ေနမိႏၶရေတာင္ သိမ္သမုတ္ခန္း(ပရေလာကေႏွာက္ရွက္မႈမ်ား)

ေနမိႏၶရေတာင္ သိမ္သမုတ္ခန္းသည္ မ်က္စိျဖင့္ မျမင္ရေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ
နတ္စိမ္း၊ အမႏုႆ၊ ျပိတၱာ၊ နတ္မ်ားႏွင့္ ခက္ခက္ခဲခဲ ေတြ ့ဆံုေဟာၾကား၍ သိမ္သမုတ္ရျခင္းျဖစ္ရာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက အံ့ၾသရေသာ ပြဲလည္းျဖစ္၏။

ထိုပြဲတါင္ ျမင္းျခံ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ဘုရားလည္း ေညာင္လြန္ ့ဆရာေတာ္ႏွင့္အတူ ၾကြေရာက္သာသနာျပဳရသည္ျဖစ္ရာ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္၏ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာစြမ္းလည္း ေညာင္လြန္ဆရာေတာ္ကဲ့သို ့ပင္ အံ့မခန္း ၾကည္ညိဳဖြယ္အတိ ျဖစ္ပါေပသည္။ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ၾကီးႏွစ္ပါး၏ တရားအစြမ္းႏွင့္ အမႏုႆတို ့၏ ေၾကာက္ခမန္းေဘးရန္မွာ ေမာ္ကြန္းထိုးေလာက္ပါေပ၏။
ေနမိႏၶရေတာင္သည္ သထံုျမိဳ ့ေျမာက္ဘက္ ေျခာက္ဖာလံုခန္ ့ေ၀း၍ ေရွးသထံုျမိဳ ့ရုိးေဟာင္း၏ အေရွ ့ေျမာက္ႏွင့္ထိစပ္လ်က္ရွိေသာ ေတာင္ျဖစ္၏။ အေရွ ့ေျမာက္ေတာင္တန္းၾကီးႏွင့္ တစ္ဖက္မ်က္ႏွာ၌သာ ထိစပ္လ်က္ ေစတီကဲ့သို ့ျမင့္တက္ေနေသာ ေတာင္ျဖစ္သည့္အျပင္
ေက်ာင္းငယ္ကေလးမ်ားပင္ ေဆာက္ေလာက္ေအာင္ ပစၥယံကဲ့သို ့အဆင့္ဆင့္ ေျမကြက္လပ္မ်ားရွိ၏။ အုတ္ဂူနတ္ကြန္းမ်ားလည္းရွိသည္။
ေတာၾကမ္းသည္ ဟုဆိုကာ ထိုေနရာသို ့မည္သူမွ် မကပ္ရဲၾက။
သထံုျမိဳ ့ပင္စင္ရိကၡာေတာ္ရ မင္းၾကီး ဦးဘိုးစ၊ အေရးပိုင္ ဦးေက်ာ္ဒြန္းစေသာ ျမိဳ ့လူၾကီးမ်ားက ပဋိပတၱိ သာသနာျပဳ ႒ာနၾကီးအျဖစ္ ျပဳလုပ္ရန္ ေတာင္ေျခ၌ အေဆာက္အံုမ်ားေဆာက္ၾက၏။
အက်င့္သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ဟု ယူဆရေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးအား
ရဟန္း သီလရွင္ လူသူေတာ္ အျခံအရံမ်ားႏွင့္တကြ ပင့္ေဆာင္၍ သီတင္းသံုးေစၾကသည္။
ေတာင္ထိပ္၌ သိမ္သမုတ္ရန္ ဆက္၍ စီစဥ္ၾကေသာအခါ သိမ္အတြက္ ေက်ာက္တိုင္ သစ္၀ါးမ်ားကို ေတာင္ေပၚသို ့တင္ၾကရာ နံနက္မိုးလင္းလွ်င္ ထိုေက်ာက္တိုင္ သစ္၀ါးမ်ားအားလံုး အလိုလို ေတာင္ေအာက္ျပန္ေရာက္ေနသျဖင့္ အံ့အားသင့္ကုန္ၾက၏။
ဆရာေတာ္ၾကီးက ဒါအေႏွာက္အယွက္ေပးရုံပါ၊ ကိစၥမရွိပါဘူးဟု ဆိုကာ ေနာက္တစ္ရက္ ထိုပစၥည္းမ်ားကို ထပ္၍တင္ေစ၏။ လူမ်ားကိုပါ ေတာင္ေပၚ၌ ညအိပ္အေစာင့္ထားသည္။
နံနက္မိုးလင္းလွ်င္ သစ္၀ါးမ်ားသာမက လူမ်ားပါ ေတာင္ေအာက္သို ့ေရာက္ေနသျဖင့္
ေက်ာင္းေန သံဃာပရိသတ္အခ်ိဳ ့ပင္ တိမ္းေရွာင္သြားၾက၏။ ျမိဳ ့ေနလူမ်ားလည္း မသြားရဲၾက။
ဆရာေတာ္ၾကီးလည္း ရုတ္တရက္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားရသည္။
တစ္ေန ့တြင္ ဦးဘိုးစႏွင့္ ဦးေက်ာ္ဒြန္းတို ့ထိုေတာင္သို ့သြား၍ ၾကည့္၍ၾကရာ
“က်ဳပ္ ဒီေတာင္မွာ နတ္ျဖစ္ေနရတယ္။ မၾကမီ ေျခာက္လေလာက္ရွိရင္ေတာ့ ကြ်တ္လြတ္ရမွာပါ” ဟု လူမျမင္ရဘဲ အသံတစ္ခုၾကားရ၏။ ပ်ံလြန္ေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးအသံ ျဖစ္ေနသတတ္။ ဦးဘိုးစတို ့လည္း အံ့ၾသလ်က္ ျပန္လာခဲ့ၾကရသည္။
ၾကိဳတင္သိျမင္ေသာ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ႏွစ္ပါး
သာသနာစိတ္ျပင္းျပလွေသာ ဦးဘိုးစ၊ ဦးေက်ာ္ဒြန္း စေသာ ျမိဳ ့မ်က္ႏွာဖံုး လူၾကီးမ်ားသည္
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကခိုက္ ရေသ့ၾကီး ဦးခႏၱီ သထံုေရာက္လာသျဖင့္ ထို ေနမိႏၶရေတာင္ သိမ္သမုတ္ေရး ကိစၥကို အပ္ႏွင္းၾကသည္။
“က်ဳပ္က ရေသ့ဆိုေတာ့ အေဆာက္အံုေလာက္ပဲ တာ၀န္ယူႏိုင္မယ္၊။ ေညာင္လြန္ ့ဆရာေတာ္ဟာ ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္ ျပည့္စံုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးျဖစ္တယ္။ အတြင္းသိ အတူေနဖက္ပါ။ သူ ့ကိုပင့္လွ်င္ ေအာင္ျမင္ပါလိမ့္မယ္။” ဟု အၾကံေပးသျဖင့္ ဦးသံဒိုင္ႏွင့္ ဦးသံစံုတို ့ ေညာင္လြန္ ့ေတာရသို ့လာပင့္ၾက၏။
ေညာင္လြန္ ့သို ့ေရာက္ၾကလွ်င္ ဆရာေတာ္၏ လက္ရုံးတပည့္ၾကီးတစ္ပါးျဖစ္သူ
ဘုန္းၾကီးဦးဥတၱမက အက်ိဳးအေၾကာင္း စဥ္းစားကာ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ေတြ ့ခြင့္မေပးေသးဘဲ အစစအရာရာ ပို၍ ေကာင္းမြန္ေစရန္အတြက္ အမိန္ ့ေတာ္ျပန္ စာတမ္းတစ္ခုကို ေပးလ်က္ အမိန္ ့ေတာ္ျပန္ေစခိုင္းျပီးလွ်င္ ေတာင္ေစာင့္နတ္မ်ား၏ သေဘာတူမတူကို ဦးစြာ အစမ္းခိုင္းလိုက္၏။
သထံုျမိဳ ့လူၾကီးမ်ား စမ္းသပ္ၾကည့္ၾကရာ ေက်နပ္သည္ကို ေတြ ့ရကာမွ ဆရာေတာ္ကို လာ၍ပင့္ၾက၏။ ဆရာေတာ္ကလည္း ခ်က္ခ်င္း လက္မခံေသးဘဲ တစ္ညခန္ ့ဆုိင္းငံ့ေစ၍ ျမိဳ ့ေစာင့္နတ္၊ ေတာင္ေစာင့္နတ္မ်ား၊ အစိမ္းသရဲမ်ားအေျခအေနကို ၾကည့္ရႈဆင္ျခင္ေတာ္မူ၏။ အပၸနာေမတၱာပြားပို ့ေတာ္မူ၏။ အေစာင့္နတ္မ်ား ေမွ်ာ္လင့္ၾကည္ညိဳေၾကာင္း သိျပီးမွ လက္ခံၾကြေရာက္ေတာ္မူသည္။
ဆရာေတာ၏ တိုက္တြင္းတိုက္ပမွ ၁၁ ပါးႏွင့္ မိတၳီလာျမိဳ ့ေရလယ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ႏွင့္ ေရလယ္ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးေနေသာ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ အပါအ၀င္ မိတၳီလာမွ ငါးပါး၊ ေတာင္ငူမွတစ္ပါး ေပါင္း ၁၇ ပါး ၾကြေတာ္မူၾကသည္။
ထိုသိမ္သမုတ္ပြဲတြင္ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္မွ ပိုမို၍ လြယ္ကူေခ်ာေမာမည့္ အေျခအေနမ်ားလည္း ရွိတန္ရာ၏ဟု ယူဆရသည္။
စြန္းလြန္းဆရာေတာ္သည္ သထံသို ့မၾကြမီ ေနမႏၶရေတာင္ အေျခအေနကို ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္၍ အာရုံယူၾကည့္ရႈေတာ္မူေနစဥ္ အနီးအပါးရွိ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးစံတင္က – “အရွင္ဘုရား၊ ေရွးကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ၾကည့္ေနသလား၊ ၾကြသာၾကြပါ၊ အရွင္ဘုရားျပဳလုပ္ထားခဲ့တာေတြပါ။ တနဂၤေႏြေထာင့္မွာ ေျမကမူေလးရွိလိမ့္မယ္။
အဲဒီေနရာက ပရိကံတည္ပါ။ ေအာင္ျမင္ပါလိမ့္မယ္ ဘုရား ဟု ၀င္၍ေလွ်ာက္ထားဖူး၏။
ထိုစကားမ်ားကား အလြန္အဓိပၸါယ္သြားလွေပသည္။ ထို့ေၾကာင့္ ဘ၀ေဟာင္းသံေယာဇဥ္သည္
ထိုကိစၥ၌ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္မပါလွ်င္ မျပီးႏိုင္ေသာ အခ်က္တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေလရာ၏။
ဆရာေတာ္မ်ား သထံုျမိဳ ့သို ့ေရာက္ၾကလွ်င္ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္စြာ ပင့္ေဆာင္၍ ေနမိႏၶရေတာင္ေျခတည္းေက်ာင္းသို ့ ၾကြၾက၏။
ဆရာေတာ္ကိုမူ ေတာင္ထိပ္အဂါၤေထာင့္ ဒုတိယပစၥယံရွိ ကြက္လပ္တည္းေက်ာင္း၌ သီးသန္ ့တစ္ပါးတည္း သီတင္းသံုးေစ၏။
တစ္ျမိဳ ့လံုးက ဘာသတင္းၾကားရမလဲ ဟု နားစြင့္ေနၾကသည္။
ေညာင္လြန္ ့ဆရာေတာ္သည္ ေရာက္သည့္ညမွစ၍ ပရိတ္သတ္မ်ားအား ေစာေစာျပန္လႊတ္ကာ ဘုရား၀တ္ျပဳျခင္း၊ ပရိတ္ရြတ္ျခင္းမ်ား
ျပဳလုပ္ေတာ္မူ၏။ ေမတၱာကို မ်ားစြာ ပြားပို ့ေတာ္မူသည္။
စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ကလည္း ေနမိႏၶရတစ္ေတာင္လံုး ဖေယာင္းတိုင္ညွိထြန္းကာ ၾကက္လွ်ာတိုင္မ်ား လိုက္လံထုိးစိုက္၍ နတ္မ်ားအား ဘုရားလွဴရန္ ေပးစြန္ ့ေတာ္မူ၏။
ဓာတ္မသိသူတို ့က ေတာထြက္ကိုယ္ေတာ္ၾကီး ေလာကီအလုပ္ေတြ လုပ္ေနတယ္ ဟု အျပစ္တင္ၾက၏။ မီးမ်ား တစ္ေတာင္လံုးလင္းထိန္ေနေအာင္ ေပးျပီးလွ်င္ တနဂၤေႏြေထာင့္၌ ရပ္၍ ပရိကံျပဳကာ ေမတၱာပြားပို ့ေတာ္မူ၏။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ နတ္၊ နတ္စိမ္းသရဲတေစၧ ျပိတၱာမ်ား တစ္သုတ္ျပီးတစ္သုတ္ သူ ့အုပ္စုႏွင့္သူ လာေရာက္ကန္ေတာ့ၾကရာ တရားေဟာ ဆံုးမ၍ လႊတ္သည္။
ေနာက္ဆံုးလာသူမွာ မင္းေျမာက္တန္ဆာငါးပါး ဆင္ယင္လာသျဖင့္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေတာ္မူရာ ယခင္က ဆရာဒကာျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာမႏူဟာမင္းမွန္း သိေတာ္မူသျဖင့္ -
အသင္နတ္မင္း၊ ဤေတာင္၌ ထူပါရုံေစတီရွိတယ္၊ ဓာတ္ေတာ္မ်ား ကိန္း၀ပ္တည္ရွိသျဖင့္ လူအမ်ားျဖတ္သန္းသြားလာ၍ အျပစ္ၾကီးေလးတယ္။ ငါတို ့ဒီေတာင္မွာ သာသနာျပဳၾကမယ္၊ သင္တို ့ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါ။ သင့္အတြက္ အိမ္ေတာ္(နတ္ကြန္း)လဲ အသစ္ေဆာက္ေပးၾကလိမ့္မယ္”စသည္ျဖင့္ ေမတၱာရပ္ခံ၍ တရားအနည္းငယ္ေဟာျပေပးရာ နတ္မင္းၾကီးမွာ ဘာမွ် စကားတံု ့မျပန္ဘဲ ငိုယိုကာ တနဂၤေႏြေထာင့္မွ ဆင္းသြားရွာ၏။၏
စြန္းလြန္းဆရာေတာ္လည္း ေမတၱာပြား၊ တရားေဟာျပကာ ေတာင္ေအာက္တည္းေက်ာင္းသို ့ ဆင္းလာခဲ့၏။
ေညာင္လြန္ ့ဆရာေတာ္ကား ေန ့အခါတြင္ လူအမ်ားအား တရားေဟာ၍ ညအခါတြင္ နတ္မ်ား၊ နာနာဘာ၀မ်ားကို ညစဥ္ ေဟာေျပာေနရ၏။ ပထမတြင္ ေနမိႏၶရတစ္ေတာင္လံုး ျခံဳ၍ၾကည့္ရင္း ေမတၱာပြားပို ့ရာ တန္ခိုးၾကီးေသာ နတ္မ်ား အျခံအရံမ်ားစြာႏွင့္ တရားနာလာၾကသည္ကို ေဟာျပေတာ္မူရသည္။ ေရွ ့တြင္ထုိင္ေနေသာ
ေတာင္ေစာင့္နတ္မင္းၾကီးက “လိုအပ္သလို သာသနာအတြက္ စီမံရန္” မိမိကုိယ္ကို အပ္ႏွင္း၍ ေစာင့္ေရွာက္မည့္အေၾကာင္း ကတိေပးေလသည္။ သို ့ႏွင့္ အာရုံတက္ကာ တစ္ညကုန္ေလ၏။
ေနာက္တစ္ည။ အေရွ ့ဘက္ေတာင္တန္းၾကီးတစ္ခုလံုးကိုျခံဳ၍ အထူးဆင္ျခင္းလ်က္ အပၸနာေမတၱာပြားပို ့ေတာ္မူရာ ခင္ထက္ တန္ခိုးၾကီးေသာ နတ္မင္းၾကီး အျခံအရံမ်ားစြာႏွင့္ လာေရာက္ကန္ေတာ့ျပန္၏။ ေနမိႏၶရေတာင္ပင္ မဆံ့ေခ်။ နတ္မင္းၾကီးက ေရွးအတိုင္း ကတိျပဳကာ – “ဤေတာင္ေစာင့္နတ္မ်ားကိုလည္း အမိန္ ့ေပးထားျပီးပါျပီ” ဟုေလွ်ာက္၏။
“တပည့္ေတာ္ဟာ သထံုျမိဳ ့ၾကီးကို ပထမဆံုး တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့သူပါ”ဟုေလွ်ာက္၍ တရားနာျပီး ျပန္သြားသည္။
ေနာက္တစ္ေန ့ည။ သထံုျမိဳ ့ပတ္၀န္းက်င္ရွိ နတ္မင္းၾကီးမ်ား လာေရာက္ကန္ေတာ့ၾကျပန္သည္။ ေရွးနတ္မ်ားထက္ အေရာင္အ၀ါ တန္ခိုး၊ အေျခြအရံမ်ား ပို၍ ၾကီးမားမ်ားျပား၏။ ေတာင္ေပၚမွ်မက ေတာင္၀ွမ္းျမိဳ ့အ၀ွမ္း တစ္ခုလံုး လင္းထိန္သြားသည္။ ပုထုဇဥ္မ်ား စိတ္ေဖာက္ျပန္ေလာက္ေအာင္လည္း ၾကည့္ရႈဖြယ္ေကာင္းလွ၏။
“အထက္နတ္မင္းၾကီးမ်ား အမိန္ ့အရ အားလံုးေစာင့္ေရွာက္ၾကပါမည္” စသည္ကတိျပဳကာ
“ဤေတာင္ပတ္၀န္းက်င္ရွိ နတ္မင္းၾကီးမ်ား၊ အေျခြအရံမ်ားအားလံုး သထံုျမိဳ ့ၾကီးကို အုပ္စိုးသြားခဲ့ၾကေသာ မင္းမ်ားႏွင့္ အေျခြအရံမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။ အခ်ိဳ ့အ၀က္သာ မဟုတ္ပါဘုရား” ဟုလည္း ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ရႈေတာ္မူရာ အထက္အမိန္ ့အရ သထံုျမိဳ ့ပတ္၀န္းက်င္၌ခ်ည္း သူ ့အုပ္စုႏွင့္သူ
ေစာင့္ၾကည့္ေနထိုင္ၾကရရွာသည္ကို သံေ၀ဂျဖစ္ဖြယ္ ေတြ ့ျမင္ေတာ္မူရသျဖင့္ ၾကိဳးစား၍ ေဟာေျပာ ေခ်ခြ်တ္ေတာ္မူေလသည္။ ၁၀ ရက္ ၁၀ ညလံုး ေန ့ပရိသတ္၊ ညပရိသတ္တို ့ျဖင့္ အားလပ္ခြင့္ရေတာ္မမူေခ်။
သိမ္သမုတ္ရာ အေႏွာက္အယွက္ႏွင့္ အံ့ဖြယ္
ျမိဳ ့မ်က္ႏွာဖံုး ဒကာဒကာမမ်ားလည္း အထူး၀မ္းသာအားရျဖစ္ကာ သိမ္သမုတ္ရန္ စီစဥ္ၾက၏။ ျမိဳ ့ခံ သံဃာ့မေထရ္ၾကီးမ်ားကိုလည္း ပင့္၍ နယ္သိမ္းစနစ္ ျဖင့္ သမုတ္ရန္ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။
နယ္သိမ္းစနစ္မွာ အၾကမ္းအားျဖင့္ သိမ္ကိစၥ ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ သတ္မွတ္ထားေသာ နယ္အတြင္းသို ့ အျပင္မွ ရဟန္းမ်ား မ၀င္ရေအာင္ ၀င္လမ္းအသီးသီး၌ အေစာင့္မ်ားခ်ထားရသည္။ ထိုနယ္အတြင္းရွိ သံဃာမ်ား မၾကြလာႏိုင္က သေဘာတူေၾကာင္း ႏႈတ္ျမြတ္ဆႏၵျပဳၾကရ၏။ ထိုစနစ္သည္ ၀ိနည္းႏွင့္ မညီဟု သထံုဆရာေတာ္တစ္ပါးက ေစာဒကတက္၍ ေျဖရွင္းရေသး၏။ ဆႏၵလည္းမေပး၊ ၾကြလည္းမၾကြလာေသာ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးကိုလည္း သြား၍ သေဘာတူညီခ်က္ ယူရျပန္သည္။
ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဂ်ဳပ္ပင္ေတာရ ထေနာင္းတိုင္ ဦးတိကၡ ဆရာေတာ္၊ ေရလယ္ဆရာေတာ္ သံုးပါးက ပထမဆံုးသိမ္ႏုတ္၍ ၁၂၈၄ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလျပည့္ေန ့ ည ၁၀ နာရီ၌ တစ္ျမိဳ ့လံုး ေက်ာက္စည္ေခါင္းေလာင္း ေၾကးေမာင္းတီးကာ အေစာင့္မ်ားစြာခ်၍ သမုတ္ေတာ္မူၾက၏။ သမုတ္ျပီးေနာက္ အေရးပိုင္ ဦးေက်ာ္ဒြန္း စသူတို ့ ဒုလႅဘရဟန္းခံၾကသည္။
ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ၾကီးႏွစ္ပါးသည္ သိမ္ေအာင္မေအာင္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ရႈၾကေသာအခါ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက ေႏွာက္ယွက္သျဖင့္ မေအာင္ဘဲရွိရသည္ကို ေတြ ့ျမင္ေတာ္မူၾကေလသည္။
ရဟန္းတစ္ပါးသည္ အေစာင့္မ်ားတားျမစ္သည္ကို မရဘဲ သိမ္သမုတ္ခ်ိန္၌ အျခားနယ္မွ သတ္မွတ္နယ္အတြင္းသို ့ ဇြတ္၀င္လာေၾကာင္း ဒကာမ်ားကလည္း ေလွ်ာက္ၾကသည္။
ဆင္ျခင္ၾကည့္ရႈေတာ္မူေသာအခါ ဘြဲ ့အမည္ ေက်ာင္းတိုက္ ေျပာဆိုေသာ စကားမ်ားကိုပါ သိျမင္ၾကားသိေတာ္မူၾက၏။ ထို ့ေၾကာင့္ တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ ခုနစ္ရက္ေန ့နံနက္ ခုနစ္နာရီအခ်ိန္ ထပ္၍ သမုတ္ၾကရျပန္သည္။
ေန ့ခင္းသမုတ္၍ ျမိဳ ့လူထုမ်ား ပ်ားပန္းခတ္မွ် လာေရာက္ၾကည္ညိဳၾကရ၏။
ေႏြေခါင္ေခါင္တြင္ မိုးတိမ္အံု ့မိႈင္းကာ မိုးေပါက္မ်ားပင္ အနည္းငယ္က်လာ၏။
ထူးဆန္းသည္မွာ မိုးတိမ္သည္ ေနမိႏၶရေတာင္အေပၚ၌သာ အုပ္ဆိုင္းေန၏။
ပို၍ထူးဆန္းသည္ကား သိမ္သမုတ္ခ်ိန္တြင္ မီးရထားအ၀င္အထြက္ မရွိျခင္းပင္တည္း။
မီးရထားအ၀င္အထြက္ရွိ၍ ထိုမီးရထား၌ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးပါး ပါလာခဲ့ေသာ္ သိမ္သမုတ္ကံ ပ်က္ႏိုင္၏။ ရုတ္တရက္ တံတားက်ိဳးေန၍ ဟု ဆိုသည္။ “အဘယ မုနိ ေစတိယ”ဟု အမည္သမုတ္၍ ယခု ထိုေနရာ၌ ေစတီပင္တည္ထားသည္။
အလြန္နတ္ၾကမ္းေသာ ေနမိႏၶရေတာင္လည္း သာသနာေရာင္လႊမ္း၍ ကမၼ႒ာန္း႒ာနၾကီးအျဖစ္ သထံုျမိဳ ့၏ က်က္သေရကို တိုးျမွင့္ေစေတာ့သည္။
(ဓမၼာစရိယ ဦးေ႒းလိႈင္ ေရးသားေသာ
ရဟႏၱာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ား – မွ ေကာက္ႏုတ္မွ်ေ၀ပါသည္။)