အထီးက်န္ဘ၀မွ လြတ္ေၿမာက္ေအာင္
လုပ္သင့္တာေတြကို လုပ္ေနပါ။
ဒါဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလးစားမယ္၊ ခ်စ္လာမယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို တန္ဘိုးထားလာမယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္မေသးေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်နပ္ၿပီး ၾကည္လင္ရႊန္းလင္းတဲ့သူ ၿဖစ္လာမယ္။
လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ေဆြေကာင္း ၿဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ။
တရားအားထုတ္လာၿပီး သတိ၊ သမာဓိ၊ ဥာဏ္ပညာ ရင့္က်က္လာတဲ့အခါမွာ အနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိေပမယ့္ အေဖာ္မဲ့လို႔ အားငယ္တဲ့စိတ္မ်ိဳး မၿဖစ္ဘူး။
အေဖာ္ကို အၿပင္မွာ မရွာေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္ကုိယ္ကို ေက်နပ္တဲ့စိတ္ဟာ ကုိယ့္အေဖာ္ၿဖစ္ေနတယ္။
သတိဟာ ကိုယ့္အေဖာ္ၿဖစ္ေနတယ္။
ငါ့မွာ အေဖာ္မရွိပါလားဆိုၿပီး အားမငယ္ဘူး။ မေၾကာက္ဘူး။
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သတိပဠာန္ အေဖာ္နဲ႔ပဲ လက္တဲြၿပီးေတာ့ ဘ၀သံသရာခရီးကို သြားရမွာပဲ။
တစ္ကိုယ္တည္းၿဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါဟာ ငါနဲ႔အတူတူရိွေနေအာင္ ၾကိဳးစားပါ။
ငါနဲ႔ ငါပဲ အေဖာ္ရေနေအာင္၊ ကိုယ့္စိတ္ကို အေဖာ္ေကာင္းၿဖစ္ေအာင္၊ ကိုယ္ရဲ႔ၾကည္လင္ရႊန္းလန္းၿပီး ေမတၱာစိတ္ၿဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို အေဖာ္ၿဖစ္ၿပီး ေနတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ။
သတိပဠာန္တရားကို ကိုယ့္နဲ႔ မကြာ အၿမဲတမ္းပါတဲ့ အေဖာ္ေကာင္းၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါ။
မိတ္ေဆြေကာင္းလိုခ်င္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကပဲ မိတ္ေဆြေကာင္း အေဖာ္ေကာင္း ပီသေအာင္ ေနလိုက္ပါ။
သတိဆိုတဲ့ အေဖာ္ေကာင္းနဲ႔ အၿမဲတမ္းအေဖာ္လုပ္ၿပီး ေနႏိုင္ၾကပါေစ။
( ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက )
http://yatanavasatemple.ning.com/http:// မွတဆင့္ခံစားတင္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment