ဗုဒၶအေပၚ သံဃာ၏ဆႏၵ ႏွင့္ သံဃာ့အေပၚ ဗုဒၶ၏ဆႏၵေတာ္

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ၄၅-၀ါေျမာက္
 ေနာက္ဆံုး၀ါကို ေ၀ဠဳ၀ရြာငယ္၌ပင္ ၀ါကပ္ေတာ္ မူစဥ္္ ေသ၀ပါးနီး ေရာဂါၾကီးကို ခံစားေတာ္မူရသည္။ တပည့္သံဃာ အေပါင္းအား အသိမေပးဘဲ ပရိနိဗၺာန္မျပဳသင့္ေသးဟု ယူဆေတာ္မူ၍ အသက္ေန ထိန္းထားႏုိင္ေသာ ဖလသမာပတ္ကို ၀င္စားေတာ္မူကာ တရားအစြမ္းျဖင့္ ျပန္လည္က်န္းမာေတာ္ မူ၏၊ အရွင္အာနႏၵာလည္း ျမတ္စြာဘုရား အျပင္းအထန္ ေ၀ဒနာခံစားေတာ္မူရသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ တရားဘာ၀နာလည္း ေမ့ေပ်ာက္၍ မ်ားစြာ တုန္လူပ္ေခ်ာက္ခ်ားေန၏။ 

က်န္းမာလာေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား “ရဟန္းသံဃာမ်ားကို တစ္စံုတစ္ရာ ေနာက္ဆံုးစကား မမွာၾကားရေသးဘဲ ပရိနိဗၺာန္ျပဳမည္မဟုတ္” ဟု ေမွ်ာ္လင့္ကာ စိတ္သက္သာရာရေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားက -

“ခ်စ္သား အာနႏၵာ... ရဟန္းသံဃာသည္ ငါဘုရားအေပၚ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ်ေလာက္ အားထားေမွ်ာ္လင့္ေနသနည္း၊ တြင္းျပင္မထား ဆရာစားမခ်န္ တရားအားလံုး ေဟာျပီးျပီ၊ ရဟန္းအေပါင္းကို ငါသာလွ်င္ ထိန္းေက်ာင္း ေစာင့္ေရွာက္၍ ရဟန္းတို႔ကလည္း ငါဘုရားကိုသာ အားထားေနရန္ မလုိလား၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ အားကိုးေနရမည္၊ တရားကိုသာ ကိုင္းကြ်န္းပမာ မွီခိုထား၍ေနရမည္၊ အျခား အားကိုးရာမရွိ ”

ဟု မိန္႕ေတာ္မူသည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ မိမိကိုယ္စားတစ္ပါးပါးကို ကိုယ္ေတာ္စားလ်ာထား ႏွင္းအပ္ျခင္းမရွိ၊ ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိုးကြယ္မူကိုလည္း လုိလားေတာ္မမူ၊ တရားကိုသာ အေလးမူရန္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

........................................................................................

http://buddhismworld.ning.com/profiles/blogs/6371237:BlogPost:119105 မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။