေတာသားလို႔ အေျပာခံရလိမ့္မယ္။ ေသာက္ခ်င္ရင္ ၿမိဳ႕သားျဖစ္ေအာင္ သံုးခြက္ေသာက္ၾက။”

ဆရာေတာ္ႀကီး က်န္းမာပါေစ။

႐ိုေသျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္

:)

ရွင္အာစာရ

 http://yatanavasatemple.ning.com/မွတင္ျပသည္။