ကုသုိလ္ဟူသည္ ဘဝလမ္းအတြက္

မ႒ကု႑လီ သည္ အိမ္ျပင္ ေညာင္ေစာင္း ထက္၌ လဲေလ်ာင္း ေနသည္။ စင္စစ္ လဲေလ်ာင္း ေနသည္ ဟူသည္ မွာလည္း မည္ကာ မတၱ မွ်သာ ျဖစ္၏။ ကုိယ္ခႏၶာ တစ္ခု ေညာင္ေစာင္း ေပၚတြင္ ပုံက် ေနသည္ ဟု ဆုိနုိင္ ရုံမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ၀ါထိန္ ေျခာက္ေသြ႔ ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ား ရံဖန္ ရံခါ လွုပ္ခတ္ သြားသည္ ကလြဲ၍ သူ၏ တစ္ကုိယ္လုံး သည္ ျငိမ္သက္ လ်က္ ရွိသည္။

မ႒ကု႑လီ သည္ ေခါင္းကုိ ၾကိဳးစား လွုပ္ၾကည့္ သည္။ လွုပ္၍ မရ ။ ေျခလက္ မ်ားကုိ လွုပ္ၾကည့္ ဖုိ႔ ၾကိဳးစားသည္။ လွုပ္၍ မရ။ ဆီး၀မ္း မ်ား ထြက္က်၍ အညစ္အေၾကး အမ်ိဳးမ်ိဳး တုိ႔ ကလည္း အိုင္ထြန္း ေနသည္။ သုတ္သင္ ၍ မရ။ ယင္ တစ္သုိက္ က ခႏၶာကုိယ္ အႏွ႔ံ ဆင္းတက္ က်က္စား ေနသည္။ ေျခာက္ထုတ္ ၍ မရ။

အတိတ္က ေပ်ာ္ပါးခဲ့ သည္မ်ား ကုိ စဥ္းစား ၾကည့္သည္။ စဥ္းစား၍ မရ။ စိတ္ေတြ က အဓိပၸါယ္ ေရေရ ရာရာရွိေအာင္ မေတြးနုိင္။ လြင့္ပါး ေနသည္။ အလုိလုိ ေၾကာက္ရြ႔ံ ေနသည္။ အလုိလို အားငယ္ ေနသည္။ မၾကာမီ အသူရာ နက္ေသာ ေခ်ာက္နက္ၾကီး ထဲသုိ႔ ျပဳတ္က် ေတာ့ မလုိလုိ။ ရင္မွာ လွုိက္လုိ႔ ေမာရင္း ေၾသာ္..အားကုိးရာမဲ့ လွသည္။

ေခါင္းက ကုိက္လွ ခ်ည္ရဲ႔။ ေက်ာက နာလွ ခ်ည္ရဲ႔။ ရင္က ပူလွ ခ်ည္ရဲ႔။ အုိ..အေမရဲ႔..အိုအေဖရဲ႔...သက္သာ ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ေပးၾကပါ...။ စိတ္ထဲမွာ အာေခါင္ ျခစ္၍ ေအာ္သည္။ အသံကား တစ္စက္မွ် မထြက္။ မ်က္ရည္ ေတြေတြ စီးက်၍ ေနရသည္။ ၾကာေတာ့ မ်က္ရည္ ေတြပါ ေျခာက္ခန္း လာသည္။ ေရေတြ ဆာသည္။ ၀မ္းက လည္း ဟာသည္။ ေတာင္းဆုိ ျခင္းကား မျပဳႏုိင္။ အလုိက္ တသိ လာတုိက္ လာေကၽြး လ်င္သာ မ်ိဳႏိုင္သည္။ ေၾသာ္..ဆင္းရဲတကာ့ ဆင္းရဲ ၾကီးပါ တကား။ ပင္ပန္း တကာ့ ပင္ပန္း ၾကီးပါ တကား ။

မ႒ကု႑လီ ၏ မိဘတုိ႔ကား ေယာက္ယက္ ခတ္ေနသည္။ သည္းအူ ျပတ္မွ် ပူေလာင္ ေနရသည္။ စုိးရိမ္ ေနရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သားျဖစ္သူ ၏ ဒုကၡကုိ မိရင္း ဘရင္း တုိ႔သည္လည္း အတိအက်မသိ နုိင္။ ဖယ္ရွား ေပး၍လည္း မရ။ လက္မွုိင္ ခ်၍ ၾကည့္ေနရုံ သာ တတ္နုိင္ သည္။ စင္စစ္ ဤ ဒုကၡ မ်ားသည္ကား ခ်စ္သူ ခင္သူ မည္သူမွ် ကုိယ္စား ခံေပးလုိ႔ မရေသာ ဒုကၡ မ်ားပင္ တည္း ။ အသီး အသီး ေသာ သတၱ၀ါတုိ႔ မိမိတုိ႔ ဘာသာ ကုိယ္တုိင္ ကိုယ္က် ခံစား ေတြ႔ၾကံဳ ရမည့္ ဒုကၡမ်ား ျဖစ္ေပ၏။

မ႒ကု႑လီ ဟူသည္ ကား သာ၀တၳိ ျပည္တြင္ ေနထုိင္ ေသာ အဒိႏၷပုဗၺက သူေ႒း ေမာင္ႏွံ ၏ တစ္ဦး တည္းေသာ သား ရတနာ ျဖစ္၏။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ အရြယ္ သာ ရွိေသး သည္။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ ဆုိသည္မွာ ယခုကဲ့ သုိ႔ ေသရာ ေညာင္ေစာင္း ထက္၌ လဲေလ်ာင္း ေနရမည့္ အရြယ္ မဟုတ္ ေသး ဟု အမ်ားက ဆုိၾက သည္လည္းရွိသည္။ စုတ္သပ္ ၾကသည္ လည္း ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ နာျခင္း တရား၊ ေသျခင္း တရား ဟူသည္ ကား ငယ္ရြယ္ ေသး၍ ႏုပ်ိဳ ေသး၍ မလာပါႏွင့္ မျဖစ္ပါႏွင့္ ဟု ၾကဳိတင္ ညွိနွုိင္း ထားလုိ႔ မရ။ ခ်မ္းသာသူ ျဖစ္၍၊ ေခ်ာေမာ လွပသူ ျဖစ္၍၊ ပညာ တတ္သူ ျဖစ္၍ မလာ ပါႏွင့္၊ မျဖစ္ပါႏွင့္ ဟုလည္း ၾကိဳတင္ ညွိႏွုိင္း ထား၍ မရ။ သတၱ၀ါ အသီး အသီး ကုိ ဒဏ္ခတ္ ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ ရန္ အတြက္ တိက် ျဖတ္လတ္စြာ၊ အားရ၀မ္းသာစြာ လာၾက၊ ျဖစ္ၾက ေလ့ ရွိသည္ သာတည္း။

က်န္းမာ သန္စြမ္း ခ်ိန္ကမူ မ႒ကု႑လီ သည္ အမ်ားနည္းတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ေနထုိင္ သြားလာ ခဲ့သည္ သာ ျဖစ္သည္။ ဤ ေရာဂါ ရရွိ လိမ့္မည္ ဟု အိပ္မက္ မွ်ပင္ မမက္ဖူးခဲ့။ ဤသုိ႔ ေသရာ ေညာင္ေစာင္း ထက္တြင္ လဲေလ်ာင္း ၍ ဆင္းရဲ ဒုကၡမ်ား ခံေန ရမည္ ဟု အိပ္မက္မွ်ပင္ မမက္ဖူးခဲ့။ ဤသုိ႔ မသိ ခဲ့၍လည္း ေပ်ာ္ပါး နုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ အကယ္ ၍ အျခား သူမ်ား ေ၀ဒနာ ခံစား ေနရသည္ သုိ႔မဟုတ္ ေသအ႔ံမူးမူး ျဖစ္ေန သည္ကုိ သတင္းမွ် ၾကားရ ပါက မိမိလည္း တစ္ေန႔ ဤသုိ႔ ေ၀ဒနာ ခံစား ရမည္၊ ေသအံ႔ မူးမူး ျဖစ္ရမည္ ကုိ သိရွိျပီး ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ မ်ားကုိ ၾကဳိတင္ ျပဳလုပ္ ထားမည္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔မဟုတ္ သတင္း ၾကားရ သည္ကုိ အမွုမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနမိ ေသာ္လည္း ေ၀ဒနာ ခံစား ရေသာသူ၊ ေသအ႔ံ မူးမူး ျဖစ္ေန ေသာ သူမ်ားကုိ မ်က္စိ ေရွ႔တြင္ ေတြ႔ရပါက တစ္ေန႔ မိမိလည္း ဤသုိ႔ ျဖစ္ရ မည္ကို သိရွိျပီး ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ မ်ားကို ၾကိဳတင ္ျပဳလုပ္ ထားမည္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မ႒ကု႑လီ ကား ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ မ်ားကုိ လည္း ျပဳခဲ့ ဖူးသည္ မရွိ။ အမွုမဲ့ အမွတ္မဲ့ ကုန္ဆုံး သြားသည္ သာ ျဖစ္သည္။ မိခင္ ဖခင္တုိ႕ ကလည္း ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ ရမည္ဟု သင္ၾကား ေပးျခင္း မရွိ။ မိခင္ ဖခင္တုိ႔ ကုိယ္တိုင္ သည္လည္း ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာမ်ား ျပဳလုပ္ သင့္သည္ ဟု အၾကား အျမင္ ဗဟုသုတ မရွိ။ သုိ႔ေသာ္ သင္ၾကားျခင္း ရွိသည္ မရွိသည္ ဆုိျခင္း ထက္ မိမိက ျပဳလုပ္ တတ္ဖုိ႔ အေရး ၾကီးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ တကယ္တမ္း ေသမင္း ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ ရမည္က မိမိ ကုိယ္တုိင္ သာ ျဖစ္ျပီး မိဘ အပါအ၀င္ မည္သည့္ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ ကမွ် မိမိ ကုိယ္စား အငွား ရင္ဆုိင္ ေပး၍ မရေသာေၾကာင့္ တည္း။

ေသျခင္း တရား ကုိကား သတၱ၀ါတုိင္း ရင္ဆုိင္ ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာကုိ အာစိ႑ ကံေျမာက္ ျပဳထား လ်င္ကား ေသခါနီး အခ်ိန္၌ အနည္းငယ္ စိတ္ သက္သာရာ ရနုိင္ ေသးသည္။ သုိ႔ႏွင့္တုိင္္ စိတ္ခ်ရျပီ ဟုကား မဆုိႏုိင္ ေသး။ ေသခါနီး၌ ျဖစ္တတ္ ေသာ အကုသုိလ္ ကံမ်ားကုိ သတိ မူရဦးမည္ ျဖစ္၏။ ငယ္တုန္း ရြယ္တုန္း အာစိ႑ကံ ေျမာက္ေအာင္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ အားမထုတ္ ထားသူ တုိ႔မွာ အားအင္ ျပတ္လပ္၊ စိတ္လက္ ညစ္ညဴး၊ ေ၀ဒနာ လွုိက္ဆူ ခ်ိန္၌ အဘယ္သုိ႔လ်င္ ထုိထုိ အကုသုိလ္ ကံမ်ားကုိ ေရွာင္ရွား နုိင္စြမ္း ရွိမည္နည္း။ အဘယ္သုိ႔လ်င္ ေသခါနီး၌ ျဖစ္ေပၚ လာတတ္ ေသာ အာရုံဆုိး မ်ားကုိ အကုသုိလ္ ကံ မျဖစ္ေအာင္ ႏွလုံးသြင္း နုိင္စြမ္း ရွိမည္နည္း။ ကလ်ာဏ မိတၱ ကုိသာ အခ်ိန္မီ ရရွိခဲ့ျခင္း မရွိလ်င္ ထုိထုိ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ မွာ ေသခါနီး ျဖစ္ေသာ အကုသုိလ္ ကံမ်ားေၾကာင့္ ေသျပီး သည့္ေနာက္ အပါယ္ ေလးပါး သုိ႔သာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ သက္ဆင္း ၾကရမည္ ျဖစ္ေလသည္။

မ႒ကု႑လီ ႏွင့္ သူ၏ မိဘမ်ား အပါအ၀င္ သတၱ၀ါ အမ်ားအျပား မွာ အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုခုက ျမင့္ျမတ္ေသာ အလုပ္မ်ားကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့ ၾကသည့္ သူေတာ္ေကာင္း မ်ား ျဖစ္ခဲ့ ၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ ကုသုိလ္ ပါရမီ ဟူသည္ကား နိဗၺာန္ မေရာက္ မခ်င္း ေပ်ာက္ပ်က္ေလ့ မရွိ။ နိဗၺာန္ ဆုိက္သည့္ တုိင္ေအာင္ အက်ိဳး ေပးသည့္ ကုသုိလ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။

ကုသုိလ္ ပါရမီ ပါလာ သည္ကား မွန္၏။ သုိ႔ေသာ္ အသုံး မခ်သူမ်ား ကုိကား ပါရမီ သည္ နိဗၺာန္ ေရာက္ေအာင္ အလုိလုိ ဆြဲ မေခၚနုိင္။ မဂၢင္ရွစ္ပါး ႏွင့္ အားထုတ္ ရေသးသည္ ။ အားမထုတ္ မိလ်င္ သံသရာ လည္ၾက ျပန္ပါ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လည္း ေျမာက္ျမား စြာေသာ ပါရမီရွိသူ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ အပါယ္ေလးပါး၌ တစ္၀ဲလည္လည္ ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ ေနျခင္း ျဖစ္ေလ သည္။

ေလာက ဓမၼတာ အရ ပုထုဇဥ္ တုိ႔၏ သဒၶါတရား သည္ကား ခုိင္ျမဲျခင္း မရွိ ဟူ၍လည္း သိအပ္၏ ။ ပုထုဇဥ္ တုိ႔သည္ တစ္ဘ၀ ၌ သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္ တစ္ဘ၀ ၌ သူယုတ္မာ မ်ား ျဖစ္နုိင္ ေသးသည္။ ယခုဘ၀ ၌ ရတနာ သုံးပါး ကုိ ၾကည္ညိဳ ေသာ္လည္း ေနာက္ဘ၀မ်ား၌ ရတနာ သုံးပါးကုိ ရန္မူသူမ်ား လည္း ျဖစ္နုိင္ ေသးသည္။ ကလ်ာဏမိတၱ ႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ မိလ်င္ သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ၾက၍ ေဒ၀ဒတ္ ကဲ့သုိ႕ ပါပ မိတၱႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ မိလ်င္ သူယုတ္မာ မ်ားျဖစ္ၾက ရျပန္ သည္။

မ႒ကု႑လီ ၏ အခ်ိန္သည္ကား နည္း၍ နည္း၍ သြားျပီ။ နည္းသြား သည္ဆုိသျဖင့္ လုံး၀ မရွိေတာ့ျခင္း ေတာ့ မဟုတ္။ ကုသုိလ္ မ်ိဳးေစ့ ကုိ ခ်မည္ ဆုိလ်င္ကား ခ်နုိင္ ေသးသည္။ ေသရာ ေညာင္ေစာင္း တြင္ လဲေလ်ာင္း ေနရသည့္ ယခု ကာလသည္ပင္ ကုသုိလ္ျပဳ ဖုိ႔ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေတာင္ အီအီ ေတြး၍ စိတ္ညစ္ ေနရမည့္ အခ်ိန္မဟုတ္။

မ႒ကု႑လီ သည္ ေပ်ာ့ညံ့သည့္ ပုဂၢိဳလ္ ထဲတြင္ေတာ့ ပါဟန္မတူ။ ေသျခင္း တရားကို စြမ္းသေလာက္ ရင္ဆုိင္မည့္ သူ ျဖစ္ဟန္ တူ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ လည္း ျမတ္စြာဘုရား ၏ ကရုဏာ ဥာဏ္ကြန္ရက္ တြင္ ကယ္ခၽြတ္ အပ္သူဟူ၍ ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ အေလ်ာ့ေပး အရွဳံးေပး ထားသူကုိ မည္သည့္ ကရုဏာရွင္ ကမွ် ကူညီ၍ ၊ကယ္တင္၍ မရ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ သတၱ၀ါ ဟူသည့္ သေဘာမွာ မိမိ ကုိယ္ကုိ မိမိ အားကုိးရသည့္ သေဘာ ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘုရား အပါအ၀င္ ကလ်ာဏ မိတၱမ်ားကား ဘ၀ကုိကယ္တင္နုိင္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား မဟုတ္။ လမ္းျပေပး နုိင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသာျဖစ္၏။

မ႒ကု႑လီ ကုိ အေၾကာင္း ျပဳ၍ သူ႔မိဘ မ်ား အပါအ၀င္ သတၱ၀ါ အမ်ား တရားခ်မ္းသာ ကုိ ျမည္းစမ္းခြင့္ ရမည္ ကုိ ျမတ္စြာဘုရား က သိျမင္ေတာ္ မူ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ထုိေန႔က အိမ္စဥ္ အေလ်ာက္ ဆြမ္းခံ ၾကြသည့္ အခါ မ႒ကု႑လီ တုိ႔ အိမ္ေရွ႔ ၌ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ကုိ လႊတ္၍ ဆြမ္းရပ္ သည္။ မ႒ကု႑လီ သည္ မ်က္၀န္း ေထာင့္စြန္း၌ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ကုိ ဖူးျမင္ရ၍ ဦးေခါင္း ကုိ ေစာင္းငဲ့၍ ေငးၾကည့္ ရွာသည္။ စင္စစ္ မ႒ကု႑လီသည္ ဗုဒၶကုိ ၾကည္ညုိ ဖူးသူ မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ ကိေလသာ ကင္းစင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူး ကုိ ၾကည္ညုိ သည့္ စိတ္ ဟူသည္ကား အတၱမာန အတန္ငယ္ ကင္းစင္ ေနေသာ သူမ်ား၌ ျဖစ္ေပၚ နုိင္စြမ္း ရွိသည္။ ေရာဂါ ေ၀ဒနာ တုိ႔ေၾကာင့္ အတၱမာန တုိ႔ ေခတၱ ငုပ္လွ်ိဳး ေနသျဖင့္ လည္း မ႒ကု႑လီ ၏ ဥာဏ္၌ ၾကည္ညုိ ထုိက္သူကုိ ၾကည္ညုိေသာ အသိဥာဏ္ သည္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ဟန္တူ၏။

ကိေလသာ ကင္းစင္ ေတာ္မူေသာ ျမတ္ဘုရားကုိ ဖူးေတြ႔ ရသျဖင့္ မ႒ကု႑လီ၏ သႏၲန္တြင္ ကာမာ၀စရ ကုသုိလ္စိတ္ ၈ ပါး၏ ပထမ ကုသုိလ္စိတ္ သည္ ထင္ရွား ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ျမတ္ဘုရား၏ ကိေလသာ ကင္းစင္ ေတာ္မူသည့္ အမူအရာကုိ စိတ္ႏွလုံး၌ ထပ္ဖန္တလဲလဲ ျမင္ေယာင္ ၍လည္း ဗုဒၶါနုႆတိ ဘာ၀နာ စိတ္သည္ ထင္ရွား ျဖစ္ေပၚ လာ၏။ ၾကည္ညဳိ လြန္းမက ၾကည္ညိဳသည့္ စိတ္ေၾကာင့္ လက္အုပ္ ခ်ီမိုး၍ ကန္ေတာ့ လုိက္ခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ကုိကား ေျမွာက္၍ မရ။ စိတ္ထဲမွသာ ကန္ေတာ့ လုိက္ရ၏။ လက္အုပ္ မခ်ီရေသာ္လည္း လက္အုပ္ခ်ီ သကဲ့သုိ႔သာ ျဖစ္ေလ၏။

မ႒ကု႑လီ ၏ သႏၲန္တြင္ အကုသုိလ္ စိတ္မ်ား ကင္းေပ်ာက္၍ ကုသုိလ္စိတ္ မ်ား ျဖစ္ေပၚ လာေပျပီ။ မ႒ကု႑လီ ၏ ထြက္သက္ ၀င္သက္ သည္လည္း ျငိမ္၍ ျငိမ္၍ သက္၍ သက္၍ လာျပီ။ ေဇာစိတ္ မ်ား သည္လည္း အရင္လုိ ခုနစ္ၾကိမ္မွ် မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ငါးၾကိမ္ ေလးၾကိမ္ မွ်သာ ျဖစ္ေတာ့ သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ကား..မ႒ကု႑လီ ၏ စုတိစိတ္သည္ ကုသုိလ္ကံ ၏ နိမိတ္ ကုိ အာရုံျပဳ၍ ခ်ဳပ္ေလ ေတာ့၏။ စုတိ စိတ္ ခ်ဳပ္သည္ႏွင့္ စကၠန္႔ မျခား ဘဲ ပ႗ိသေႏၶ စိတ္သည္ ျဖစ္ေပၚ လာ၏။ ပ႗ိသေႏၶစိတ္ ျဖစ္သည့္ ေနရာကား တာ၀တိသာ နတ္ျပည္တည္း။

"ဓမၼ တို႕သည္ စိတ္လွ်င္ ေရ့ွသြား ရွိကုန္၏၊ စိတ္လွ်င္ အၾကီးအမွဴး ရွိကုန္၏၊ စိတ္ျဖင့္ ၿပီးကုန္၏၊ သန္႔ရွင္း ၾကည္လင္ေသာ စိတ္ျဖင့္ အကယ္၍ ေျပာဆို၊ ျပဳလုပ္၊ ၾကံစည္ပါက ထို (ေျပာဆို ျပဳလုပ္ ၾကံစည္) ေသာေၾကာင့္ အရိပ္သည္ (လူကို) မစြန္႔မူ၍ အစဥ္ လိုက္သကဲ့ သို႔ ထိုသူသို႔ ခ်မ္းသာသည္ အစဥ္ လိုက္ေလ၏။"

မ႒ကု႑လီ ဆုံးျပီး လပုိင္းမွ် အခ်ိန္တြင္ ျမတ္ဘုရား သည္ ဤ တရားကုိ မ႒ကု႑လီ ၏ ဖခင္ သူေ႒းၾကီး၏ ေနအိမ္တြင္ ေဟာၾကားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူေ႒းၾကီး သည္ မ႒ကု႑လီ ေသဆုံးျပီးေနာက္ သုႆာန္သုိ႔ ေန႔တုိင္း သြား၍ငိုသည္။ ထုိအခါ နတ္သား ျဖစ္ေန ေသာ သူေ႒းသား က ဖခင္ျဖစ္သူ အား ဗုဒၶါနုႆတိ ၏ ေက်းဇူးကို လာေရာက္ ေျပာျပသည္။ သူေ႒းၾကီး သည္ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ ျဖစ္၍ ျမတ္ဘုရား သာသနာ၌ သက္၀င္ ၾကည္ညိဳ ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဥပသကာ အျဖစ္ကို ေရာက္၍ ျမတ္ဘုရားကုိ တရား ေဟာေျပာ ျပသရန္ ေတာင္းပန္ျခင္း ျဖစ္ေလ၏။

သဒၶါတရား မရွိေသာ မိဘကို မ႒ကု႑လီ က ဤသုိ႔ ေက်းဇူး ဆပ္ခဲ့၏။ အတု ယူဖြယ္ပင္ ျဖစ္၏။ ဤသုိ႔ ျဖင့္ မ်ားစြာေသာ လူအေပါင္း ႏွင့္တကြ သားအမိ သားအဖသုံးဦးတုိ႕သည္ ျမတ္ဘုရား၏ တရားေတာ္ကုိ ဒါနကထာသီလကထာ သဂၢကထာ မဂၢကထာ အစဥ္အတုိင္း နာၾကားခြင့္ ရၾကျပီး၍ လူနတ္ ခ်မ္းသာ၊နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာ စသည့္ အက်ိဳးထူး မ်ားကုိ မိမိတုိ႕ ပါရမီ အားေလ်ာ္စြာ ရရွိခဲ့ ၾကေလေတာ့သည္။

ကုိးကား
ယမက၀ဂ္-မ႒ကု႑လီ-ဓမၼပဒ ဦးေရႊေအာင္

အရွွင္သုမနသာရ(ျဖဴး)