ခႏၲီ၏ သေဘာ

ခႏၲီဟူသည္ သည္းခံျခင္း၊ အမ်က္မထြက္ျခင္းဟု နားလည္ထားပါသည္။ သူတစ္ပါးတုိ႔က မိမိအေပၚ ကာယကံ၊ ၀စီကံတုိ႔ျဖင့္ လြန္က်ဴးလာသည္ကုိ အမ်က္မထြက္ျခင္းသည္ သည္းခံျခင္းဟု ဆုိေလရာ သူေတာ္ေကာင္း တရားျဖစ္သျဖင့္ လုိက္နာက်င့္သုံးထုိက္လွေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ လူမိုက္တစ္ေယာက္၏ ဤသုိ႔က်ဴးလြန္လာမႈကုိ သည္းခံလုိက္လွ်င္ ထုိလူမိုက္က သူ႔ကိုယ္သူ အမွန္ထင္သြားၿပီး အလားတူ ျပစ္မွားမႈမ်ားကုိ ဆက္လက္က်ဴးလြန္ေနေပလိမ့္မည္။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔က သည္းခံေလ၊ သူယုတ္မာတို႔ အခြင့္အေရးရေလ ျဖစ္လာမည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သည္းခံျခင္းဟူေသာ ခႏၲီ၏အတုိင္းအတာကုိ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူသည့္အတုိင္း နာယူလုိေၾကာင္း ေမးခြန္းတစ္ခုတင္လုိက္ပါသည္။

ဦးလႈိင္၀ွက္
(မူဆယ္)
“ခႏၲီတရား၊ သည္းခံျငား၊ စိတ္ထားဘယ္သို႔ ျဖည့္သနည္း။”
“လူမိုက္အမႈ၊ ငါျပန္ျပဳလွ်င္၊ သူ႔လိုငါလည္း၊ လူမိုက္ပဲဟု၊ စိတ္ထဲေတြးဆ၊ ေအးျမျမႏွင့္၊ ေဒါသမထြက္၊ စိတ္မပ်က္၊ သက္သက္ အနာခံသတည္း။”
“ငါ့အေပၚ၌ လူမိုက္ျပဳေသာ ေစာ္ကားမႈကို ငါက ျပန္ျပဳလွ်င္ ငါလည္း သူ႔လိုလူမိုက္ ျဖစ္မွာပဲ” ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတြးဆ၍ ေဒါသမထြက္ဘဲ စိတ္ပ်က္ အားငယ္၍လည္း မေနဘဲ စိတ္ေအးေအးႏွင့္ မိမိကသာ အနာခံလိုက္ျခင္းသည္ ခႏၱီပါရမီ၏ သေဘာတည္း။
(အရွင္ ဇနကာဘိ၀ံသ၊ ရုပ္စံု ဗုဒၶ၀င္ အေမးအေျဖ ႏွာ-၂၈)
ထိုခႏၲီ-အရ အေအးအပူ မွက္ျခင္စေသာ သက္ရွိသက္မဲ့ သခၤါရတို႔၏ မိမိအေပၚ၌ ေဖာက္ေဖာက္ျပန္ျပန္ ျဖစ္ျခင္း (သက္ရွိတုိ႔က ႏွိပ္စက္ျခင္း ေစာ္ကားျခင္း)မ်ားကို သည္းခံေသာအျခင္းအရာအားျဖင့္ ျဖစ္ေနေသာ စိတ္ေစတသိက္မ်ားကို ေကာက္ယူရ၏။
အခ်ိဳ႕ေသာဆရာတို႔ကမူ ဉာဏ္ျဖင့္ဆင္ျခင္၍ သည္းခံရေသာေၾကာင့္ ခႏၲီ-အရ ဉာဏ္ကို ေကာက္ယူလိုၾက၏။ ဉာဏ္မရွိေသာ္လည္း (ဉာဏ္မယွဥ္ခိုက္၌လည္း) ခႏၲီျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ထို၀ါဒကို ဋီကာဆရာတို႔ မႀကိဳက္ၾက။ သည္းခံ၍ ေနခ်ိန္၌ ေဒါသမျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဒါသ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာ အေဒါသ ျပဓာန္းေသာ နာမ္တရားမ်ားကိုသာ ေကာက္ယူလိုၾက၏။ (အ႒သာလိနီ-ဘာဋီ)
မဟာဗုဒၶ၀င္ ပထမတြဲ၌ “ဤခႏၲီပါရမီဟူသည္ ပညာပါရမီ ၀ီရိယပါရမီတို႔ကဲ့သို႔ ပရမတၳတရား သီးျခားတခုမဟုတ္၊ အမ်က္မထြက္ျခင္း လကၡဏာရွိေသာ အေဒါသေစတသိက္ေခါင္းေဆာင္သည့္ ကုသိုလ္ေစတသိက္ အစုပင္ ျဖစ္၏။ (တနည္း) ပညာပါရမီ ၀ီရိယပါရမီတုိ႔ကဲ့သို႔ပင္ ပရမတၳတရား သီးျခား အေဒါသေစတသိက္ပင္ ျဖစ္၏။
ခႏၲီဟူသည္ အေဒါသေစတသိက္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အေဒါသေစတသိက္ဟူသမွ်ကို ခႏၲီဟူ၍ မေခၚအပ္။ အေၾကာင္းကား…. အေဒါသေစတသိက္သည္ (အကုသိုလ္စိတ္ အဟိတ္စိတ္တို႔မွ တပါးေသာ) ေသာဘဏစိတ္တို႔ ျဖစ္တိုင္းျဖစ္တိုင္း ပါရွိရာ သူတစ္ပါးတို႔က အမ်က္ေဒါသ ထြက္ဖြယ္ရာ ျပဳလုပ္ေျပာဆိုေသာ အခါ အမ်က္ေဒါသ မျဖစ္ေစရန္ တားဆီးသည့္အျခင္းအရာအားျဖင့္ ျဖစ္ေသာ အေဒါသကိုသာ ခႏၲီဟူ၍ ေခၚရေလသည္။ သည္းခံျခင္းဟူ၍ ေခၚရေလသည္။ တပါးေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ျဖစ္ေသာ ေသာဘဏစိတ္တို႔၌ ပါရွိသည့္ အေဒါသေစတသိက္တို႔ကိုကား ခႏၲီဟူ၍ေသာ္၎၊ သည္းခံျခင္းဟူ၍ေသာ္၎ မေခၚရေသာေၾကာင့္တည္း။”ဟု ရွင္းျပထား၏။
မဟာဗုဒၶ၀င္တြင္ ပါဠိေတာ္နည္းက်လည္း ဖြင့္ျပထားေသးသည္မွာ…
“ဤခႏၲီပါရမီအရာ၌ ပါဠိေတာ္၀ယ္ (သမၼာနာ၀မာနကၡေမာ) ျမတ္ႏိုးမႈျပဳျခင္း မထီမဲ့ျမင္ျပဳျခင္းတို႔ကို သည္းခံေလာ့-ဟူ၍ ပါရွိေလရာ ပါဠိေတာ္တိုက္ရိုက္အလိုမွာ ေကာင္းေသာအရာႏွင့္ေတြ႔လွ်င္လည္း စိတ္မတက္ မေကာင္းေသာအရာႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္လည္း စိတ္မပ်က္ပဲ သည္းခံႏိုင္ရမည္ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ ရရွိသည္။ ဆိုလိုရင္းမွာ ေကာင္းေသာေလာကဓံႏွင့္ ေတြ႔၍ ေလာဘျဖစ္လွ်င္၎ မေကာင္းေသာေလာကဓံႏွင့္ ေတြ႔၍ ေဒါသျဖစ္လွ်င္၎ ထိုေကာင္း-မေကာင္းေသာအာရံုကို သည္းခံႏိုင္သည္ မမည္ေခ်။ ေကာင္းေသာေလာကဓံႏွင့္ေတြ႔၍ ေလာဘမျဖစ္မွ၎ မေကာင္းေသာေလာကဓံႏွင့္ေတြ႔၍ ေဒါသမျဖစ္မွ၎ သည္းခံျခင္းမည္သည္ဟူ၍ ဆိုလိုရင္း အဓိပၸါယ္ထြက္ရွိသည္။”
ၿခံဳငံုလိုက္လွ်င္ ခႏၲီ-အရ အခ်မ္းဒဏ္ အပူဒဏ္စေသာ မိမိမလိုလားအပ္ေသာ အေတြ႔အႀကံဳ အာရံုမ်ား၊ သူတစ္ပါးတို႔၏ ကိုယ္ျဖင့္ေစာ္ကားမႈ ႏႈတ္ျဖင့္ေစာ္ကားမႈ-ဟူေသာ အမ်က္ထြက္ဖြယ္ အေတြ႔အႀကံဳ အာရံုမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳရေသာအခါ ေဒါသမျဖစ္မိေအာင္ ေအာင့္အည္းသည္းခံမႈႏွင့္ သူတစ္ပါးတုိ႔၏ ခ်ီးမြမ္းမႈ ပူေဇာ္မႈစေသာ ေကာင္းေသာအာရံုမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳရေသာအခါ ေလာဘမျဖစ္မိေအာင္ ခ်ဳပ္တည္းထိန္းကြပ္ႏိုင္မႈကို ရ၏။
ဤသည္းခံျခင္း ခႏၲီတရားႏွင့္စပ္၍ အရွင္ပုဏၰမေထရ္၏ ႏွလံုးသြင္းပံုမွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က အရွင္ပုဏၰမေထရ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားအထံေတာ္၌ သုနာပရႏၲဇနပုဒ္သို႔ သြားေရာက္ေနထိုင္လိုပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “ခ်စ္သားပုဏၰ… သုနာပရႏၲ ဇနပုဒ္သားတို႔သည္ ၾကမ္းတမ္းကုန္၏။ အကယ္၍ သူတို႔က သင့္ကုိ ဆဲေရးျခင္းအမႈျပဳခဲ့လွ်ငး္ သင္၏စိတ္ မည္သို႔ျဖစ္မည္နည္း” ဟု ေမးေတာ္မူေသာအခါ “ျမတ္စြာဘုရား… ထိုသုနာပရႏၲဇနပုဒ္သားတို႔သည္ လူေကာင္းမ်ားသာ ျဖစ္ၾက၏၊ ငါ့ကို ဆဲရံုသာဆဲၾကသည္၊ လက္သီးျဖင့္ ထိုးျခင္း တေတာင္ျဖင့္ေထာင္းျခင္း အမႈကို မျပဳရွာၾကကုန္”ဟု ထိုသူတို႔အေပၚမွာ လူေကာင္းမ်ားဟူ၍ ႏွလံုးသြင္းလ်က္ အမ်က္ေဒါသကို သိမ္းဆည္းသည္းခံပါမည္”ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
အကယ္၍ လက္သီးျဖင့္ ထိုး၊ တေတာင္ျဖင့္ ေထာင္းလွ်င္လည္း “လက္သီးျဖင့္ ထိုးရံုသာ ထိုးၾကသည္၊ တေတာင္ျဖင့္ ေထာင္းရံုသာေထာင္းၾကသည္”ဟု၎၊ ခဲျဖင့္ထုလွ်င္လည္း “ခဲျဖင့္ထုရံုသာ ထုၾကသည္”ဟု ၎၊ ေနာက္ဆံုး အသက္ဆံုးေအာင္ သတ္ျဖတ္ၾကေစကာမူ “ငါ့မွာ အရေတာ္ေလစြာ့… အရွင္ေဂါဓိက အရွင္ဆႏၷ အစရွိသူတို႔မွာ မိမိကိုယ္ကို ဒါးျဖင့္ သတ္ျဖတ္ျခင္းအမႈကို ကိုယ္တိုင္ျပဳၾကရေသး၏။ ငါ့မွာ ကိုယ္တိုင္မျပဳရပဲ ရေပသည္ဟု ႏွလံုးသြင္းလ်က္ အမ်က္ေဒါသကို သိမ္းဆည္းသည္းခံပါမည္”ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားသည္တြင္ ျမတ္စြားဘုရားက သာဓုေခၚေတာ္မူ၏။ (ဥပရိပဏၰာသ၊ ပုေဏၰာ၀ါဒသုတ္)
သရဘဂၤဇာတ္တြင္လည္း သိၾကားမင္းက သရဘဂၤရေသ့ကို “ဤေလာက၌ အဘယ္သူေျပာဆိုသည့္ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာစကားကို သည္းခံရပါမည္နည္း၊ ဤအေၾကာင္းကို အကၽြႏ္ုပ္အား ေျဖၾကားပါေလာ့–ဟူ၍ ေမးျမန္းရာ…
မ္ိမိထက္ျမတ္သူ မိမိႏွင့္တူသူ မိမိေအာက္ယုတ္သူ အားလံုးတို႔ ေျပာဆိုသည့္ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ စကားကိုပင္ သည္းခံရာ၏။ ထိုသို႔သည္းခံျခင္းကို အျမတ္ဆံုးဟူ၍ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ ေျပာဆုိၾကကုန္၏—ဟူ၍ ေျဖၾကားေလသည္။
တဖန္ သိၾကားမင္းက–
အရွင္ရေသ့… ေလာက၌ မိမိႏွင့္ တန္းတူျဖစ္ေသာသူ မိမိထက္ျမတ္ေသာသူ ဤသူႏွစ္ဦးတို႔၏ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာစကား (ဆဲေရးစကား)ကို သည္းခံမည္ဆိုက သည္းခံႏိုင္ဖြယ္ရာ ရွိပါ၏။ မိမိေအာက္ ယုတ္ညံ့ေသာသူ၏ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာစကား (ဆဲေရးစကား)ကိုကား ဘယ္လိုနည္းျဖင့္ သည္းခံႏိုင္ပါမည္နည္း–ဟူ၍ ေမးျမန္းေသာအခါ…
အေလာင္းေတာ္ သရဘဂၤရေသ့က—
မိမိထက္ျမတ္ေသာသူ၏ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာစကား (ဆဲေရးစကား)ကို ျမတ္ေသာသူျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ ေၾကာက္ရြံ႔႕ေသာေၾကာင့္ သည္းခံေသာ္မူ သည္းခံေလရာ၏။ မိမိႏွင့္တန္းတူျဖစ္ေသာသူ၏ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာစကား (ဆဲေရးစကား)ကို “အကယ္၍ သည္းမခံေခ်က မိမိထက္သာလြန္ေအာင္ ၾကံစည္အားထုတ္ ျပဳလုပ္အံ့ေသာအျပစ္ကို ျမင္၍ သည္းခံေသာ္မူ သည္းခံေလရာ၏။ (ထိုသည္းခံျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးကား ျမတ္ေသာ သည္းခံျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေခ်၊) မိမိေအာက္ ဇာတ္စသည္ ယုတ္ညံ့ေသာသူ၏ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာစကား (ဆဲေရးစကား)ကို သည္းခံျခင္းကား သည္းခံႏိုင္ဖြယ္ရာ အေၾကာင္းထူး မရွိပါပဲလ်က္ သည္းခံႏိုင္ျခင္းျဖစ္၍ ဤသည္းခံျခင္းမ်ိဳးကို အျမတ္ဆံုးဟူ၍ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ေျပာဆိုၾကကုန္၏– ဟု ေျဖၾကားေလသည္။
သိၾကားမင္း၏ ခႏၲီတရားမွာလည္း မွတ္သားဖြယ္ေကာင္း၏။
တခါက တာ၀တႎသာ အသုရာစစ္ပြဲ၌ တာ၀တႎသာနတ္တို႔က ႏိုင္ရာ ဖမ္းမိလာေသာ ေ၀ပစိတၱိ အသုရိန္ကို သုဓမၼာသဘင္၌ တုပ္ေႏွာင္ထား၏။ ေ၀ပစိတၱိသည္ သိၾကားမင္း သုဓမၼာသဘင္၀င္တိုင္း ထြက္တိုင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးဆဲေရး၏။ သိၾကားမင္းကလည္း သည္းခံ၏။ ဤအျဖစ္ကို ျမင္ရေသာ မာတလိက ေ၀ပစိတၱိ၏ ၾကမ္းတမ္းေသာစကားကို မ်က္ေမွာက္ၾကားေနရပါလ်က္ သည္းခံေနသည္မွာ “ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ေလာ” “အားနည္းေသာေၾကာင့္ေလာ” ဟု ေမး၏။ “ငါသည္းခံသည္မွာ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္လည္းမဟုတ္၊ အားနည္းေသာေၾကာင့္လည္း မဟုတ္၊ ငါကဲ့သို႔ေသာ ပညာရွိသည္ လူမိုက္ႏွင့္ ဘယ္မွာ ဖက္ၿပိဳင္ပါအံ့နည္း” ဟုု ဆို၏။
လူမိုက္မည္သည္မွာ သူ႔ကိုမတားမႏွိပ္လွ်င္ သာ၍ပင္ ကဲလာမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပညာရွိသည္ သူမိုက္ကို ျပင္းထန္ေသာဒဏ္ျဖင့္ ႏွိပ္ကြပ္ျမစ္တားသင့္ေၾကာင္း မာတလိက ဆုိျပန္ေသာ္ “သူတစ္ပါး အမ်က္ထြက္သည္ကို သိ၍ အမ်က္ၿငိမ္းေနသူ၏ ထိုၿငိမ္းျခင္းသည္ပင္ လူမိုက္ကို ျမစ္တားျခင္းမည္ေၾကာင္း” သိၾကားမင္းက ေျပာဆို၏။
“ဤသို႔ သည္းခံျခင္း၌ အျပစ္ကို ေတြ႔ရပါသည္၊ သိၾကားမင္း… လူမိုက္သည္ ငါ့ကိုေၾကာက္၍ သည္းခံသည္ဟု ထင္ေသာအခါ ေျပးေနေသာႏြားကို ႏြားမ်ားဖိလိုက္သကဲ့သို႔ မိမိကို ဖိတတ္ပါသည္” ဟု မာတလိက ေလွ်ာက္တင္ျပန္၏။
ထိုအခါ သိၾကားမင္းက အက်ယ္တ၀င့္ တရားျပသည္မွာ “ငါေၾကာက္၍ သည္းခံသည္ဟု ထင္လိုထင္ မထင္လိုေန၊ ခႏၲီထက္ သာလြန္ေသာ အေကာင္းဆံုးကိုယ္က်ိဳးကို ငါမျမင္၊ အားနည္းသူမွာ အၿမဲသည္းခံတတ္ရာ အားရွိသူျဖစ္လ်က္ အားမဲ့သူအား သည္းခံေသာသူ၏ သည္းခံျခင္းမ်ိဳးကို အျမတ္ဆံုးဟု ပညာရွိတို႔ ဆိုၾကသည္။ လူမိုက္၏အားမ်ိဳး ရွိေနသူျဖစ္လွ်င္ ထိုအားမွာ အားမဟုတ္သည္ကို အားဟု ဆိုျခင္းပင္။ တရားေစာင့္သူ၏ အားကို ထိုသို႔ေျပာႏိုင္သူ လႈပ္ရွားေစႏိုင္သူ မရွိ။
“ကိုယ့္အား အမ်က္ထြက္သူကို ျပန္စိတ္ဆိုးသူမွာ ထိုသူေအာက္ ယုတ္ည့ံသူသာျဖစ္သည္။ စိတ္ဆိုးသူကို ျပန္စိတ္မဆုိးသူမွာ ေအာင္ႏိုင္ခဲေသာစစ္ပြဲကို ေအာင္သူျဖစ္ေတာ့သည္။ သူတစ္ပါး စိတ္ဆိုးသည္ကို သိလ်က္ သည္းခံေျပၿငိမ္းသူသည္ မိမိသူတစ္ပါး ႏွစ္ဦးသားလံုး၏ အက်ိဳးကို က်င့္သူပင္။ ထိုမိမိသူတစ္ပါးအက်ိဳးကို ၿပီးေစသူကို တရားမသိသူ လူမိုက္တို႔က ဗာလဟု ထင္မွတ္ၾကသည္”။
ဤသိၾကားမင္း၏စကားမွာ သည္းခံသူ ဂုဏ္ရည္ဖြဲ႔ပင္ျဖစ္ရာ ေလာကေရး ဓမၼေရး ႏွစ္ဖက္၌ပင္ တိုးတက္လိုသူတိုင္း မွတ္သားလိုက္နာအပ္ေပသည္။ (သေျပကန္ ပရိတ္ႀကီးနိသ်သစ္)
အထက္ပါ ေဒသနာမ်ား သာဓကမ်ားအရ သည္းခံရာ၌ အတိုင္းအတာ မရွိပါ။ အဆံုးစြန္ထိ သည္းခံရမည္ပင္ ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ပုထုဇဥ္တို႔၏ သည္းခံႏိုင္စြမ္းအားသည္ကား ဘုရားေလာင္းမွတစ္ပါး မ်ားေသာအားျဖင့္ အတိုင္းအတာရွိတတ္ပါသည္။ ထိုအတိုင္းအတာထက္ ေက်ာ္လြန္လာလွ်င္ သည္းမခံႏိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ (ပဋိပကၡကို ေရွာင္လႊဲျခင္း, ဥပေဒႏွင့္အညီ အေရးယူေစျခင္း စသည့္အျခားနည္းလမ္းမ်ားကို အသံုးမျပဳႏိုင္ေတာ့ဘဲ) လက္တုန္႔ျပန္ၾကေသာေၾကာင့္ သူ႔အျပစ္က ကိုယ့္အျပစ္ျဖစ္ကာ ဒုကၡပင္လယ္ ေ၀ၾကရ၏။
သည္းမခံတတ္သူ၌ အျပစ္ငါးပါး၊ သည္းခံသူ၌ အက်ိဳးငါးပါးရွိေၾကာင္း အဂၤုတၱရနိကာယ္ အေကၠာသက၀ဂ္၌ ေဟာေတာ္မူထား၏။ ထိုတြင္ သည္းမခံႏိုင္သူအျပစ္မ်ားကား…
(၁) လူအမ်ား မခ်စ္ (အမုန္းခံရ)ျခင္း၊ (၂) ရန္မ်ားျခင္း၊ (၃) (လြန္စာသနားဖြယ္ ဆင္းရဲသို႔ေရာက္ေၾကာင္း) အျပစ္မ်ားျခင္း၊ (၄) ေတြေတြေ၀ေ၀ ေသရျခင္း၊ (၅) ေသေသာ္ အပါယ္ေရာက္ရျခင္း-တို႔ ျဖစ္၏။
ထိုမွျပန္ေသာအားျဖင့္ သည္းခံသူ၌ (၁) လူအမ်ားခ်စ္ခင္ျခင္း၊ (၂) ရန္မမ်ားျခင္း၊ (၃) အျပစ္မမ်ားျခင္း၊ (၄) မေတြမေ၀ေသရျခင္း၊ (၅) ေသေသာ္နတ္ျပည္ေရာက္ရျခင္းဟူေသာ အက်ိဳးငါးပါးရ၏။
အထက္ပါအက်ိဳး-အျပစ္တို႔တြင္ ေနာက္ဆံုးတစ္မ်ိဳးမွတစ္ပါး က်န္ေလးပါးစီသည္ မ်က္ေမွာက္ဘ၀မွာပင္ ေတြ႔ႀကံဳရမည့္ အက်ိဳးအျပစ္မ်ားျဖစ္၏။ သည္းခံႏိုင္လွ်င္ အထက္ပါအက်ိဳးမ်ား ရမည္၊ သည္းမခံႏိုင္လွ်င္ အထက္ပါအျပစ္မ်ား ရမည္မွာ မျငင္းဆိုႏိုင္ေသာ အခ်က္ျဖစ္၏။
ခႏၲီပရမံ တေပါ တိတိကၡာ၊ = တိတိကၡာဟုအမည္ရေသာ သည္းခံမႈ = ခႏၲီတရားသည္ ျမတ္ေသာ အက်င့္တည္း။ (ဒီ၊၂၊၄၂။ ခု၊၁၊၄၁။)
ခႏၲီဗလံ ဗလာနီကံ၊ တမဟံ ျဗဴမိ ျဗာဟၼဏံ။ = သည္းခံျခင္း = ခႏၲီခြန္အားတည္းဟူေသာ စစ္သည္ဗိုလ္ပါ ရွိေသာ ထိုပုဂိၢဳလ္ကို ျဗာဟၼဏ (= မေကာင္းမႈမွ အပျပဳအပ္ၿပီးေသာ ပုဂိၢဳလ္)ဟု ငါဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ (ခု၊၁၊၇၀။၃၇၆။)
ခႏၲ်ာ ဘိေယ်ာ န ၀ိဇၨတိ။ = သည္းခံျခင္းထက္ လြန္ျမတ္ေသာ အက်ဳိးတရားကား မရွိ။ (သံ၊၁၊၂၂၃၊၊)
အထက္ပါဘုရားေဒသနာမ်ားကို ၾကည္ညိဳေသာစိတ္ထားျဖင့္ ခႏၲီတရားကို စြမ္းအားရွိသေလာက္ ျဖည့္က်င့္ဆည္းပူးႏိုင္ၾကၿပီး ခႏၲီ၏ အက်ိဳးတရားတို႔ကို လက္၀ယ္ပိုင္ပိုင္ ရရွိႏိုင္ၾကကာ ခႏၲီႏွလံုး အစဥ္သံုးၿပီး ရႊင္ၿပံဳးႏိုင္ၾကပါေစ….။
အရွင္ေကာ၀ိဒ (ေယာ)
http://www.myatpanyagon.com/မွတဆင့္တင္ျပသည္။