ၾကည္ညိဳစရာရဟန္းႏွင့္ ခင္မင္စရာရဟန္း

ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းေသာ ရဟန္းတြင္ ခင္စရာေကာင္းေသာ အခ်က္မ်ားကို မေတြ႕ႏုိင္သလုိ၊ ခင္မင္စရာေကာင္းေသာ ရဟန္းတြင္လည္း ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းေသာ အခ်က္မ်ားကို ေတြ႕ႏုိင္ခဲ၏။ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းေသာရဟန္းသည္ “တရားရဖုိ႔ကိုသာ” အဓိကထား၏။

ခင္မင္စရာေကာင္းေသာ ရဟန္းသည္ကား “ပစၥည္းေလးပါရဖုိ႔ကိုသာ” အဓိကထား၏။ တရားရဖုိ႔ကို အဓိကမထား။ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္ကား -

ပစၥည္းေလးပါးကို အဓိကထားျပီး ရွာေသာရဟန္းသည္ ပစၥည္းေလးပါးကိုလည္းမရ၊ တရားလည္းမရျဖစ္တတ္ျပီး၊ တရားကိုအဓိကထားျပီးရွာေသာ ရဟန္းသည္ ပစၥည္းေလးပါးလည္းရ၊ တရားလည္းရျဖစ္တတ္ျခင္းပင္တည္း။

ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းေသာ ရဟန္းသည္ မိမိခႏၶာကိုယ္ကို သာသနာၾကီးပြားရာၾကီးပြားေၾကာင္း အတြက္သာ အသံုးခ်တတ္၏။ လမင္းကဲ့သို႔က်င့္၏။ လမင္းသည္ လူတုိ႔ႏွင့္ေ၀းရာမွာ ေန၏။ သို႔ေသာ္ လူသားတုိ႔အား အလင္းေရာင္ကိုေပး၏။ အေအးဓာတ္ကိုလည္း ေပး၏။ ထုိ႔အတူ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းေသာ ရဟန္းသည္ လူတုိ႔ႏွင့္ ေ၀းရာမွာေန၏။ သို႔ေသာ္လူတုိ႔အား သစၥာတရားကို ေဟာၾကားေပး၏။ ေမတၱာဓာတ္ကိုလည္း ပုိ႔လႊတ္ေပး၏။

သစၥာတရားကိုေဟာၾကားျခင္းဟူသည္ အလင္းေရာင္ကို ေပးျခင္းျဖစ္၏။ ေမတၱာဓာတ္ကို ပို႔လႊတ္ေပးျခင္း ဟူသည္ အေအးဓာတ္ကို ေပးျခင္းျဖစ္၏။ ဘၾကီးေတာ္မင္းတရားႏွင့္ နန္းမေတာ္မယ္ႏုတုိ႔ လက္ထက္တြင္ေပၚထြန္းခဲ့ေသာ ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္(ဦးစကၠိႏၵ)သည္ကား ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းေသာ ဗုဒၶအလုိက် ရဟန္းတစ္ပါးပင္ျဖစ္၏။

မင္းႏွင့္ မိဖုရားက ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဒါန္း ကိုးကြယ္ခဲ့ရေသာ မင္းဆရာေတာ္တစ္ပါး ျဖစ္ေသာ္လည္း ပစၥည္းေလးပါးအလွဴရွင္ မင္းႏွင့္မိဖုရားကို ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္အထိ ငါးမိနစ္ျပည့္ေအာင္ပင္ စကားလက္ခံမေျပာခဲ့ဖူးေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း -

မိမိ၏ လူ႔ဘ၀တြင္ ေနရမည့္အသက္ႏွင့္ အခ်ိန္တုိ႔ကို သာသနာအား အျပီးအပိုင္လွဴဒါန္းထားျခင္းေၾကာင့္ပင္တည္း။

ဘၾကီးေတာ္မင္းတရားႏွင့္ နန္းမေတာ္မယ္ႏုတုိ႔သည္ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္၏ ေက်ာင္းသို႔ မၾကာမၾကာ ေရာက္လာတတ္ျပီး လုိအပ္သည္ကို ၾကည့္ရူလွဴဒါန္းတတ္ၾက၏။ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆရာေတာ္ကို ဦးခ်ရွိခိုး၏။ ဆရာေတာ္ကား ႏူတ္ဆက္စကားေျပာဖုိ႔ ေ၀းစြ၊ လွည့္၍ပင္မၾကည့္ေခ်။ ဆရာေတာ္၏မ်က္လံုးမ်ားကား က်မ္းစာအုပ္မွ မခြာေပ။

လွဴစရာရွိသည္မ်ားကိုလွဴခဲ့ျပီး ျပန္ခါနီးတြင္ တစ္ၾကိမ္ဦးခ်သည္။ ၾသ၀ါဒတရားေလးမ်ားေဟာေလမလားဟု မင္းႏွင့္ မိဖုရားက ငံ့လင့္မိၾက၏။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္ကား စာအုပ္ကို စိုက္ေရးေနလုိက္သည္မွာ သူတို႔လာေရာက္ဦးခ်သည္ကိုပင္ သိဟန္မတူ။ တစ္ေန႔တရားေဟာႏုိး၊ တစ္ေန႔စကားေျပာႏုိးႏွင့္ ေစာင့္ဆုိင္းလာၾကသည္မွာ ႏွစ္မ်ားစြာပင္ ၾကာခဲ့၏။ ဆရာေတာ္ထံမွ ႏူတ္ဆက္စကားသံကိုပင္ မၾကားခဲ့ပါေခ်။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မင္းႏွင့္မိဖုရားသည္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာခြင့္ရရန္ တစ္ေယာက္လွ်င္ တစ္ၾကိမ္စီ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကဖူး၏။ တစ္ခါတြင္ ဘၾကီးေတာ္မင္းတရားသည္ ဆရာေတာ္အား ဦးခ်ျပီးသည္ႏွင့္ အရဲစြန္႔ျပီး ယခုလုိေလွ်ာက္ထားလုိက္၏။ 

 ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ) “လူျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္” စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။